Τι να σου πω ρε φίλε - μου είπε - …
Δεν έχω και πολλές γνώσεις … εγώ με το ζόρι τέλειωσα το δημοτικό…Ήθελα να πάω σχολειό αλλά ο φουκαράς ο πατέρας μου το ξέκοψε μια και καλή...
«άκου αγόρι μου, η οικογένεια πεινάει… δεν έχουμε δυνατότητα για σχολειά και πολυτέλειες… από Δευτέρα ξεκινάς μαζί μου στο εργοστάσιο … τα έχω κανονίσει όλα… βοηθός στην αρχή κι άμα είσαι προσεκτικός με ζήλο και δεν βγάζεις γλώσσα στους προϊσταμένους σου, θα σου μάθω τη τέχνη να γίνεις και συ εργάτης άλφα άλφα!...» μου είπε...Δεν έχω και πολλές γνώσεις … εγώ με το ζόρι τέλειωσα το δημοτικό…Ήθελα να πάω σχολειό αλλά ο φουκαράς ο πατέρας μου το ξέκοψε μια και καλή...
Τώρα …τι να σου ρε φίλε -συνέχισε- ψέματα;… αυτό το "άλφα άλφα" που είπε ο γέρος μου πολύ με εντυπωσίασε...
Ο γέρος μου ήταν χρόνια στη χαλυβουργική κι ήξερε πολλά. Το μόνο που με "χάλαγε" ήταν αυτή η μαυρίλα που έφερνε στο σπίτι κάθε βράδυ που σχόλαγε απ’ τη δουλειά κι αυτή η παράξενη μυρουδιά καμένης σάρκας… αλλά πάντα έλεγα: "δεν πειράζει μωρέ... σαπούνι έχουμε θα πλενόμαστε καλά και θα φεύγουν όλα!"...
- χαμήλωσε το κεφάλι… πήρε μια βαθιά ανάσα… με κοίταξε στα μάτια… και συνέχισε…
Ακόμα φέρνω στο μυαλό… εκεί… στη γειτονιά ρε φίλε…θυμάσαι;...
Τον Γιωργή τον Τσαγκάρακη… όταν έσπασε το συρματόσχοινο του γερανού και τον τύλιξε η λάβα του λιωμένου μέταλλου στη χαλυβουργική… τρία παιδιά είχε ο φουκαράς … ακόμα θυμάμαι να μιλάνε έξω από τις πόρτες οι γυναίκες στη γειτονιά για τα χυμένα άντερα του στο σεντόνι του νοσοκομείου που τον είχανε διασωληνωμένο…
Ακόμα θυμάμαι τον Πάρη τον Ιμανούμ, 35 χρονών παιδί…είχε δεν είχε δυο βδομάδες στη δουλειά… ακόμα θυμάμαι τον Νικόλα τον Κωστόπουλο, τον Στέλιο Μέξη… όλοι εκεί …στη χαλυβουργική… είχαμε πολλούς από τη γειτονιά για μεροκάματο στη χαλυβουργική… έδιναν και καλά λεφτά…
Ακόμα θυμάμαι να λένε για τον Διακονικολάου έναν Ροδίτη πιτσιρικά όταν έπεσε από τη σκαλωσιά … 19 χρόνων ήταν… μέση είπαν … και καροτσάκι για όλη του τη ζωή…
Ακόμα θυμάμαι τον Ρήγα … τον κοροϊδεύαμε στο δημοτικό … ότι δε μοιάζει με τον άλλο τον ...Βελεστινλή… 21 χρονών ο Ρήγας τον κατάπιε μια τρύπα στο δρόμο… τον σκέπασαν τα μπάζα που έβγαζε… δε πρόλαβε λέει να τον βγάλουν και πέθανε από ασφυξία …και ‘κείνη η Μάνα του ρε φίλε… εκείνη η Μάνα του...
Ακόμα βουίζουν τα αυτιά μου από το ουρλιαχτό της… τον είχε κι έναν… καταλαβαίνεις…
Ακόμα θυμάμαι… και τι δε θυμάμαι!…
Όμως… τα χρόνια πέρασαν φίλε …
Όπως ο πατέρας μου έτσι και γω έφτιαξα την οικογένεια μου… του έμοιασα πολύ φαίνεται του γέρου μου γιατί έκανα και γω 4 παιδιά…
Δουλεύω πολύ …αλλά τι να σου πω… ψέματα; … δεν τα βγάζω πέρα…
Δουλεύει και η Κυρά… κάποιες μέρες … δόξα το θεό να λες που υπάρχει αυτό το άγιο σπίτι του εφοπλιστή στη Πεύκη και πάει 3 φορές στη βδομάδα και καθαρίζει… και τουλάχιστον έχουμε λίγο γάλα για τα παιδιά…
Για αυτό σου λέω φίλε … μη με ρωτάς για "διεκδικήσεις", "προγράμματα" κι "αγώνες" … και πως το ‘πες το άλλο ; α ναι… …"απατήσεις"… δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά…
Ένα ξέρω… είδα χτες το βράδυ εδώ το Βασίλη ένα τριαντάχρονο παλικάρι με δυο κουτσούβελα, με δυο δάχτυλα λειψά από τη πρέσα να κλαίει μ’ αναφιλητά μονάχος σε μια γωνιά … όχι δεν τον πλησίασα … δεν ήθελα να τον κάνω νοιώσει άσχημα… άντρας είναι…
- Άντε…καλό βράδυ να έχουμε φίλε- μου είπε κι απομακρύνθηκε σκυφτός …
Τον Γιωργή τον Τσαγκάρακη… όταν έσπασε το συρματόσχοινο του γερανού και τον τύλιξε η λάβα του λιωμένου μέταλλου στη χαλυβουργική… τρία παιδιά είχε ο φουκαράς … ακόμα θυμάμαι να μιλάνε έξω από τις πόρτες οι γυναίκες στη γειτονιά για τα χυμένα άντερα του στο σεντόνι του νοσοκομείου που τον είχανε διασωληνωμένο…
Ακόμα θυμάμαι τον Πάρη τον Ιμανούμ, 35 χρονών παιδί…είχε δεν είχε δυο βδομάδες στη δουλειά… ακόμα θυμάμαι τον Νικόλα τον Κωστόπουλο, τον Στέλιο Μέξη… όλοι εκεί …στη χαλυβουργική… είχαμε πολλούς από τη γειτονιά για μεροκάματο στη χαλυβουργική… έδιναν και καλά λεφτά…
Ακόμα θυμάμαι να λένε για τον Διακονικολάου έναν Ροδίτη πιτσιρικά όταν έπεσε από τη σκαλωσιά … 19 χρόνων ήταν… μέση είπαν … και καροτσάκι για όλη του τη ζωή…
Ακόμα θυμάμαι τον Ρήγα … τον κοροϊδεύαμε στο δημοτικό … ότι δε μοιάζει με τον άλλο τον ...Βελεστινλή… 21 χρονών ο Ρήγας τον κατάπιε μια τρύπα στο δρόμο… τον σκέπασαν τα μπάζα που έβγαζε… δε πρόλαβε λέει να τον βγάλουν και πέθανε από ασφυξία …και ‘κείνη η Μάνα του ρε φίλε… εκείνη η Μάνα του...
Ακόμα βουίζουν τα αυτιά μου από το ουρλιαχτό της… τον είχε κι έναν… καταλαβαίνεις…
Ακόμα θυμάμαι… και τι δε θυμάμαι!…
Όμως… τα χρόνια πέρασαν φίλε …
Όπως ο πατέρας μου έτσι και γω έφτιαξα την οικογένεια μου… του έμοιασα πολύ φαίνεται του γέρου μου γιατί έκανα και γω 4 παιδιά…
Δουλεύω πολύ …αλλά τι να σου πω… ψέματα; … δεν τα βγάζω πέρα…
Δουλεύει και η Κυρά… κάποιες μέρες … δόξα το θεό να λες που υπάρχει αυτό το άγιο σπίτι του εφοπλιστή στη Πεύκη και πάει 3 φορές στη βδομάδα και καθαρίζει… και τουλάχιστον έχουμε λίγο γάλα για τα παιδιά…
Για αυτό σου λέω φίλε … μη με ρωτάς για "διεκδικήσεις", "προγράμματα" κι "αγώνες" … και πως το ‘πες το άλλο ; α ναι… …"απατήσεις"… δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά…
Ένα ξέρω… είδα χτες το βράδυ εδώ το Βασίλη ένα τριαντάχρονο παλικάρι με δυο κουτσούβελα, με δυο δάχτυλα λειψά από τη πρέσα να κλαίει μ’ αναφιλητά μονάχος σε μια γωνιά … όχι δεν τον πλησίασα … δεν ήθελα να τον κάνω νοιώσει άσχημα… άντρας είναι…
- Άντε…καλό βράδυ να έχουμε φίλε- μου είπε κι απομακρύνθηκε σκυφτός …
Τώρα, δεν ορκίζομαι αλλά μάλλον είδα τα μάτια του λίγο υγρά… ίσως να ήταν απ’ τη σκόνη… φύσαγε κιόλας… αλλά δεν θέλω να το συζητήσω άλλο… δεν θέλω να τον κάνω να νοιώσει άσχημα… άντρας είναι!................
{Χάρης Καφετζόπουλος}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου