Πάρτε κύριε λουλούδια..

Το συγκλονιστικό αριστούργημα  «Άξιον Εστί»,
     ..που μυρίζει θάλασσα κι αρμύρα, και ρείκι και θυμάρι και αγριόμεντα,

     ..και που μελοποιημένο με την αθάνατη μουσική του Μίκη,
     ..σε κάνει ν’ ακούς το πέταγμα του γλάρου, τον φλοίσβο του ρυακιού με τις καλαμιές, το σούρσιμο της
σαύρας στα ξερόχορτα δίπλα στην ξερολιθιά, το θρόϊσμα των φύλλων της ελιάς και της πορτοκαλιάς, το άγριο συνάντημα του κεραυνού με τις απάτητες βραχένιες βουνοκορφές,     ..δεν μπορείς να το καταλάβεις με το μυαλό, δεν το κατανοείς με τον νού,
     ..παρά με τό σφίξιμο που νοιώθεις στην καρδιά όταν το διαβάζεις ή το ακούς,
     ..με τον κόμπο που σου φέρνει στον λαιμό η «νοσταλγία» της ελληνικότητας που το πλημμυρίζει.

     Καημένε Πάκη.  Θλιβερέ Πάκη.  Προδότη Πάκη.
     Όταν ο ποιητής έγραφε: «μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε την χώρα μου»δεν έγραφε σενάριο ελληνικής ταινίας του μεταπολέμου, ούτε ζητιάνευε την ελεημοσύνη κάποιου.
Έκανε έκκληση στον ήλιο της δικαιοσύνης που φέγγει για όλους, και στην δάφνη της δόξας,
     ..να μην εγκαταλείψουν ποτέ τούτη την χώρα, 
     ..να μη σταματήσει ποτέ τούτη η χώρα να δίνει την λάμψη της παντού και να είναι για πάντα δαφνοστεφανομένη και δοξαστική.
     Δεν έκανε λοιπόν έκκληση παρά στον λαό τούτης της χώρας να εξακολουθεί να της χαρίζει στιγμές δόξας και ανθρωπιάς,
     ..να είναι ικανός, να μπορεί και ν’ αντέχει τον πόλεμο με την αδικία, το σκοτάδι, τον φόβο.

     Αυτό είναι το νόημα και το μέλημα του ποιητή.
     Αλλά για να το καταλάβεις πρέπει να είσαι πρώτα απ΄ όλα έλληνας, και μετά άνθρωπος, και μετά λίγο καλλιεργημένος, λίγο «μη βάρβαρος».
     Καημένε, αγράμματε παρ’ όλα τα πτυχία σου, Πάκη.
Θλιβερέ παρ’ όλα τα μεγαλεία σου, Πάκη.
Προδότη παρ’ ότι νομίζεις πως είσαι έλληνας, Πάκη.
Πού και τί να καταλάβεις εσύ;
     Και ξεφτιλίζεσαι κι εσύ, και ξεφτιλίζεις κι εμάς, και ξεφτιλίζεις και τον ποιητή.

     Είναι ώρα το «Άξιον Εστί» να ακουστεί και να ψαλλεί και πάλι απ’ τους φυσικούς κατόχους και κληρονόμους του: τους έλληνες.
     Αυτούς όμως που ήξερε και είχε στο μυαλό του ο ποιητής.

Αυτούς που θα μπορούσαν την αποσυντεθειμένη σήμερα Ελλάδα να την ξαναφτιάξουν,
     ..όχι με ζητιανιές, αλλά 
     ..με μιά ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι!..