Οι μαρτυρίες από τη νύχτα των Ιμίων είναι ατελείωτες. 21 χρόνια μετά, άνθρωποι που την έζησαν προσθέτουν τις δικές τους
αναμνήσεις. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της νύχτας δεν ήταν στο Μαξίμου και στη Βουλή. Εκεί ήταν αυτοί που αποδείχτηκαν θλιβεροί κομπάρσοι. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές,ήταν στο Αιγαίο και σ΄ όλες τις μονάδες των ΕΔ που ήταν έτοιμες. Όσοι υπηρετούσαν σ΄ αυτές είχαν πάρει απόφαση ότι όπως είχαν έρθει τα πράγματα, δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Υπήρξε και ήταν ένας δρόμος ταπείνωσης που τον επέβαλαν οι κομπάρσοι στους πρωταγωνιστές.
Από τις πολλές μαρτυρίες που έχουν δημοσιοποιηθεί στα μέσα κονωνικής δικτύωσης, επιλέξαμε αυτή που ακολουθεί. Την υπογράφει ο κ.Σπύρος Παπασπύρος στην προσωπική του σελίδα στο facebook:
Αναμνήσεις μιας ταπεινωτικής νύκτας, της μακρύτερης της ζωής μου…
Νύκτα της 30ης πρός 31η Ιανουαρίου 1996. Υπηρετούσα στη Στρατονομία, ως Λοχαγός Διοικητής του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος. Από νωρίς το απόγευμα, είχαμε ανακληθεί στο στρατόπεδο. Το στρατόπεδο, σε συσκότιση. Τα οχήματα του ΕΑΤ φορτωμένα, το προσωπικό σε άμεση ετοιμότητα αναχωρήσεως για την αποστολή μας (λεπτομέρειες δεν θα αναφέρω), αφού αποδεσμευόμασταν από το 951 ΤΣΝ στο οποίο ανήκαμε.Τα μέτρα συναγερμού, έρχονταν το ένα μετά το άλλο στα τηλέτυπα. Περιμέναμε αυτό που θα ήταν το διατακτικό, για την αναχώρησή μας. Η νύχτα προχωρούσε και η αναμονή μας έφερνε εκνευρισμό. Οι αξιωματικοί, καμμιά δεκαριά στο σύνολο, είχαμε μαζευτεί στο Γραφείο του Αξιωματικού Διανυκτερεύσεως, καθηλωμένοι στην τηλεόραση όπου οι ειδήσεις ήταν καταιγιστικές. Εκεί μας έφερναν και τα σήματα. Κάθε τόσο, ερχόταν ο Επιλοχίας του Λόχου μου (στρατεύσιμος Λοχίας) και μου μετέφερε την αδημονία των ανδρών για την αναμενόμενη αναχώρηση; “Τί θα γίνει κυρ Λοχαγέ; Θα φύγουμε καμμιά φορά”;
Τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Αναφορές για την κατάσταση στις βραχονησίδες, πολεμικές και εμπρηστικές τουρκικές ανακοινώσεις, συνεδρίαση ΚΥΣΕΑ, στη Βουλή η συνεδρίαση και η δήλωση του Πρωθυπουργού ότι η Σημαία μας δεν πρόκειται να υποσταλεί, δήλωση που καταχειροκροτήθηκε και μας γέμισε ικανοποίηση. Μια αμηχανία νιώσαμε μόνο, όταν είδαμε τον ΥΠΕΞ στην τηλεόραση, ενώ τον έψαχναν για το ΚΥΣΕΑ. Παρέμβαση των Αμερικανών. Η συγκεχυμένη (αρχικά)πληροφορία που μας συγκλόνισε και μας γέμισε οργή, ότι Τούρκοι καταδρομείς είχαν αποβιβασθεί στη δεύτερη βραχονησίδα. Μόλις το άκουσα, ήμουν βέβαιος ότι ήλθε η ώρα που περιμέναμε. Ειδοποίησα τον Επιλοχία μου, να προετοιμάσει τους άνδρες να είναι έτοιμοι. Ενθουσιάσθηκαν… Μετά από λίγο,άρχισαν τα δείγματα ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα σήματα, σταμάτησαν. Άρχισαν τα μασημένα (στην αρχή) λόγια των κυβερνητικών, οι εντονότερες παρεμβάσεις των Αμερικανών.
Η πληροφορία ότι ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από την Φρεγάτα ΝΑΒΑΡΙΝΟ, αγνοείται, μας γέμισε θλίψη. Ήμασταν βέβαιοι ότι καταρρίφθηκε και ότι οι επιβαίνοντες συνάδελφοι ήσαν νεκροί. Λίγο αργότερα, οι νέες δηλώσεις του Πρωθυπουργού για αποκλιμάκωση, μας έκαναν να μοιάζουμε ζωντανοί-νεκροί. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να μπορούμε να ανταλλάξουμε κουβέντα. Τόσο μεγάλος ήταν ο κόμπος που είχαμε στον λαιμό. Όταν ακούσαμε τις ευχαριστίες προς τους Αμερικανούς, την αναδίπλωσή (υποχώρησή) μας, το “no flags, no troops”, η θλίψη έγινε ανεξέλεγκτη οργή. Σαν να ήμασταν όλοι συνεννοημένοι, ξεσπάσαμε σε ο,τιδήποτε βρισκόταν μέσα στο Γραφείο, ούτε κι εγώ θυμάμαι τί καταστρέψαμε κλωτσώντας το με τις αρβύλες. Το τί βρισιές άκουσαν κυβέρνηση και ηγεσία, δεν περιγράφεται. Ουρλιάζαμε και κλαίγαμε, από οργή, αγανάκτηση και ταπείνωση. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει ξανακλάψει με δάκρυα και λυγμούς, από τότε που ήμουν 12-13 ετών. Ο μόνος ψύχραιμος, ο Διοικητής του 951 ΤΣΝ, Τχης Γιάννης Μαθιουδάκης, που μας άκουσε από το δικό του Γραφείο όπου βρισκόταν, προσπάθησε να μας ηρεμήσει αν και ο ίδιος δεν ήταν λιγότερο οργισμένος. Εύκολο ήταν; Μόλις συνήλθα λίγο, πήγα στους άνδρες μου για να τους τονώσω το ηθικό, που είχε καταρρεύσει. Είδα νέα παιδιά δακρυσμένα και συγκλονίστηκα. Ένα τεράστιο “γιατί” ήταν γραμμένο στα μάτια τους, στο οποίο δεν μπορούσα να δώσω απάντηση, αφού δεν την ήξερα.
Ούτε εμείς, τα μόνιμα στελέχη, ούτε οι στρατεύσιμοι ήμασταν πολεμοχαρείς ή φιλοπόλεμοι. Ξέρουμε καλύτερα από τον καθ΄ένα, τί σημαίνει πόλεμος. Τον θέλαμε όμως εκείνη τη στιγμή, νιώσαμε έτοιμοι σαν από καιρό. Θέλαμε να δώσουμε ένα μάθημα στον εχθρό που τόλμησε να ακουμπήσει την Σημαία μας και να πατήσει το πόδι του στα χώματά μας. Η ψοφοδεής όμως πολιτική ηγεσία μας, μας επεφύλαξε την μεγίστη ταπείνωση. Χάσαμε και 3 Αξιωματικούς, που υπάκουσαν στις εντολές που έλαβαν και αυτοθυσιάσθηκαν. Ας μείνουν για πάντα ζωντανοί στην μνήμη μας, ως υποδείγματα εκτελέσεως καθήκοντος. Έστω κι αν η θυσία τους πήγε χαμένη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου