Ο Θανάσης Κλάρας, ή Άρης Βελουχιώτης είναι η ενσάρκωση της Εθνικής Αντίστασης της Ελλάδας. Είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε το αντάρτικο στην Ελλάδα, και πολέμησε τόσο τους Γερμανούς ναζί, όσο και τους Έλληνες συνεργάτες του.
Ολόκληρη η ζωή του είναι μια περιπέτεια. Αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Αφιέρωσε τη ζωή του στο κομμουνιστικό κόμμα και πέθανε καταδιωκόμενος, τόσο από «φίλους» όσο και από τους εχθρούς.
Δεν δέχτηκε ποτέ του να πληρωθεί με Αγγλικές λίρες για τις υπηρεσίες του στην αντίσταση και ήταν ο μόνος που όταν τελείωνε ο πόλεμος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τον ρόλο «των συμμάχων» στα εσωτερικά της Ελλάδας. Το συμμαχικό αρχηγείο της Μέσης Ανατολής πιστώνει στον ΕΛΑΣ περισσότερα από 880 χτυπήματα και δολιοφθορές απέναντι στις γερμανικές δυνάμεις.
Γεννήθηκε στη Λαμία στις 27 Αυγούστου του 1905. Ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Σπούδασε στην Αβερώφεια Μέση Γεωργική Σχολή Λαρίσης, αλλά σύντομα εγκατέλειψε το επάγγελμά του και μετέβη στην Αθήνα. Εκεί μυήθηκε στην κομμουνιστική ιδεολογία και το 1924 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αθήνας.
Στην διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στάλθηκε στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου. Στις γραμμές του ΚΚΕ ανέπτυξε έντονη δράση, ενώ στο τέλος του 1928 έγινε αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Φυλακίστηκε στου Συγγρού, στην Αίγινα και στη Γυάρο και ως στέλεχος του ΚΚΕ έδρασε στη Θράκη.
Κατά τη Μεταξική δικτατορία φυλακίστηκε στην Αίγινα και στην Κέρκυρα, όπου υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Η οποία θα τον κυνηγούσε στην υπόλοιπη ζωή του. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρέτησε στο πυροβολικό και μετά την κατάρρευση του μετώπου ζήτησε από το ΚΚΕ την οργάνωση αντάρτικου κατά των κατακτητών.
Μετά την ίδρυση του ΕΛΑΣ τον Φεβρουάριο του 1942, τέθηκε επικεφαλής μικρής ένοπλης ομάδας αλλάζοντας το όνομά του σε Άρης Βελουχιώτης. Με δικές του ενέργειες το τμήμα του αναπτύχθηκε εντυπωσιακά και έγινε ο πυρήνας του ΕΛΑΣ στην κεντρική Ελλάδα.
Τον Νοέμβριο του 1942 συνεργάστηκε με τον Ναπολέοντα Ζέρβα και Βρετανούς σαμποτέρ στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, μιας επιχείρησης δολιοφθοράς από τις μεγαλύτερες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έγινε καπετάνιος του Γενικού Αρχηγείου Ρούμελης τον Μάρτιο του 1943 και τον Μάιο του ίδιου έτους έγινε καπετάνιος του ΓΣ του ΕΛΑΣ, όπου και παρέμεινε μέχρι τη διάλυσή του. Με το ξέσπασμα των εμφυλίων συγκρούσεων με τον ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943, ο Βελουχιώτης διοίκησε τα τμήματα του ΕΛΑΣ που έκαναν διμέτωπο στην Ήπειρο κατά του Ζέρβα και των Γερμανών.
Στα μέσα Απριλίου του 1944 επιτέθηκε και διέλυσε το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ. Πολλοί του χρεώνουν τη δολοφονία του Ψαρρού, αγνοούν όμως τον ρόλο του φιλοβασιλικού Θύμιου Δεδούση, λοχαγού του 5/42. Ο άνθρωπος αυτός επιτέθηκε και δολοφόνησε (δίχως διαταγή του Ψαρρού) τον υπεύθυνο του ΕΑΜ Κωνσταντίνο Βάρσο.
Κατά το διάστημα Απριλίου–Σεπτεμβρίου 1944 ο Άρης στάλθηκε στην Πελοπόννησο όπου διεύθυνε τις επιχειρήσεις κατά των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας. Για την προσφορά του η Κυβέρνηση του Βουνού ΠΕΕΑ τον Μάιο του 1944 του απένειμε τον βαθμό του Υποστράτηγου. Στα Δεκεμβριανά, την ώρα που παιζόταν η τύχη της Αθήνας «μυστηριωδώς» κάποιοι αποφάσισαν να τον στείλουν, μαζί με τον Στέφανο Σαράφη στην Ήπειρο, όπου διάλυσε με ευκολία τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Την ίδια στιγμή στην πρωτεύουσα υπήρχε μόνο ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, ο λόχος Λόρδος Βύρωνας και οι ΕΠΟΝίτες που πολεμούσαν με λιανοντούφεκα απέναντι στους πρώην συνεργάτες των ναζί και νυν ορτνινάτσες των Άγγλων.
Μετά την ήττα του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά και την επακόλουθη Συμφωνία της Βάρκιζας υπέγραψε διαταγή αποστράτευσης και αφοπλισμού των ανδρών του, νομιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την συμφωνία της Βάρκιζας, όμως λίγο καιρό μετά συγκρότησε ένοπλη ομάδα από πιστούς συντρόφους του. Διαγράφηκε και αποκηρύχτηκε από το ΚΚΕ και διωκόμενος από κυβερνητικές δυνάμεις αυτοκτόνησε στις 15 Ιουνίου 1945 στη Μεσούντα Άρτας.
Η πίκρα του ήταν τεράστια. Το κόμμα τον έστελνε να περιφέρεται στα σύνορα με την Αλβανία, ενώ η ρητή σιωπηλή διαταγή ήταν: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία «Μιζέρια» Αρη».
Η λάμψη του αρχικαπετάνιου έκανε φίλους και εχθρούς όχι μόνο να τον τρέμουν αλλά και να τον φθονούν, ποτέ όμως ανοιχτά μπροστά του. Στο πέρασμα του έφιππου Άρη και των μαυροσκούφηδων του όλοι έσπευδαν να τον συγχαρούν για τις πράξεις του. Αλλά εκεί που γινόταν κοσμοχαλασιά, ήταν όταν ο Άρης κατέβαινε στις πόλεις. Ο ενθουσιασμός του απλού κόσμου, η λατρεία που φανέρωνε στο πρόσωπο του τον έκαναν να έχει τεράστιες αντιπάθειες ακόμη και ανάμεσα στους άκαπνους συντρόφους του.
Μελιγαλάς
Ο Άρης κατέβηκε στην Πελοπόννησο για να οργανώσει τον ΕΛΑΣ που δρούσε εκεί. Η παρουσία του στην Πελοπόννησο βοήθησε καταλυτικά στην υποδειγματική οργάνωση των μονάδων του ΕΛΑΣ που ανέλαβαν σημαντική δράση κατά των Γερμανών σε τέτοιο βαθμό ώστε το Γερμανικό επιτελείο που ηγούνταν ο Σωματάρχης Χέλμουτ Φέλμυ να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη. Η μοναδική στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειάζονταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο.
Το Σεπτέμβριο του 1944, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, πολέμησε επικεφαλής του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου εναντίον των συνεργατών των ναζί, Ταγμάτων Ασφαλείας που δεν δέχτηκαν να παραδοθούν. Ο ΕΛΑΣ διέλυσε τα Τάγματα Ασφαλείας που είχαν οχυρωθεί σε διάφορες πόλεις της Πελοποννήσου (Πύργος, Καλαμάτα, Γαργαλιάνοι, Μελιγαλάς, Πύλος). Στον Μελιγαλά οι ακροδεξιοί, μετά την καταστροφή τους, βρήκαν την ευκαιρία να προβάλουν τις αγριότητες που έγιναν κατά τη διάρκεια της μάχης. Μιλούσαν για τον «Άρη που έπινε το αίμα των μικρών παιδιών» που «βίαζε και δολοφονούσε ανυπεράσπιστες γυναίκες» που, που, που… Όμως ο μετέπειτα εντεταλμένος ιατροδικαστής Καψάσκης δεν επιβεβαίωσε δολοφονίες παιδιών ή εφήβων, παρά μόνο πτώματα που είχαν σκοτωθεί σε μάχη.
Οι 2000 περίπου ταγματασφαλίτες που ήταν οχυρωμένοι στην Τρίπολη υπό τον συνταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα παραδόθηκαν, αφοπλίστηκαν και μεταφέρθηκαν στις Σπέτσες, χωρίς να πάθει κανείς τίποτε. Ο Βελουχιώτης κατέστειλε τα καπετανάτα μέσα στον ΕΛΑΣ που συνέδεσαν τους σκοπούς της αριστεράς με τις προσωπικές εκδικήσεις και την ατομική τρομοκρατία.
Το ΚΚΕ
Προκειμένου το ΚΚΕ, εκείνη την περίοδο να βρίσκεται στη συμμαχική γραμμή, δεν άκουγε τον Άρη που φώναζε για τον ρόλο των Άγγλων και την εμφύλια αιματοχυσία που θα ακολουθούσε. Η τότε ηγεσία του ΚΚΕ τον κατήγγειλε ανοιχτά με κατηγορίες όπως «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο». Στο τέλος το ΚΚΕ τον διέγραψε και από μέλος του. Η απόφαση του ΚΚΕ για διαγραφή του Βελουχιώτη ανακοινώθηκε την ίδια μέρα με την αυτοκτονία του στη Μεσούντα (περιοχή του Αχελώου) δηλαδή στις 15 Ιουνίου 1945.
Η εφημερίδα «Ελευθερία» στηλίτευσε εκείνη τη στάση του Κ.Κ.Ε. απέναντι στον Βελουχιώτη, ως «μοναδικό παράδειγμα μικρότητας και ανανδρίας». Το Κ.Κ.Ε., ωστόσο, επιχείρησε να προστατεύσει την υστεροφημία του νεκρού, όσον αφορούσε στη συνεισφορά του στην Εθνική Αντίσταση αναφέροντας σε ανακοίνωση του ότι δεν μπορούν «να επικρίνουν το Βελουχιώτη σήμερα, εκείνοι που έγλυφαν τα πόδια των κατακτητών»
Ο Θάνατος και η βεβήλωση
Ο Άρης έβλεπε το τέλος του να πλησιάζει και ήξερε ότι θα πεθάνει. Επιχείρησε να περάσει στην Αλβανία, αλλά δεν τα κατάφερε. Άρχισε να περιφέρεται με την ολιγάριθμη πλέον ομάδα του σε απάτητα βουνά. Στο κατόπι του όμως είχαν βγει κυβερνητικές δυνάμεις, από τη μια και από την άλλη ήταν αποκομμένος από το κόμμα και δεν έβρισκε ούτε τροφή ούτε πυρομαχικά.
Κυκλώθηκε στη χαράδρα του Φράγκου στον Αχελώο, κοντά στο χωριό Μεσούντα στην Άρτα, από υπέρτερες αριθμητικά ομάδες της Εθνοφυλακής και από το στρατό. Ο Άρης αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Κανείς ακόμη και σήμερα δε γνωρίζει εάν το έκανε με μια σφαίρα στο κεφάλι . Κάποιοι λένε ως αφού αυτοκτόνησε ο πιστός του σύντροφος Τζαβέλας, απασφάλισε μια χειροβομβίδα αγκάλιασε το πτώμα του νεκρού ήρωα και ανατινάχτηκαν μαζί.
Την επόμενη μέρα οι άνδρες του Βοιδαρου, σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουν από τον νεκρό Άρη, πλησιάσαν διστακτικά τα 2 πτώματα και με δειλία τα βεβήλωσαν. Ένιωθαν και εκείνοι πλέον Εθνικοί ήρωες αφού κατάφεραν να κόψουν το κεφάλι από έναν νεκρό. Στη συνέχεια με ζουρνάδες και νταούλια μετέφεραν τα δυο κεφάλια, φουσκώνοντας σαν γάλοι και τα εξέθεσαν στον φανοστάτη στα Τρίκαλα. Τα κεφάλια είναι άγνωστο τι έχουν απογίνει.
Ο ανταποκριτής στην Αθήνα του ειδησεογραφικού πρακτορείου «Ηνωμένου Αμερικανικού Τύπου» μετέδωσε τα εξής: «Ο 40ετής Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος πρώτος εσχημάτισε συμμορίας ατάκτων εναντίον των Ιταλών και Γερμανών κατά τας αρχάς του 1942, εφονεύθη προ τριημέρου ως κοινός ληστής εις μάχιν μετά του τακτικού ελληνικού στρατού ... Πέντε ημέρες προ του φόνου του είχεν εκδοθή ανακοινωθέν του κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο ανήγγειλεν ότι ο Βελουχιώτης είχε εκβληθή του κόμματος του οποίου τα παλαιά μέλη κατήγγειλαν αυτόν ως 'πράκτορα προκλήσεων εξυπηρετούντα τα συμφέροντα της αντιδράσεως»
Μετά Θάνατον
Το ΚΚΕ αποφάσισε να αποκαταστήσει πολιτικά τον Βελουχιώτη, κατά την πανελλαδική συνδιάσκεψη που έγινε στις 16 Ιουλίου 2011. Ενώ στην απόφαση τονίζεται ότι ο Βελουχιώτης «είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας», ωστόσο δεν αποκαταστάθηκε η κομματική του ιδιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου