Ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι ον πολιτικό. Είναι αθεράπευτα ακοινώνητο ζώο

Του Αθανάσιου Καρανάσιου

Πολιτικού Μηχανικού

Η συνημμένη φωτογραφία είναι από  το Μοναστηράκι τη σημερινή βροχερή ημέρα. Σαν ζωγραφιά. Πολύς κόσμος στην αγορά. Ο άνθρωπος κατά τον Αριστοτέληείναι ον πολιτικό. Κάποιοι άλλοι όμως το αμφισβητούν αυτό.

Οι αρετές και οι συνήθειες που επινόησαν οι άνθρωποι είναι τεχνάσματα, για να ικανοποιούν τον εγωισμό, τον ατομικισμό, τα συμφέροντά τους. Η υποκρισία ακολουθεί την αλαζονεία σαν σκιά.

Η.. β λ α κ ε ί α.. κυριαρχεί εκεί όπου όλα φαίνονται αυτονόητα. Ο λύκος είναι λύκος για το πρόβατο και λύκος για τον λύκο. Σύμφωνα με τον Πλαύτο (TitusPlautus) ωστόσο, και ο.. ά ν θ ρ ω π ο ς.. είναι.. λ ύ κ ο ς.. για τον άνθρωπο. Και ο Τόμας Χομπς(Thomas Hobbes) επανέλαβε: «homo homini lupus» («homo homini lupus est» = «o άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι»), πιστεύοντας δηλαδή, ότι είναι από τη φύση του ένα σκληρό, άγριο και κακό ζώο, χωρίς συμπόνια, κατανόηση και αγάπη για τον συνάνθρωπό του. Ακριβώς, επειδή ο άνθρωπος είναι… γεμάτος έπαρση, ιδιοτέλεια, αγριότητα, απληστία (τα άγρια ζώα στη ζούγκλα, δεν κατασπαράζουν ζώα του είδους τους και όταν χορτάσουν, σταματούν να σκοτώνουν -ο άνθρωπος συνεχίζει να σκοτώνει ομοίους του και χορτάτος!)… και διακατέχεται από άκρατη βούληση για κυριαρχία και κατοχή (βλ. Χέγκελ και Νίτσε), έτσι συνιστά.. α π ε ι λ ή.. για τον.. ε α υ τ ό.. του και για το.. ε ί δ ο ς του!

Με λίγα λόγια, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΩΟ, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης! Μάταια αναζητάμε σ αυτόν ένα έμφυτο αίσθημα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού ή έστω ανθρωπινότητας. Ο Μάντεβιλ (Bernard de Mondeville) βέβαια δεν το πάει τόσο μακριά, όσο ο Χομπς, και ισχυρίζεται -με επιείκεια- ότι ο άνθρωπος είναι (τουλάχιστον).. α θ ε ρ ά π ε υ τ α…. α κ ο ι ν ώ ν η τ ο ς! Ακριβώς χάρη στον εγωισμό του έγινε κοινωνικό ον. Οι κακές και απεχθείς ιδιότητές του, οι ατέλειές του, η ανασφάλειά του, η συμπλεγματικότητά του και η έλλειψη δεξιοτήτων, με τις οποίες είναι προικισμένα άλλα πλάσματα, είναι οι αιτίες που έκαναν τον άνθρωπο κοινωνικό.

Αυτό που κάνει τον άνθρωπο κοινωνικό ζώο, ΔΕΝ έγκειται στην επιθυμία του για συντροφιά, καλοσύνη, συμπόνια, αλληλεγγύη, καταδεκτικότητα, αγάπηκαι άλλες χάρες με ωραιοποιημένο περίβλημα, αλλά στο ότι οι πλέον.. π ο τ α π έ ς.. και.. α π ε χ θ ε ί ς ιδιότητές του είναι τα πιο αναγκαία χαρίσματα, που τον κάνουν κατάλληλο μέλος για τις οργανωμένες κοινωνίες!

Ηθικόν πρόταγμα: Όλοι εσείς οι (λίγοι) κοινωνικοί, συμπονετικοί, αλληλέγγυοι… α ν ώ τ ε ρ ο ι.. οι ανθρώπινοι τέλος πάντων άνθρωποι, ματαιοπονείτε όταν ψάχνετε για (πολλούς) ομοίους σας στις αγέλες των ζώων -τα συνονθυλεύματα δηλαδή των ποταπών, κατώτερων  (απανθρωποποιημένων) ανθρώπων (ζώων). Προς επίρρωση αυτού άλλωστε.. ο αληθινός φιλόσοφος ο κυνικός Διογένης -τί ηθικολόγοι υποκριτές σοφοί δηλαδή τύπου Σωκράτη-Πλάτωνα και πράσσειν άλογα!- όταν τριγυρνούσε καταμεσήμερο με το φανάρι στην αρχαία Αθήνα, κάπου εκεί γύρω στο σημερινό Μοναστηράκι τόλεγε: «Ψάχνω για άνθρωπο»!!!

ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ