Οι ήρωες πέθαναν;

Καθώς το μάτι μου έπεσε στο όμορφο δειλινό του Μάτριξ σκέφτηκα πως ακόμα μια μέρα εθνικής μνήμης έφτασε στο τέλος της.

Δοξα τω Θεώ δεν είχα το δυστύχημα να γνωρίσω πόλεμο, οπότε ότι γνωρίζω γι'αυτή την κατάρα είναι μέσα από τις ταινίες και τις ιστορίες της γιαγιάς και του παππού.

Αυτές οι μνήμες από τον πόλεμο του '40 και τη Γερμανική κατοχή, που τους υγραίνανε τα μάτια, καθώς μιλούσαν για τις φοβερές εκείνες εμπειρίες, που τους σημάδεψαν τη ζωή, ζωντάνευαν και μέσα στη δική μου την ψυχή. Τις βίωνα, όχι ως απτές εμπειρίες, αλλά βλέποντας την επίδραση που είχαν πάνω στη ζωή της οικογένειάς μου και τις συνέπειες τους στην αλλαγή του τρόπου που υφίσταντο τα πράγματα, όπως τα ζούσαμε εκείνη τη στιγμή.

 Θείοι και ανήψια, πατεράδες κι αδέρφια, που αν δεν εκτελούνταν από τους Γερμανούς, σήμερα θα ήταν σε θέση να βοηθήσουν όχι μόνο την οικογένειά τους, αλλά και την πατρίδα τους.

Βλέπετε τα Γερμανικά όπλα θέρισαν, όχι μόνο τα σώματα αυτών των γνήσιων Ελλήνων, αλλά και τα λαμπερά τους πνεύματα, που για τα δεδομένα της τότε εποχής με τα πενιχρά μέσα της τότε εκπαίδευσης, ήταν ένας πλούτος ανεκτίμητος για τις τοπικές ελληνικές κοινότητες. Όλα αυτά χάθηκαν και δυστυχώς για εμάς που μείναμε πίσω, ακόμα και σήμερα επηρεάζουν τη ζωή των χωριών μας.

 Σήμερα καθώς βαδίζω κι εγώ προς τη δύση της ζωής μου, προσπαθώ να πω στα δικά μου παιδιά πως ήταν τα πράγματα τότε στην Ελλάδα. Πως λιγοστοί Έλληνες σε μια γωνιά της Ευρώπης έκαναν πάλι έναν άθλο, αγωνιζόμενοι ενάντια σε έναν πανίσχυρο εχθρό κι αυτό, μόνο επειδή ποθούσαν να είναι ελεύθεροι και είχαν προστάτη και οδηγό την Παναγία μας, που δεν άφησε τα παιδιά της να θυσιάζονται άδικα.

 Προσπαθώ να αφηγηθώ αυτά που άκουγα κι εγώ τότε, από τους παπούδες μου, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορώ να τα πω με τη δύναμη που είχαν εκείνοι. Να μην μπορώ να θυμηθώ κάποιες λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά στην επίδραση της αφήγησης πάνω μου. Κι αυτό, μάλλον οφείλεται στο ότι δεν τα έζησα από πρώτο χέρι κι έτσι δεν μπορώ να τα μεταφέρω με την ίδια δυναμική.

Ακόμα κι αν παρακολουθείς βίντεο με στιγμιότυπα από μάχες και καταστάσεις εκείνης της εποχής, τα ερεθίσματα χάνονται μέσα στα τόσα μηνύματα που σε βομβαρδίζουν από τις οθόνες που υπάρχουν γύρω μας καθημερινά. Φαίνονται κι αυτά σαν μια από τις εκατοντάδες ταινίες που παρακολουθείς κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Η θύμηση μιας γιαγιάς κι ενός παππού, που ποτέ δεν γνώρισε το δικό μου παιδί, δεν υφίσταται κι έτσι σιγά-σιγά χάνεται και η ιστορική μνήμη.

 Κι αν παλιά η μνήμη διατηρούνταν ζωντανή, μέσα από τη συλλογική πρακτική ολόκληρης της κοινωνίας με τα ήθη, τα έθιμα και τις εορτές, με το αντάμωμα των συγγενών και την ανάμνηση αυτών που ζούσαν ακόμα ανάμεσά μας, σήμερα που όλα αυτά πολεμούνται κι αποσιωπούνται, κανείς δε θα μείνει να θυμάται κάποιες μάχες και κάποιο αίμα, που χύθηκε κάποτε, για μια ελευθερία που πλέον έχει γίνει ασυδοσία. Για μια κοινωνία που δεν σέβεται πλέον τίποτα. Ούτε καν την ανθρώπινη ζωή, όπως τότε δεν την σέβονταν ούτε οι κατακτητές του Γ' Ράιχ.

 Θα αφήσουμε του ήρωες απλά να πεθάνουν ή θα τους κρατήσουμε μέσα μας ζωντανούς; Από εμάς εξαρτάται.

 Η φωνή της σιωπής

ΠΗΓΗ