Τι κρύβει η αποκάλυψη Ολάντ για τη “νέα δραχμή”; Γεωπολιτικές εξελίξεις, ελληνική ύπνωση

Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Νέοι μπελάδες για τον Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα από τον πάλαι ποτέ «Ολαντρέου» και μετέπειτα εκ των ολίγων συμμάχων που διέθετε στην Ευρώπη, καθώς στο βιβλίο που

κυκλοφόρησε στη Γαλλία για τον Γάλλο πρόεδρο, ο αγαπητός Φρανσουά προβαίνει σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη που αφορά στην περίοδο Βαρουφάκη, η οποία ταιριάζει μια χαρά στις πληροφορίες που είχαν κυκλοφορήσει αργότερα για «μεξικανικές αναζητήσεις» του «κόμματος της δραχμής»…

Ο Φρανσουά Ολάντ λοιπόν, φέρεται να αναφέρει ότι ο Ρώσος ηγέτης, Βλαντιμίρ Πούτιν, του είπε εκμυστηρευθεί, ότι «η Ελλάδα μας ζήτησε να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία», γιατί δεν έχουν τις κατάλληλες εγκαταστάσεις! Τι ήθελε να πει ο «ποιητής»;

Ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι ότι οι Ολάντ και Πούτιν χρησιμοποιούν το θέμα της Ελλάδας στο πλαίσιο της κόντρας τους! Ο Πούτιν το είπε, ενδεχομένως και για να βοηθήσει τη διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας, κυρίως όμως διότι ειλικρινά επιθυμούσε να αποσταθεροποιήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που θα πίστευε ότι θα πετύχει σε περίπτωση Grexit.

Από την άλλη, ο φίλος Γάλλος πρόεδρος, αποφασίζει να δημοσιοποιήσει όσα του είπε ο Πούτιν και όλα αυτά έρχονται στο φως της δημοσιότητας σε μια περίοδο που οι σχέσεις Μόσχας και Παρισιού δοκιμάζονται σκληρά, κάτι που βέβαια εν πολλοίς ανάγεται στις ευρύτερες σχέσεις Δύσης – Ρωσικής Ομοσπονδίας και την επιθυμία των ΗΠΑ να μην είναι μόνες τους στον ρόλο του κακού απέναντι στη Μόσχα….

Διότι δεν μπορεί ο απλός παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων να μην έχει επισημάνει το τελευταίο διάστημα ότι πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, οι κυβερνήσεις των οποίων διάκεινται θετικά απέναντι στις ΗΠΑ, όπως ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Μπόρις Τζόνσον, πέραν των Γάλλων, έχουν «ξεσπαθώσει» προβαίνοντας σε σκληρότατες δηλώσεις για τη Ρωσία, εγείροντας θέμα ακόμα και εγκλημάτων πολέμου των ρωσικών δυνάμεων στη Συρία.

Αυτά με απλά λόγια, ώστε να κατανοηθεί το ευρύτερο παίγνιο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ελληνική «πλάτη», για να πάψουμε να τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι το «κάψιμο» εταίρων και συμμάχων, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι το αν βασανιζόμαστε εμείς με τα Μνημόνια ή όχι, καθώς η αλήθεια είναι πως οτιδήποτε μας συμβαίνει, αλληλεπιδρά με τις επιδιώξεις των υπολοίπων δρώντων και κάπου εκεί… στις καραμπόλες, ή προκύπτουμε ωφελημένοι ή ζημιωμένοι…

Και με δεδομένες τις τελευταίες εξελίξεις, όπως αυτές προέκυψαν με την υπογραφή των ενεργειακών συμφωνιών ανάμεσα στον Πούτιν και τον Ερντογάν, τα λόγια της Δύσης και ειδικότερα του Ολάντ λαμβάνουν και μια επιπρόσθετη διάσταση, καθώς επίσης και μια δυνητική…

Το πραγματικό μήνυμα αφορά στον ελληνικό λαό, στο λαϊκό συναίσθημα των Ελλήνων, επιχειρώντας εμμέσως να περάσει το μήνυμα «μάθετε λοιπόν τι λένε αυτοί – οι Ρώσοι – για εσάς, αφού ό,τι λέτε μας το μεταφέρουν».

Το δυνητικό μήνυμα αφορά το ενεργειακό παίγνιο, αφού ο Turk Stream επιχειρεί να ακυρώσει στην πράξη τη στρατηγική επιλογή της μείωσης της ενεργειακής εξάρτησης του ευρωπαϊκού χώρου από τη Ρωσία. Κατά συνέπεια και από τη στιγμή που τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου αποτελούν τη μόνη ρεαλιστική εναλλακτική επιλογή, έχουμε τις ακόλουθες δύο επμέρους διαστάσεις…

Η πρώτη είναι, ότι η λύση του Κυπριακού έχει καταστεί μονόδρομος και πως οι πιέσεις για να κλείσει το θέμα θα είναι πραγματικά ασφυκτικές, όπως και οι παρασκηνιακές υποσχέσεις, κάνοντας όσα κατεγράφησαν την εποχή του αλήστου μνήμης Σχεδίου Ανάν να ωχριούν. Δεν είναι τυχαίες οι εκπληκτικές χθεσινές αναφορές του Μπόρις Τζόνσον για το Κυπριακό:

«Βρισκόμαστε δυνητικά στα πρόθυρα κάποιας σπουδαίας προόδου στην Κύπρο και συγχαίρω αμφότερους τους ηγέτες… οι Τούρκοι παίζουν το ρόλο τους, οι Έλληνες παίζουν το ρόλο τους, εμείς προφανώς επίσης έχουμε έναν ρόλο να παίξουμε. Το έδαφος των βάσεων μας είναι τεράστιο στην Κύπρο. Είμαστε πρόθυμοι να εκχωρήσουμε κάποιο από αυτό το έδαφος που δε χρειαζόμαστε για να βοηθήσουμε να προχωρήσει η διαδικασία»… είπατε τίποτα;

Η δεύτερη διάσταση αφορά την οργή του δυτικού κόσμου για τις συνεχείς προκλήσεις του Ερντογάν, παρότι η Δύση, των Ηνωμένων Πολιτειών συμπεριλαμβανομένων, υποτασσόταν διαρκώς στον νέο-σουλτάνο της Άγκυρας για χάρη των γεωστρατηγικών σχεδιασμών. Μόνο που ανακαλύπτουν με τον πλέον τραυματικό τρόπο, ότι ο Ερντογάν είναι απλά ασταμάτητος, σε μια δικαίωση του «δώσε θάρρος στον χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι»…

Η συμπεριφορά του Ερντογάν δεν είναι δυνατό να γίνεται αποδεκτή, ή μάλλον ανεκτή στο διηνεκές, μέσα από το ιδεολόγημα της ανάγκης ανάσχεσης της Ρωσίας, αφού ο «πιστός σύμμαχος» δε δίστασε να κινηθεί και προς αυτή την κατεύθυνση, επειδή δεν του έκαναν όλα τα χατίρια οι «επίσημοι» σύμμαχοί του.

Αυτό αφήνει περιθώρια θεαματικών ανατροπών στο προσεχές μέλλον και άσκησης ασφυκτικής πίεσης στην Τουρκία, η οποία θα ανακαλύψει ότι η ζημιά σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μπορεί να προκληθεί με πολλούς τρόπους, ενδεχομένως δε να αποδειχθεί και ότι τα ίδια τα πραξικοπήματα ως… μεθοδολογία, ανήκουν στο παρελθόν… όσον αφορά την τρέχουσα τουλάχστον ιστορική περίοδο.

Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται αυτομάτως κάτι «ολιστικά» θετικό για την Ελλάδα. Το ζητούμενο για τους ισχυρούς είναι ο έλεγχος της ευρύτερης περιοχής και η «αποτελεσματική της ενσωμάτωση ενός εκάστου σε ένα “σύστημα”, σε μια “αρχιτεκτονική” ασφαλείας». Μέσα σε αυτή την περιοχή ανήκει και η χώρα μας.

Μπορεί να αυτοδιαφημίζεται ως «πυλώνας ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας», στα μάτια όμως της Δύσης δεν είναι παρά μια μικρογραφία της Τουρκίας, ακριβώς επειδή διατηρεί σχέσεις με τη Μόσχα. Ίσως δε να είναι και ακόμα πιο επικίνδυνο…

Πόσοι κατάλαβαν ότι η αναφορά του Ολάντ αφορά κυρίως το τμήμα του Turk Stream που στη συνέχεια θα γίνει Hellenic Stream, οπότε ενισχύει τα σχέδια Τούρκων και Ρώσων, σε βάρος των σχεδιασμών των Δυτικών; Άρα, ο χειρισμός εδώ από ελληνικής πλευράς οφείλει να είναι πάρα πολύ προσεκτικός.

Διότι αν στην περίπτωση της Τουρκίας πρόκειται για μια τακτική κίνηση, καθώς η γεωστρατηγική πραγματικότητα που θέλει τη Ρωσική Ομοσπονδία μεγάλη και παραδοσιακή απειλή ασφαλείας για την Τουρκία δεν αλλάζει, στην ελληνική περίπτωση υπάρχει ένας ψυχολογικός δεσμός, μέσω της ορθοδοξίας και όχι μόνο, τον οποίο η Ρωσία επιχειρεί να αξιοποιήσει.

Μόνο που η οργή της Δύσης μπορεί να μη στρέφεται απέναντι στη Μόσχα, αφού εξυπηρετεί το θεμιτό εθνικό της συμφέρον, αλλά απέναντι στην Ελλάδα, την οποία απλουστευτικά και άδικα, την αντιμετωπίζουν ενίοτε όπως και την Τουρκία! Εν ολίγοις, ακόμα και αν εγκαταλείψουν την Τουρκία, ας μην είμαστε άλλο αφελείς να πιστεύουμε ότι θα μας «αγκαλιάσουν» άνευ όρων…

Δυστυχώς, η χώρα δεν έχει στρατηγική, το πρόβλημα όμως είναι συστημικό, αφού «φωτισμένα μυαλά» υπάρχουν και στον κρατικό μηχανισμό και στα κόμματα και στην ακαδημία, παντού. Η χώρα δεν έχει απολύτως τίποτα, ενώ έχει καταντήσει διπλωματικό ανέκδοτο, καθώς η διπλωματία της αναγκαστικά αντιδρά (reactive diplomacy), δεν επιχειρεί να διαμορφώσει με ρεαλισμό, όχι ιδεαλισμό ή/και ιδεοληψία το περιβάλλον (proactive diplomacy).

Επαναλαμβάνουμε, κόσμος «καλός» υπάρχει. «Σύστημα» δεν υπάρχει και εθνική κατεύθυνση. Ένα βιβλίο που εκδίδεται και μια ιδιωτική συνομιλία Πούτιν-Ολάντ που δημοσιοποιείται, προσφέρεται για προβληματισμό. Έστω κι αν διαψεύδεται από ελληνικής πλευράς.
mignatiou.com