Γράφει ο Δημήτρης Σκουτέρης
Αναρωτιέμαι, αν η χειραγώγηση που χρόνια έχουμε υποστεί ως κοινωνία, μας έχει λοβοτομήσει σε βαθμό, που μας οδηγεί σε πλήρη παθητικότητα. Ζούμε σε μια χώρα,
που οι πολίτες της με το αίμα τους σώζουν Ελληνικές-Γερμανικές-Γαλλικές τράπεζες. Ζούμε σε μια χώρα που τα πολιτικά κόμματα, που άσκησαν «κυβερνητικό έργο», η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 40 χρόνια δανείζονταν από τράπεζες με τον «αέρα» της προσεχούς εκπροσώπησής τους στη Βουλή.
Ζούμε σε μια χώρα, που μεγαλοκαναλάρχης, κατά δήλωσή του, πήρε εγγυητική από τράπεζα με αέρα. Ζούμε σε μια χώρα που το κανάλι του προαναφερόμενου συνιδιοκτήτη, το MEGA, εξακολουθεί και εκπέμπει ( με τις φιλότιμες προσπάθειες αποκλειστικά και μόνον των εργαζομένων) παράγει έσοδα, τα οποία όμως πηγαίνουν στις δανείστριες τράπεζες και όχι στους εργαζόμενους, που επι μήνες παραμένουν απλήρωτοι. Εκεί υπερισχύει η λογική του οφέλους της τράπεζας.
Γιατί άραγε δεν απαιτούν οι τράπεζες τις αποπληρωμές των δανείων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (κοντά στα 240 εκατ) να γίνει όχι μόνον από τα κόμματα, αλλά και με παρακράτηση μέρους των απολαβών των βουλευτών τους; Όταν, άλλωστε, κάποιος καταθέτει υποψηφιότητα μέσω ψηφοδελτίου, του όποιου κόμματος, γνωρίζει και τις οφειλές του κόμματος. Εκλέγεται με τη σημαία του κόμματός του, έχει και δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Ας περιορισθούν στα 1200 € μηνιαίως ως αμοιβή οι βουλευτές τους, όπως κάθε Έλληνας, που οφείλει και κάνει ρύθμιση, και το υπόλοιπο της αμοιβής τους, ας πάει για την αποπληρωμή του δανείου του κόμματός τους. Γιατί να περιμένουμε 261 χρόνια τη ΝΔ να αποπληρώσει το χρέος της και άλλα 630 χρόνια το ΠΑΣΟΚ; Αλλά ζούμε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Με αφορμή το τελευταίο Euro group ακούσαμε τα πλέον αντιφατικά. Η κυβέρνηση μόνον που δεν σημαιοστόλισε δρόμους και πλατείες!!! Η αντιπολίτευση καλωσόρισε τον νέο Αρμαγεδώνα.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βέβαια είναι οι μόνοι που οφείλουν να σιωπούν. Ο πολιτικός χαμαιολοντισμός τους ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μιλάνε και ασκούν κριτική, ποιοί; Αυτοί που είχαν συμφωνήσει για πλεόνασμα το 2016 στο 4,5%, λές και η οικονομία της Ελλάδας ήταν σαν της Κίνας ή της Ινδίας. Και τώρα κάνουν κριτική, για το πλεόνασμα του 3,5% το 2018, που βεβαίως είναι απαράδεκτο ως μέγεθος, αλλά είναι περισσότερο απαράδεκτοι οι «πολιτικοί» των δύο αυτών κομμάτων, που ανερυθρίαστα μας εμπαίζουν. Διότι είναι εμπαιγμός να εξακολουθούν να ζητούν την εμπιστοσύνη μας όταν μας πτώχευσαν, έφτασαν το χρέος στα 380 δις και χωρίς τσίπα απαιτούν καλύτερη και πιο γρήγορη διαπραγμάτευση. Αιδώς Αργείοι…συγνώμη ήθελα να γράψω Αιδώς ΝΔ!!! Αιδώς ΠΑΣΟΚ!!!
Ο δε σημερινός αρχηγός της ΝΔ, ως να προήλθε από πολιτική παρθενογέννηση περιφέρεται σε Βουλγαρία-Σερβία και Ελλάδα και μας κάνει μαθήματα επιχειρηματικότητας. Ξαφνικά αγάπησε τους μικρομεσαίους και τους επιχειρούντες Έλληνες. Ποιός αυτός που συνυπέγραφε τις πολιτικές που έκλεισαν χιλιάδες επιχειρήσεις, έστειλαν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Ιδού ορισμένα στοιχεία:
Πηγή: http://www.kathimerini.gr/824685/article/oikonomia/epixeirhseis/se-mia-eptaetia-ekleisan-229000-mikres-kai-mesaies-epixeirhseis-sthn-ellada
Σύμφωνα με την Καθημερινή: « Βαρύ πλήγμα υπέστη η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα στα χρόνια της κρίσης, καθώς μέσα σε μια επταετία, την περίοδο 2008-2014, εξαφανίστηκαν από τον επιχειρηματικό χάρτη της χώρας περίπου 229.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και απωλέσθησαν περί τις 700.000 θέσεις εργασίας. Το 2014, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Κομισιόν, ο αριθμός των ΜμΕ ήταν μειωμένος κατά 26,6% σε σύγκριση με το 2008, προκαλώντας παράλληλα μείωση προστιθέμενης αξίας κατά 40,2% (από 55 δισ. ευρώ το 2008 σε 32,8 δισ. ευρώ το 2014) και της απασχόλησης κατά 29,3%. Το πλήγμα ήταν βαρύτερο για την κατηγορία των μεσαίων επιχειρήσεων, με τον αριθμό τους να μειώνεται στην επταετία κατά 35%, την απασχόληση να συρρικνώνεται κατά 36,3% και την προστιθέμενη αξία να υποχωρεί κατά 41,5% ». Ποιός τους έστειλε σε Βουλγαρία και αλλαχού, λοιπόν;
Μετά τα παραπάνω, θα εξακολουθούν να μιλάνε και εμείς θα εξακολουθούμε να τους ακούμε και εμπιστευόμαστε; Είναι ή όχι πολιτικά χαμαιλέοντες;
Ας δούμε και ένα ακόμα στοιχείο της πολιτικής ανεπάρκειας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ:
Από το 2008, η ΕΕ έχει χορηγήσει € 306 εκατομμύρια για τον τομέα της ναυτιλίας, με μια σειρά από έργα στο πλαίσιο των Διευρωπαϊκών Δικτύων Μεταφορών (TEN-T) και τα προγράμματα Δια-Συνδέοντας την Ευρώπη (CEF). Τα κεφάλαια που χορηγήθηκαν αφορούσαν την ανάπτυξη των θαλάσσιων αρτηριών (MOS/ Motorways of the Sea) για την προώθηση πολυτροπικών αποδοτικών μεταφορών, τη ναυπήγηση νέων πλοίων και την τεχνική αναβάθμισή τους, ιδίως μετασκευές μείωσης των εκπομπών και καθαρότερων καυσίμων, για να επιτευχθεί ο στόχος των “μηδενικών εκπομπών / μηδέν πλοία αποβλήτων “όπως περιγράφεται στην στρατηγική θαλάσσιων μεταφορών της ΕΕ μέχρι το 2018 (ΕΚ, 2009δ). Η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει εισπράξει οποιοδήποτε ποσόν από αυτά τα € 306 εκατομμύρια.
(Επιτροπή κοινοβουλίου για τις μεταφορές και τον τουρισμό Tran Committee. ΕΔΩ). Ούτε από τα Κοινοτικά κονδύλια δεν ενδιαφέρθηκαν ή δεν ήταν ικανοί να αντλήσουν πόρους.
Άτολμη ή φοβική(?) η Κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση δείχνει να πελαγοδρομεί μεταξύ ατολμίας, φοβικού συνδρόμου και κακώς νοούμενου κυβερνητισμού. Μπλοκαρισμένη στη λογική των σταδίων, έχει ξεμείνει από όραμα-αποφασιστικότητα-τσαγανό-ενέργεια-φρέσκιες ιδέες ακόμα και φαντασία. Καθημερινά ξεκόβεται από την κοινωνία και αρκείται στην πολτική διαχείριση μιας κοινωνίας, μιας οικονομίας σε βαθειά κρίση. Θεωρεί ότι εξαντλεί την «αριστερή» της ταυτότητα με το δίχτυ κοινωνικής προστασίας (που ούτε λίγο ούτε αναποτελεσματικό είναι), αλλά δεν αρκεί. Όπως δεν αρκεί να προσφέρεις ένα γεύμα με ψάρι σε κάποιο που πεινάει, αλλά είναι προτιμότερο να τον μάθεις να ψαρεύει, ώστε κάθε μέρα να έχει το πιάτο του γεμάτο.
Έπεσε στην παγίδα των «δημοσιονομικών» και του χρέους, λες και αυτά είναι τα κυρίαρχα. Χάνει δυνάμεις με τις ατέρμονες και ατελέσφορες διαπραγμάτευσεις και τις ψευδοαντιθέσεις μεταξύ δανειστών (και του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου).
Ας αξιολογήσει πότε πραγματικά στριμώχτηκε ο κύριος εκφραστής των δανειστών ο Σόϊμπλε. Ήταν οι μέρες που άρχισαν οι συζητήσεις στην Αθήνα των χωρών του Νότου της Ε.Ε., στη Σύνοδο των Μεσογειακών Κρατών της Ε.Ε (και της Πορτογαλίας συμπεριλαμβανομένης). Τότε ήταν που μπέρδεψε (?) τα λόγια του ο Σόϊμπλε και συλλήβδην τους αποκάλεσε σοσιαλιστές. Τότε ήταν που ο Γερμανός επιχείρησε να αποδομήσει τα πρώτα αποτελέσματα της διαφαινόμενης συνεργασίας.
Απαιτούνται πολιτικές με γρήγορες πλέον και αποφασιστικές κινήσεις. Ενδεικτικά και λόγους οικονομίας του χρόνου θα αναφέρω μόνον:
–Άμεση μονομερής ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ με ταυτόχρονη πρόσκληση στην Ε.Ε. να αξιοποιηθούν μέσω κονδυλίων της ( ακόμα και του πακέτου Γιουνκέρ) και στο πλαίσιο της θεσπισμένης «γαλάζιας ανάπτυξης» (COM/13.9.12) σε μια πενταπλάσια της χερσαίας Ελλάδας θαλάσσια έκταση οι επενδυτικές ευκαιρίες που ανοίγονται στους τομείς της ενέργειας-των υδατοκαλλιεργειών και της αλιείας-των θαλάσσιων ορυκτών πόρων-της βιοτεχνολογίας. Βεβαίως αυτές οι ευκαιρίες μπορεί να αφορούν και άλλους επενδυτές πλην της Ε.Ε.
-Υιοθέτηση της πρότασης του Ευρωβουλευτή Νότη Μαριά περί εγγραφής στον προϋπολογισμό του 2017 των Γερμανικών αποζημιώσεων. Κατά τον Ευρωβουλευτή κ. Μαριά: «Η εγγραφή στον Κρατικό Προϋπολογισμό του ΄΄αντίστοιχου γερμανικού χρέους προς την Ελληνική Δημοκρατία΄΄ θα έχει ως αποτέλεσμα ο Προϋπολογισμός της χώρας μας να μεταβληθεί σε πλεονασματικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έξοδο της Ελλάδας από τη δημοσιονομική εποπτεία της Ε.Ε., την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, τα spreads κλπ. Ταυτόχρονα σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat, η Γερμανία οφείλει να εγγράψει το δημόσιο χρέος της προς την Ελλάδα στον δικό της Κρατικό Προϋπολογισμό, γεγονός που σημαίνει ότι το Βερολίνο θα κινδυνεύει πλέον να τεθεί στη βάσανο της πιθανής δημοσιονομικής επιτήρησης από την Ε.Ε. αφού είναι σαφές ότι δεν θα εκπληρώνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ αλλά ούτε και τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας. Μάλιστα καθώς τα κοράκια των διεθνών αγορών θα διαπιστώσουν ότι υφίσταται κρυφό χρέος στον γερμανικό προϋπολογισμό θα επιπέσουν επί των γερμανικών κρατικών ομολόγων ανεβάζοντας κατακόρυφα τα επιτόκια δανεισμού του γερμανικού δημοσίου. Βεβαίως η Γερμανία θα αντιταχθεί στην ενδεχόμενη εγγραφή των γερμανικών αποζημιώσεων στον Ελληνικό Κρατικό Προϋπολογισμό. Το ίδιο πιθανώς να πράξει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο των κανόνων του «ευρωπαϊκού εξαμήνου». Οπότε το θέμα θα παραπεμφθεί στο Ecofin. Με τον τρόπο όμως αυτόν η Ελληνική πλευρά θα έχει σύρει τη Γερμανία σε ένα διεθνές φόρουμ για τη συζήτηση των Γερμανικών αποζημιώσεων πράγμα που αρνείται τόσο πεισματικά το Βερολίνο. Και καθώς θεωρούμε ιδιαίτερα δύσκολο το Ecofin να δώσει λύση στο ζήτημα η Ελλάδα θα μπορούσε να παραπέμψει την υπόθεση για επίλυση στο Δικαστήριο της ΕΕ στο Λουξεμβούργο. Κατ΄ αυτό τον τρόπο το ζήτημα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο δικαστικής επίλυσης σε ένα δικαιοδοτικό όργανο με σημαντικές εγγυήσεις και σαφώς πιο ευμενές από το αντίστοιχο Διαιτητικό Δικαστήριο του Κόμπλεντς όπως προβλέπεται από τις ισχύουσες Διεθνείς Συνθήκες όπου εκ των 9 δικαστών οι 4 είναι Γερμανοί.Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι υπάρχει τρόπος για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε την φτωχοποιημένη σήμερα από την κρίση και τα μνημόνια Ελλάδα από οφειλέτη και αποικία χρέους που πασχίζουν να τη κάνουν, σε δανειστή και κυρίαρχο κράτος, που διεκδικεί και μάλιστα έντοκα όσα οι Γερμανοί της άρπαξαν. Έχει, όμως, το σθένος η Ελληνική πλευρά να προβεί σ’ αυτές τις ενέργειες και να διεκδικήσει όσα της ανήκουν; (ΕΔΩ).
– Στροφή της αναπτυξιακής προσπάθειας στη θάλασσα, τα νησιά μας και τον παράκτιο χώρο.
«μέγα το της θαλάσσης κράτος»… Αν δεν θέλουμε να αναμασάμε τα λόγια των προγόνων, αλλά να ακολουθούμε τα διδάγματά τους, ας στραφούμε εκεί όπου είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα: Στη θαλάσσια πολιτική.
Αυτό απαιτεί ενεργοποίηση όχι μόνον της κυβέρνησης αλλά σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας. Απαιτεί να αναγνωρισθεί ότι η Θάλασσα μας είναι Δημόσιο Αγαθό και ως τέτοιο πρέπει να του συμπεριφερθούμε. Άλλωστε μετά από 3 μνημόνια δεν μας έμειναν και πολλά δημόσια αγαθά.
Όπως δε επισημαίνει η καθηγήτρια κα Στέλλα Κυβέλου-Χιωτίνη: Η Ελλάδα οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η θάλασσα βρίσκεται στην καρδιά των πλανητικών διακυβευμάτων, τόσο ως προς την αστικοποίηση– η ανθρωπότητα είναι περισσότερο πολυπληθής και αστική από ποτέ με τις πλέον δυναμικές και πολυπληθείς αστικές συγκεντρώσεις να βρίσκονται στον παράκτιο χώρο-, όσο και ως προς τις διεθνείς γεωπολιτικές προκλήσεις και τις προκλήσεις που συνεπάγεται η κλιματική αλλαγή και η ενεργειακή μετάβαση. Η θάλασσα είναι άλλωστε ένας τομέας κατ’εξοχήν έκφρασης δημοσίου συμφέροντος (ΕΔΩ).
Δεν μπορεί η Κυβέρνηση να αναθέτει για παράδειγμα το καίριο ζήτημα του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού της χώρας σε μια Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός αναφέρεται στο σχεδιασμό του χρόνου και του τόπου άσκησης ανθρώπινων δραστηριοτήτων στη θάλασσα, προκειμένου να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητα και η βιωσιμότητά τους στον μέγιστο δυνατό βαθμό.Επίσης στοχεύει στη ρύθμιση με κανόνες του σημερινού άναρχου οικονομικού ανταγωνισμού που επικρατεί στον παράκτιο και ιδίως θαλάσσιο χώρο. Καλύπτει μεγάλο εύρος και οικονομικών δραστηριοτήτων, από αλιεία-υδατοκαλλιέργειες-εν γένει τουριστικές δραστηριότητες μέχρι εξόρυξη πρώτων υλών, διέλευση αγωγών,καλωδίων μέχρι και αιολικές εγκαταστάσεις. Και όλα αυτά με την κοινή δέσμευση της ταυτόχρονης προστασίας της μοναδικότητας του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων του. Από όλα τα προαναφερόμενα προκύπτει ότι ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός έχει κατεξοχήν ιδεολογική-πολιτική-οικονομική-κοινωνική χρειά. Δεν αφορά μια Γενική Γραμματεία ενός Υπουργείου. Απαιτεί μια bottom up διαδικασία. Από κάτω , δηλαδή από το τοπικό επίπεδο με την άμεση συμμετοχή του κοινού «σε πρώιμο στάδιο» και όχι στην διαδικασία της μόνον διαβούλευσης των έτοιμων πλέον σχεδίων. Θα πρέπει να απαλλαγεί η Κυβέρνηση από την απόλυτη διαχειριστική διάθεση που την διακατέχει, να προνοήσει μια διαδικασία αρχικού σχεδιασμού σε τοπικό επίπεδο (με συμμετοχή του κοινού, των Δήμων, των τοπικών Φορέων και Επιμελητηρίων), στη συνέχεια να προχωρήσει σε Περιφερειακό επίπεδο ( με συμμετοχή των Περιφερειών , του κοινού των ΟΤΑ, των Επιμελητηρίων και λοιπών Περιφερειακών Φορέων) και στη συνέχεια να διαμορφώσει το Εθνικό σχέδιο. Μόνον έτσι αποκτά σχέση ουσιαστική σχέση με την κοινωνία και δεν αποφασίζει εξ ονόματός της, και μάλιστα για τόσο σοβαρά θέματα.
Ο Δημήτρης Σκουτέρης είναι πολιτικός αναλυτής ([email protected])
mignatiou.com
mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου