ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Φτωχά τα λόγια μου για σε
φτωχό και το μυαλό μου
πως να σου πουν τα λόγια μου
όλο το θαυμασμό μου;

Τι θα ‘μουν αν δεν ήσουνα;
ποιας φύτρας θα ‘μουν σπόρος;
αν δεν ανέβαινες εσύ
στης λευτεριάς το όρος;

Το γένος μας ξεσήκωσες
απ’της σκλαβιάς το βάρος
βρήκε ο Έλληνας πνοή
απ’το δικό σου θάρρος

Γνώρισες πίκρες,θάνατο
μίσος κι αχαριστία
μα εσύ τ’αντιμετώπισες
μ’αντρίκια παρρησία

Το γιο σου εγώ τον σκότωσα
κι έχασες παλληκάρι
μα κλέφτη στα λημέρια σου
εσύ με είχες πάρει

Στη φυλακή όταν σ’έκλεισα
εσύ με καρτερούσες
για πίστη και λευτεριά
μ’αγάπη μου μιλούσες

Σαν βγήκες απ’τη φυλακή
τα όπλα ξαναπιάνεις
και πάλι απ’τα δύσκολα
τον Έλληνα τον βγάζεις

Ο λόγος σου συμβόλαιο
που τα χαρτιά δεν φτιάχνουν
οι Τούρκοι δεν σε βρίσκουνε
όσο αυτοί κι αν ψάχνουν

Μα όταν τους περίμενες
εσύ με το σπαθί σου
έτοιμος ήσουν πάντοτε
να δώσεις τη ζωή σου

Το όνομα σου είναι κραυγή
που τη σκλαβιά τη διώχνει
και μέσα σε βαθύ γκρεμό
τον Τούρκο πάντα σπρώχνει

Κάθε φορά που έρχομαι
πάνω στο Λυμποβίσι
θέλει η ψυχή μου επάνω σου
λιγάκι ν’ακουμπήσει

Όχι εσύ δεν πέθανες
ποτέ δεν θα πεθάνεις
στο σπίτι κάθε Έλληνα
τη λευτεριά θα βάνεις

Το ξέρω πως προσεύχεσαι
μπροστά στην Παναγία
να μας γεμίσει την ψυχή
με πίστη και ανδρεία

Τ’ομόλογο της λευτεριάς
εσύ υπερασπίζεις
με τα δικά σου δάκρυα
τα χέρια μας οπλίζεις

Η συμβουλή σου πάντοτε
θα είναι ευλογημένη
στάμπα θ’αφήνει στην ψυχή
παντοτινά να μένει

Γι’αυτό κι όταν επρόβαλλε
ξανά η λευτεριά μας
διαχρονικά τα λόγια σου
που είπες στα παιδιά μας

Λόγια πάντα επίκαιρα
γι’αγάπη κι ομόνοια
και πως μπορούν να γκρεμιστούν
όλα απ’τη διχόνοια

Τι κι αν εσύ δεν σπούδασες
κι αν έλλειπαν πτύχια
ψίχουλα να ‘χαμε εμείς
απ’τη δική σου ανδρεία

Συγχώρα με μα δεν μπορώ
τώρα που γράφω κλαίω
θα σε λατρεύω πάντοτε
ειλικρινά στο λέω

Θέλω ακόμα κατιτίς
μια χάρη να ζητήσω
δωσ’μου την άδεια να στο πω
να σου το εξηγήσω

Θέλω να βγω και να το πω
στου κόσμου το αλώνι
πως είμαι τάχα κι εγώ
Κολοκοτρώνη εγγόνι!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ
ΛΟΓΙΑ ΘΕΛΟΝΤΟΣ ΝΟΥ

ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ