Ενώ περιμένουμε στην κυριολεξία από μέρα σε μέρα να απελευθερωθεί η Μοσούλη, όπου οι τζιχαντιστές έχουν «στριμωχτεί» σε μία συνοικία της παλιάς πόλης,
αποκομμένοι από παντού, στην τελική φάση έχουν εισέλθει οι σχετικές προετοιμασίες για την επίθεση και απελευθέρωση της Ράκας.Στην επιχείρηση απελευθέρωσης της λεγόμενης πρωτεύουσας των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ), βασική δύναμη κρούσης θα είναι οι Κούρδοι μαχητές του YPG.
Θα συμμετέχουν υπό την σκέπη των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας (SDF), η ηγεσία των οποίων είναι εμπειροπόλεμοι Κούρδοι πολέμαρχοι. Θα συμμετέχουν επίσης τμήματα Αράβων ενόπλων, που έχουν εκπαιδευτεί από τους Κούρδους, ενώ η όλη επιχείρηση θα υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Αγγλία και τις λοιπές χώρες που απαρτίζουν τον συνασπισμό που έχει συμπηχθεί για την καταπολέμηση του ΙΚ.
Η Τουρκία δεν συμμετέχει και αντιδρά με σφοδρότητα στην εν λόγω επιχείρηση, γιατί διεκδικούσε και απαιτούσε από τις ΗΠΑ να ηγηθεί η ίδια της τελικής επίθεσης, με ταυτόχρονο αποκλεισμό των Κούρδων από το όλο εγχείρημα. Τελικά, οι ενστάσεις της Τουρκίας δεν εισακούστηκαν και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, με τους Κούρδους να χύνουν καθημερινά το αίμα τους σε μια περιοχή που και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν είναι κουρδική, προσδοκώντας το αίμα των συντρόφων τους να ποτίσει το δέντρο της ελευθερίας του Κουρδιστάν.
Τι είναι αυτό που γεννά αυτές τις προσδοκίες; Μιλώντας χρόνια τώρα με ηγετικά στελέχη του κουρδικού κινήματος, έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι οι Κούρδοι δεν θέλουν να «φορτωθούν» εδάφη όπου ο κουρδικός πληθυσμός δεν είναι πλειονότητα, κι αυτό κυρίως για δυο λόγους.
Ο ένας είναι ότι δεν θέλουν από ένα εξ αντικειμένου απελευθερωτικό κίνημα, να μετατραπούν σε μια δύναμη κατοχής.
Ο άλλος, συναφής, είναι ότι τις επόμενες δεκαετίες δεν θέλουν να φορτωθούν προβλήματα διαχείρισης και διοίκησης τέτοιων δύσκολων περιφερειών.
Γιατί όμως χύνουν το αίμα τους σε μη κουρδικά εδάφη και εκ τίνος λόγου οι προσδοκίες Οι Κούρδοι του PYD/YPG, ως ο πλέον πολιτικοποιημένος πολιτικοστρατιωτικός οργανισμός στην περιοχή, συμβάλλει στην αποβολή των ολοκληρωτικών πρακτικών και στην εγκαθίδρυση δημοκρατικών θεσμών, στους οποίους εξασφαλίζεται η ακριβοδίκαιη συμμετοχή όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων σε κάθε περιοχή που απελευθερώνουν. Αυτό έχει γίνει εδώ και έξι χρόνια στα τρία κουρδικά καντόνια, αλλά τους τελευταίους μήνες στην Ιεράπολη, που ήδη διοικείται δημοκρατικά από το δικό της Πολιτικό Συμβούλιο Αυτοδιοίκησης, στο οποίο υπάγονται τοπικές δυνάμεις ασφάλειας και αυτοάμυνας.
Και το Πολιτικό Συμβούλιο και οι δυνάμεις ασφαλείας, έχουν οργανωθεί από το PYD/YPG, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ και τη σχετική συναίνεση της Ρωσίας αλλά και του Άσαντ.
Όμως ακριβώς αυτή η πρακτική, των καντονίων και των Πολιτικών Συμβουλίων, στα οποία εκπροσωπούνται ακριβοδίκαια οι εθνικές και θρησκευτικές ομάδες της κάθε περιοχής, είναι αυτό που φοβάται και αποφεύγει η Τουρκία, όπως ο διάβολος το λιβάνι, εξού και η πολιτειακή αλλαγή στην Τουρκία.
Ο φόβος της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης των λαών, που εξαπλώνεται στην περιοχή, είναι που έκανε τον Ερντογάν να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, με το πρόσφατο παρακινδυνευμένο για τον ίδιο δημοψήφισμα. Τώρα στον φόβο αυτό έχει προστεθεί και ένας επί πλέον. Όταν ο Ερντογάν προσπαθούσε να πείσει τον Τραμπ και τους επιτελείς του να αποκλείσουν τους Κούρδους από τη Ράκα, έπαιρναν καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις από τους Αμερικανούς, ότι οι Κούρδοι μετά την επιχείρηση απελευθέρωσής της, θα αποχωρήσουν από την περιοχή.
Τώρα όμως έρχονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση που έχει πολλές ομοιότητες με εκείνη που εφαρμόστηκε και συνεχίζει να ισχύει στην Ιεράπολη.
Κούρδοι και ΗΠΑ έχουν συμφωνήσει στην οργάνωση και στελέχωση του Πολιτικού Συμβουλίου της Ράκας, αλλά και των δυνάμεων ασφαλείας και αυτοάμυνας, που είναι κάτι σαν αστυνομία και στρατοχωροφυλακή, που έχουν ήδη περατώσει την εκπαίδευσή τους σε ειδικά κέντρα εκπαιδεύσεως στις γειτονικές πόλεις Αγίν Ισά και Χασάκα.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Κούρδοι της Συρίας, χύνοντας το αίμα τους και συμβάλλοντας με την πολιτική και στρατιωτική εμπειρία που διαθέτουν, στην σταθερότητα και τη δημοκρατική διακυβέρνηση την επόμενη μέρα, στα εδάφη που απελευθερώνουν στην επικράτεια της Συρίας, ενισχύουν τους δεσμούς με τις ΗΠΑ και αυξάνουν την αξιοπιστία αλλά και τη χρησιμότητά τους για τις επόμενες δεκαετίες, για όλες τις δυνάμεις που επιδιώκουν τη σταθερότητα στην περιοχή. Και όλα τα παραπάνω είναι αυτό ακριβώς που δεν θέλει και απεύχεται ο Ερντογάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου