Πόσο θα μας στοιχίσει το …Νόμπελ του Αναστασιάδη; Γιατί βιάζεται; Δεν βλέπει που τον σπρώχνουν;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

Σαρανταδύο ολόκληρα χρόνια χάσκει ορθάνοιχτη η πληγή του Κυπριακού. Ούτε ένα ούτε δύο. Και ήρθε ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου να μας

πει ότι είδε όνειρο και ότι τάχα μου αυτός είναι ο γιατρός που θα την γιάνει.

Καλοδεχούμενη κάθε προσπάθεια μόνο που αυτή γίνεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι των ευρωτουρκικών σχέσεων. Με έναν Τούρκο ηγέτη σε κρίση αυταρχισμού και εθνοκαπηλείας, αποδυναμωμένο αλλά και επικίνδυνο, έτοιμο να κάνει οτιδήποτε για να περιχαρακώσει τη θέση του που κλυδωνίζεται. Ακόμη και να δημιουργήσει πολεμική κρίση για να τονώσει το εθνικό φρόνημα του βαθιά διχασμένου λαού του.
Το Κυπριακό λοιπόν, μπαίνει ως μη όφειλε, στην ατζέντα του ευρωτουρκικού διαλόγου. Και όχι από την σωστή του διάσταση, ως προυπόθεση δηλαδή για την εξομάλυνση της σχέσης Αγκυρας-Βρυξελλών, αλλά εντελώς ανάποδα. Εις βάρος της Ελλάδας που καλείται να διευκολύνει εδώ και τώρα τους αυτοσχεδιασμούς του Αναστασιάδη για να μην θυμώσει η Τουρκία!

Να μου θυμηθείτε πώς από αυτή την ιστορία θα μας ζητήσουν και τα ρέστα. Με πρώτους επισπεύδοντες τους Γερμαναράδες που θα μεταφέρουν το βάρος της δικής τους αντιπαράθεσης με τον Σουλτάνο στις πλάτες της «αναλώσιμης» ελληνικής αποικίας, πιέζοντας για «ρεαλιστικές προσαρμογές», αυτή τη φορά όχι στο μέτωπο της οικονομίας, αλλά των εθνικών θεμάτων.

Ηδη ο Σούλτζ ορμήνεψε το Ευρωκοινοβούλιο να βάλει νερό στο κρασί του και να αφήσει ανοιχτη την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας. Μεθαύριο ως πιθανός υπουργός εξωτερικών του Βερολίνου θα ζητήσει ορθά-κοφτά υποχωρήσεις και στο Κυπριακό. Και ο μεν Αναστασιάδης είναι έτοιμος να τα δώσει όλα για να γραφτεί το όνομα του στο πάνθεον της ιστορίας(σ.σ. πάντως όχι μαζί με του Αυξεντίου και του Σολωμού), άντε και για να τσιμπήσει ένα αμφιβόλου αξίας Νόμπελ με τον…καρντάση Μουσταφά. Τον είδαμε τον άνθρωπο από την εποχή του περιβόητου σχεδίου Ανάν. Εχει την άποψη ότι κάποιες «γενναίες» υποχωρήσεις είναι απαραίτητες στο όνομα μιας μελλοντικής αρμονικής συνύπαρξης.

Διαθέτει ένα κάποιο κοινό αυτή η άποψη στην Κύπρο. Οχι βεβαίως από τους ξεριζωμένους, ελάχιστοι εκ των οποίων προσβλέπουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους απ΄όπου τους έδιωξε ο Αττίλας, με κάποια προσδοκία αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ούτε κι από κείνους που χασαν περιουσίες χτισμένες με μόχθο και δεν ελπίζουν να τις ξαναπάρουν.

Αλλοι είναι αυτοί που «ποντάρουν» στην «επανένωση με κάθε κόστος». Οι θύλακες των καθ’ έξιν ενδοτικών που ευδοκιμούν στο ΑΚΕΛ, κάνοντας ακόμη και το δικό μας ΚΚΕ να κρατά αποστάσεις. Και αυτοί που νομίζουν ότι το νέο κράτος(αδιάφορη τους είναι η διοικητική δομή του)θα εξελιχθεί σε Ελντοράντο ανοικοδόμησης και ξένων επενδύσεων.

Είδαμε άλλωστε και ποια μέσα νεκραναστήθηκαν και λιβανίζουν τον Αναστασιάδη στάζοντας δηλητήριο για την Ελλάδα και τον Κοτζιά που βάζει «φρένο» στην…πολυπόθητη λύση. Μαζί μ’ αυτά ξεθάρρεψαν και τα κυκλώματα που τ’ αρπαζαν κατά κυριολεξία για να διατυμπανίζουν την «ιστορική αναγκαιότητα» του σχεδίου Ανάν. Kι ακόμη είμαστε στην αρχή του έργου.

Εκλεγμένος είναι βέβαια ο Αναστασιάδης και στη χώρα του μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ας πρόσεχαν οι Κύπριοι που δεν έδωσαν δεύτερη θητεία στον αείμνηστο τον Τάσσο, τον τελευταίο Ελληνα πατριώτη πολιτικό. Σχετικό είναι όμως και το «ότι θέλει», αφού στο τέλος θα κληθεί να αποφανθεί ο κυρίαρχος (και περήφανος) κυπριακός λαός.

Αρκεί, στο μεταξύ, ο επίδοξος…Νομπελίστας, να μην μπλέκεται στα πόδια μας και κυρίως να μην μας ανακατεύει με τους Τούρκους και την Ευρώπη. Γιατί σας ξαναλέω, από αυτή την ιστορία θα βγούμε και κερατάδες και δαρμένοι. Ετσι και ανοίξει ο κρουνός με τους λαθροεποίκους και στέλνει ο Σουλτάνος καραβιές από την άνοιξη, κάποιες από τις γνωστές…μπεκροκανάτες των «Θεσμών» θα σπεύσουν να κατηγορήσουν εμάς για έλειψη «εποικοδομητικής διάθεσης», την ίδια ώρα που τα ελληνικά νησιά θα βουλιάζουν από τους ναυαγούς. Η Μυτιλήνη, η Χίος και η Σάμος. Οχι η Γκραντ Πλας των Βρυξελλών.

Συμπερασματικά λοιπόν δεν είναι ώρα για βιασύνες στο Κυπριακό. Βιάζεται ο Ερντογάν που διεμήνυσε ότι ως το τέλος του έτους πρέπει να έχουμε «δει φως». Εχει τους λόγους του κι αναζητεί πρόσχημα. Ο Αναστασιάδης γιατί βιάζεται; Δεν βλέπει που τον σπρώχνουν;…
mignatiou.com