Η απειλή αφανισμού της Ελλάδας

Το να καταδικάζεις ένα ολόκληρο Έθνος στην ποινή του θανάτου ή της αναξιοπρεπούς εξαθλίωσης για τα πράγματι μεγάλα λάθη του, η οποία έχει καταργηθεί σχεδόν παντού ακόμη και για τους πιο στυγνούς δολοφόνους, δεν είναι δείγμα πολιτισμού – αποτελώντας μεγάλη ντροπή για τη γερμανική Ευρώπη.  

.

«Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το ΑΕΠ μας μειώθηκε από τα 237,5 δις € το 2009 στα 174,1 δις € το 2016, άρα κατά 63,3 δις € ή 26,6%. Επομένως, τα έσοδα του δημοσίου παρουσίασαν πτώση το 2016 της τάξης των 19 δις € σε σχέση με το 2009 – εάν θεωρήσουμε πως είναι κατά μέσον όρο 30% ή περί τα 50 δις € στα 174 δις €.  Η ιδιωτική κατανάλωση μειώθηκε από 157,3 δις € το 2009 στα 116,8 δις € το 2016 – δηλαδή κατά 40,5 δις € ή 25,7%. Ως εκ τούτου πολλές επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, «παράγοντας» εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και εκτοξεύοντας το δείκτη εξάρτησης στα ύψη.

Οι δημόσιες καταναλωτικές δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, επιδοτήσεις υγείας, ασφαλιστικών ταμείων κοκ.) μειώθηκαν από 55,3 δις € το 2009 στα 35,2 δις € το 2016 – άρα κατά 20,1 δις € ή 36,3% (πίνακας). Ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου μειώθηκε από 49,3 δις € το 2009 στα 20,4 δις € το 2016 – άρα κατά 28,9 δις € ή 58,5%, αποτεφρώνοντας τον παραγωγικό μας ιστό. Οι μισθοί των εργαζομένων περιορίσθηκαν από 84,8 δις € το 2009 στα 58,3 δις € το 2016 – δηλαδή κατά 26,4 δις € ή 31,2%.

Το μικτό εισόδημα των επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών παρουσίασε πτώση από 128,3 δις € το 2009 στα 90 δις € το 2016 – επομένως κατά 38,3 δις € ή 29,8%.  Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 298,5 δις € ή 128,9% του ΑΕΠ το 2009 στα 326,3 δις € το 2016 ή στο 187,3% του ΑΕΠ – παρά το PSI, με το οποίο διαλύθηκε ο τραπεζικός τομέας και η ελληνική οικονομία. Δημιουργήθηκε δε μία νέα γενιά πάμπτωχων εργαζομένων, σύμφωνα με την αναφορά γερμανικών ΜΜΕ – σκλάβων χρέους στο διηνεκές».

.

Άποψη

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι 326,3 δις €, άρα σχεδόν διπλάσιο από το ΑΕΠ – γεγονός που σημαίνει ότι, σε όρους επιχείρησης οφείλει δύο χρόνια τζίρο, οπότε μπορεί να πληρώνει τους «προμηθευτές» της κατά κάποιον τρόπο με πίστωση 24 μηνών. Απέναντι σε αυτό το χρέος υπάρχει μία δημόσια περιουσία η οποία, από τα 300 δις € που είχε εκτιμηθεί το 2010 εκ μέρους του ΔΝΤ (πηγή), έχει πλέον απαξιωθεί πολύ κάτω από τα 50 δις € (χωρίς τον υπόγειο πλούτο). Επομένως η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη, χωρίς καμία βιώσιμη δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους της – ακόμη και αν επιμηκυνθεί για περισσότερα χρόνια, με χαμηλά επιτόκια. Για να αναβιώσει δε η οικονομία απαιτούνται δημόσιες επενδύσεις – οι οποίες είναι αδύνατες, όταν οι πιστωτές επιμένουν σε τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα.

Το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 240 δις € απέναντι στις τράπεζες, 100 δις € στο κράτος και περί τα 30 δις € στους διαφόρους οργανισμούς – άρα μίας τάξης μεγέθους 370 δις € ή 212% του ΑΕΠ της (συν το εξωτερικό χρέος). Απέναντι σε αυτό ευρίσκονται κυρίως καταθέσεις 120 δις € και ακίνητα, η αξία των οποίων έχει μειωθεί στα 500 δις € περίπου από 1,1 τρις € το 2009 – τα οποία όμως, εάν ήθελε να τα πουλήσει κανείς, θα εισέπραττε σήμερα λιγότερα από 250 δις € λόγω της απαξίωσης τους εξαιτίας της κρίσης, του ΕΝΦΙΑ κοκ. Από τα 370 δις € τα 230 δις € περίπου είναι «κόκκινα» – δεν εξυπηρετείται δηλαδή ένα ιδιωτικό χρέος της τάξης του 130% του ΑΕΠ. Επομένως, ο ιδιωτικός τομέας της χώρας είναι επίσης χρεοκοπημένος, με μηδενική πιστοληπτική ικανότητα – αφού τα χρέη του είναι μεγαλύτερα από την εμπορική αξία των περιουσιακών του στοιχείων.

Με κριτήριο τα παραπάνω, δεν υπάρχει πλέον ρεαλιστική λύση για την Ελλάδα, υπενθυμίζοντας πως κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν πιστεύει πια ότι, μπορεί να τα καταφέρει χωρίς μία ονομαστική διαγραφή χρέους και εφαρμόζοντας τα μνημόνια – ούτε φυσικά η Γερμανία και το ΔΝΤ, έχοντας αποφασίσει να διατηρήσουν τη χώρα μας στην καραντίνα, στην απομόνωση, τυπικά μόνο μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, παράλληλα με την υφαρπαγή του συνόλου του πλούτου της, πιθανότατα χωρίς τελικά να αποφύγει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης του 2017 που ίσως υπερβεί το 1,5% είναι κυριολεκτικά αστείος, μετά από την οκταετή τρομακτική ύφεση που προηγήθηκε και την πτώση κατά 1,2% του 2016 σε σχέση με το 2015  – πόσο μάλλον όταν οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη συγκυριακή άνοδο του τουρισμού, λόγω των προβλημάτων των γύρω χωρών. Εάν συμβεί κάποιο τρομοκρατικό γεγονός ή υπάρξει κάποια αντιπαράθεση με την Τουρκία στο Αιγαίο, ενδεχόμενα που ασφαλώς απευχόμαστε, τι θα συνέβαινε;

Σημαίνουν τώρα οι παραδοχές αυτές ότι, αντιμετωπίζουμε την κατάσταση της χώρας μας με ηττοπάθεια; Ασφαλώς όχι, αφού η ηττοπάθεια παραπέμπει σε μία ορισμένη ψυχική κατάσταση που έχει νόημα μόνο σε σχέση με κάποια δράση (Schumpeter). Με απλά λόγια, τα ίδια τα γεγονότα και τα συμπεράσματα που εξάγονται από αυτά, δεν μπορούν ποτέ να είναι ηττοπαθή ή το αντίθετο.

Για παράδειγμα, η είδηση πως το πλοίο βυθίζεται, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, δεν είναι αυτή καθεαυτή ηττοπαθής. Το πνεύμα όμως, με το οποίο υποδεχόμαστε την είδηση θα μπορούσε να είναι ηττοπαθές:στην περίπτωση που το πλήρωμα καθόταν και άρχιζε να πίνει. Θα μπορούσε βέβαια και να μην είναι – εάν το πλήρωμα έτρεχε στις αντλίες για να διασώσει το πλοίο, χωρίς φυσικά να γνωρίζει εάν θα τα καταφέρει.

Στα πλαίσια αυτά, εάν οι άνθρωποι αρνούνται να δουν την είδηση παρά το ότι είναι καλά τεκμηριωμένη με αριθμούς (όπως συμβαίνει σήμερα με όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού), τότε έχουν απλά τάσεις φυγής από την πραγματικότητα.

Εκτός αυτού, ακόμη και αν οι διαπιστώσεις μοιάζουν με προβλέψεις/προγνώσεις, εξακολουθούν να μη φέρουν στοιχεία ηττοπάθειας – με την έννοια πως ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα αρνιόταν να υπερασπίσει τη ζωή του, ακόμη και αν γνώριζε πως αργά ή γρήγορα θα πέθαινε. Ηττοπαθής είναι εκείνος που ενώ ισχυρίζεται, για παράδειγμα, πως αγαπάει την πατρίδα του, αρνείται εν τούτοις να την υπερασπισθεί – αδιάφορο εάν θεωρεί την ήττα του δεδομένη (όπως το 1940) ή εάν αυταπατάται με μάταιες ελπίδες για τη σωτηρία της.

Σήμερα πάντως, με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, η αισιοδοξία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία μορφή λιποταξίας – επειδή δεν τεκμηριώνεται με κανέναν απολύτως τρόπο. Εκτός αυτού η ελληνική πολιτική ηγεσία, ειδικά η υφιστάμενη ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, δεν είναι σε θέση να βοηθήσει χωρίς να εξαναγκασθεί από τους Πολίτες – οι οποίοι πρέπει να πάψουν να λιποτακτούν και να σιγούν όπως τα πρόβατα πλημμυρίζοντας τους δρόμους.

Προφανώς όχι κατά της οποιασδήποτε κατοχικής κυβέρνησης τους, αλλά εναντίον αυτών που τους επιβάλλουν μία πολιτική η οποία, σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό και με το δημογραφικό πρόβλημα, συν τις αυτοκτονίες λόγω χρεών, τους θανάτους εξαιτίας του άγχους, της αδυναμίας επίσκεψης γιατρών, της λιμοκτονίας κλπ., θα αφανίσει το Έθνος τους – καταδικάζοντας το στα σκουπίδια της Ιστορίας.

Εάν δεν το κάνουν, περιμένοντας κάποιον εμπνευσμένο ηγέτη να τους καθοδηγήσει ή/και αναμένοντας να τους προταθούν ασφαλείς και «δομημένες» λύσεις χωρίς ρίσκα που δεν υπάρχουν, δεν θα αποφύγουν τον αφανισμό – ενώ έχουν πλέον κάθε δικαίωμα, μετά από την οκταετή υποδειγματική υπομονή που έχουν δείξει πληρώνοντας πολύ παραπάνω για τα μεγάλα πράγματι λάθη τους, μοναδική στον πλανήτη υπό αυτές τις συνθήκες. Το να καταδικάζεις πάντως ένα ολόκληρο Έθνος στην ποινή του θανάτου ή της εξαθλίωσης για τα λάθη του, η οποία έχει καταργηθεί ακόμη και για τους πιο στυγνούς δολοφόνους, δεν είναι δείγμα πολιτισμού – αποτελώντας μεγάλη ντροπή για τη γερμανική Ευρώπη.

ΠΗΓΗ