Άλλο ένα τούβλο στο τείχος

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Πολύς λόγος έγινε τους τελευταίους μήνες γύρω από τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί “προδοσίας” των νέων που φεύγουν σωρηδόν στο εξωτερικό αναζητώντας

εργασία, πολλές φορές με την πρόθεση να “ρίξουν μαύρη πέτρα” πίσω τους. Συζητήθηκαν, αναπαράχθηκαν – πολλές φορές παρερμηνεύθηκαν.

Πολύ λιγότερο, όμως, σχεδόν καθόλου, απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, η ερμηνεία του στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή και το μεγάλο μήνυμα που στέλνει αυτή η τραγωδία ότι, στην ουσία, “όλοι εμείς μιας Ελληνίδας μάνας τέκνα είμαστε”.

Ουσιαστικά, το πρόβλημα έγκειται όχι σε αυτήν καθ’ εαυτήν την φυγή των νέων, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και απελπισίας, που είναι ο καταλύτης για αυτή την συμπεριφορά, αλλά στις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σημερινές συνειδήσεις των νέων, στην απαξίωση της σημασίας του έθνους για την ζωή τους με την οποία τους γαλούχησε η ίδια η κοινωνία που σήμερα καταρρέει.

Η φυγή των νέων, κυρίως σε μια Ευρώπη που ουσιαστικά πεθαίνει, απλώς προσφέρει ακόμα περισσότερες υλικές ευκαιρίες, είναι η φυσική συνέπεια των ιδεολογημάτων του κοσμοπολιτισμού, της αποδοχής τής εντατικοποίησης της εργασίας και του κοινωνικού ελέγχου ως κάτι φυσικό να συμβαίνει, του αυτονόητου της έλλειψης συλλογικού οράματος και ενός εκπαιδευτικού συστήματος που τους έμαθε να μισούν την ιστορία. Τους νέους δεν τους χωράει αυτός ο τόπος γιατί κάποιοι φρόντισαν να μην τους ικανοποιεί τίποτα, να τους ψαλιδίσουν κάθε πίστη που κρατάει τον άνθρωπο όρθιο, χωρίς νάναι σε θέση οι ίδιοι να την αντικαταστήσουν. Τους έμαθαν να μην αγαπούν την Ελλάδα, να μην σέβονται τα μνημεία της και τον πολιτισμό της.

Κενό πίστης, απουσία ελπίδας

Κάποτε στον τόπο μας όλοι σε κάτι πίστευαν, άλλοι στην πατρίδα, άλλοι στον σοσιαλισμό, άλλοι στην Ορθοδοξία, άλλοι στο φως του Αιγαίου όπως ο Ελύτης… Μετά από δύο διαστροφικά αιματηρούς πολέμους, επαναστάσεις, εμφυλίους, ολοκαυτώματα, το ελληνικό έθνος κατάφερνε να μην απογοητεύεται και να στέκεται γρήγορα στα πόδια του.

Για πρώτη φορά σήμερα, μετά από τριάντα επτά χρόνια εθνομηδενιστικού “ευρωμονόδρομου”, παραπλάνησης και διαφθοράς βιώνουμε την αίσθηση ενός ιστορικού τέλους, παρακαλώντας για “την τελευταία δόση” μας;

Όμως, η πορεία ενός έθνους, τόσο ιστορικού και μακρόχρονου όπως το δικό μας, και η σωτηρία του δεν εξαρτάται από τις πρόσκαιρες παγίδες και στραβοτιμονιές

Ξεκινήσαμε με ένα “μολών λαβέ” και καταλήξαμε στο “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…”. Ενδιάμεσα περάσαμε από το “Εν τούτω Νίκα” και “το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου” του Παλαιολόγου.

Διαθέταμε πάντα συνείδηση ότι “κοινή γαρ γνώμην πάντες αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”. Μια συνείδηση που κρατήθηκε ζωντανή μέχρι το “Όχι”, τα “Αέρα” και το “Βροντάει ο Όλυμπος” της εποποιΐας της Πίνδου και της εθνικής αντίστασης ’40-’44.

Και μετά βρεθήκαμε απέναντι στην τεθωρακισμένη βαρβαρότητα των Άγγλων, των Αμερικανών στην συνέχεια, της Χούντας και του Αττίλα, τελικά.

Η ψυχική κούραση, οι απογοητεύσεις, το δέλεαρ της ευμάρειας και του καταναλωτισμού μάς έριξαν στην νέα “Φραγκοκρατία” και την ψευδαίσθηση ενός εξασφαλισμένου μέλλοντος, αναπτυξιακού και ειρηνικού.

Θεωρήσαμε ξεπερασμένη την επιταγή των προγόνων μας προς τα παιδιά τους, βγαλμένη μέσα σπό την ιστορική εμπειρία, “Μην τουρκέψεις και μην φραγκέψεις”… ποτέ!

Παραδοθήκαμε, με λίγα λόγια, σε έναν ψεύτικο κόσμο, ένα πνευματικό “εσπεράντο”, όπως θάλεγε ο Φώτης Κόντογλου, που μας έφερε στην σημερινή κοινωνική και πνευματική παραλυσία.

Η ελίτ είναι μακριά από την ιστορία

Ο πνευματικός εκφυλισμός και η παραμόρφωση των συνειδήσεων άρχισε με τα διακηρυχθέντα νεο-δόγματα της μεταπολίτευσης: “Ανήκομεν στην Δύση” και “Η Κύπρος είναι μακριά”.

Τα ΜΜΕ και η καθημερινή προπαγάνδα με υστερικές κραυγές και θεατρικές σκηνοθεσίες κατάφεραν να τα επιβάλουν ως θέσφατα στην κοινωνία.

Η ηγεσία μας -πολιτική, πνευματική, στρατιωτική- αποδείχθηκε δυστυχώς ανιστόρητη, στην καλύτερη περίπτωση όπου δεν υπήρξε κατευθυνόμενος δόλος.

Έδειξαν ότι αγνοούν απολύτως τα διδάγματα της ιστορικής επιστήμης και της γεωπολιτικής σκέψης. Ότι δεν έχουν έστω και μέτρια γνώση του Θουκυδίδη, του Πολύβιου, του Ξενοφώντος, του Προκοπίου, του Ιωάννη Καντακουζηνού, της Άννας Κομνηνής, του Ρήγα Φεραίου, του Καποδίστρια.

Ανυποψίαστοι, υπακούοντας στα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων, θάβοντας την ουσία των εθνικών μας θεμάτων, απεμπολώντας ή ελαχιστοποιώντας την επίκληση των εθνικών μας δικαιωμάτων, ηττοπαθείς, αναποτελεσματικοί και αντιπαραγωγικοί, οδηγούσαν την χώρα στον όλεθρο. Οι λίγες τίμιες, πατριωτικές φωνές όπως οι Ζίγδης, Παναγούλης, Τρίτσης, Λεντάκης, Σαρτζετάκης, Χριστόδουλος, Τάσσος Παπαδόπουλος, και άλλοι που ίσως μου διαφεύγουν, περιθωριοποιήθηκαν, λοιδορήθηκαν και εξοντώθηκαν.

Οι σοβαροί αναλυτές, οι διεθνολόγοι, οι βαλκανιολόγοι, οι ισλαμολόγοι κ.ά., που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην κατάστρωση μιας πολυδιάστατης, διαχρονικής, εθνικής στρατηγικής, αγνοήθηκαν επιδεικτικά και πολεμήθηκαν αδυσώπητα από τα αδίστακτα επιτελεία του εθελόδουλου κατεστημένου. Προειδοποιήσεις πνευματικών μας ανθρώπων, όπως η τελευταία δήλωση του Μάνου Χατζιδάκι το 1994, ότι με την ένταξη στην ΕΟΚ “θα ζήσουμε μια νέα Τουρκοκρατία”, κρύφτηκαν επιμελώς από την κοινή γνώμη.

Ο φάκελλος της Κύπρου, που θάριχνε φως στην πρόσφατη εθνική τραγωδία και θα επούλωνε κάπως αυτή την ανοικτή πληγή, καταχωνιάστηκε γιατί όλοι ήταν συνένοχοι στον σχεδιασμό των ευρωατλαντιστών για την Κύπρο.

Ο αντιστράτηγος Παντελάκης Πανταζής, πρώην αρχηγός της Προεδρικής Φρουράς της Κύπρου, το εξηγεί αυτό στο βιβλίο του “Το Οδοιπορικό μιας Μοιρασμένης Πατρίδας” (Λάρνακα, 2007) για τα γεγονότα του 1974: “Την 9η Ιουνίου, ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Λονδίνο ενημερώνεται από τον Φρανκ Καρλούτσι, σε παρουσία του Β. Γουώλτερ και άλλων, πως θα πέσει η χούντα στην Ελλάδα και θα αναλάβει Πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού προηγουμένως εκδηλωθεί πραξικόπημα στην Κύπρο από τη χούντα και στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί απόβαση από τους Τούρκους. Το στόμα του, για το καλό του, θα έπρεπε να μείνει κλειστό… Την 14η Ιουνίου 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο διαμέρισμά του στο Παρίσι και σε παρουσία του φίλου του, Παναγιώτη Λαμπρία, υποδέχεται τον Ρόμπερτ Μος και τον Έλληνα επιχειρηματία Γκέρτσο. Σκοπός της επίσκεψής τους ήταν η ενημέρωση του Καραμανλή για την πρωθυπουργία της Ελλάδας με την πτώση της χούντας, αφού προηγηθεί πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από την χούντα και ακολουθήσει τουρκική εισβολή. Περαιτέρω οδηγίες θα ελάμβανε με την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη, στις 1 Ιουλίου 1974”.

Καταλαβαίνει κανείς γιατί η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, συνένοχες στο έγκλημα της Κύπρου, έχουν αποδεχτεί σιωπηρώς τα τετελεσμένα και εξακολουθούν, μέχρι τις τελευταίες συνομιλίες στο Κραν Μοντανά, να αποδυναμώνουν την νομική και κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στο περιθώριο της Ευρώπης

Όλα αυτά τα χρόνια, η επιχείρηση της ιστορικής παραχάραξης συνεχιζόταν ανελλιπώς. Μπήκαμε στην “ευρωπαϊκή οικογένεια” για να εξασφαλίσουμε τα σύνορά μας, όπως μας υπόσχονταν από τα εκλογικά μπαλκόνια, και το αποτέλεσμα ήταν… να φυσήξει ένας αέρας που έπαιρνε την σημαία από παντού. Όχι μόνο από τα Ίμια, σύμφωνα με την κυνική δήλωση του τότε ΥΠΕΞ, αλλά και από την Βόρειο Ήπειρο, την Μακεδονία, το Αιγαίο, την Αμμόχωστο. Το 1998, η “Ευρωπαϊκή οικογένεια”, θέλοντας να ιδρύσει Μουσείο Ευρωπαϊκής Ιστορίας, ανέθεσε στον Ισραηλινό καθηγητή Ελί Μπαραμαβί … να εκθέσει την ευρωπαϊκή ιστορία από την εποχή του Καρλομάγνου μέχρι σήμερα (!). Οι “εταίροι”-δανειστές, ταυτόχρονα με την απειλή κατά της σημερινής μας ύπαρξης, αγνοούν προκλητικά την ιστορική ύπαρξητης Ελλάδας. Μπορεί αυτό να αποτράπηκε προσωρινά, μετά την θύελλα διαμαρτυριών που ξεσηκώθηκε, όμως οι προθέσεις τους παραμένουν και δεν πρέπει να μένουμε απαθείς απέναντι σε αυτές και τους εθνοκτόνους σκοπούς που υπηρετούν.

Πόσο όμορφα όλα μας τα έλεγαν: διαρκής ειρήνη στην Ευρώπη, δεν θα υπάρχουν σύνορα, τα κεφάλαια και οι άνθρωποι θα κινούνται ελεύθερα, οι χώρες θα γίνουν “κυβερνοχώροι” και θα διακινείται απρόσκοπτα η πληροφορία… Χρειάστηκαν 20-25 χρόνια και όλα αυτά κατέρρευσαν μαζί με την μεσαία τάξη της Ευρώπης. Συρματοπλέγματα ξανά στους δρόμους, στρατιώτες με πυροβόλα όπλα, τρομοκρατία ισλαμική αλλά και οικονομική παντού, νέες συστοιχίες πυραύλων στην ανατολική Ευρώπη απέναντι στην Ρωσσία, νέες βάσεις του ΝΑΤΟ, εκατομμύρια αλλοεθνείς πρόσφυγες τροφοδοτούν τους φόβους για έναν σωρό κινδύνους.

Μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, μεγάλωσε μια γενιά με την εντύπωση ότι έπεσε η “μπάρα” μεταξύ της παλιάς και της νέας Ευρώπης. Ότι τα τούβλα του Τείχους θα είναι μόνο έκθεμα στα μουσεία.

Σήμερα, αυτή “η γενιά της φυγής” εισπράττει έναν κόσμο όπου τα τείχη ορθώνονται πάλι από παντού. Αλλά αντιδρά ως να μην άκουσε “ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον”, όπως λέει ο Καβάφης στο ποίημά του Τείχη.

“Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη”.

Η νέα επιδημία

Η Ουγγαρία και η Αυστρία ορθώνουν ένα τείχος για να προστατευθούν από τα κύματα των μεταναστών που τούς κήρυξαν ανεπιθύμητους. Το Brexit φέρνει τα νέα σύνορα της Βρετανίας με την ηπειρωτική Ευρώπη. Οι Ισραηλινοί έχουν σηκώσει ένα νέο τείχος του αίσχους για να φυλακίσουν τους ‘αυτόνομους” Παλαιστίνιους. Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε πόλεμο με τους Μεξικανούς για το ψηλό τείχος που ξεκίνησε ο Τραμπ να κατασκευάζει. Οι Ουκρανοί με τους Ρώσσους το ίδιο, αλλά και οι Λιθουανοί δεν μένουν απ’ έξω. Αποφάσισαν να σηκώσουν ένα τεράστιο τείχος στα σύνορα με την Ρωσσική Ομοσπονδία μήκους 44 χιλιομέτρων.

Η ανθρωπότητα έχει προσβληθεί από μια αρρώστια “τειχοποιΐας” που μπροστά της το τείχος του Βερολίνου θα μοιάζει αθώο.

Αυτή η επιδημία “προστατευτισμού” κλιμακώνεται και στην οικονομία, όπου τείχη διαφαίνονται παντού σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, με την άνοδο του εθνικισμού σαν δικαιολογημένη, σπασμωδική αντίδραση στην κρίση της παγκοσμιοποίησης.

Το πιο πρόσφατο τούβλο στο “Τείχος” μπήκε ξανά από τους Γερμανούς …που υπερθεμάτιζαν στην τελευταία Σύνοδο της G20 για τις “ελεύθερες αγορές”. Η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ, που υποκρίνεται την προστάτιδα των ευρωπαϊκών ελευθεριών, αποφάσισε να θεσπίσει δικαίωμα βέτο του γερμανικού κράτους σε εξαγορές επιχειρήσεων από την Κίνα. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας “Sueddeutsche Zeitung”, η διαταγή αυτή θα αφορά όλους τους επίδοξους επενδυτές εκτός Ε.Ε., όμως στο στόχαστρο θα βρίσκονται ειδικά οι Κινέζοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το νέο αυτό πλαίσιο ετοιμάζεται από την υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Brigitte Zypries, η οποία βρίσκεται σε συνεννόηση με τους ομολόγους της από την Γαλλία και την Ιταλία. Όλα αυτά τα τόσο “φιλελεύθερα” μέτρα αποσκοπούν να αποτρέψουν την Κίνα από του να ηγηθεί στην παγκόσμια αγορά τεχνολογίας τα επόμενα χρόνια, κάτι που αργά ή γρήγορα θα συμβεί.

Τείχη, κοινωνικά αυτή την φορά, σηκώνονται και μεταξύ των λαών και της ελίτ γύρω από την Ε.Ε., όπως καταγράφει έρευνα του Chatham House, του Βασιλικού Βρετανικού think-tank με το μεγάλο κύρος και την επιρροή στις διεθνείς υποθέσεις.

Η κοινή γνώμη είναι πιο κοντά στην απόρριψη της Ε.Ε. απ’ ό,τι οι φιλελεύθερες ελίτ που έχουν πλουτίσει -μια μικρή μειοψηφία- από την Ευρωένωση.

Τα συμπεράσματα αυτά αφορούν έρευνα που διεξήχθη από τον Δεκέμβριο 2016 μέχρι τον Φεβρουάριο 2017 σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες: οι Ευρωπαϊκές ελίτ και οι λαϊκές μάζες ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους και φαντάζονται το μέλλον τους τελείως διαφορετικό.

Οι προνομιούχες ελίτ δείχνουν πιο αισιόδοξες, ενώ τα μεσαία και λαϊκά στρώματα ζουν στην επισφάλεια και τον τρόμο για το αύριο. Η πλειοψηφία των πολιτών προβλέπει ότι κι άλλες χώρες θα ακολουθήσουν την Βρετανία και θα γυρίσουν την πλάτη στην Ε.Ε. Η Ιταλία είναι πρώτη στη λίστα με μια πανεθνική σύγκλιση στην αμφισβήτηση της Ευρωζώνης.

Πάνω από το 70% των εκπροσώπων του ευρωπαϊκού κατεστημένου δηλώνουν ότι έχουν ωφεληθεί από τους μετανάστες και τον πολυ-πολιτισμό, ενώ οι κανονικοί πολίτες τοποθετούνται στην εντελώς αντιδιαμετρική άποψη.

Οι λαοί δεν υπερασπίζουν αυτή την Ευρώπη

Το πιο, όμως, εκρηκτικό σύμπτωμα είναι ότι, ακόμα και τα μέλη της Ευρω-ελίτ ομολογούν πως βρίσκονται πλέον σε σύγχυση για το στάτους-κβο της Ευρώπης. Όπως επισημαίνουν οι συγγραφείς της αναφοράς, “τα πολιτικά προβλήματα που θα προκαλέσει αυτό το χάσμα θα φανούν τα επόμενα χρόνια”.

Σ’ αυτή την κοινωνία, που ο υλισμός είναι η κυρίαρχη κινούσα ιδεολογία, το πρόβλημα της ενσωμάτωσης των μεταναστών και της συνύπαρξης με τους μουσουλμάνους δεν μπορεί να λυθεί. Το πρόβλημα είναι στην βάση του πνευματικό και όχι πολιτικό, δεν είναι η δύναμη του Ισλάμ που το προκαλεί αλλά η αδυναμία του Χριστιανισμού στην Ευρώπη, η οποία έχει εξοβελίσει την χριστιανική της κουλτούρα.

Στις “πολυπολιτισμικές” πόλεις της Δυτικής Ευρώπης οι δρόμοι… είναι γεμάτοι γυναίκες με μαντήλες και τσαντόρ, που δηλώνουν έτσι την ταυτότητά τους μέσα σε μια απρόσωπη κοινωνία. Στην αυστηρά Ορθόδοξη Μόσχα, όπου ζουν πολλοί μουσουλμανικοί πληθυσμοί, λίγες γυναίκες καλύπτουν το κεφάλι τους ή το σώμα τους γιατί δεν νοιώθουν την ανάγκη, δεν αισθάνονται τον φόβο να το κάνουν αυτό σε μια κοινωνία πραγματικά ανεκτική, ισχυρή πνευματικά και ηθικά, αναγεννημένη από τις στάχτες μιας βίαιης εκδυτικοποίησης, μετά το 2000.

Υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση μέσα στην ευρωπαϊκή κοινωνία που σύντομα θα εκραγεί. Είναι ζήτημα χρόνου να καταρρεύσουν οι δυτικές κοινωνίες σε κατάσταση “Hunger Games”… Αυτό δείχνουν τα υπόγεια ιστορικά ρεύματα. Αυτό διαπραγματεύεται και το συγκλονιστικό νέο βιβλίο των έγκριτων κοινωνιολόγων Michel Pinçon και Monique  Pinçon-Charlot La Violence des Riches, που περιγράφει την απάνθρωπη εκμετάλλευση των μεσαίων και φτωχών τμημάτων της κοινωνίας από την υπερπλούσια ελίτ. Όπως λένε, το χρήμα έχει γίνει το μεγαλύτερο πολεμικό όπλο εναντίον των λαών. Οι δισεκατομμυριούχοι που ελέγχουν την παγκόσμια αγορά ήταν 388 το 2010, μειώθηκαν στους 85 το 2014 και στους 65 το 2015. Σήμερα, 8 μεγιστάνες του πλούτου κατέχουν περιουσία ίση με αυτήν που έχουν τα 3 δισεκατομμύρια από τους κατοίκους του πλανήτη!

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς, τι στο διάολο υπερασπίζουν όσοι μπορεί να λένε στα παιδιά τους -που δεν πιστεύω ότι είναι πολλοί- να θαυμάζουν την Ευρώπη, να μην αγαπούν την Ελλάδα, να νομίζουν ότι είναι αδικημένοι -ενώ συμβαίνει το αντίθετο, είναι απλά κακομαθημένοι- ή να φύγουν και να μην ξανάρθουν στον τόπο τους.

Αντιθέτως με ό,τι προβάλλεται, νομίζω ότι η σιωπηρά οργισμένη νεολαία που ωρίμασε στην 7ετία της Χρεοκρατίας, εν αντιθέσει με τους παλιότερους ψευτογιάπηδες, θα βρει τον δρόμο της και θα κάνει την έκπληξη: δεν θα επιλέξει ούτε την φυγή, ούτε την υποταγή και, όταν έρθει η ώρα, θα διεκδικήσει ξανά πίσω τον τόπο της με το όραμα και την αξιοπρέπεια που της στέρησαν.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.122, Σεπτέμβριος 2017

pylitonfilon