TTIP: Η συμφωνία πνέει τα λοίσθια
του Κώστα Μπετινάκη
Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στους λόγους που οδήγησαν στο Brexit, τόσο περισσότερο «πέφτουμε» επάνω στην επίμαχη διατλαντική συμφωνία ΤΤΙΡ.
Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων για τη Διαταλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) είναι η πρώτη καλή είδηση που ακούει εδώ και καιρό η ΕυρώπηΜία από τις επίμαχες τροπολογίες στην ευρωπαϊκή νομοθεσία αφορούσε στην επέμβαση των ιδιότυπων «ιδιωτικών δικαστηρίων» σε περίπτωση αμφισβήτησης επιβολής ορισμένων βασικών ζητημάτων. Ένα από τα ζητήματα που δεν είχαν περιγραφεί διεξοδικά-λόγω της απόλυτης μυστικότητας των διαπραγματεύσεων- ήταν η προσέγγιση στα θέματα περίθαλψης.
Και είναι ιδιαίτερα «ευαίσθητο» το βρετανικό σύστημα Υγείας στο να δεχθεί την εισβολή των αμερικάνικων πολυεθνικών.
Η ευρωπαϊκή νομοθεσία καλείται να προσαρμοσθεί με τις διατάξεις της αμερικάνικης σε έναν τομέα, για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν μπορούν να είναι υπερήφανες: Της περίθαλψης από δημόσιους φορείς. Και αυτό γιατί κάθε άλλο παρά ενδιαφέρει τις πολυεθνικές -πέρα από το αυξανόμενο κέρδος- η μακροζωία, ή το ευ ζην των πολιτών…
Θα πρέπει κάποιος να είναι αφελής για να νομίζει πως η ιδιωτικοποίηση της Υγείας -όπως ισχύει στην Αμερική- θα φέρει οφέλη στους πολίτες. Επειδή το όνειρο του «ελεύθερου εμπορίου», που ευαγγελίζονται οι ΗΠΑ, μετατοπίζει όλα τα βάρη της υγειονομικής περίθαλψης από το Κράτος στους πολίτες,
Να θυμίσουμε λοιπόν, ότι οι διαπραγματεύσεις (που διεξήχθησαν υπό άκρα μυστικότητα) μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. είχαν αρχίσει το 2013 και διακαής πόθος του Μπαράκ Ομπάμα ήταν και παραμένει –μετά από 14 γύρους συνομιλιών- να επιτευχθεί συμφωνία πριν το τέλος της προεδρικής θητείας του.
Πριν μερικές ημέρες ωστόσο ο Γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ διακήρυξε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα πρέπει να υποκύψει στις απαιτήσεις των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις της ΤΤΙΡ (Διαταλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων). Είπε δε πως οι συνομιλίες έχουν αποτύχει. Με αυτά τα λόγια συμφωνούν τόσο ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς όσο και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου Ματθίας Φέκλ.
Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων -παρά τα περί του αντιθέτου που υποστηρίζει τόσο η καγκελάριος Μέρκελ όσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή- είναι η πρώτη καλή είδηση που ακούει εδώ και καιρό η Ευρώπη. Εννοώντας οι λαοί της Ευρώπης. Επειδή:
# Οι Ευρωπαϊκές χώρες θα αποκτήσουν σταδιακά την τύχη τους στα χέρια τους, όσο απομακρύνονται από όσα προτείνουν οι Βρυξέλλες.
# Με την αποτυχία της συμφωνίας ΤΤΙΡ, η Ευρώπη ξεφεύγει από τη σκλαβιά που της είχε επιφυλάξει ο μηχανισμός των αμερικανικών πολυεθνικών και η αμερικανική νομοθεσία.
# Η Ευρώπη θα πρέπει να στραφεί και πάλι σε πιο φιλικές ως προς την κοινωνία πολιτικές, τόσο όσον αφορά στους οικονομικούς στόχους, όσο και στο περιβάλλον, τη γεωργία, την Υγεία κ.α.
# Η Ευρώπη θα πρέπει πλέον να προωθήσει δική της νομισματική πολιτική αποδεσμεύοντας πλήρως το ευρώ από το δολάριο, κάτι που θα ήταν δύσκολο ή μάλλον ακατόρθωτο με τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της ΤΤΙΡ.
Το γεγονός ότι κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες της Ευρώπης -Γερμανοί και Γάλλοι- θεωρούν ότι οι διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ έχουν αποτύχει, δείχνει ότι το πνεύμα της αυτονομίας ενυπάρχει στη σκέψη των Ευρωπαίων. Οι λεγόμενες διαπραγματεύσεις άλλωστε κάθε άλλο παρά εξέφραζαν την ελεύθερη βούληση των δύο μερών, καθώς η μία επιδίωκε να επιβάλλει τα συμφέροντά της στην άλλη.
Χώρια που οι συνομιλίες γίνονταν κάτω από το πέπλο της απόλυτης μυστικότητας, κεκλεισμένων των θυρών. Ούτε σε Ευρωπαίους πολιτικούς επιτρεπόταν ενημέρωση για την ακριβή «πρόοδο» των διαπραγματεύσεων, πόσο μάλλον στο ευρύ ευρωπαϊκό κοινό, το οποίο θα είχε να υποστεί τις επιπτώσεις.
Ο Μακιαβελισμός της «αυτοκρατορίας» στο αποκορύφωμά του. Δεν είναι τυχαίο που η Κίνα είχε καταλάβει από την αρχή τι επιδιώκει η Ουάσιγκτον στην αντίστοιχη ΤΡΡ (Διασιατική Συνεργασία) και αποτραβήχτηκε από τις διαβουλεύσεις με τις ΗΠΑ.
Ας επισημάνουμε όμως τις παγίδες που έκρυβε η ΤΤΙΡ:
# Ιδιωτικό Δικαστήριο που τελούσε υπό τον έλεγχο των πολυεθνικών θα μπορούσε να επεμβαίνει όταν νόμοι κυβερνήσεων κρατών δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα πολυεθνικών. Θα μπορούσε δηλαδή να επιβάλει πρόστιμο σε κράτη εάν η νομοθεσία τους για π.χ. κοινωνικές παροχές ερχόταν σε αντίθεση με τα επιχειρησιακά κέρδη.
# Το ίδιο καθεστώς θα ίσχυε και στον τραπεζικό τομέα: Τη νομισματική πολιτική θα έπρεπε να την υπαγορεύει η FED (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) δηλαδή η Wall Street, (σ.σ.: Οι Έλληνες γνωρίζουν τι σημαίνει συνωμοσία από το τρίπτυχο Goldman Sachs-Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα-ΔΝΤ). Και το ευρώ θα εξαφανιζόταν σταδιακά υπό τη μονοκρατορία του δολαρίου.
# Την αγροτική πολιτική θα καθόριζε πάλι η Ουάσιγκτον με βάση κάποιες ΜΚΟ που προωθούν τα μεταλλαγμένα προϊόντα της Μοσάντο και παρόμοιων επιχειρήσεων.
# Τα υγειονομικά και διατροφικά standards θα καθορίζονταν πάλι με βάση τι ισχύει στις ΗΠΑ από τη Διοίκηση Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).
# Oι εργατικοί νόμοι θα έπρεπε να εξασθενίσουν και να συμμορφωθούν με τα προβλεπόμενα από την αμερικανική εργατική νομοθεσία που ουδεμία προστασία προβλέπει για τους εργαζόμενους με τις χαριστικές διατάξεις υπέρ των εργοδοτών.
Ήδη στη Γαλλία ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς έχει μειώσει σημαντικά τα εργατικά δικαιώματα με νόμο που -καθ΄υπαγόρευση των Βρυξελλών- περιορίζει τις εργασιακές αξιώσεις των συνδικαλιστικών φορέων με αμφισβητούμενη συνταγματική παράκαμψη του Κοινοβουλίου.
Ο νόμος έχει παραπεμφθεί από 60 Γάλλους βουλευτές στο γαλλικό Conseil d’ Etat – το αντίστοιχο Ανώτατο Δικαστήριο άλλων χωρών- και με αφορμή όσα αποκαλύπτονται για την ΤΤΙΡ, υπάρχει αίσθηση ότι μάλλον έχει ακυρωθεί.
Φυσικά, η ημέρα που θα ανακοινωθεί επίσημα πως η ΤΤΙΡ είναι «νεκρή», θα είναι μια μεγάλη ημέρα για την ευρωπαϊκή οντότητα. Και τότε όμως η Ευρώπη θα έχει να αντιμετωπίσει σωρεία άλλων προβλημάτων όπως:
# Τους πρόσφυγες από τις χώρες που καταστράφηκαν από τους πολέμους που προκάλεσαν οι ΗΠΑ (και το ΝΑΤΟ). Και εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τον ρόλο της Χίλαρι Κλίντον, που ως υπουργός Εξωτερικών είχε προτείνει στον Ομπάμα την καταστροφή της Λιβύης…
# Την άνευ τέλους οικονομική κρίση που προκαλείται από την αδιέξοδη πολιτική λιτότητας.
Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις Βρυξέλλες εκτός από την Ε.Ε. εδρεύει και το ΝΑΤΟ. Παρόλο που το πραγματικό του αρχηγείο βρίσκεται στην Ουάσιγκτον.
Η επόμενη παγίδα που επιφυλάσσει η Ατλαντική Συμμαχία, είναι η δαιμονοποίηση Κίνας και Ρωσίας, των κυριότερων οικονομικών αντιπάλων των αμερικανικών συμφερόντων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου