Ενωθείτε!..

Πρωτοβουλία πολιτικής κίνησης δήλωσε προχθές πως θα αναλάβει η Ραχήλ (τί ποιά Ραχήλ;μία είναι η Ραχήλ),

     ..στρέφοντας έμμεσα τα βέλη της και κατά της Ζωής (και η Ζωή μία είναι) λέγοντας πως:«..πιστεύω σε συλλογική προσπάθεια του λαού, δεν ανήκω σε αρχηγικά κόμματα και δεν είμαι ουρά αρχηγών και Μονοπρόσωπων Εταιρειών«.

Αν εξαιρέσει κανείς πως έχει κάθε δικαίωμα, που το κέρδισε με τους ως τώρα
συνεπείςαντιμνημονιακούς της αγώνες (άσχετο αν μερικοί την αντιμετωπίζουν ως ναϊφ, ή και γραφική),
     ..το ερώτημα είναι: γιατί ρε γαμώτο; Γιατί τόσος πολυκερματισμός;
     Βέβαια, και δυστυχώς εν μέρει, για την Ζωή έχει ένα δίκιο. Σε τούτη την έρμη την «Πλεύση» είδε κανείς καμία κίνηση; Καμία προσπάθεια οργάνωσης και ανοίγματος προς τον λαό;
     Έξη μήνες και παραπάνω τώρα, από την δημιουργία τής  «Πλεύσης», η ίδια η Ζωή μάχεταιβεβαίως τον αντιμνημονιακό αγώνα εντός και εκτός συνόρωνμε πείσμα, με γνώσεις, με αποφασιστικότητα, της το αναγνωρίζουμε και της το πιστώνουμε, αλλά μέχρι εκεί.
Θα μπορούσε να κάνει ακριβώς τα ίδια και χωρίς να εξαγγείλει την ίδρυση νέου κόμματος, χωρίς δηλαδή να συμβάλλει κι αυτή στον πολυκερματισμό των δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων. 

     Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως εδώ που φτάσαμε, σε μιά τόσο δύσκολη και περίπλοκη στιγμή για την χώρα και τον λαό,
     ..δεν υπάρχει ένας μόνον, παραδεκτός από όλους δρόμος, για επιστροφή στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της ομαλότητας.
Όμως όλοι συμφωνούμε πως πρέπει να γίνει αυτή η ανάκτηση και η επιστροφή.
Και οι περισσότεροι , αν όχι πιά όλοι οι αντιμνημονιακοί ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, πιστεύουμε πως αυτή η ομαλοποίηση δεν μπορεί να γίνει πιά μέσα από αυτή την Ευρωπαϊκή «Ένωση» των νεοναζιστικών-τοκογλυφικών εκπροσώπων της Παγκοσμιοποίησης.
Να μιά καλή αρχή.

Είναι απαραίτητο να σταματήσει η πολυδιάσπαση των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για την χώρα.
Ένας αμτιμνημονιακός συνασπισμός πρέπει να συμπτυχθεί, 
     ..με πρώτο και κύριο μέλημά του την είσοδο στην Βουλή, 
     ..όχι με χλωμά και μίζερα 4, 5, και 6%, αλλά με 10 και 15% (από το πραγματικό άνω του 60% πολιτών που αντίκεινται σε μνημόνια, άκαρπη λιτότητα, και στην νέα κατοχή του ελληνικού κράτους),
     ..ώστε να ξαναδωθεί φωνή και δύναμη παρέμβασης στην πλειοψηφία αυτή του ελληνικού λαού, που τώρα σιωπά και δεν εκπροσωπείται από πουθενά.

     Ραχήλ, Ζωή, και όλοι οι υπόλοιποι συνεπείς πολιτικοί, είσαστε πολλοί άξιοι εκεί έξω.
     Και είμαστε και πολλοί άξιοι εδώ κάτω στον λαό.
     Έχουμε και διαφορετικές γνώμες για πολλά πράγματα.
Αγαπάμε όμως όλοι μας την πατρίδα μας, την ελευθερία, την αυτοδιάθεση,
..θέλουμε να τιμήσουμε το Σύνταγμά μας, να ξαναδουλέψουμε, να ξαναδημιουργήσουμε.
Δεν είμαστε πιά αριστεροί, δεξιοί, ή ο,τιδήποτε άλλο. Είμαστε έλληνες σκλάβοι. Και δεν έχουμε πιά χώρα. Ζούμε σε προτεκτοράτο. Εξ αιτίας άλλων. Εξ αιτίας αυτών που λόγω της δικής μας πολυδιάσπασης νέμονται σήμερα το κοινοβούλιο και την εξουσία.

     Ας ενωθούμε.
     Αυτό!..

* ναϊφ: παιδικού τύπου απλοϊκότητα στην τέχνη, και κατ’ επέκταση και στην κοινωνική ζωή.