Η δραματική ηττοπάθεια των Ελλήνων

Βασίλης Βιλιάρδος

Όταν οι Πολίτες δεν διαμαρτύρονται, σκύβουν δουλικά το κεφάλι, θεωρούν πως

είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εθνική τραγωδία που βιώνουν, εθελοτυφλούν και παραμένουν απαθείς, το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο – χωρίς καμία ελπίδα να αποφύγουν τη αναξιοπρεπή σκλαβιά τους στο διηνεκές.

«Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή: Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι, είναι το μόνο υπεύθυνο για τα δεινά του – λόγω της έμφυτης διαφθοράς του, της εγγενούς οκνηρίας του, της διανοητικής ανεπάρκειάς του, των μειωμένων ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του.

Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτοενοχοποιείται και υποτάσσεται – κατάσταση που εμπεριέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης η οποία έχει, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Χωρίς τη δράση βέβαια, δεν υπάρχει αντίδραση, οπότε επικρατεί μία εκκωφαντική σιωπή των αμνών – η οποία «προσλαμβάνεται» από την εξουσία ως συμφωνία με τα μέτρα εξαθλίωσης που επιβάλλει. Τίποτα όμως δεν διαρκεί αιώνια».

Ανάλυση

Ασφαλώς είχε δίκιο ο J.P. Sartre όταν έλεγε ότι, μία χαμένη μάχη είναι μόνο αυτή που πιστεύει κανείς πως έχει χαθεί. Σημαίνει όμως κάτι τέτοιο πως η ελληνική μάχη στο πεδίο της οικονομίας δεν είναι χαμένη, εάν δεν το αποδεχθούμε; Δυστυχώς όχι, αφού σχεδόν όλοι έχουν συμβιβασθεί με το καθεστώς της κυλιόμενης χρεοκοπίας που έχει επιβληθεί στην χώρα – με τον αργό και βασανιστικό θάνατο της οικονομίας, με την καταστροφή της μεσαίας τάξης, με τη δικτατορική διακυβέρνηση, καθώς επίσης με τη μετατροπή της Ελλάδας σε γερμανικό προτεκτοράτο.

Αυτοί τώρα που επιμένουν πως θα πρέπει να ξυπνήσουν και να αγωνισθούν οι Πολίτες για ένα καλύτερο μέλλον, αφού η χώρα θα καταστραφεί εντελώς με την πολιτική που της επιβάλλεται, κατηγορούνται ότι αναλώνονται σε διαπιστώσεις, χωρίς να προτείνουν λύσεις – παρά το ότι ασφαλώς δεν ισχύει (ανάλυση). Η αιτία του έωλου αυτού ισχυρισμού είναι η ηττοπάθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας, η αίσθηση της συλλογικής ενοχής με την οποία έχουν μολυνθεί οι Έλληνες, τα συναισθήματα κατωτερότητας, η απελπισία και η απάθεια – τα οποία προσλαμβάνονται πλέον ως φυσικά γεγονότα, αυταπόδεικτα και de facto τεκμηριωμένα, μετά την αναμφίβολα τραγική πραγματικότητα των οκτώ χρόνων εξοντωτικής κρίσης και μεθοδικής χειραγώγησης.

Περαιτέρω, παρά το ότι βιώνουμε όλοι για πολλοστή φορά το κακόβουλο παιχνίδι των αξιολογήσεων, καθώς επίσης των σταθερά αρνητικών εκθέσεων του ΔΝΤ, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που πιστεύουν πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής λιτότητας και των μνημονίων – ενώ στην παγκόσμια οικονομική ιστορία έχει τεκμηριωθεί δεκάδες φορές, ειδικά κατά τη Μεγάλη Ύφεση του 1930 στις Η.Π.Α. ότι, καμία χώρα δεν μπορεί να εξέλθει από μία τέτοια κρίση χωρίς τα αντίθετα ακριβώς μέτρα, από αυτά που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, με κέντρο βάρους τις δημόσιες επενδύσεις.

Η μοναδική αποτελεσματική συνταγή είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών και η μείωση των φόρων – ενώ στη χώρα μας επιβάλλεται η μείωση των δημοσίων δαπανών και η αύξηση των φόρων με την αιτιολογία του χρέους (το οποίο όμως «θεραπεύεται» μόνο με την ονομαστική διαγραφή μέρους του), οπότε είναι δεδομένη η συνέχιση της καταστροφή της. Άλλωστε τα στοιχεία το επιβεβαιώνουν κάθε φορά, οπότε μόνο ένας ανόητος δεν το αντιλαμβάνεται – όπως συμβαίνει σήμερα, όπου το ΔΝΤ προβλέπει χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από ότι προηγουμένως, γεγονός που σημαίνει λιγότερα δημόσια έσοδα, οπότε περισσότερα μέτρα που θα περιορίσουν ξανά το ρυθμό ανάπτυξης, άρα τα έσοδα, ενώ θα χρειαστούν νέα μέτρα κοκ.

Ακόμη χειρότερα, το Ταμείο προβλέπει μείωση των εσόδων του δημοσίου από 50% περίπου το 2016 σταδιακά στο 45,1% του ΑΕΠ το 2022 – ενώ για το ίδιο χρονικό διάστημα απαιτούνται από την Ελλάδα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%! Ως εκ τούτου συμπεραίνει ότι, η μείωση των δημοσίων δαπανών θα είναι αυτή που θα στηρίξει τα πλεονάσματα – παρά το ότι γνωρίζει πολύ καλά πως ο πολλαπλασιαστής, το ποσοστό της πτώσης του ΑΕΠ δηλαδή, είναι πολύ υψηλότερος όταν μειώνονται οι δαπάνες, σε σχέση με την αύξηση των φόρων (είναι της τάξης του 3 – κάτι που σημαίνει ότι, η μείωση των δαπανών κατά 1 € μειώνει το ΑΕΠ κατά 3 €). Στο γράφημα, φαίνεται η επίδραση των δημοσιονομικών μέτρων στους πολλαπλασιαστές σε περιόδους ανάπτυξης, σε κανονικές, καθώς επίσης σε συνθήκες ύφεσης – μεγέθη που είναι γνωστά σε όλους.

Ειδικότερα, από το 2010 έως το 2013 το ΑΕΠ μας παρουσίασε πτώση κατά 24,7% (49,1 δις €) λόγω του περιορισμού των δημοσίων δαπανών και μόλις κατά 3,3% (8 δις €) εξαιτίας της ανόδου των εσόδων (ανάλυση, πίνακας IV) – οπότε δεν έχει καμία λογική η εφαρμογή της ίδιας καταστροφικής συνταγής με το παρελθόν. Αυτό αφορά βέβαια τους Έλληνες, αφού για τους ξένους έχει ασφαλώς τη λογική του ότι, έτσι διευκολύνεται η υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές – όπως έχει συμβεί σε πολλές χώρες στο παρελθόν, στις οποίες δραστηριοποιήθηκε το ΔΝΤ, έχοντας διδάξει τον κ. Σόιμπλε τη μέθοδο του.

Με δεδομένη τώρα την απόκλιση ύψους 2,2 δις € μεταξύ του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος και των προβλέψεων του ΔΝΤ, ανακοινώνονται έμμεσα νέα μέτρα κάλυψης του δημοσιονομικού κενού – όπου, εάν επιδιωχθούν από τη μείωση των δαπανών κατά 2,2 δις €, τότε η αρνητική επίδραση στο ΑΕΠ θα υπερβεί τα 7 δις €! Λογικά λοιπόν αναμένει αύξηση του χρέους στο 184,5% του ΑΕΠ από 180,2% το 2017 – ενώ, κρίνοντας από τα συνεχή λάθη του ΔΝΤ στις προβλέψεις, τα μεγέθη θα είναι χειρότερα.

Ορισμένοι βέβαια θεωρούν πως θα σταματήσει κάποια στιγμή η επιβολή μέτρων, επειδή η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει μηδενισθεί – ενώ δεν θα μπορούν να επιβιώσουν, εάν μειωθούν ξανά οι συντάξεις και οι μισθοί. Όσον αφορά το πρώτο, η θέση τους τεκμηριώνεται από τη συνεχή αύξηση των μη εξυπηρετούμενων χρεών κατά 1 δις € μηνιαία – όταν την ίδια στιγμή τα «κόκκινα χρέη» απέναντι στο δημόσιο, στις τράπεζες κοκ. έχουν υπερβεί τα 220 δις €.

Κάνουν όμως μεγάλο λάθος, αφού τα χρήματα αυτά θα πληρωθούν τελικά από αυτούς που διαθέτουν καταθέσεις ή/και ακίνητη περιουσία – ακόμη χειρότερα στο πολλαπλάσιο, επειδή αφενός μεν αυξάνονται από τους τόκους και τα πρόστιμα, αφετέρου λόγω του ότι η ακίνητη περιουσία θα κατασχεθεί και θα πλειστηριαστεί σε εξευτελιστικές τιμές, με τους οφειλέτες να παραμένουν χρεωμένοι στο διηνεκές με τα υπόλοιπα (άρα αναξιοπρεπείς σκλάβοι χρέους των πιστωτών).

Σε σχέση με το δεύτερο, κάνουν επίσης μεγάλο λάθος, αφού ένας μεγάλος αριθμός δεν έχει ακόμη εξαθλιωθεί – ενώ οι αμοιβές είναι σχεδόν τριπλάσιες συγκριτικά με άλλα κράτη, όπως η Βουλγαρία, οπότε υπάρχει μεγάλο περιθώριο προς τα κάτω. Άλλωστε, παρά το ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Βουλγαρίας αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια (γράφημα, διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος), συνεχίζει να είναι κάτω από τις 8.000 $ – όταν της Ελλάδας μειώνεται μεν, αλλά υπερβαίνει τα 22.000 $ (γαλάζια στήλη, αριστερή κάθετος).

Τα υπόλοιπα οικονομικά μεγέθη

Περαιτέρω, μπορεί μεν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών να είναι ισοσκελισμένο λόγω των (συγκυριακών) τουριστικών εσόδων, καθώς επίσης να είναι πιο σημαντικό για μία οικονομία, αλλά το εμπορικό ισοζύγιο είναι σπουδαιότερο, όσον αφορά τη διαμόρφωση του ΑΕΠ – αφού το ΑΕΠ είναι ίσο με την Κατανάλωση, συν τις Ιδιωτικές Επενδύσεις, συν τις Δημόσιες δαπάνες συν τις Εξαγωγές πλην τις Εισαγωγές (=εμπορικό ισοζύγιο).

Η άνοδος των ελλειμμάτων του εμπορικού ισοζυγίου λοιπόν, η οποία καταγράφηκε πρόσφατα, εξουδετέρωσε την αύξηση του τουρισμού – αφού ο τελευταίος συντελεστής της εξίσωσης (Εξαγωγές – Εισαγωγές) έγινε πιο αρνητικός. Ουσιαστικά βέβαια η αύξηση της εγχώριας κατανάλωσης λόγω των τουριστών, καλύφθηκε ως προς ένα μέρος της ξανά από τις εισαγωγές – ενώ, εάν αφαιρέσει κανείς τη διαφορά της τουριστικής κατανάλωσης, θα διαπιστώσει έντρομος την πτώση της, όσον αφορά τους ιθαγενείς.

Με την απαίτηση τώρα του ΔΝΤ για μία νέα μείωση των δημοσίων δαπανών, ο τρίτος συντελεστής θα γίνει ανάλογα πιο αρνητικός – επίσης ο πρώτος, αφού όταν μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις δεν μπορεί να αυξάνεται η κατανάλωση. Εάν όμως μειωθεί ξανά η κατανάλωση, άρα η ζήτηση, είναι αδύνατη η διενέργεια νέων επενδύσεων – οπότε, όταν όλοι οι συντελεστές του είναι αρνητικοί, δεν μπορεί να αυξηθεί το ΑΕΠ. Με απλά λόγια, τέσσερα πλην δεν είναι δυνατόν να κάνουν ένα συν – οπότε αυτοί που προβλέπουν ανάπτυξη θεωρούν πως απευθύνονται σε αθεράπευτα ηλιθίους.

Σε κάθε περίπτωση, σωστά προβλέπει το ΔΝΤ μείωση των εσόδων του δημοσίου και αύξηση του χρέους ως προς το ΑΕΠ – κυρίως επειδή το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί. Χωρίς βέβαια την αύξηση του ΑΕΠ δεν πρόκειται να βρουν απασχόληση οι 1.400.000 άνεργοι – οπότε η πορεία των Ελλήνων προς το χάος δεν θα σταματήσει (για τη χώρα δεν ισχύει το ίδιο, αφού δρομολογείται η αλλαγή της ιδιοκτησίας της, η οποία ασφαλώς προϋποθέτει τα παραπάνω «αποτυχημένα» μέτρα).

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, με κριτήριο το κείμενο μας, πιθανότατα θα κατηγορηθούμε ξανά για διαπιστώσεις, χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις – ενώ αρκετοί θα ισχυρισθούν πως δεν αντιδρούν επειδή δεν υπάρχει κάποιο πολιτικό κόμμα, ικανό να πει ΟΧΙ στον αργό θάνατο, στον οποίο έχει καταδικαστεί η Ελλάδα. Εν τούτοις, κάθε φορά αναφερόμαστε σε λύσεις (άρθρο) – οι οποίες όμως δεν είναι ανώδυνες, ενώ ασφαλώς προϋποθέτουν την ανάληψη ρίσκων, όπως όλοι οι πόλεμοι και όλες οι μάχες.

Όσον αφορά δε την Πολιτική, είναι ευνόητο πως όταν οι Πολίτες δεν διαμαρτύρονται, σκύβουν δουλικά το κεφάλι, θεωρούν πως είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εθνική τραγωδία που βιώνουν και παραμένουν απαθείς, δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί κάποιος που θα θελήσει να ηγηθεί μίας συλλογικής αντίδρασης – αφού δεν υπάρχει καμία αντίδραση, αλλά μία συλλογική αποχαύνωση, η οποία είναι ανεξήγητη για τους Πολίτες μίας χώρας που δεν έχουν καμία απολύτως ελπίδα για το μέλλον τους. Ηγέτες δε της συλλογικής αυτής αποχαύνωσης υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν – γεγονός που τεκμηριώνει πως «εισπράττει» κανείς αυτό ακριβώς που του αξίζει.

Ουσιαστικά λοιπόν ο λόγος που δεν θα συμβουλεύαμε κάποιον να μείνει στην Ελλάδα, δεν είναι τόσο τα δεκάδες αρνητικά που έχουμε περιγράψει (άρθρο), όσο η δραματική ηττοπάθεια των Ελλήνων – οι οποίοι υπομένουν αδιαμαρτύρητα την αργή πορεία προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό τους, εθελοτυφλώντας αφού έχουν πια πλήρη γνώση.

analyst.gr