ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΕΜΦΘΗΚΑΝ ΣΕ ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν τις 17 Ιουλίου του 1972, ξέσπασε στις ΗΠΑ, κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ρίτσαρντ Νίξον, το πασίγνωστο σκάνδαλο του Watergate.
Ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία της Αμερικής, καθώς και το μοναδικό, που είχε σαν τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του τότε εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον.

Όλα ξεκίνησαν τις πρωινές ώρες της 17ης Ιουλίου, στον 6^ο όροφο του ξενοδοχείου  Watergate, όταν ένας φύλακας στα γραφεία του 6ου ορόφου, παρατήρησε πως σε αρκετές από τις πόρτες είχε τοποθετηθεί κολλητική ταινία, ώστε να κλείνουν χωρίς να κλειδώνουν, οπότε κάλεσε την αστυνομία.

Πέντε άνδρες πιάστηκαν να φωτογραφίζουν και να κλέβουν έγγραφα, καθώς και να τοποθετούν κοριούς σε τηλεφωνικές γραμμές. Αφού συνελήφθησαν, τον Σεπτέμβριο ασκήθηκε δίωξη εναντίον τους για διάφορα αδικήματα. Τον επόμενο Ιανουάριο καταδικάστηκαν.

H ανακάλυψη αυτή ήταν η αρχή μιας πορείας που θα οδηγούσε τελικά στον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Η διάρρηξη ήταν μέρος ενός προεκλογικού σχεδίου των Ρεπουμπλικάνων. Επικεφαλής της κομπίνας ήταν η επιτροπή επανεκλογής του προέδρου Νίξον. Σε αυτή συμμετείχαν ο πρώην γενικός εισαγγελέας Τζον Μίτσελ και ο προεδρικός σύμβουλος Τζον Ντιν.

Δουλειά του Ντιν ήταν να παρακολουθεί, να κατασκοπεύει και γενικά να σαμποτάρει το Δημοκρατικό Κόμμα. Την διάρρηξη είχε οργανώσει ο πρώην πράκτορας του FBI, Τζ. Γκόρντον Λίντι, με την βοήθεια του πρώην πράκτορα της CIA.

(Ο πρόεδρος Νίξον, αν και προηγούταν σαφώς σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ήθελε από μεγαλομανία να επιτύχει την πλήρη συντριβή και εξευτελισμό στους αντιπάλους του στις προεδρικές εκλογές, για τον λόγο αυτό, διέταξε την συνεχή παρακολούθηση τους.

Για τον λόγο αυτό διέταξε να διενεγερθεί κατασκοπεία  εναντίον τους, έτσι ώστε ξέροντας από πριν κάθε τους κίνηση, να μπορεί να είναι πάντα έτοιμος τους «απαντάει» και να τους «αποστομώνει», ταπεινώνοντας τους και συντρίβοντας τους εκλογικά.

Στην συνέχεια ο Νίξον, θέλοντας να εμποδίσει την αποκάλυψης της αλήθειας, διέταξε τον υπεύθυνο του πολιτικού του γραφείου να δώσει εντολή στην CIA να μπλοκάρει την έρευνα του FBI για λόγους εθνικής ασφάλειας).

Όμως δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Washington Post», ο Καρλ Μπέρνστιν και ο Μπομπ Γούνντγορντ, με την βοήθεια ενός μυστικού πληροφοριοδότη του FBI, γνωστού τότε μόνο με το κωδικό όνομα «Βαθύ Λαρύγγι», άρχισαν να συνδέουν την διάρρηξη με το γραφείο του Νίξον.

(Πολλές δεκαετίες αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι τελικά, ο μυστηριώδης πληροφοριοδότης ήταν ο τότε αναπληρωτής διευθυντής του FBI, ο Μαρκ Φελτ, ο οποίος, χολωμένος επειδή δεν πήρε αυτός προαγωγή από τον Νίξον, έτσι ώστε να γίνει επικεφαλής της υπηρεσίας, για να τον εκδικηθεί, αποφάσισε να τον «δώσει»).

Οι δημοσιογράφοι της Washington Post, σήκωσαν την αυλαία του σκανδάλου, με άρθρο στο οποίο αποκάλυπταν, πως επιταγή 25.000$ προοριζόμενη για την εκλογική καμπάνια του προέδρου Νίξον, βρισκόνταν στον τραπεζικό λογαριασμό ενός εκ των διαρρηκτών των γραφείου του Δημοκρατικού Κόμματος.

Μέχρι τον Οκτώβριο, το FBI είχε τεκμηριώσει το σκάνδαλο. Είχε συνδέσει το Γουότεργκεϊτ με μια μυστική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας για την επανεκλογή του Νίξον. Βέβαια αυτό δεν εμπόδισε τον πρόεδρο να επανεκλεγεί θριαμβευτικά τον επόμενο μήνα!

Οι αποκαλύψεις άρχισαν να παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας, μόλις μίλησαν οι πέντε διαρρήκτες, αφού οι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου, στενοί συνεργάτες του Νίξον, ακόμη και ο Γενικός Εισαγγελέας πιάστηκαν να έχουν δώσει ψευδείς καταθέσεις κάτω από όρκο, στις 30 Απριλίου 1972.

Έτσι, ενώ ο Νίξον είχε κερδίσει την επανεκλογή του, αναγκάστηκε να «οδηγήσει σε παραίτηση» τους δύο στενούς του συνεργάτες, τον Χάλντεμαν και τον Έρλικμαν, αλλά συνέχιζε να υποστηρίζει ότι ο ίδιος δεν γνώριζε τίποτα.

Η Γερουσία ξεκίνησε να ερευνά το σκάνδαλο και αποκαλύφθηκε ότι ο Νίξον είχε εγκαταστήσει σύστημα μαγνητοφώνησης στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.

Οι κασέτες που βγήκαν στην δημοσιότητα, αποκάλυψαν ένα πρόσωπο του Προέδρου που «κρυβόταν» καλά από το κοινό, καθώς ο Νίξον έβριζε συνεχώς, είχε ρατσιστικά ξεσπάσματα και αποδεικνυόταν πόσο εύκολα μπορούσε να πει ψέματα στον συνομιλητή του.

Στην κασέτα της 1ης Αυγούστου του 1972, ο Νίξον ακούγονταν να λέει ξεκάθαρα στον Χάλντεμαν ότι οι διαρρήκτες πρέπει να πληρωθούν για να μην μιλήσουν, φράση που αποδεικνύει και την δική του ενοχή.

Η Γερουσία απήγγειλε κατηγορίες κατά του Προέδρου για παρεμπόδιση δικαιοσύνης, κατάχρηση εξουσίας και περιφρόνηση του Κογκρέσου και στις 5 Αυγούστου του 1974 δόθηκε στην δημοσιότητα μία κασέτα από τον Ιούνιο του 1972, στην οποία ο Νίξον συζητά με τους άμεσους συνεργάτες του με ποιον τρόπο πρέπει να γίνει η συγκάλυψη της υπόθεσης.

Έτσι αποδείχτηκε ότι ο Νίξον έλεγε ψέματα για δύο χρόνια, όταν ισχυριζόταν ότι δεν γνώριζε τίποτα για την υπόθεση και ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές τον πίεσαν για να παραιτηθεί, κάτι που έκανε στις 8 Αυγούστου 1974, παραδίδοντας την προεδρία στον Τζέραλντ Φορντ, καθιστώντας τον, τον πρώτο Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ που παραιτήθηκε από την θέση του, πριν να ολοκληρώσει τη θητεία του.

(Γενικά θα πρέπει να πούμε δύο λόγια και για τον επικεφαλής της διάρρηξης του Watergate, τον  Τζ. Γκόρντον Λίντι. Ο Λίντι, (γεννημένος στις 30 Νοεμβρίου 1930) ήταν ένας καταδικασθείς εγκληματίας και (νυν) συνταξιούχος Αμερικανός δικηγόρος και πρώην πράκτορας του FBI.

Ο ίδιος είναι περισσότερο γνωστός ως επικεφαλής πράκτορας στην μονάδα του «Λευκού Οίκου Υδραυλικών», που δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1971, κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ρίτσαρντ Νίξον.

Καταδικάστηκε για συνωμοσία, διάρρηξη και παράνομη υποκλοπή για το ρόλο του στο σκάνδαλο Watergate και έμεινε 5 χρόνια στην φυλακή αρνούμενος να καταθέσει οτιδήποτε σχετικά με την υπόθεση αυτή.

O Τζ. Γκόρντον Λίντι (George Gordon Battle Liddy ή σε συντομογραφία G. Gordon Liddy) γεννήθηκε το 1930, φοίτησε στο εκπαιδευτικό ίδρυμα του Fordham, από το οποίο και αποφοίτησε το έτος 1952.

Μετά την αποφοίτησή του, ο Liddy, εντάχθηκε στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, υπηρετώντας για δύο χρόνια ως αξιωματικός πυροβολικού κατά την διάρκεια του Κορεατικού πολέμου.

Επέστρεψε στην πόλη της Νέας Υόρκης το 1954, για να παρακολουθήσει την νομική Σχολή Νόμου του Πανεπιστημίου Fordham, κερδίζοντας μια θέση στο Νομικό τμήμα της Πανεπιστημιακής σχολής του Fordham.

Μετά την αποφοίτησή του από την Νομική, το 1957, άρχισε να εργάζεται στο FBI, υπό τον J. Edgar Hoover, υπηρετώντας αρχικά ως πράκτορας στην Ιντιάνα και το Ντένβερ. Ο Liddy παραιτήθηκε από το FBI το έτος 1962 και εργάστηκε ως δικηγόρος στην Νέα Υόρκη μέχρι το 1966.

Στην συνέχεια κατέκτησε την θέση του Γενικού Συμβούλου, Οικονομικής Επιτροπής της Επιτροπής για την Επανάσταση του Προέδρου (CRP), που είχε ιδρύσει ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, το έτος 1972.

Τον Σεπτέμβριο του 1973 ο Krogh, ο Liddy, ο Young και ο Erlichman κατηγορήθηκαν για συνωμοσία, καθώς και για την διάρρηξη στο ξενοδοχείο Watergate.

Ο Liddy καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 20 ετών, όπως και στην καταβολή  και προστίμου ύψους 40.000 δολαρίων. Ξεκίνησε την εκτέλεση της ποινής του στις 30 Ιανουαρίου του 1973.

Στις 12 Απριλίου 1977, ο Πρόεδρος Jimmy Carter μείωσε την ποινή του Liddy σε οκτώ χρόνια, «για λόγους ίσης μεταχείρισης και δικαιοσύνης, σε σύγκριση με τις ποινές των άλλων καταδικασθέντων στις ποινικές διώξεις του Watergate», αφήνοντας όμως σε ισχύ το πρόστιμο που αυτός έπρεπε να πληρώσει.

Τελικά με διαταγή του προέδρου Carter, ο  Liddy αποφυλακίστηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1977, αφού πρώτα «υπηρέτησε» συνολικά τεσσεράμισι χρόνια φυλάκισης.

Μετά την αποφυλάκιση του, ο Liddy συνεργάστηκε μαζί με τον Timothy Leary σε μια σειρά δημοφιλών Talk shows, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Επίσης εργαζόνταν και ως ραδιοφωνικός εκφωνητής, από το 1992 μέχρι την οριστική αποχώρησή του, στις 27 Ιουλίου του 2012.

Ο Liddy και η ομάδα του είχαν συμβάλει παράλληλα σημαντικά και στον σχεδιασμό της αποτυχημένης επιχείρησης των ΗΠΑ στην Κούβα το έτος 1961 (γνωστή με την κωδική ονομασία «εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων»), επί της προεδρίας του Τζον Φ. Κέννεντι.

Λέγεται δε πως ο ίδιος ο Τζ. Γκόρντον Λίντι, είχε προτείνει στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, να «διοργανώσουν» οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, μία σειρά βίαιων, αιματηρών βομβιστικών τρομοκρατικών ενεργειών, μέσα στην ιδιά τους την χώρα, με στόχο αυτές να «αποδοθούν» σε Κουβανούς πράκτορες του Φιντέλ Κάστρο και έτσι να έχουν οι ΗΠΑ, την κατάλληλη δικαιολογία να εισβάλλουν στην χωρά αυτή.

Και πολλοί υποστηρίζουν πως την ίδια πρόταση έκανε και στον Νίξον, προκειμένου να συσπειρώσει την χώρα γύρω του και να κερδίσει δημοτικότητα ενόψει των επερχόμενων προεδρικών εκλογών.

Γενικά ο Λίντυ, με τα ανεξέλεγκτα και πολλές ασυνάρτητα ξεσπάσματα οργής που είχε, έγινε αγαπημένος χαρακτήρας πολλών παρόδιων, ως αποτυχημένος συνωμότης, ενώ ο συχνά ασυνάρτητος και οξύθυμος χαρακτήρας του, ενέπνευσε ακόμα και διάσημους παρεμφερείς χαρακτήρες καρτούν, όπως του διοικητή των Cobra, στην σειρά κινουμένων σχεδίων G.I. Joe του 1985).

Το δεύτερο πιο γνωστό σκάνδαλο, που παραλίγο να ρίξει πρόεδρο των ΗΠΑ από την θέση του, ήταν αυτό που ακολούθησε στις 19 Ιανουαρίου 1998, γνωστό ως σκάνδαλο Monicagate.

Το περιοδικό ο Drudge Report, έγραφε τότε, για φήμες στους δημοσιογραφικούς κύκλους της Ουάσιγκτον,  για σεξουαλική σχέση του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, με μια νεαρή μαθητευόμενη στο Οβάλ Γραφείο, την Μόνικα Λεβίνσκυ, την περίοδο 1995-96.

Στους επόμενους μήνες το σκάνδαλο μονοπώλησε τα Αμερικανικά μέσα. Πολλά ήταν τα ονόματα που δόθηκαν ορισμένα από αυτά ήταν: «Monicagate», «Lewinskygate», «Tailgate»,»Sexgate» και «Zippergate».

Η Μόνικα Λεβίνσκυ, η οποία σπούδαζε ψυχολογία, μπήκε σαν μαθητευόμενη στο Λευκό Οίκο τον Ιούνιο του 1995 όπου και παρέμεινε σχεδόν 18 μήνες. Το σκάνδαλο  διέρρευσε όταν η ίδια το εμπιστεύθηκε στη φίλη της, Λίντα Τριπ, η οποία μαγνητοφώνησε τις συνομιλίες τους και έδωσε την ιστορία στο Νewsweek.

Οι κασέτες της 49χρονης  Τριπ βοήθησαν αργότερα τον ανεξάρτητο ανακριτή Κένεθ Σταρ να σχηματίσει τον κορμό της έρευνάς του εναντίον του Κλίντον. Η ίδια η κατηγορουμένη δήλωσε πως επιμένει να πιστεύει ότι έκανε την σωστή πράξη και υπονόησε πως η επόμενη κίνησή της θα είναι η μήνυση εναντίον της κυβέρνησης.

Μετά τις αποκαλύψεις -που φυσικά προκάλεσαν σάλο- στις 26 Ιανουαρίου 1998 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον σε απευθείας τηλεοπτική συνέντευξη από τον Λευκό Οίκο, αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε σεξουαλική σχέση με την μαθητευόμενη υπάλληλο Μόνικα Λεβίνσκι.

Τον Ιούλιο του 1998 όμως, η Μόνικα ομολόγησε στην Δικαιοσύνη ότι είχε «κάποιου είδους» σεξουαλικές σχέσεις με τον πλανητάρχη και παρέδωσε για ανάλυση DNA το τεκμήριο του εγκλήματος, το μπλε φόρεμα με τον λεκέ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Λεβίνσκι οι «επαφές» γύρω από το Οβάλ Γραφείο, ήταν εννέα σε διάστημα δύο ετών.

Ο Κλίντον δεν μπορούσε πια να κρυφτεί. Στις 17 Αυγούστου 1998, ο Αμερικανός Πρόεδρος παραδέχθηκε ότι είχε «ανάρμοστη σωματική επαφή» με την υπάλληλο Μόνικα Λεβίνσκι, χρησιμοποιώντας όμως λογοπαίγνια του τύπου: «δεν είχα σεξουαλικές σχέσεις με την βιβλική έννοια». Ομολόγησε, ότι έκανε στοματικό σεξ και ζήτησε ταπεινά συγνώμη. Στους επόμενους μήνες το σκάνδαλο μονοπώλησε τα Αμερικανικά μέσα.

Παρά την πρόταση μομφής της Βουλής των Αντιπροσώπων το 1998, ο Κλίντον παρέμεινε στην προεδρία και εξάντλησε την δεύτερη 4ετία του. Έτσι στα παρά πέντε, ο Μπιλ Κλίντον κατάφερε να μην γίνει ο δεύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος θα αναγκαζόνταν να παραιτηθεί λόγω ενός σκανδάλου και ψευδορκίας προς τον Αμερικανικό λαό.

Πολλοί λένε, με μία δόση υπερβολής ίσως, πως ένας από τους λόγους που ξεκίνησε τον πόλεμο κατά των Σέρβων το 1999, ήταν για να αποσπάσει το εκλογικό του κοινό στις ΗΠΑ, από σκάνδαλα του που έβγαιναν τότε στην επιφάνεια (Monikagate αλλά και σχέσεις του με άλλες γυναίκες, πιθανή συνεργασία του με την μαφία κ.λ.π.) και για να στρέψει την προσοχή των Αμερικανών στα εξωτερικά διεθνή γεγονότα.

(Αν και δεν παραιτήθηκε στο τέλος, πολλοί λένε πως το σκάνδαλο αυτό, έγινε η αιτία ο Κλίντον στο υπόλοιπο της θητείας του, να είναι ένας εικονικός πρόεδρος, υπάκουος σε όλα στο Κογκρέσο και να είναι αναγκασμένος να χειραγωγείται και να υπακούει στην συνέχεια, τις εντολές συγκεκριμένων πολιτικών κύκλων και συμφερόντων).

Στις μέρες μας, το ίδιο λέγεται πως προσπαθούν να κάνουν και κάποιοι πολιτικοί κύκλοι στις ΗΠΑ, στον νέο πρόεδρο της χώρας, Ντόναλντ Τραμπ. Επειδή πολλοί δεν εγκρίνουν την προσπάθεια που ήθελε να κάνει για συνεργασία με τους Ρώσους κατά της Κίνας (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b7%cf%80%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%88%cf%85/), προσπαθούν να βρουν τάχα αποδείξεις πως εκλέχτηκε με την βοήθεια των Ρώσων.

Επίσης τον κατηγορούν, ότι ο ίδιος είναι πράκτορας τους, πως παρεμποδίζει τις έρευνες των αρχών ως προς αυτή την κατεύθυνση (για αυτό απέλυσε τον Τζέιμς Κόμεϊ, τον μέχρι τώρα διευθυντή του FBI-http://www.zougla.gr/kosmos/article/to-praksikopima-tou-ntonalnt-tramp,https://www.geopolitica.ru/en/article/comeys-firing-postponement-coup-detat-usa) και τον απειλούν ότι θα φέρουν την υπόθεση ενώπιον ειδικής επιτροπής της γερουσίας, ζητώντας παράλληλα την καθαίρεση του από το αξίωμα του προέδρου.

Πρωταγωνιστές στην δημιουργία ενός «δεύτερου-φτιαχτού αυτή την φορά σκανδάλου Watergate» είναι για άλλη μία φορά, οι δημοκρατικοί αντίπαλοι του (π.χ. η Χίλαρυ Κλίντον), εσωκομματικοί αντίπαλοι του Τραμπ (π.χ. ο γνωστός γερουσιαστής Τζον Μακ Κέιν), αλλά φυσικά και όπως επί Νίξον και το FBI(http://www.sportotal.gr/total-news/61159-oi-epafes-tramp-rosias-isos-megalytero-skandalo-apo-to-gouotergkeit).

Και όλα αυτά, τα κάνουν, όπως λέγεται, για να μπορούν να εκβιάζουν τον πρόεδρο Τραμπ, όπως ακριβώς έκαναν παλαιότερα με τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.

Με μόνο σκοπό πάντα, να τον καταστήσουν και αυτόν έναν εικονικό πρόεδρο, υπάκουο σε όλα στο Κογκρέσο και να είναι αναγκασμένος να χειραγωγείται από αυτό, υπακούοντας πειθήνια στις εντολές συγκεκριμένων πολιτικών κύκλων και συμφερόντων, οι οποίοι δεν θέλουν την αλλαγή της μέχρι τώρα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

(Όπως λόγου χάρη, των αμυντικών βιομηχανιών της χώρας, που θέλουν έναν «μπαμπούλα», π.χ. την Ρωσία ή την Κίνα, για να πείθουν τον εκάστοτε πρόεδρο, να κάνει περισσότερες παραγγελίες πολεμικού υλικού, για το «καλό και την προστασία των ΗΠΑ»).

Φυσικά ο Τραμπ δεν είναι ο Νίξον, και αντί να υποταχτεί ή να περιμένει την καθαίρεση του από τους αντιπάλους του, το πιθανότερο  είναι να τους επιτεθεί πρώτος.

Και βρίσκοντας ίσως μία «κατάλληλη δικαιολογία», να πάρει ακόμα και περισσότερες εξουσίες στα χέρια του. Και για τον λόγο αυτό να «επινοήσει» ή να προκαλέσει ακόμα και έναν πόλεμο, όπως λέγεται πως έκανε παλαιότερα ο Μπιλ Κλίντον, για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να συσπειρώσει τον λαό των ΗΠΑ γύρω από το πρόσωπο του.

(Έτσι μπορεί λένε κάποιοι, με αφορμή μια μεγάλη εσωτερική ή εξωτερική κρίση, ο Τραμπ να επιβάλλει, όπως ακριβώς ο Μουσολίνι στην Ιταλία μετρά την δολοφονία του Ματεότι ή ο πρόεδρος Μπους μετά την 11/09- http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83/, έκτακτο καθεστώς στην χώρα.

Και με τον τρόπο αυτό, να «ενεργοποιήσει» ξανά το παλαιό προβοκατόρικο σχέδιο του G. Gordon Liddy κατά της Κούβας του Κάστρο, «κατηγορώντας» όμως άλλη χώρα, π.χ. για το Ιράν,  την Συρία ή την Βόρεια Κορέα, στην σημερινή εποχή).

Θα τα καταφέρει άραγε ο Τραμπ στο τέλος να γίνει απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στις ΗΠΑ ή θα έχει το πολιτικό τέλος του Ρίτσαρντ Νίξον; Άγνωστο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως έχουμε να δούμε πολλές ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ και τον κόσμο το επόμενο χρονικό διάστημα, και οι μάχες που αναμένονται, προβλέπονται σκληρές, καθώς στο τέλος μπορεί να υπάρχει μόνο ένας νικητής για την εξουσία.

Παράλληλα θα πρέπει κανείς να αναφέρει πως υπάρχουν και ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία. Και σε αυτή την χώρα, οι σοσιαλιστές του Σουλτς, μετά από μια εντυπωσιακή αρχική άνοδο φαίνεται να παραπαίουν στις δημοσκοπήσεις (http://www.iefimerida.gr/news/337102/germania-oi-hristianodimokrates-tis-merkel-dieyrynoyn-stis-10-monades-ti-diafora#axzz4grRo9rPs).

Επίσης το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία», έχει αρχίσει να συμμαχεί και να  ενώνεται την πράξη με το γνωστό αντι-ισλαμικό πολιτικό κίνημα της PEGIDA (http://www.dw.com/en/afd-pegida-hold-side-by-side-events-in-dresden/a-38761338).

Το οποίο ως γνωστόν έχει αρχίσει φαίνεται να αποκτά και «ένοπλο τμήμα» (http://www.dw.com/en/german-gun-club-raided-over-possible-migrant-attack/a-38615002).

Ακόμα στο κόμμα αυτό, με τις «πρωτότυπες ιδέες» (http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/44595/germania-yper-tis-synergasias-me-toys-neonazi-igetis-tis-enallaktikis-gia-ti-germania), υπήρξαν το τελευταίο διάστημα ενδιαφέρουσες πολιτικές αλλαγές.

Συγκεκριμένα, η πτώση της δημοτικότητας του κόμματος, εξαιτίας διάφορων παραγόντων (προσωρινή αποκλιμάκωση της προσφυγικής κρίσης, εσωτερικές συγκρούσεις και έριδες μεταξύ των διαφορετικών φατριών του κόμματος), μαζί με τις απόψεις, του ηγέτη του  κόμματος στην επαρχία της Θουριγγίας, Μπγιορν Χόκε.

Οι δηλώσεις του, για «ένα μνημείο του αίσχους στο Βερολίνο», απευθυνόμενος στο μνημείο του Ολοκαυτώματος, όπως και η άποψη που διατύπωσε σε μια αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή πως «ο Χίτλερ δεν ήταν και τόσο κακός», επιδείνωσαν την ήδη ταραγμένη κατάσταση στο κόμμα.

Έτσι, η μέχρι τότε ηγέτης του κόμματος, Φράουκε Πέτρι, ζήτησε έκτακτο συνέδριο του κόμματος τον Απρίλιο (τις 20 και 21 του μηνός), στο οποίο θα αποφασιζόνταν η πολιτική γραμμή του κόμματος από εδώ και στο εξής, πιέζοντας παράλληλα για την αποπομπή του πρώην συμμάχου και νυν πολιτικού της αντιπάλου, Μπγιορν Χόκε (http://www.dw.com/en/controversial-afd-lawmaker-to-skip-party-convention/a-38429978, http://www.dw.com/en/difficult-days-for-the-afd/a-37877305,http://www.dw.com/en/h%C3%B6ckes-apology-is-part-of-a-strategy-expert-says/a-37624221).

Σε αυτό θα πρότεινε μία «realpolitik» που η ίδια υποστήριζε ότι θα συνίστατο στην άμβλυνση της ακροδεξιάς, ρατσιστικής ταυτότητας του κόμματος.

Αντλώντας έμπνευση από την Μαρίν Λεπέν, η φωτογενής και χαρισματική Φράουκε Πέτρι είχε θέσει ως στόχο την διεύρυνση του ακροατηρίου του κόμματος σε μία χώρα που έχει σημαδευτεί από το ναζιστικό της παρελθόν.

Παράλληλα καλούσε στην οριστική διαγραφή του Χόκε από το κόμμα (http://www.dw.com/en/germanys-right-wing-afd-seeks-to-expel-state-leader-over-holocaust-remarks/a-37525199, http://www.dw.com/en/opinion-election-year-afd-weighs-h%C3%B6cke-and-holocaust/a-37538768).

Ως επικεφαλής της «ρεαλιστικής» πτέρυγας του κόμματος, η Φράουκε Πέτρι, υποστήριξε στο συνέδριο του κόμματος, ότι μπορεί να οδηγήσει το AfD στην εξουσία σε τέσσερα χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλειφθεί η ακροδεξιά ρητορική και θα απαγορευθούν οι ρατσιστικές παρεκτροπές. Έτσι θα διεύρυνε ενδεχομένως την εκλογική του βάση.

Όμως σε αυτό υπέστη ταπεινωτική ήττα. Έτσι, πέντε μήνες πριν από τις βουλευτικές εκλογές, τα 600 μέλη του συνεδρίου του κόμματος στην Κολωνία, απέρριψαν με μεγάλη πλειοψηφία την πρότασή της να τεθεί προς συζήτηση η στρατηγική της, τόσο για μία «realpolitik», όσο και για την εκδίωξη από το κόμμα του Χόκε.

Οι υποστηρικτές της σκληρής γραμμής, φαίνεται ότι εξακολουθούν να αποτελούν πλειοψηφία στο AfD. Η πρόταση της, προκάλεσε έντονη κριτική από όλους, διότι η διαίρεση ανάμεσα σε μια ρεαλιστική και μια ριζοσπαστική πτέρυγα, που έκανε η Πέτρι, κρίθηκε ως τεχνητή.

Προκάλεσε μάλιστα απορίες, γιατί η συμπρόεδρος θέλησε αυτήν την χρονική περίοδο να προκαλέσει αναταραχή στο κόμμα, που κανονικά θα έπρεπε να οδεύει προς τις εκλογές ενωμένο.

Η ίδια αντέκρουσε το επιχείρημα αυτό, λέγοντάς ότι ήθελε να προλάβει τυχόν ριζοσπαστικοποίηση του κόμματος, αν και στις δηλώσεις της, πριν την έναρξη των εργασιών του κομματικού συνεδρίου, παραδέχτηκε τελικά το λάθος της.

Επρόκειτο για μια πανωλεθρία άνευ προηγουμένου. Όμοιά της οι πολιτικοί παρατηρητές δεν θυμούνται να έχει υποστεί στο παρελθόν επικεφαλής κόμματος.

Μόλις έγινε σαφές ότι οι σύνεδροι ούτε καν να ασχοληθούν ήθελαν με τις προτάσεις της η Πέτρι έκλεισε το ντοσιέ που είχε μπροστά της, χλόμιασε, το βλέμμα της περιπλανήθηκε στην αίθουσα, διπλώθηκε στο κάθισμά της και το επόμενο διάστημα πληκτρολογούσε στο κινητό της. Έπρεπε να περάσει κάποιο διάστημα με ομιλίες άλλων κομματικών στελεχών για να συνέλθει.

Κάποιοι βέβαια λένε πως Πέτρι μπορεί τώρα να κάνει ένα βήμα πίσω αλλά μπορεί να επανέλθει ισχυροποιημένη στο μέλλον. Φυσικά η σημερινή της κίνηση είναι αποτέλεσμα ανάλυσης της απήχησης που έχει στην πλειοψηφία του κόμματός της. Αλλά εξακολουθεί να διαθέτει ευχέρεια κινήσεων. Αυτό που θέλει να αποφύγει σε κάθε περίπτωση τώρα, είναι μια πολύ πιο επιζήμια ήττα στις εκλογές.

Έτσι την όποια ήττα θα την χρεωθούν οι αντίπαλοι της και θα πέσουν, η ίδια θα επανέλθει θριαμβευτικά και θα εφαρμόσει την στρατηγική της που θα φαίνεται πια ως η μονή σωστή να εφαρμοστεί, αφού η αντίστοιχη των αντίπαλων της στο κόμμα, θα έχει πια αποδειχθεί και στην πράξη λάθος.

Για την ώρα η Πέτρι προτιμά να κρατήσει απλώς την θέση της συμπροέδρου του κόμματος. Έτσι αποσύρθηκε από επικεφαλής του. Για θέμα μιας ενδεχόμενης αποχώρησής της από την συμπροεδρία του κόμματος δεν ανέφερε όμως τίποτα στο μήνυμα της αποχώρησης της. Απλά τόνισε ότι θα εκλεγεί νέα ηγεσία που θα οδηγήσει το κόμμα στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017.

Το δε νέο ο δίδυμο που θα είναι επικεφαλής της προεκλογικής τους εκστρατείας για τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, που εξέλεξε το γερμανικό ξενοφοβικό κόμμα της Εναλλακτικής για την Γερμανία (AfD), «αποτελείται» από τον 76χρονο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, που ανήκει στους σκληρούς του κόμματος (και είναι παράλληλα ο προστάτης και μέντορας του Χόκε) και την 38χρονη ομοφυλόφιλη οικονομολόγο Αλίς Βάιντελ.

Ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ είναι ένας από τους ακραίους της ηγεσίας του κόμματος, πολύ αγαπητός στην βάση. Πέρυσι, προκάλεσε κατακραυγή με τις ρατσιστικές και προσβλητικές του δηλώσεις για τον μαύρο ποδοσφαιριστή της εθνικής ομάδας της Γερμανίας Ζερόμ Μπόατενγκ.

Η Αλίς Βάιντελ είναι πρώην τραπεζικός, συζεί με μία γυναίκα και είναι μέλος της ηγετικής ομάδας ενός κόμματος που υπερασπίζεται την οικογένεια και τα “παραδοσιακά” ζευγάρια. Το δίδυμο θα υπερασπισθεί μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου ένα πρόγραμμα κατά του ισλάμ και των μεταναστών που υιοθετήθηκε σήμερα.

Το AfD, το οποίο εκπροσωπείται πλέον σε 11 από τα 16 τοπικά κοινοβούλια της Γερμανίας, μεταξύ των κύριων προτάσεων του οδικού χάρτη που ψήφισε στην Κολωνία , κυριότερες είναι, η παρεμπόδιση της επανένωσης των οικογενειών των προσφύγων που βρίσκονται ήδη στην Γερμανία, η αφαίρεση της γερμανικής υπηκοότητας από τους μετανάστες που είναι ένοχοι για σημαντικά εγκλήματα και η κήρυξη του ισλάμ ασύμβατου με την γερμανική κουλτούρα.

Εδώ και λίγο καιρό, οι δημοσκοπήσεις έδιναν στο AfD έως και το 15% των ψήφων. Τους τελευταίους μήνες όμως οι επιδόσεις του μειώθηκαν στο 9%-11%.

Ουσιαστικά η Πέτρι, είχε στο συνέδριο της Κολωνίας, την ίδια μοίρα που είχε ορίσει στον ιδρυτή του κόμματος, Μπερντ Λούκε, μαζί με τον Γκάουλαντ, τον Χόκε και τον Μέιθεν.

Και τότε (τον Αύγουστο του 2015) το κόμμα είχε σημειώσει μεγάλη πτώση στην δημοτικότητας του, και τότε υπήρχαν εσωκομματικές διαμάχες σε αυτό, ο πρόεδρος του ήθελε πιο μετριοπαθή πολιτική γραμμή, ενώ παράλληλα ζητούσε την απομάκρυνση του Χόκε από το κόμμα, λόγω των εμπρηστικών δηλώσεων του και τις πιθανολογούμενες διασυνδέσεις του με την ακροδεξιά (νεοναζί).

Όμως τότε η συμμαχία των Πέτρι, Γκάουλαντ, Χόκε και Μέιθεν κατάφερε να τον ρίξει από την ηγεσία, διώχνοντας τον στην συνέχεια, μαζί με τους οπαδούς του και από το κόμμα και επιβάλλοντας σε αυτό σκληρή αντιισλαμική, αντι-ευρωπαϊκή και αντιμεταναστευτική γραμμή (και μοιράζοντας μεταξύ τους τις κενές πια ηγετικές θέσεις).

Και η λαθρομεταναστευτική κρίση που ήρθε το ίδιο έτος στην ΕΕ, «δικαίωσε» τους οπαδούς της σκληρής γραμμής, μιας και τότε τα ποσοστά του κόμματος είχαν φτάσει ως και το 19% (αυτή την στιγμή κυμαίνονται ανάμεσα στο 9% και στο 11%.).

Και τώρα η ιστορία επαναλήφθηκε και η Πέτρι έπαθε ότι ακριβώς φρόντισε τότε και η ίδια να συμβεί στον Λούκε. Και τελικός νικητής και σε αυτή την περίπτωση ήταν πάλι ο Μπγιορν Χόκε.

Η όλη αυτή κατάσταση θυμίζει σε πολλούς την κατάσταση που υπήρχε το 1921, στο συνέδριο του ναζιστικού κόμματος, όταν ο Χίτλερ κατάφερε να διώξει τον ιδρυτή του, τον Ντέξλερ από το κόμμα και να του πάρει την θέση (όπως έκαναν στο  AfD ο Χόκε και η Πέτρι, διώχνοντάς τον Λούκε).

Άλλα και το 1932, όταν στο ναζιστικό κόμμα, ένα εξέχων ηγετικό του στέλεχος, ο Γκρέγκορ Στράσερ, πρότεινε μία ρεαλιστική στρατηγική συνεργασίας με άλλα κόμματα σε συνασπισμούς (όπως πρότεινε η Πέτρι στο συνέδριο του Μονάχου), έτσι ώστε οι ναζί να αναλάβουν ηγετικά πόστα στην προτεινόμενη κυβέρνηση συνασπισμού (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%81).

Παράλληλα ο Στράσερ επιδίωκε να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός, επιθυμούσε να διώξει τον Χίτλερ από το κόμμα (τον οποίο αντιπαθούσε και εποφθαλμιούσε την θέση του).

Όμως στο τέλος, ο Χίτλερ και οι σκληροί του κόμματος επικράτησαν, ο Στράσερ αναγκάστηκε να παραιτηθεί από όλες τις δημόσιες θέσεις και τα αξιώματα του Κόμματος (ακριβώς όπως ο Γκάουλαντ, ο Χόκε και οι άλλοι σκληροί του AfD ανάγκασαν και την Πέτρι να παραιτηθεί από την κομματική ηγεσία).

Η μόνη δραστηριότητα που διατήρησε ο Στράσερ, ήταν αυτή του εκδότη της κομματικής εβδομαδιαίας εφημερίδας, της «Die Schwarze Front». Την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, ο Στράσερ, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Εκτελέστηκε από την Γκεστάπο του Βερολίνου στις 30 Ιουνίου 1934 ύστερα από προσωπική διαταγή του Χίτλερ, με πυροβολισμούς από το παράθυρο του κελιού του.

Ποια θα είναι η συνέχεια του κόμματος στην γερμανική πολιτική σκηνή; Μία νέα κρίση που θα του ξαναδώσει ώθηση να ανεβάσει τα ποσοστά του (όπως μία νέα προσφυγική κρίση, σοβαρή οικονομική κρίση ή και χρεωκοπία μίας χώρας της ΕΕ ή άνοδος ευρωσκεπτικιστικών κυβερνήσεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες); Περαιτέρω πτώση τους ή σταθεροποίηση τους εκεί που βρίσκονται τώρα;

Άγνωστο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι τους επομένους μήνες αναμένεται να δούμε ενδιαφέρουσες πολίτικες εξελίξεις σε όλη την επικράτεια της ΕΕ. Και εναπόκειται σε εμάς να κάνουμε τις σωστές εκτιμήσεις, λαβαίνοντας τις κατάλληλες αποφάσεις, οι οποίες θα ωφελήσουν την χωρά μας και θα συμβάλλουν στην επιβίωση της, καθώς και στην ανάκαμψη του πολυβασανισμένου λαού μας.