Θλιβερή είναι η εικόνα της ραγδαίας αποβιομηχανοποίησης που παρουσιάζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, στα χρόνια του «ευρωπαράδεισου»
.Η καθίζηση της εγχώριας ζήτησης, η χρηματοοικονομική ασφυξία, το δυσβάσταχτο ενεργειακό κόστος, η υψηλή φορολογία και κυρίως το ακριβό ευρώ που ευνοεί τις εισαγωγές από χώρες με υποτιμημένα νομίσματα όπως η Κίνα, έχουν προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο λεηλασία του παραγωγικού ιστού της χώρας με με στρατιές ανέργων που οδηγούν στον φαύλο κύκλο της ανακυκλούμενης κρίσης.
.Η καθίζηση της εγχώριας ζήτησης, η χρηματοοικονομική ασφυξία, το δυσβάσταχτο ενεργειακό κόστος, η υψηλή φορολογία και κυρίως το ακριβό ευρώ που ευνοεί τις εισαγωγές από χώρες με υποτιμημένα νομίσματα όπως η Κίνα, έχουν προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο λεηλασία του παραγωγικού ιστού της χώρας με με στρατιές ανέργων που οδηγούν στον φαύλο κύκλο της ανακυκλούμενης κρίσης.
Την ώρα που ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών και ειδικότερα ο πρόεδρός του Θεόδωρος Φύσσας, εισαγωγέας ο ίδιος ειδών πληροφορικής ( Infoquest), υμνεί το ευρώ και καταριέται τη δραχμή, συνεχίζεται η καταστροφή της εγχώριας βιομηχανίας που αδυνατεί να αναταπεξέλθει στον αθέμιτο ανταγωνισμό των εισαγόμενων ξένων ομοειδών προίόντων. Στο βωμό του «πάση θυσία στο ευρώ», που επαγγέλλονται οι κάλπικοι και κρατικοδίαιτοι εκπρόσωποι της ελληνικής βιομηχανίας, κλείνουν η μία βιομηχανία μετά την άλλη, με χιλιάδες λουκέτα μικρών, μεσαίων και μεγάλων παραγωγικών μονάδων.
Ενδεικτικές περιπτώσεις
Η ραγδαία αποβιομηχάνιση της χώρας έχει οδηγήσει στο κλείσιμο δεκάδων μεγάλων παραγωγικών μονάδων την τελευταία εξαετία 2012-2017.
Από τις ιστορικές βιομηχανίες που έκλεισαν μέσα στην τελευταία διετία το εργοστάσιό τους ήταν η χαρτοβιομηχανία Softex. Διέκοψε τη λειτουργία της η γραμμή παραγωγής χαρτιού της ΒΙΣ (συμφερόντων της οικογένειας Γιάννη Φιλίππου της ΦΑΓΕ), καθώς και το εργοστάσιο της ΙΜΑΣ, που έκλεισε τον Μάρτιο του 2015 στέλνοντας στην ανεργία 140 εργαζομένους. Επίσης έκλεισε η ιστορική Χαρτοποιία Θράκης (Diana) του Π. Ζερίτη, η οποία, εκτός από το εργοστάσιο στην Ξάνθη, είχε εγκαταστάσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Κοζάνη, Πάτρα και Ηράκλειο Κρήτης. Εναν χρόνο μετά, τον Μάρτιο του 2013, κλείνει από την SCA Hellas (πρώην Georgia Pacific) το εργοστάσιο της Delica στην Πάτρα.
Λουκέτα μπήκαν στα εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στην Ελευσίνα, της οικογένειας Μάνεση, που παρέμενε κλειστό από το 2011, ωστόσο η οριστική απόφαση ελήφθη το 2014. Από το 2014 σε καθεστώς εκκαθάρισης τέθηκε και η χαλυβουργίαHellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής Ilva, η οποία έκλεισε οριστικά πέρυσι. Το 2011 ηArcelor Mittal, ιδιοκτήτρια της Konti Steel, προχώρησε στο κλείσιμο του εργοστασίου στον Βόλο.Από το 2012 η Χαλυβουργική, της οικογένειας Αγγελόπουλου, προχώρησε σε εκ περιτροπής σβήσιμο της υψικαμίνου, ενώ το 2015 οριστικοποιήθηκε η απόφαση της εταιρείας να λειτουργήσει το ιστορικό εργοστάσιο μόνο ως ελασματουργείο
Τον Μάρτιο του 2013 η ΑΓΕΤ Ηρακλής έκλεισε το εργοστασίου της Χαλκίδας. Τον Νοέμβριο του 2013 οδηγήθηκε σε κλείσιμο το εργοστάσιο της Αλουμίλ στην Ξάνθη. Το 2014 αποφασίστηκε η λύση της εταιρείας ΒΙΟΜΕΚ, που δραστηριοποιούνταν στις μεταλλικές κατασκευές πυλώνων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας. Από το 2014 ουσιαστικά κλειστό είναι και το εργοστάσιο των Ελληνικών Σωληνουργείων Χαλκίδας (πρώην Τσαούσογλου), που ανήκει στη Μηχανική της οικογένειας Εμφιετζόγλου.
Το 2015 έκλεισε η Ηλεκτρομηχανική Κύμης, θυγατρική της ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), το εργοστάσιο της οποίας έχει επίσης σταματήσει να λειτουργεί. Η Neosetδεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στον ισχυρό ανταγωνισμό και οδηγήθηκε σε πτώχευση τον Μάρτιο του 2014. Την ίδια χρονιά, το 2014, πτώχευσε και η ιστορική βιομηχανία επεξεργασία ξυλέιας Shelman, η οποία υπήρξε στην ακμή της η μεγαλύτερη βιομηχανία παραγωγής ξύλου στα Βαλκάνια. Το 2013 οδηγήθηκε σε κλείσιμο η βιομηχανία τροφίμων Nutriart, πρώην Κατσέλη (αρτοποιία-ζαχαροπλαστική). Το 2013 διέκοψε τη λειτουργία του το εργοστάσιο της καπνοβιομηχανίας Γεωργιάδη στη Θήβα, δίπλα στην Εθνική Οδό.
Μεγάλη απώλεια ήταν η διακοπή λειτουργίας του εργοστασίου Pepsico-ΗΒΗ στα Οινόφυτα Είχε προηγηθεί το κλείσιμο του εργοστασίου της εισηγμένης συρματουργίας Λεβεντέρης στη βιομηχανική περιοχή Βόλου.
Στα πρόθυρα κλεισίματος είναι η μεγάλη μονάδα της Λάρκο στη Λάρυμνα λόγω τεράστιου προστίμου που της επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ένωση με το αιτιολογικό ότι, της δόθηκαν πλαγίως κρατικές επιδοτήσεις.Την ίδια ώρα, η ΕΕ κάνει τα στραβά μάτια στην κατάφωρη παραβίωση στοιχειωδών κανόνων ανταγωνισμού, με την πρακτική πολλών Ευρωπαϊκών εταιρειών να καταφέυγουν σε φορολογικούς παράδεισους και σε χώρες μέσα στην ΕΕ όπως είναι η Μάλτα, το Λουξενβούργο, η Ιρλανδία κλπ.
Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ της αποβιομηχάνισης της χώρας παίχτηκε πρόσφατα με το λουκέτο της ιστορικής Μεταλλουργικής Βιομηχανίας Ηπείρου που παρήγαγε κέρματα και κάλυκες πυρομαχικών, η οποία παρότι είχε σταθερούς πελάτες την Τράπεζα της Ελλάδος και την Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, οδηγήθηκε στην χρεοκοπία. Στο άμεσο μέλλον θα εισάγουμε κάλυκες και κέρματα απο το εξωτερικό !
Ένα ακόμη ηχηρό λουκέτο, ήρθε όταν η γερμανική εταιρεία Contitech, ιδιοκτήτρια του εργοστασίου ΙΜΑΣ στο Βόλο, αποφάσιζε την παύση της παραγωγής μετά από 44 χρόνια λειτουργίας. Η εταιρεία παρήγαγε ελαστικές μεταφορικές ταινίες με συρματόσχοινα, ιμάντες και υλικά συγκολλήσεως, ενώ από το 2007 είχε αυξήσει την παραγωγική δυναμικότητα και είχε ξεκινήσει εξαγωγές σε χώρες όπως η Αυστραλία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εξαρτιόταν από τις εργολαβίες της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα, όταν χάθηκε ένας μεγάλος διαγωνισμός από αντιπροσφορά εισαγόμενων αναταγωνιστών το 2015, να μην καταφέρει να συνέλθει από το πλήγμα.
Τον 2016 οριστικοποιήθηκε η απόφαση του ιταλικού ομίλου Bolton να βάλει λουκέτο στην ιστορική χαρτοποιία Softexτ την λαμπρή βιομηχανική μονάδα που δημιουργήθηκε από τον Κωνσταντίνο Κεφάλα το 1937 και κυριάρχησε στην ελληνική αγορά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το καλοκαίρι του 2015 ηχηρό βιομηχανικό λουκέτο τήταν αυτό της ιστορικής βιομηχανίας συσκευασίας ΒΙΣ της οικογένειας Φιλίππου. Η μονάδα στον Βόλο σταμάτησε τη λειτουργία της, καθώς διαπιστώθηκε ότι ήταν πιο συμφέρουσα η εισαγωγή χαρτιού από το εξωτερικό. Η ΒΙΣ ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1936 και ήταν η πρώτη βιομηχανία συσκευασίας που παρήγαγε κυματοειδές χαρτόνι. Σημαντικές απώλειες καταγράφηκαν και σε άλλους κλάδους, όπως στη βιομηχανική ξυλεία (εργοστάσιο της Shelman στην Εύβοια το 2013), στη βιομηχανία τροφίμων (Pepsi στο Λουτράκι, Nutriant στη Θεσσαλονίκη το 2013) κλπ.
Το 2011 η Arcelor Mittal ιδιοκτήτρια της Konti Steel ,αποφάσισε στο κλείσιμο του εργοστασίου της στον Βόλο. Το Μάρτιο του 2013 η ΑΓΕΤ προχωρά στο κλείσιμο του εργοστασίου τσιμέντων της Χαλκίδας. Το Νοέμβριο του 2013 οδηγήθηκε σε κλείσιμο το εργοστάσιο της Αλουμύλ στην Ξάνθη, που ανήκει στον πρώην πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος Γιώργου Μυλωνά. Το 2014 αποφασίστηκε η λύση της εταιρείας ΒΙΟΜΕΚη οποία ανήκε στον όμιλο ΓΕΚ Τέρνα και η οποία δραστηριοποιείτο στις μεταλλικές κατασκευές πυλώνων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας.
H Coca Cola έκλεισε πρόσφατα το εργοστάσιο παραγής της στη Θεσααλονίκη, ενώ ηSeamens έκλεισε το ιστορικό εργοστάσιο παραγωγής λαυκών ηλεκτρικών συσκευών της Pitsos. Οι περισσσότερες παραγωγικές μονάδες της ΠΥΡΚΑΛ, ΕΛΒΟ,ΕΑΒ έχουν κλείσει ή βρίσκονται σε διαδιικασία πτώσευσης ή εκποίησης. Κλειστά με απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά τa μεγαλύυετα ναυπηγεία της Μεσογείου και από τα μεγαλύτετρα και καλύτερα εξοπλισμένα διεθνώς. Σε καθεστώς ημιλειτουργίας βρίσκονται τα ναυπηγεία Ελευσίμας και Σύρου, ενώ έχουν κλείσει αυτά της Χαλκίδας. Πολλά από τα πολλά μεσαίας κλίμακας ναυπηγεία στη ναυπηγοεπισκευααστική ζώνη Περάματος, βρίκονται σε ένα στάδιο πριν απο την πτώχευση.
Η γενική εικόνα
Η διαρκής κρίση που πλήττει την ελληνική βιομηχανία αποτυπώνεται και στα στοιχεία για την απασχόληση: την 7ετία 2010 – 2016, η απασχόληση στον κλάδο της Μεταποίησης υποχώρησε κατά 21,3%, στον κλάδο της ενέργειας κατά 31,5% ενώ στα ορυχεία-λατομεία κατά 10,1.Εκτιμάται ότι, για να εξισορροπηθεί η τεράστια παραγωγική αποεπένδυση που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια, απαιτούνται επιπλέον επενδύσεις, πέραν όσων πραγματοποιούνται ετησίως, τουλάχιστον 100 δισ. ευρώ μέχρι το 2022».Τα επτά τελευταία χρόνια (2015-2009) της μεγάλης ύφεσης ο παραγωγικός ιστός της χώρας κυριολεκτικά αποδιαρθρώθηκε. Οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 62%, με τη μεταποίηση και τη βιομηχανική δραστηριότητα να πληρώνουν το κόστος της ύφεσης».
Μετά από όλα αυτά, ορισμένοι πανέξυπνοι ευρωσαλιάρηδες, αναφωνούν τον πολύφερνο επιχείρημα με το οποίο ψεκάζονται από τα κατοχικά ΜΜΕ ότι, «αν γυρίσουμε στη δραχμή θα εισάγουμε σχεδόν τα πάντα αφού δεν παράγουμε τίποτα!» Αθεράπευτα ψεκασμένοι και καμμένοι, δεν προβληματίζονται γιατί άραγε εισάγουμε ολοένα και περισσότερα προϊόντα απο το εξωτερικό ενώ παλαιότερα η εγχώρια παραγωγή ήταν σε σημαντικό βαθμό αυτάρκης. Είναι αλήθεια πως αν φτάσουμε να εισάγουμε τα πάντα απο το εξωτερικό, έ τότε η χώρα αυτή δεν θα μπορεί να επιβιώσει και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Εκτός και αν όλοι οι Έλληνες μετατραπούμε σε γκαρσόναι και υπηρέτες στους ξένους, ζωή να έχουνε οι Ευρωπάιοι «φίλοι» μας που κάποτε τους αποκαλούσαμε «κουτόφραγκους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου