Ακόμη και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πως όταν μία χώρα βιώνει την απόλυτη χρεοκοπία, έχοντας ταυτόχρονα εχθρούς που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα, το ελάχιστο που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων των
κομμάτων μεταξύ τους – η οποία ασφαλώς δεν διευκολύνεται από τα σενάρια συνομωσίας που κυκλοφορεί η αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από τη διχαστική ρητορική της κυβέρνησης.«Ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα με αυτούς που έχουμε μπλέξει – άλλη ελπίδα δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα«.
Άποψη
Οι αριθμοί δεν κάνουν ποτέ λάθος, όπως οι πολιτικοί ή εκείνοι οι διεθνείς οργανισμοί που εξυπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς τους αριθμούς, περί τους 500.000 Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι νέοι και μορφωμένοι, έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα – αρνούμενοι προφανώς να αποδεχτούν τη μιζέρια, την αδυναμία της πατρίδας τους να τους απασχολήσει παραγωγικά, τις ληστρικές επιθέσεις των κυβερνήσεων λόγω την τρομακτικής ανικανότητας τους, καθώς επίσης τις μηδενικές προοπτικές για το μέλλον.
Από την άλλη πλευρά, τουλάχιστον 1.200.000 Έλληνες είναι άνεργοι, ενώ το συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας το 2015 ήταν 4.800.000 (πηγή) – εκ των οποίων οι 600.000 περίπου εργάζονται στο στενότερο δημόσιο τομέα, οι 800.000 στον ευρύτερο, με τους συνταξιούχους να υπολογίζονται στα 3.000.000.
Εάν τώρα αφαιρέσουμε από το συνολικό εργατικό δυναμικό τους ανέργους και τους υπαλλήλους του στενότερου και ευρύτερου δημοσίου τομέα, θα βρούμε πόσοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα συντηρούν τόσο αυτούς, όσο και τους συνταξιούχους (4.800.000 – 1.200.000 – 600.000 – 800.000 = 2.200.000).
Συμπερασματικά λοιπόν περίπου 2.200.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι μισθοί των οποίων έχουν κυριολεκτικά κατακρεουργηθεί, συντηρούν 2.600.000 δημοσίους υπαλλήλους και ανέργους, συν 3.000.000 συνταξιούχους – άρα 5.600.000 άτομα, οπότε ο 1 εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα 2,5 άλλους!
Με μία διαφορετική μέτρηση, η οποία είναι ίσως πιο αντικειμενική, σε κάθε εργαζόμενο του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα μαζί, αντιστοιχούν 1,66 άτομα, η επιβίωση των οποίων εξαρτάται από τον ίδιο (ανάλυση). Στα πλαίσια αυτά, ποιός μπορεί να ισχυρισθεί αλήθεια, χωρίς να είναι ανόητος ή/και καθυστερημένος ότι, η οικονομία της χώρας μας είναι σήμερα βιώσιμη;
Τέλος, όλα τα παραπάνω διαπιστώνονται σε μία χώρα που είχε αρκετές επιλογές το 2010, πριν υποστεί το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (άρθρο) – οι οποίες διήρκεσαν έως το έτος της μεγάλης προδοσίας (το 2011, ανάλυση). Έκτοτε όμως έχει χρεοκοπήσει δύο φορές – με αυτονόητους συνεργούς στην πτώχευση τα κόμματα της τότε συγκυβέρνησης.
Οι θεωρίες συνομωσίας
Συνεχίζοντας η σημερινή «θεωρία συνωμοσίας» που κυκλοφορεί, προφανώς για να παραπλανήσει τους Πολίτες, σύμφωνα με την οποία ο Αδόλφος Σόιμπλε υπονόμευσε την συγκυβέρνηση του 2014, για να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα νέο μνημόνιο, καθώς επίσης σε μία εποπτεία στο διηνεκές,είναι ασφαλώς εξαιρετικά υποτιμητική για την ίδια – αφού προϋποθέτει την ανοησία της σε βαθμό κακουργήματος, μη έχοντας συνειδητοποιήσει καν την (δήθεν) παγίδα.
Θυμίζει δε τις ανόητες θεωρίες περί ανατροπής της κυβέρνησης του 2009 (στην πραγματικότητα επέλεξε την «απόδραση» από την εξουσία), επειδή δήθεν ο τότε πρωθυπουργός είχε τοποθετηθεί στο στόχαστρο, λόγω της γεωπολιτικής συνεργασίας του με τη Ρωσία στα ενεργειακά – με τον πρόεδρο Putin δηλαδή που ενοχοποιείται για τα πάντα, πρόσφατα για τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών (πηγή), καθώς επίσης για το BREXIT (πηγή)!
Με το συγκεκριμένο πάντως σενάριο συνεργασίας του «πονηρού» κ. Σόιμπλε με το ΔΝΤ, καθώς επίσης με την αριστερά, σύμφωνα με το οποίο ήθελε να εξουδετερώσει τον κ. Σαμαρά, επειδή είχε καταφέρει να είναι η Ελλάδα η πλέον επιτυχημένη χώρα της Ευρωζώνης, ενώ είχε αποφασίσει να τελειώσει οριστικά με το μνημόνιο, καθώς επίσης να οριστικοποιήσει τη μείωση του χρέους, «υποτιμάται βάναυσα» η νοημοσύνη των Ελλήνων – ενώ υπερεκτιμάται ανόητα ο Γερμανός, η συμπεριφορά του οποίου αμέσως μετά την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης, τεκμηριώνει ακριβώς το αντίθετο.
Εκτός αυτού, ο κύριος ένοχος της ανόδου της αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν ασφαλώς ο προηγούμενος πρωθυπουργός – ο οποίος έκανε τα πάντα για να ανατραπεί, μεταξύ άλλων τοποθετώντας ως υποψήφιο για την προεδρία κάποιον που δεν θα μπορούσε ποτέ να ψηφισθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν, πιθανότατα για να αποφύγουν οι ένοχοι την τιμωρία αλληλοϋποστηριζόμενοι και ανακτώντας την εξουσία, οι τελευταίες ελπίδες ανάκαμψης της Ελλάδας έσβησαν όταν βίωσε τη δεύτερη μεγάλη προδοσία, τον Ιούλιο του 2015 (άρθρο) – η οποία, σύμφωνα με ένα άλλο ευφάνταστο σενάριο, ήταν προσυμφωνημένη, ξανά με τον κ. Σόιμπλε και εν αγνοία του τότε υπουργού οικονομικών!
Έκτοτε τα κλειδιά της Ελλάδας έχουν δοθεί στη Γερμανία, μαζί με ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της, η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων έχει υποθηκευθεί για 99 χρόνια – ενώ στη χειρότερη (δημόσιες κοινωφελείς επιχειρήσεις κλπ.) θα εξαγορασθεί σε εξευτελιστικές τιμές, παύοντας πλέον να μας ανήκει για πάντα.
Παράλληλα, μετά από ένα σκάνδαλο χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία (άρθρο), οι τράπεζες αφελληνίσθηκαν. Υπεξαιρέθηκαν δηλαδή από τους ξένους με συνεργό τους την κυβέρνηση, οπότε είναι θέμα χρόνου η δρομολόγηση της λεηλασίας του μεγαλύτερου μέρους της ιδιωτικής μας περιουσίας – μέσα από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, κουρέματα καταθέσεων κοκ.
Με την πλάτη στον τοίχο
Περαιτέρω, η χώρα μας σήμερα βρίσκεται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο, βιώνοντας τις οδυνηρές συνθήκες μίας κυλιόμενης χρεοκοπίας – ενώ η κυβέρνηση επιδιώκει τη ρήξη με το ΔΝΤ, ακριβώς εκείνη τη χρονική στιγμή που, για λόγους ασφαλώς δικούς του (αντιπαράθεση με τη Γερμανία), τάσσεται σε μεγάλο βαθμό υπέρ μας:
(α) όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα που απαιτεί η Γερμανία, καθώς επίσης την κατάργηση της πολιτικής λιτότητας και
(β) σε σχέση με τη διαγραφή χρέους, χωρίς την οποία η Ελλάδα δεν έχει πλέον κανένα μέλλον (άρθρο). Ειδικά όσον αφορά το χρέος, αναφέρει τα εξής:
«Η υπερχρέωση της Ελλάδας είναι μη βιώσιμη, ενώ κανένα πακέτο διαρθρωτικών αλλαγών, όσο μεγάλο και αν είναι, δεν θα καταστήσει βιώσιμο το χρέος της χωρίς μία γενναία διαγραφή του«.
Εν τούτοις, αντί η κυβέρνηση να επικεντρωθεί στο θετικό μέρος των προτάσεων του ΔΝΤ, κατανοώντας αφενός μεν πως εάν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης σήμερα, θα παρακαλούσε γονατιστή το ΔΝΤ για βοήθεια όπως η Αίγυπτος μόλις για 12 δις $ (άρθρο), αφετέρου ότι δεν είναι λογικό να συγκρούεται με τους πάντες μία χρεοκοπημένη χώρα, χαρακτηρίζει το ΔΝΤ ανόητο – ενώ η αντιπολίτευση από την πλευρά της κυκλοφορεί τα παραπάνω σενάρια, τα οποία ενοχοποιούν τόσο τη Γερμανία, όσο και το ΔΝΤ για την «ανατροπή» της, συγκρουόμενη ως εκ τούτου με τους πάντες!
Ακόμη χειρότερα η κυβέρνηση, η οποία ήταν κάποτε με την πλευρά του ΔΝΤ θεωρώντας «εκ των ουκ άνευ» το κούρεμα του χρέους και την κατάργηση των μνημονίων, επιλέγει σήμερα τη διαπραγμάτευση του πλεονάσματος με τη Γερμανία στο 2,5% αντί του 3,5% – παρά το ότι η Γερμανία επιθυμεί μνημόνια στο διηνεκές, ενώ είναι αντίθετη με τη διαγραφή χρέους, χωρίς την οποία οι προοπτικές της χώρας μας είναι μηδενικές.
Το άκρον άωτο της ανοησίας είναι δε το ότι, τεκμηριώνει την τοποθέτηση της με τα λάθη του ΔΝΤ στο παρελθόν (πηγή) – με κάτι δηλαδή που είναι μεν σωστό, αλλά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το θέμα που όφειλε να μας απασχολεί σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ότι πιο έξυπνο να θέλεις να αποδείξεις ότι, το ΔΝΤ κάνει λάθος λέγοντας πως το χρέος είναι μη βιώσιμο, ότι τα μνημόνια καταστρέφουν την οικονομία, καθώς επίσης πως τα πλεονάσματα που απαιτεί η Γερμανία στραγγαλίζουν την ανάπτυξη!
Από τη μία πλευρά λοιπόν η κυβέρνηση συγκρούεται με τη Γερμανία για τα υψηλά πλεονάσματα που απαιτεί, ενώ από την άλλη με το ΔΝΤ για τα χαμηλά πλεονάσματα που προτείνει, σε συνδυασμό με το κούρεμα του χρέους και την κατάργηση της γερμανικής πολιτικής λιτότητας– επειδή θέλει δήθεν να προστατεύσει τις συντάξεις οι οποίες, έτσι όπως βαδίζουμε, αργά ή γρήγορα θα μηδενιστούν, αφού προηγουμένως θα πληρώνονται με το παράλληλο ευρώ (IOY), όπως επίσης οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, απαιτεί πραγματικά μεγάλη προσπάθεια για να κατανοήσει κανείς τη λογική του παραλόγου – τόσο από το ένα κόμμα, όσο και από το άλλο. Πόσο μάλλον όταν ακόμη και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι, όταν μία χώρα βιώνει την απόλυτη χρεοκοπία, όπως η Ελλάδα σήμερα, το ελάχιστο που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους – η οποία ασφαλώς δεν διευκολύνεται από τα σενάρια συνομωσίας που κυκλοφορεί η αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από τη διχαστική ρητορική της κυβέρνησης.
Εκτός αυτού, δεν έχει σε καμία περίπτωση την πολυτέλεια να συγκρούεται με τους πάντες – ειδικά όταν είναι αντιμέτωπη παράλληλα με ένα εφιαλτικό μεταναστευτικό πρόβλημα, καθώς επίσης με εχθρούς που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα.
Ιάκωβος Ιωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου