Λιγο πριν το ΄τελος΄.. Γιατί κλαῖς;

Ἐπεί δή ἔχασες τήν οἰκονομική σου ἐπιφάνεια;
Ἐπεί δή τό παιδί σου ἔφυγε στά ξένα;

Ἐπεί δή ἡ ἐφορία ἀπειλεῖ νά σοῦ πάρῃ τό σπίτι;
Ἐπεί δή ὁ τραπεζίτης ἤδη σοῦ πίνει τό αἷμα;
Ἐπεί δή οἱ πολιτικοί σοῦ εἶπαν ψέμματα;
Ἐπεί δή ἡ χώρα καταστρέφεται;

Καί γιατί δέν ἔκλαιγες ὅταν ὁ κάθε σημιτοπάγκαλος προσέφερε ἐθνικό ἔδαφος;
Ὅταν τό δικομματικό παρακράτος διόριζε τό παιδί σου στό Δημόσιον;
Ὅταν οἱ συνδικαλιστές σοῦ ἔκλεβαν τό δικαίωμα στήν ἀντίδρασιν;
Ὅταν τά ἐξοπλιστικά ἔγιναν ἀφορμή γιά νά ὑποθηκεύσουν γιά μερικούς ἀκόμη αἰῶνες τήν χώρα;
Γιατί δέν ἔκλαιγες ὅταν τό κόμμα ἔμπαινε ἐπάνω ἀπό τήν Πατρίδα;

Ὅταν τό αὐθαίρετό σου ἐνομιμοποιεῖτο γιατί στήν περιοχή εἶχε συμφέροντα κάποιος …«σπουδαῖος»;
Γιατί δέν ἔκλαιγε ὅταν ἡ παιδεία μας παρεδίδετο σέ «γλωσσολόγους», πράκτορες καί λοιπούς ἀνθέλληνες;
Ὅταν τά μέσα μαζικῆς ἐξαναπατήσεως μᾶς ἀπεκοίμιζαν;
Ὅταν τά πανεπιστήμιά μας ἔχασαν τόν λόγο ὑπάρξεώς τους;
Ὅταν ὅλοι μας ἐμβολιαζόμασταν ἀπό τίς «ἀρχές τῆς δημοκρατίας»;
Ὅταν ἐπιλέγαμε, ὡς λαός, τό εὐχάριστο ψέμμα, ἀπό τήν κάθε σκληρή ἀλήθεια;
Ὅταν παρεδίδαμε τό δικαίωμα τῆς αὐταρκείας μας στίς ἐπιδοτήσεις;

Ἔχουμε σίγουρα πολλοὺς λόγους γιὰ νὰ κλάψουμε…
…μὰ ἔχουμε περισσοτέρους γιὰ νὰ χαροῦμε τώρα πιά.
Πεθαίνει τὸ ψευδές, τὸ πλαστό…
…μὰ μέσα ἀπὸ αὐτὸ ξεπηδοῦν μόνον ἀλήθειες κι Ἄνθρωποι καὶ πραγματικὲς Ἀνάγκες…
Πεθαίνει τὸ κρατίδιον…
…μὰ ἀναγεννᾶται ἡ Φυλή!!!!
Πεθαίνει τὸ δῆθεν…
…μὰ φωτίζει τὸν δρόμο μας ἡ Ἑλλάς…

Γιατί κλαῖς λοιπόν;
Γιά αὐτά πού ἔφυγαν; Καί γιατί δέν χαίρεσαι μέ αὐτά πού ἔρχονται;
Γιατί δέν χαλαρώνεις γιά νά ἀπολαύσῃς τήν διαδρομή;
Γιατί δέν ἀφήνεσαι νά σέ ὁδηγήσῃ ἡ Ῥοή ἐκεῖ πού χρειάζεσαι;

Κὺττα  γύρω σου, προσεκτικά, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσῃς τὸ ποῦ εὑρίσκεσαι, γιατὶ εἶσαι ἐκεῖ ποὺ εἶσαι καὶ ποὺ ἀκριβῶς πρέπει νὰ φθάσῃς. Οἱ ἀπαντήσεις σὲ περιμένουν καὶ ὁ δρόμος μακρύς, ἀνοικτὸς μὰ εἶναι τραχύς.
Ὄμορφα τραχύς… Δημιουργικὰ τραχύς… Ἀνηφορικός, φωτεινός, ἀπελευθερωτικός…
Ἄνοιξε τὰ φτερά σου καὶ πέτα ἔξω ἀπὸ τὰ τεχνητὰ κλουβιά… Ὁ χρόνος τελειώνει…

Φιλονόη

εἰκόνα