δημόσιου χρέους στο «Αγγλικό δίκαιο», καταλήστεψε τα ασφαλιστικά ταμεία, προκάλεσε την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών και σκέπασε την χώρα με την ταφόπλακα της ξένης –γερμανικής– επικυριαρχίας.
Τότε, καλούσαν από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά να δεσμευτεί γραπτώς ότι θα υπακούει στις εντολές των δανειστών.
Και φυσικά, ο Σαμαράς υπέγραψε.
Το ίδιο πιθανότατα να έχει ήδη κάνει κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τώρα που οι «εταίροι» τον καλούν να σεβαστεί ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ετοιμάζεται να υπογράψει προκειμένου να κλείσει μια ακόμα διαπραγμάτευση.
Να μας βάλουν δηλαδή κάποια χρήματα στην τσέπη και να πάρουν την επομένη στιγμή με το άλλο για να πληρωθούν έτσι οι προς αυτούς δανειακές μας υποχρεώσεις.
Και φυσικά η «αριστερο-ακροδεξιά» κυβέρνηση των Συριζανέλ επαίρεται για αυτό.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για μια απίστευτη δικτατορία που οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι εταίροι στην ΕΕ έχουν επιβάλει στην χώρα μας, μια δικτατορία που καταργεί όχι μονάχα την αρχή της ελεύθερης έκφρασης της βούλησης των πολιτών σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά αναιρεί ταυτόχρονα και τα τελευταία ψήγματα ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους.
Και δεν με ενδιαφέρει καθόλου, αν οι σημερινοί ραγιάδες που κατοικούν την πατρίδα μου κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το ότι έχει ακριβώς συμβεί και καμώνονται πως θυσιάζονται για το μέλλον των παιδιών τους προσφέροντας καθημερινά την ένατη πύλη του κορμιού τους στον Γερμανό επιβήτορα και τους επιστάτες του.
Όσα Survivor κι αν παρακολουθήσουν στον αγαπημένο τους ΣΚΑΙ, όσα κιλά μπακαλιάρο σκορδαλιά κι αν φάνε στο όνομα της Παναγιάς και του έθνους, όσες παρελάσεις κι αν παρακολουθήσουν κρατώντας τρυφερά από το χέρι τα παιδάκια τους, η τραγική πραγματικότητα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.
Έχουν συνυπογράψει και αποδεχτεί την ουσιαστική διάλυση της χώρας τους.
Απομένει μονάχα το τυπικό μέρος.
Αφού πάντοτε την ποδοπάτηση των συμβόλων, ακολουθεί η αλλαγή των συμβόλων με κάποια άλλα.
Στο ελληνικό σχολείο της Βασιλείας –φαντάζομαι κι αλλού– σχεδιάζεται μια ακόμα πανήγυρις προς τιμή της εθνικής παλιγγενεσίας.
Σήμερα όμως θα καθίσω να κουβεντιάσω με την κόρη μου, πού έχει μεγαλώσει λιγάκι κι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα.
Θα της μιλήσω για το 1821. Θα της μιλήσω για το 1940.
Θα της μιλήσω για εκείνο που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα σκουλήκια και τα ερπετά.
Θα της μιλήσω για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που δεν καταδέχεται να ζει μέσα στο ψέμα.
Θα της πω τα λόγια του Σολωμού –που τον γνωρίζει μέσα από τα κείμενα των βιβλίων του σχολείου της– πως μόνο το αληθινό είναι και καλό για το έθνος.
Θα της εξηγήσω πως πρέπει να στέκεται περήφανη που είναι Ελληνίδα.
Περήφανη για το χώμα της, για την ελιά, την πέτρα, την θάλασσα και τον ήλιο της.
Περήφανη για την γλώσσα και την Ιστορία του τόπου της.
Μα θα της πω ακόμα πως, όπως συμβαίνει και με άλλα παιδάκια που έχει κατά καιρούς γνωρίσει στα σχολεία που πήγαινε στην Βρετανία και στην Ελβετία, η πατρίδα της δεν είναι πια ελεύθερη.
Είναι ξανά σκλαβωμένη.
Και αυτό δεν είναι λόγος για να αισθάνεται καμία ντροπή.
Δεν είναι ντροπή η παραδοχή της αλήθειας, όσο πικρή κι αν είναι αυτή.
Θα μου πεις, βέβαια, ότι τέτοιοι στις μέρες μας δεν βρίσκονται, μπορεί όμως και να υπάρχουν αλλά να μην φαίνονται.
Μπορεί να είναι αυτοί που κάποτε θα ανατρέψουν την τυραννία.
Μπορεί και όχι.
Πάντως, θα της εξηγήσω ότι στους εορτασμούς για την 25η Μαρτίου δεν έχουμε λόγους για να πάμε.
Ακόμα και ο φασίστας ο Μεταξάς το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου δεν μπόρεσε να αποδεχθεί τους όρους του επίδοξου κατακτητή.
«Λοιπόν, έχουμε πόλεμο» απάντησε στα γαλλικά και λίγες ώρες αργότερα διέταξε την γενική επιστράτευση.
Σήμερα έχουμε χρεοκοπήσει από το 2010 και το αρνιόμαστε.
Σήμερα είμαστε στην τρίτη γραμμή των κρατών της Ευρώπης και το αρνιόμαστε.
Σήμερα έχουμε ξεπουλήσει την χώρα μας έναντι πινακίου φακής και το αρνιόμαστε.
Σήμερα προτιμάμε την σκλαβιά από τις πιθανές προσωρινές ελλείψεις κάποιων καταναλωτικών αγαθών, αν αποφασίσουμε να απαλλαγούμε από την τσατσά της ΕΚΤ του Ντράγκι και του Ευρώ.
Και πραγματικά –αν και δεν συμφωνώ καθόλου με αυτ – θα μπορούσα να κατανοήσω κάποιους από τους λόγους αυτής της τραγικής παραίτησης και της εθελοτυφλίας.
Όμως, το να χορεύουμε και να πανηγυρίζουμε σαν τους αρκουδιάρηδες στις πλατείες των χωριών για πράγματα που τα έχουμε χάσει, όπως πχ την ανεξαρτησία μας, μου πάει πολύ.
Αν δεν μπορούμε να ξεσηκωθούμε, να κατεβάσουμε το κεφάλι και να κλάψουμε.
Και επιτέλους να σκεφτούμε.
Μεσίστιες οι σημαίες τις μέρες των εθνικών επετείων και τα μάτια χαμηλά.
Ποιον κοροϊδεύουμε τέλος πάντων;
Τι άλλο να πει κι ο Σόιμπλε για να μας δείξει πού ακριβώς βρισκόμαστε και τι ακριβώς είμαστε;
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Γράφοντας το κείμενο αυτό, μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή από το Pulp Fiction του Ταραντίνο όπου ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, έχοντας καθαρίσει μιας δύσκολη κατάσταση για τους μαφιόζους, δέχεται θερμά συγχαρητήρια από όλους. Το μόνο όμως που τους απαντά είναι το εξής: «Ας μην αυτοτσιμπουκωνόμαστε κιόλας»! Στην Ελλάδα τα τελευταία 45 χρόνια αντλούσαμε ικανοποίηση από το συνεχές «αυτοτσιμπούκωμα». Μετά από την χρεοκοπία, πολλοί πιστέψαμε ότι αυτό θα άλλαζε. Πέσαμε έξω.
(Αγαπητέ Ηλία, ή θα είμαστε με τους αγωνιστές του ’21 ή θα είμαστε με τους κατόχους -ξένους και ντόπιους- της χώρας. Και με τους δυο δεν γίνεται να είμαστε. Κι όμως, αυτοί που πανηγυρίζουν για το ’21 είναι αυτοί που έχουν ξεπουλήσει την χώρα. Επίσης, πανηγυρίζουν για το ’21 και οι προσκυνημένοι. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους είπε ο Κολοκοτρώνης. Σήμερα είμαστε σχεδόν όλοι προσκυνημένοι. Θα πρέπει να αυτοπυρποληθούμε και να αυτοτσεκουρωθούμε.Ηλία, σπουδαίο πράγμα οι αυταπάτες και οι εθνικοί μύθοι. Όλη η Ελλάδα μια αυταπάτη. Όλη η Ελλάδα μια φαντασίωση. Ο ξεπεσμένος που νομίζει ότι είναι ακόμα άρχοντας. Να είσαι καλά, Ηλία. Ζήτω το ’21!)
https://pitsirikos.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου