σχέσεων,πολλά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν την ελληνική κοινή γνώμη. Απαντήσεις μέσω Militaire δίνει ένας άνθρωπος που γνωρίζει τη Τουρκία …σαν τη παλάμη του. Ο Χρήστος Μηνάγιας αναλυτής και συγγραφέας πολλών βιβλίων με θέμα τη Τουρκία μας εξηγεί με ποιους συσχετισμούς πάνε οι Τούρκοι προς τη κάλπη της 16ης Απριλίου και για ποια ενδεχόμενα πρέπει η Ελλάδα να προετεοιμαστεί .Επισημαίνει ότι δεν πρέπει να προσωποποιούμε τη τουρκική απειλή. Δεν είναι απειλητική η Τουρκία μόνο λόγω Ερντογάν.Ήταν ,είναι και θα παραμείνει απειλή για την Ελλάδα. Οι πέντε φράσεις που μαθαίνουν οι Τούρκοι στις στρατιωτικές τους σχολές εξηγεί το γιατί.
Η ανάλυση του Χρήστου Μηνάγια,μέσω των ερωτήσεων που του τέθηκαν από το Militaire.gr
Ενόψει του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου στην Τουρκία, ποια είναι η χαρτογράφηση των πολιτικών ρευμάτων, τα οποία θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα;
Τα πραξικοπήματα και οι πολιτικές παρεμβάσεις του στρατού στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Τουρκίας συνετέλεσαν ώστε η χώρα να προσβληθεί από δύο μη ιάσιμους ιούς: τον darbecilik (πραξικοπηματικός) και τον cuntacilik (δικτατορικός), οι οποίοι συνεχίζουν να υφίστανται μέχρι σήμερα, δεδομένου ότι έχουν προσβάλει και το καθεστώς Ερντογάν. Φυσικά, οι εν λόγω μη ιάσιμοι ιοί θεωρούνται ως οι κύριες αιτίες μη επίλυσης του κουρδικού και κυπριακού προβλήματος.
Επίσης, η έννοια της δημοκρατίας στην Τουρκία θεωρείται αντικείμενο φόβου και ούτε οι ιδεολογίες, ούτε τα σύμβολα, ούτε οι ηγετικές παρουσίες έφεραν τη δημοκρατία στη χώρα και ούτε διαφαίνεται ότι θα τη φέρουν στο μέλλον. Άλλωστε, η δημοκρατία δεν αποτελούσε και δεν αποτελεί σκοπό καμίας τουρκικής πολιτικής ηγεσίας. Απλώς οι ηγεσίες αυτές, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου Ερντογάν, χρησιμοποιούν τη δημοκρατία ως ένα μέσο για να πετύχουν τους στόχους τους.
Στο πλαίσιο αυτό, και έχοντας ως σημείο αναφοράς τον κεμαλισμό, στο προβαλλόμενο διάγραμμα παρατίθενται τα πολιτικά ρεύματα και η χαρτογράφηση της δεξιάς και αριστερής αντίληψης στην Τουρκία.
Αναλυτικότερα:
Εντός της σφαίρας επιρροής του κεμαλισμού περιλαμβάνονται η σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερά, η κεντροδεξιά και ο φιλελευθερισμός. Από τις πτέρυγες αυτές μόνο η σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπείται στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση με το ρεπουμπλικανικό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP.
Αριστερότερα του κεμαλισμού περιλαμβάνονται η αριστερά, ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός και η τρομοκρατία. Από τις πτέρυγες αυτές μόνο η αριστερά εκπροσωπείται στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση με το κουρδικό κόμμα HDP.
Και τέλος, δεξιότερα του κεμαλισμού περιλαμβάνονται ο συντηρητισμός και ο φασισμός.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον εθνικισμό, αυτός αποτελεί το κύριο συστατικό του DNA όλων των πολιτικών ρευμάτων τόσο του κεμαλισμού όσο και δεξιότερα αυτού.
Αναφορικά δε με τον συντηρητισμό, αυτός για τους Τούρκους είναι μια ιδεολογία που αναφέρεται στη συνέχιση του δυτικού τρόπου ζωής διαφυλάττοντας παράλληλα τις εθνικές και ηθικές αξίες, καθώς επίσης τα έθιμα και τις παραδόσεις.
Αν κάτι χαρακτηρίζει τη σημασία του, αυτό είναι ο ρυθμιστικός ρόλος που έχει στη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της χώρας διαχρονικά και η αντίθεση του σε κάθε έννοια ολοκληρωτισμού, αυταρχικότητας και ριζοσπαστισμού. Τούτο κρίνεται σκόπιμο να ληφθεί σοβαρά υπόψη, ειδικότερα για τις εξελίξεις που θα αντιμετωπίσει η Τουρκία μετά την αποχώρηση του Ταγίπ Ερντογάν από την πολιτική ζωή της χώρας είτε από φυσικά ή μη φυσικά αίτια. Όλα αυτά οφείλονται στα δομικά στοιχεία του συντηρητισμού που τον κάνουν να εμφανίζεται με πέντε διαφορετικά πρόσωπα: το πολιτιστικό, το ισλαμικό, το εθνικιστικό, το φιλελεύθερο και το μεταρρυθμιστικό.
Ας σημειωθεί ακόμη ότι, ο συντηρητισμός διαθέτει δύο πολιτικές πτέρυγες: τον ισλαμικό συντηρητισμό και τον εθνικιστικό συντηρητισμό. Ο ισλαμικός συντηρητισμός περιλαμβάνει 13 κόμματα, με κυρίαρχο το κυβερνόν κόμμα ΑΚΡ, ενώ ο εθνικιστικός συντηρητισμός περιλαμβάνει 14 κόμματα με κυρίαρχο το εθνικιστικό κόμμα ΜΗΡ. Συνεπώς, η στήριξη που παρέχει το ΜΗΡ στον Ταγίπ Ερντογάν για την αλλαγή του πολιτεύματος της χώρας από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία στηρίζεται σε ιδεολογική βάση και δεν είναι ευκαιριακή.
Παράλληλα, εξετάζοντας τη δυναμική των πολιτικών ρευμάτων που εισήλθαν στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση κατά τις γενικές (βουλευτικές) εκλογές από το 1983 έως το 2015 (βλ. διάγραμμα που ακολουθεί), προκύπτει το εξής συμπέρασμα: η κεντροδεξιά ήταν το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα από το 1983 έως τις εκλογές του 1995, ενώ ο συντηρητισμός έχει επιβάλει την κυριαρχία του από το 1999 μέχρι σήμερα. Συνεπώς, υφίστανται οι ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις ώστε η κυριαρχία του συντηρητισμού να επιβάλει εκ νέου την κυριαρχία του στο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου με υπερίσχυση του «ΝΑΙ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου