Είναι πολύς καιρός τώρα που ο τόπος μας βυθίζεται μέσα στην πιο τραγική παρακμή. Είναι πολύς καιρός που όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις του ελλαδικού
προτεκτοράτου συμβάλλουν στην εκποίηση της χώρας και στην πνευματική διάλυση αυτού του λαού, μέσα από το οργανωμένο και μεθοδικό ξεχαρβάλωμα των αξιών, της πίστης, της γλώσσας και της παιδείας του. Ενός λαού που περνά τραγικές στιγμές, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά πρωτίστως επειδή χωρίς πλέον ιστορική μνήμη, εθνικά απονευρωμένος και θρησκευτικά αποχρωματισμένος, έχει χάσει πια τα πνευματικά του αντισώματα, αυτά που του επέτρεπαν να επιβιώνει σε οικονομικά ή πολιτικά πολύ χειρότερους από τον σημερινό καιρούς. Κι έχει απομείνει χαμένος μέσα στη σύγχυση, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, αποστερημένος από τα πιο ζωτικά στοιχεία της ταυτότητάς του, εθισμένος πλέον στο να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινά στην ανοησία, την ασυναρτησία και την παραφροσύνη. Και βρίσκεται πια στο χειρότερο σημείο της μακραίωνης Iστορίας του, καθώς κατρακυλά στην άβυσσο και προς το ιστορικό του Τέλος.
Και ενώ τέτοια είναι η κατάσταση, δεν φαίνεται να υπάρχει ανθρωπίνως τίποτε που να δείχνει ικανό να ανασχέσει αυτήν την πτώση. Και φυσικά δεν εννοούμε μόνο τις ξωφλημένες και διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες (σε αξεδιάλυτη πάντα σχέση με τα εξωνημένα ΜΜΕ της διαπλοκής) και τη χιλιοειπωμένη διαπίστωση του άθλιου ρόλου τους. Εννοούμε τα πάντα. Όλοι οι θεσμοί ψυχορραγούν, κάθε τι που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει, βρίσκεται και αυτό σε επιθανάτιο ρόγχο.
Δείτε για παράδειγμα την κατάντια της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλες της ανεξαιρέτως τις βαθμίδες, ενός χώρου που λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια συστηματικά και οργανωμένα ως χώρος απερίγραπτης βλακείας, αποδόμησης αξιών και απροκάλυπτης επιβολής κάθε είδους νεοταξίτικου πειραματισμού (με έσχατο «επίτευγμα» την εκτρωματική χυδαιότητα της περιβόητης πλέον θεματικής εβδομάδας στα γυμνάσια) και μαζί ως ανελέητο μέσο μαζικής λοβοτομής, ψυχοδιανοητικού ευνουχισμού και χυδαίου αφελληνισμού των δύσμοιρων ελληνοπαίδων, με την εγκληματική εννοείται συνενοχή και συνέργεια των αυτοφερομένων ως «λειτουργών» του (καθώς οι ελάχιστοι δάσκαλοι και καθηγητές που νοιάζονται πραγματικά ή έχουν στοιχειώδη επίγνωση του ρόλου τους και βέβαια είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν στο οργανωμένο έγκλημα – έργοις και όχι λόγοις – αποτελούν φωτεινή εξαίρεση που απλώς επιβεβαιώνει τον άθλιο κανόνα).
Δείτε (άλλο παράδειγμα) τον χώρο της λεγόμενης διανόησης του τόπου, που ασφαλώς έχει ήδη εδώ και πολλά χρόνια αποδειχθεί ο ξεπεσμός και η πλήρης απουσία του από τις πνευματικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις της εποχής (μάλλον φυσιολογικό βέβαια για ανθρώπους που πρόδωσαν και ξεπούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν μέσα τους και εξαγόρασαν θώκους, καρέκλες και κρατικά κονδύλια με αντίτιμο ένα κάποτε ελπιδοφόρο ίσως παρελθόν και έτσι από δημιουργοί, αμφισβητίες και δυνητικοί εμπνευστές και ταγοί αγώνων κατάντησαν άθλια βολεμένα γιουσουφάκια και θλιβερά συστημικά εξαπτέρυγα).
Δείτε επίσης που διολισθαίνει ο χώρος της διοικούσας Εκκλησίας μας. Χώρος βέβαια παλαιόθεν χτυπημένος από φαινόμενα καριερισμού, ηθικών παρεκτροπών και…μασωνικών εναγκαλισμών, βρίσκεται όμως πλέον σε κατάσταση σχεδόν πλήρους αποκαθήλωσης. Και το χειρότερο έχει παρασύρει στην πτώση της και μέγα μέρος του κάποτε ανθιστάμενου κατώτερου κλήρου. Σκεφτείτε πού έχει κατρακυλήσει πια η συντριπτική πλειονότητα των αρχιερέων, αλλά και των απλών παπάδων μας, και πόσο πολύ αντί να βοηθά, σκανδαλίζει και αποδιοργανώνει τους πιστούς. Άνθρωποι άφρονες ή κακόφρονες, αθεολόγητοι, δομούντες λόγον κακοδοξίας και πνευματικής συγχύσεως. Άνθρωποι που έχουν δει τη διακονία του λαού του Θεού ως αξίωμα, ως μέσο βιοπορισμού, ως κοσμική καριέρα ή στην καλύτερη ως κοινωνική αποστολή προτεστάντικης ηθικολογίας, και που πιπιλίζουν πλέον όλο και πιο πολύ τη θλιβερή καραμέλα του εκμοντερνισμού και τις αγαπολογικές διαθρησκειακές πομφόλυγες της οικουμενιστικής τους παραληρηματικής πλάνης.
Και το χειρότερο είναι πως η κατάσταση δείχνει καθημερινά να χαρακτηρίζει και να αφορά ολοένα και περισσότερους. Σαν να βρισκόμαστε στα έσχατα χρόνια, για τα οποία γράφτηκε ότι και οι εκλεκτοί θα πλανηθούν. Πόσοι και πόσοι «εκλεκτοί» αλήθεια δεν αποδεικνύονται καθημερινά ολίγιστοι και ανάξιοι των περιστάσεων; Δεν είναι εντυπωσιακό πόσα πρόσωπα που έως τώρα θεωρούνταν υπεράνω αμφιβολίας και έχαιραν εκτίμησης, καθημερινά «ζυγίζονται, μετρώνται και ευρίσκονται ελλιπείς»; Δεν είναι εντυπωσιακό πόσοι ρασοφόροι (αλλά και λαϊκοί) αποκαθηλώνονται, δείχνονται ανακόλουθοι με τους ίδιους τους έως χτες εαυτούς τους, αποδεικνύονται ελάχιστοι στα μάτια όσων τους είχαν μέχρι τώρα ως πρότυπα; Η νέα φάση της επέλασης του οικουμενισμού (με την αιρετική ψευτοσύνοδο της Κρήτης – και όχι μόνο), αλλά και τα καθημερινά ανεκδιήγητα επιτεύγματα μίας δράκας ανελλήνιστων κι εκκλησιομάχων νεοταξιτών με ψευδοπροοδευτικό ιδεασμό που κυβερνούν τον τόπο, ενώ έχουν ανοίξει πεδία δόξης λαμπρά για τους γενναίους, από την άλλη έχουν καταστήσει σαφή την κατάντια τόσων και τόσων φοβικά ριψάσπιδων και βολικά προσκυνημένων. Και ο κατάλογος με τα ονόματα των τελευταίων δυστυχώς διευρύνεται καθημερινά.
Και η ίδια θλίψη χαρακτηρίζει φυσικά και τον λεγόμενο πατριωτικό χώρο (χώρο άλλωστε που εκ των πραγμάτων ταυτίζεται ή έστω συνδέεται στενά με τον φιλοεκκλησιαστικό). Χώρο που επίσης μαστίζεται εκκωφαντικά από την ανεπάρκεια, τη ματαιοδοξία, την εγωπάθεια, τα αρχηγικά σύνδρομα, την υστεροβουλία. Και δεν εννοούμε φυσικά τους συνήθεις και σεσημασμένους πλέον χριστεμπόρους και πατριδοκάπηλους απατεώνες. Στην πραγματικότητα όμως, των αλλωνών (και πάλι των «εκλεκτών») η καπηλεία, ακόμη κι όταν δεν είναι συνειδητή, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από όσο των κοινών απατεώνων, γιατί απλά αυτοί ακόμη εμπνέουν μέρος του κόσμου, ακόμη χαίρουν εκτίμησης, άρα πολύ πιο βαριά θα είναι η απογοήτευση και ο σκανδαλισμός των καλοπροαίρετων, όταν η αναπόφευκτη ώρα της αποκαθήλωσης φτάσει κάποια στιγμή. Δείτε αλήθεια ποιοι αυτοπροβάλλονται τα τελευταία χρόνια ως αμύντορες εθνικών και πνευματικών αξιών, δείτε ποιοι υποτίθεται ότι προσπαθούν να εμπνεύσουν και να εγείρουν τον λαό μέσω έντυπης και ηλεκτρονικής αρθρογραφίας, μέσω τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής παρουσίας και ετέρων «δράσεων». Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι πολιτικοί και στρατηγικοί αναλυτές, που αραδιάζουν έωλες γελοιότητες από την ασφάλεια του πληκτρολογίου τους, κάνοντας απλώς θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Μελετητές και συγγραφείς (δορυφορούμενοι κι από κατά τόπους πλεγματικούς ψευτοδιανοούμενους του…«πατριωτικού χώρου»), που μπορεί και να μην στερούνται κάποιων ικανοτήτων, αλλά εγκλωβισμένοι από χρόνια ανάμεσα στις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και την πλάνη της οίησής τους, έχουν καταδικαστεί να βιώνουν το αδιέξοδο σύγχρονων σισσύφειων συνδρόμων, καθώς το μόνο που εμπιστεύονται είναι ο…πανίστωρ λογισμός τους. Βολεμένοι υψηλόβαθμοι συνταξιούχοι του στρατεύματος, που αφού αποστρατεύτηκαν «δόξη και τιμή» και έχοντας παίξει μια ολόκληρη ζωή τα κωμικά ενδοσυστημικά ρολάκια που τους ανατέθηκαν, ως μεθοδικοί διαδρομιστές και παρατρεχάμενοι των εκάστοτε πρασινογάλαζων κυβερνητικών συμμοριών, εμφανίζουν άφνω και κάτι όψιμες «ευαισθησίες», ονειρευόμενοι νέους ρόλους πολιτικών ταγών, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά θλιβερές καρικατούρες ενός χώρου που κάποτε έβγαζε λεβέντες και ήρωες (και βέβαια ίσως ακόμη βγάζει, απλώς δεν έχουν ακόμη φανερωθεί). Και τέλος, έτεροι ευκαιριακοί γραφιάδες που περιφέρουν το υπερτροφικό εγώ τους (και τους εφήμερους προβολείς της δημοσιότητας) από πόλη σε πόλη κι από εκδήλωση σε εκδήλωση, με λόγια παχιά υπέρ πίστεως και πατρίδος, δίνοντας «αγώνες» εκ του ασφαλούς (και με το αζημίωτο), άνθρωποι που ποτέ τους δεν έχουν θυσιάσει τίποτε, λογάδες υπερφίαλοι που την ώρα της κρίσης τρέχουν να κρυφτούν στα υπόγεια και όπου αλλού βρουν, μήπως και τους πάρει καμιά σφαίρα. Και όλα αυτά δεν είναι φυσικά ονειροφαντασίες. Επειδή χρόνια και χρόνια σχετιζόμαστε με τους χώρους αυτούς, πλέον όλοι γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας. Τελεία και παύλα. Οι καραγκιόζ μπερντέδες μέρα με τη μέρα καταρρέουν. Κανείς δεν μπορεί πια να κρυφτεί.
Τίποτε όρθιο λοιπόν. Όλα συντρίμμια. Και γιατί όχι δηλαδή; Δεν είναι σωστό αυτό που λέγεται, ότι «κατά τας καρδίας ημών και οι άρχοντες ημών»; Λαός δυσσεβής και αποχαυνωμένος, βαθιά άρρωστος και παρακμιακός, λαός σε πρωτόγνωρη τύφλωση και αποστασία, με ποιο δικαίωμα άραγε να απαιτεί ή να αναμένει κάτι ανώτερο; Τοιούτοι έπρεπον ημίν και αρχιερείς και πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι και διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και καθηγητές και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Τοιούτοι έπρεπον ημίν και πατριώτες και ψευτοδάσκαλοι του…γένους και ψοφοδεείς εθναμύντορες και λοιποί δήθεν μπροστάρηδες. Τέτοιοι και χειρότεροι. Άξιον και δίκαιον…
Από την άλλη ωστόσο, όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις, όσο κι αν φαντάζουν (και είναι) θλιβερές, δεν πρέπει να προκαλούν απογοήτευση, πόσω δε μάλλον απελπισία. Ας θυμόμαστε ότι η γνώση, όσο κι αν είναι δυσάρεστη, είναι πάντοτε προτιμότερη από την άγνοια. Στο κάτω-κάτω, αρκετά πιστέψαμε, αρκετές ελπίδες σκορπίσαμε μάταια, αρκετά «πεποίθαμεν επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστιν σωτηρία», αρκετά εξαπατηθήκαμε, αρκετά προδοθήκαμε. Τώρα είναι ακριβώς η εποχή που ο Θεός αποκαλύπτει το ποιον όλων – και φροντίζει να αποκαθιστά τη ζημιά που προκαλούν στους καλοπροαίρετους όλοι αυτοί οι επίδοξοι φωτιστές και σωτήρες. Ως πότε άλλωστε θα επιτρέπει να εμπαίζεται το όνομά Του στα χείλη όσων τον επικαλούνται «επί ματαίω», πλανώντες εαυτούς και αλλήλους, καπηλευόμενοι τα πάντα, ευτελίζοντας ιερά και όσια; Αυτός ο τόπος ούτως ή άλλως, στο έσχατο σημείο παρακμής που έχει φτάσει, χρειάζεται πια μόνο ένα μεγάλο θαύμα, μία άνωθεν δραστική επέμβαση, για να σωθεί. Ο Θεός είναι που θα το κάνει αυτό το θαύμα και δεν χρειάζεται κανένα απ’ όλους αυτούς, δεν έχει ανάγκη από κανένα μας απολύτως. Γιατί όταν έρθει η ώρα, θα αναδείξει Εκείνος και ηγέτες και πρόσωπα νέα, καθαρά και άφθαρτα, που θα συντελέσουν στην εκπλήρωση του θελήματός Του. Και θα τους αναδείξει από τη μαγιά που αναμφίβολα υπάρχει, αλλά καλά κρυμμένη προς το παρόν ακόμη, μέσα στα σπλάχνα του καθημαγμένου λαού μας. Από το πραγματικό άλας, που δεν έχει ακόμη φανεί, μέχρι να ολοκληρωθεί όλος ο κύκλος της ασθένειας.
Πριν συμβεί αυτό όμως, πριν εμφανιστεί η πραγματική ζύμη που θα ζυμώσει από την αρχή όλο το φύραμα, είναι προφανές δια τους έχοντας οφθαλμούς οράν ότι πρέπει το ψεύτικο άλας να…μωρανθή ολοκληρωτικά, να ξεκαθαρίσει η ήρα από το σιτάρι, να ανοιχθούν βίβλοι και να φανερωθούν τα κρυπτά, να απογυμνωθούν άπαντες, να αποκαθηλωθούν οι υστερόβουλοι, οι κίβδηλοι, οι ολίγιστοι. Απλά πράγματα. Ζούμε σε αυτές ακριβώς τις μέρες, που ο Θεός επιτρέπει αυτό το ξεκαθάρισμα. Γιατί προφανώς έτσι πρέπει να γίνει. Ίσως αυτή να είναι εντέλει και η πιο σκοτεινή (αλλά και τόσο αναγκαία) ώρα, πριν από το χάραμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου