Αλαβάνος: Δημόσια πρόσκληση σε ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας…

Αλαβάνος: Δημόσια πρόσκληση σε ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας…

Δημόσια πρόσκληση προς ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας για εναρκτήριο λάκτισμα της αριστερής συνεργασίας

Πηγή: iskra

Σε ομιλία του σε εκδήλωση της ΛΑΕ στο Ναύπλιο , στις 14/2, ο Αλέκος Αλαβάνος ανάφερε και τα εξής:

 Σε ομιλία του σε εκδήλωση της ΛΑΕ στο Ναύπλιο , στις 14/2, ο Αλέκος Αλαβάνος ανάφερε και τα εξής:

Είναι πιστεύω μοναδική η ευκαιρία για τη συνεργασία των ριζοσπαστικών δυνάμεων που προτείνουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης έξω από τα πλαίσια της τρόικα. Για τρεις κυρίως παράγοντες.

Πρώτο, γιατί ποτέ ως τώρα δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα η πολύπλευρη κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, και του ευρώ ειδικότερα, και η απαξίωσή της στη συνείδηση της κοινής γνώμης. Brexit, όξυνση της κρίσης στην Ιταλία και Πορτογαλία, μεταναστευτικό αδιέξοδο, μαζική ανασφάλεια, δημόσια περιφρόνηση από τον μέχρι τώρα ιερό σύμμαχο, τις ΗΠΑ του Τραμπ, απογοήτευση της μεσαίας τάξης, ακραία οργή των φτωχών και των ανέργων.

Δεύτερο, ποτέ στην Ελλάδα δεν είχε τόσο μεγάλη στήριξη η αμφισβήτηση του ευρώ, όσο σήμερα, περιλαμβάνοντας πλατύτατα στρώματα του πληθυσμού. Το θέμα του νομίσματος της Ελλάδας έχει γίνει το κύριο θέμα πολιτικής συζήτησης – κι όχι μόνο εντός συνόρων. Ποτέ, τα δύο ρεύματα υπέρ ή κατά του ευρώ, δεν ήταν τόσο κοντά.

Τρίτο, μόνο σε δύο περιπτώσεις το ενδεχόμενο της αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και τα καταστροφικά σχέδια της τρόικα ήταν τόσο στην επικαιρότητα στους διεθνείς αναλυτές και στον διεθνή τύπο, όσο σήμερα. Την εποχή των πλατειών και την εποχή του άτυχου δημοψηφίσματος. Χάθηκαν αυτές οι δύο, ας μη χαθεί και η τρίτη.

Υπάρχουν από ορισμένους ενστάσεις σε σχέση με τη συνεργασία. Είναι τρεις κυρίως.

Πρώτη, ότι κάποιες δυνάμεις, όπως το Σχέδιο Β, θέτουν θέμα ευρώ, αλλά όχι άμεσα και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δυνάμεις αυτές όχι μόνο δεν θέτουν ούτε θέμα παραμονής στην Ε.Ε., αλλά σαφώς προειδοποιούν ότι θα έρθουμε σε σύγκρουση μαζί της, και πιστεύουν ότι τότε θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Αν η συνεργασία περιορισθεί μεταξύ των δυνάμεων που θέλουν την άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε., θα υπάρξουν πάλι κάποιοι που θα θέλουν άμεση αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, κι αν γίνει στη βάση και του ΝΑΤΟ, κάποιοι θα θέλουν άμεση αποχώρηση κι από τον ΟΟΣΑ, κι αν γίνει στη βάση και του ΟΟΣΑ κάποιοι θα θέλουν κι από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Και ούτω καθεξής. Δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα πάντα βρίσκονται.

Δεύτερη, η ενδελεχής εξέταση του ποινικού μητρώου και του ιατρικού φακέλου κάθε κόμματος και οργάνωσης. Σωστή ίσως, αλλά μόνο στις κρίσιμες επιλογές, γιατί ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Και για να είμαστε συγκεκριμένοι όσοι ήταν στον ΣΎΡΙΖΑ κι αποχώρησαν μετά την ακύρωση του δημοψηφίσματος και πριν το τρίτο μνημόνιο, δοκιμάσθηκαν και μάλιστα δοκιμάσθηκαν στην πυρά. Από εκεί και πέρα ο καθένας ας επιλέξει αν προτιμά να στρατολογήσει πέντε άτομα για αφισοκολλήσεις από κάποιον ανταγωνιστή του ή αν θέλει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός μετώπου εκατοντάδων χιλιάδων.

Τρίτη, η φιλοδοξία κάποιων σχημάτων να εκλεγούν από μόνα τους στη Βουλή. Κι εδώ είναι θέμα επιλογής. Αν προτιμάς να διακινδυνεύσεις κι αν είσαι τυχερός να έχεις δέκα «δικούς» σου βουλευτές στη Βουλή ή να πρωταγωνιστήσεις στη δημιουργία μιας ισχυρότατης κοινοβουλευτικής μετωπικής παρουσίας που θα είναι το αντίπαλο δέος, δέος πραγματικό, στο μνημονιακό διασπασμένο στρατόπεδο. Το μάθημα δόθηκε με την ΛΑΕ και την κατάρτιση των συνδυασμών της στις τελευταίες εκλογές, κι ήταν πικρό για όλους.

Υπάρχουν όμως και τρείς λόγοι που δεν σηκώνει πια ούτε μέρα ούτε νύχτα καθυστέρησης. Μπροστά μας είναι η τελευταία ευκαιρία.

Πρώτος, η μαζική επίθεση των μαζικών μέσων ενημέρωσης, ολομέτωπη, συντονισμένη και ακραία, ενάντια στην άποψη του εθνικού νομίσματος. Κι όχι μόνο αυτών, αλλά και των κομμάτων και βουλευτών του συστήματος από ΝΔ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, και φορέων όπως ο ΣΕΒ. Κοινός παρονομαστής, η αναζωπύρωση του φόβου σε μια κοινωνία που αρχίζει να αναρρώνει  από τα τραύματα της εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του δημοψηφίσματος. Θέλουν να πνίξουν το μωρό, ένα παλλαϊκό αίσθημα που γεννιέται τις μέρες αυτές, μέσα στην κούνια του. Απέναντί τους δεν αρκούν μεμονωμένες φωνές, απαιτείται μια κοινή και ενωμένη αντίσταση.

Δεύτερος, η μεταστροφή της ακροδεξιάς, οσμιζόμενης την μεταστροφή της κοινωνίας, προς θέσεις υπέρ του εθνικού νομίσματος. Επιχειρεί να εισάγει τον δημαγωγικό ρατσιστικό λόγο της Λεπέν, στολισμένο με αντικαπιταλιστικές κορώνες για το νόμισμα, και στη χώρα μας. Το ισχυρότερο μέσο να κλείσει αυτός ο επικίνδυνος δρόμος είναι η ταχύτατη συγκρότηση ενός προοδευτικού λαϊκού μετώπου. Το λάθος του κενού που αφήνει η αριστερά, για να παρελάσουν οι φασίστες και το συγγενολόι τους, που έχει συμβεί στην Γαλλία, στην Βρετανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, ας μην επαναληφθεί και στην Ελλάδα.

Τρίτος, αυτή η σημερινή φουσκοθαλασσιά της κοινωνίας κατά της τρόικα και του ευρώ, ας μην εξαντληθεί, ας γίνει μια θαλασσοταραχή που θα συντρίψει όλα τα εμπόδια, για να δώσει τη θέση της σε μια γαλήνη για την επιβίωση και την ανασυγκρότηση του τόπου. Ο λαός χρειάζεται κατεπειγόντως μια υπεύθυνη, αξιόμαχη, ισχυρή, αποφασισμένη δύναμη, που θα τον στηρίξει, θα συμβάλλει ώστε να γίνει πεποίθηση αυτό που είναι στους περισσότερους ακόμη αμφιβολία, προβληματισμός, δισταγμός, αναζήτηση, και να μην εξατμισθεί. Οι διεσπαρμένες σήμερα αριστερές οργανώσεις, με τη συνεργασία στη βάση της διαφορετικότητας, να γίνουν αύριο, όχι μεθαύριο, ο άθραυστος πυρήνας ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου. Οι βραχονησίδες να γίνουν Αρχιπέλαγος.

Ούτε μια μέρα καθυστέρηση, λοιπόν. Ούτε μια νύχτα.

Και για να είμαι σαφής και πρακτικός. Ας γίνει λοιπόν μια δημόσια πρόσκληση προς τις ηγεσίες της ΛΑΕ και της Πλεύσης Ελευθερίας, κόμματα με μια σχετικά μεγαλύτερη επιρροή ή δικτύωση, που και τα δύο έχουν δημοσίως εκφράσει την θετική τους γνώμη σε σχέση με τη συνεργασία. Το αόριστο, ας γίνει συγκεκριμένο. Ας δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα. Η γενική θετική διάθεση, ας γίνει άμεσες συναντήσεις για τη συνεργασία αυτών των δύο χώρων. Αν επιτευχθεί αυτό, θα λειτουργήσει ως μαγνήτης για πολλές, πολλές άλλες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, κινήσεις και πρωτοβουλίες.

Όσοι δεν επιθυμούν αυτή τη συνεργασία, τους χαρακτηρίζει η ανευθυνότητα. Κι όσοι θέλουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν, τους χαρακτηρίζει η ανικανότητα. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε από τα δύο. Παρά μόνο την αίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών, το αίσθημα αλληλεγγύης και το χρέος προς τον λαό.