Η μοναχική χριστουγεννιάτικη ιστορία της Ανθρωπιάς...

Η νύχτα είχε απλωθεί στην πόλη, το κρύο είχε γίνει ανυπόφορο και το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα την μέρα εκείνη των Χριστουγέννων...

Ήταν μια δύσκολη μέρα για εκείνη, που δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Κι ενώ η ώρα περνούσε η Ανθρωπιά ένιωθε όλο και πιο ασφυκτικά μέσα στο δωμάτιο της Θλίψης . Ξαφνικά όλα φάνταζαν μάταια, ακόμα και η κουβέντα με την καλύτερη της φίλη τη Μοναξιά. Όμως αυτό δεν ήταν κάτι καινούριο... Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα κάτι πιάνει την Ανθρωπιά και δεν αντέχει άλλο να βρίσκεται στο μεγάλο κρύο σπίτι της και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της Απογοήτευσης ή στον καναπέ της Μιζέριας έχοντας μονίμως στα αυτιά της την εκκωφαντική ησυχία της Μοναξιάς.

 Αυτά σκεφτόταν και είχε μείνει σαστησμένη για ώρα να κοιτάζει το ταβάνι, ώσπου χωρίς καλά καλά να το καταλάβει ντύθηκε, φόρεσε το παλτό της και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Η Μοναξιά δεν πίστευε στα μάτια της "Μα που βρήκε το κουράγιο να σηκωθεί και μονάχη της χρονιάρα μέρα να πάρει τους δρόμους;" σκεφτόταν κι απορρούσε. Αλλά όσο περνούσε η ώρα είχε πείσει τον εαυτό της πως "Η Ανθρωπιά θα δει τη  μαγεία των Χριστουγέννων, τα πολύχρωμα λαμπιόνια, τις μουσικές στους δρόμους και τους ανθρώπους να κρατιούνται χέρι χέρι και θα καταλάβει πως η δική της ζωή δεν έχει τίποτα τα μαγικό κι έτσι απαρηγόρητη θα γυρίσει πίσω".

 Όμως η ώρα περνούσε και οι σκέψεις όλο και πιο βασανιστικά κατέκλυζαν το μυαλό της. Για πρώτη φορά τώρα η Μοναξιά ένιωθε μόνη και ευάλωτη . Και τότε συνειδητοποίησε πως τόσο καιρό με την σκληρότητα και την αυταρχικότητά της είχε αναγκάσει τόσους ανθρώπους να ζουν χωριστά, ολομόναχοι και απογοητευμένοι.

Ήταν η μοναδική φορά που μπήκε στη θέση της Ανθρωπιάς που ήταν συνεχώς λυπημένη και της εξηγούσε ,ότι ενώ απολάμβανε την παρέα της Μοναξιάς , είχε ανάγκη κι από άλλους ανθρώπους γύρω της... Όμως τότε η Μοναξιά θύμωνε και κλείδωνε την Ανθρωπιά στο δωμάτιο της Απογοήτευσης για να συνέλθει , μη αφήνοντας ούτε μια χαραμάδα για να την πλησιάσουν η χαρά και η επλίδα.

Όλη αυτή η απάνθρωπη συνμπεριφορά της σχημάτισαν μια θηλιά γύρω απ' το λαιμό της Μοναξιάς, μιας και χωρίς την Ανθρωπιά η ζωή της φάνταζε αβάσταχτο φορτίο.
Ώσπου μεσ' την απόλυτη ησυχία ακούστηκαν τα κλειδιά στην πόρτα. Ήταν η Ανθρωπιά που εκεί έξω ανάμεσα στις γιρλάντες,τα  στολίδια και τους Αη Βασίληδες να παίζουν σαξόφωνο είδε την πραγματική θλίψη και μοναξιά. Κι ήταν τόσο αλλόκοτες και το λυπηρές έτσι φτιασιδωμένες με περίτεχνα αμπαλάζ.

Τότε η Μοναξιά έτρεξε στην αγκαλιά της και της υποσχέθηκε ότι από εδώ και πέρα θα 'ναι πιο ανθρώπινη και δεν θα σκορπίζει θλίψη στους γύρω της, αλλά την ευκαιρία για σκέψη και συνειδητοποίηση. Κι έτσι οι δυο φίλες  έζησαν καλά κι εμείς άραγε καλύτερα;
Υ.Γ Αρκεί μονάχα να θυμόμαστε πως σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος είτε είναι Χριστούγεννα είτε όχι...