θρίαμβος του ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ και το παραμύθι της εθνικής ομάδας ράγκμπι των νήσων Φίτζι. Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει από την καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων.
Στο γραφείο άπαντες, όρθιοι, στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις… Για δεύτερη φορά. Και η προηγούμενη για τον ίδιο λόγο σημειώθηκε. Ο Μάικλ Φελπς ήταν στημένος στον βατήρα. Έτοιμος να κατακτήσει ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο. Ο κόσμος γοητεύεται με τα μυθικά κατορθώματα των ανθρώπων που διακρίνονται στα πιο απλοϊκά σπορ. Αυτά που όλοι έχουν εξασκήσει, εκούσια ή εθελούσια στη ζωή τους.
Ο κόσμος λατρεύει να βλέπει τον πιο γρήγορο (στίβος), τον πιο δυνατό (άρση βαρών), τον πιο δεινό κολυμβητή, σπορ που γεννήθηκαν από τις πιο απλές και καθημερινές συνήθειες του ανθρώπινου είδους. Είναι πιο δύσκολο κάποιος να αγαπήσει το μπάσκετ, που χρειάζεται ιδιαίτερη γνώση. Στα αθλήματα που κυριαρχούν στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων κατά τη διάρκεια των δυο εβδομάδων τους, αρχικά η κολύμβηση κι εν συνεχεία ο στίβος, τη δεύτερη εβδομάδα, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μεσολαβεί, παρά μόνο ο αθλητής και τα όριά του. Δεν υπάρχουν μπάλες, ποδήλατα, κανό, βάρκες, μηχανοκίνητα.
Ο στίβος, η κολύμβηση είναι ό,τι ακριβώς και το ποδόσφαιρο στα ομαδικά σπορ που παίζονται με μπάλα. Ο (πρωτ)αθλητισμός στην πιο απλή, γνώριμή, κατανοητή μορφή του. Ο Φελπς, δεν έχει σημασία αν αποφεύγει τους δημοσιογράφους στη Μεικτή Ζώνη, είναι πια ένας από τους ήρωες της ζωής μας.
Ο… θρίαμβος του ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ
Αν κούρασα απολογούμαι, αλλά κάθε τέσσερα χρόνια στα ίδια προσπαθώ να απαντήσω ασυναίσθητα. Γιατί ο στίβος και η κολύμβηση είναι από τα πιο δημοφιλή σπορ των Ολυμπιακών Αγώνων. Ίσως και τα πιο σημαντικά. Χάνουν όμως στη διάρκεια.
Το mail που εμφανίστηκε στο υπολογιστή μου, πάντως λίγο μετά τις 9 το βράδυ (ώρα Βραζιλίας) το λες και «εκδίκηση». Έξι παιχνίδια μπάσκετ μέχρι το τέλος της πρώτης φάσης, κρίθηκαν ως high demanded, υψηλής ζήτησης δηλαδή, που σημαίνει ότι εκτός από η διαπίστευσή σου, για την είσοδο στο Venue χρειάζεται κι ένα ειδικό εισιτήριο που τελικά προμηθεύονται λίγοι.
Δεν είναι πολλά τα αγωνίσματα, ή τα αθλήματα στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων που μπαίνουν σε αυτή την ειδική λίστα. Είναι πάντα τα 100μ., οι τελετές έναρξης και λήξης, η κολύμβηση τις ημέρες που βουτούν οι θρύλοι της και ως εκεί. Έξι ματς; Μέχρι το τέλος της πρώτης φάσης; Θρίαμβος!!!
Dream Team ή… Ενωμένη Γιουγκοσλαβία;
Μιλώντας για θρίαμβο πάντως, θα έλεγα ότι περισσότερο απ’ όσα έχω διαβάσει (και είναι πολλά) τις τελευταίες ημέρες για όλα τα σπορ των Ολυμπιακών Αγώνων, αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν ένα κείμενο του Rolling Stone που είχε, δια της τεθλασμένης, σχέση με τους Αγώνες.
Σε αυτό το κείμενο λοιπόν, το αμερικάνικο περιοδικό αναρωτιόταν αν η πραγματική Dream Team ήταν αυτή που είδαμε στης Βαρκελώνη, το 1992, ή αν ήταν αυτή που τελικά δεν εμφανίστηκε ποτέ στα παγκόσμια γήπεδα του μπάσκετ: Η εθνική ομάδα της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας! Έστω και ρητορικά αξίζει να γίνει αυτή η σύγκριση!
Η μάστιγα των νησιών Φίτζι
Μέχρι σήμερα, δύο πράγματα μου έχουν κάνει τεράστια εντύπωση…. Αρχικά το πρώτο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησαν στην ιστορία τους τα Νησιά Φίτζι. Στο Ράγκμπι 7’s! Άργησα να το μάθω, αλλά ήταν μακράν το μεγαλύτερο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο.
Αυτό που έμαθα ακόμα πιο αργά ήταν το γεγονός ότι αυτός ο παράδεισος αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα εντός συνόρων. Σε μία χώρα που ανειδίκευτοι εργάτες πληρώνονται περίπου δύο ευρώ την ώρα, το επαγγελματικό Ράγκμπι αποτελεί μία ανακουφιστική επαγγελματική διέξοδο. ‘Ένα όνειρο! Που καταλήγει όμως, σε πολλές περιπτώσεις σε εφιάλτη.
Κάτοικοι των νησιών Φίτζι με ιδιαίτερη αθλητική ικανότητα και ταλέντο στο Ράγκμπι συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον ομάδων της Ευρώπης, αλλά μετά από λίγο καιρό βρίσκονται εγκαταλελειμμένοι στην Αγγλία και τη Γαλλία, χωρίς χρήματα, ή με πολλά χρέη. «Για ανθρώπους που δεν μιλούν καν αγγλικά, ένα συμβόλαιο δεν είναι τίποτα από πακέτο χαρτιών 30 σελίδων που δεν ξέρουν να διαβάσουν» λέει ο Ελιότα Φουιμαόνο Σαπόλου, ένας από τους διασημότερους παίκτες τω νησιών Φίτζι και ο Ρομπέν των Δασών των πρώην συμπαικτών του.
«Οι περισσότεροι έρχονται και παίρνουν, παίρνουν, παίρνουν από τη χώρα μας, αλλά δε δίνουν τίποτα». Και δεν αναφέρεται στα χρήματα μόνο. Μία μάστιγα που αντιμετωπίζουν τα νησιά Φίτζι αφορά στο γεγονός ότι η τεράστια ισχύς της χώρας στο Ράγκμπι 7’s έχει τρομάξει τόσο τις υπόλοιπες χώρες που κάνουν ό,τι μπορούν για να υψώσουν εμπόδια. Προσφέρουν ένα συμβόλαιο στους παίκτες, αλλά τους απαγορεύουν να αγωνιστούν με την Εθνική ομάδα τους. Στην Αγγλία, την Γαλλία και τη Νέα Ζηλανδία είναι πολύ συνηθισμένο το γεγονός.
Από την ευχή στο… γκόσπελ!
Ο Οσέα Κολισάου δείχνει με περηφάνεια τα σημάδια που έχει στα γόνατά του… «Είναι από τότε που ήμασταν μικροί, δεν είχαμε φυσικά εγκαταστάσεις και παίζαμε ράγκμπι στην άσφαλτο». Έτσι δημιουργήθηκε η παράδοση στο νησί. Με κατεστραμμένα γόνατα και σώματα πάνω σε επικίνδυνες επιφάνειες, αλλά με τεράστια αγάπη. «Εκείνα τα χρόνια εγώ και τα αδέλφια μου πηγαίναμε εναλλάξ στο σχολείο. Δεν είχαμε χρήματα να πληρώνουμε το λεωφορείο, ούτε φυσικά τα βιβλία».
Τα νησιά Φίτζι, ο εξωτικός παράδεισος των παραθεριστών και των νιόπαντρων, είναι η χώρα που πανηγύρισε περισσότερο από κάθε άλλη ένα χρυσό μετάλλιο. Το πρώτο στην ιστορία της. Δεν είναι απλά εθνική υπόθεση, είναι κάτι περισσότερο. Το κατευόδιο στους παίκτες του Βρεττανού προπονητή, Ντάμιαν ΜακΓκραθ, έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας: «Γυρίστε με το χρυσό μετάλλιο» τους είπε! Και αυτοί το έκαναν, τραγουδώντας στο φινάλε του τελικού ένα απίθανο... γκόσπελ, προσευχή για όλα όσα σπουδαία κατάφεραν στο Ρίο.
Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να φύγω… Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση θα το αναλύσω αύριο. Είναι ηρωισμός να μπαίνεις στο νοσοκομείο με 5% πιθανότητες να ζήσεις και μερικά χρόνια μετά να αναδεικνύεσαι Ολυμπιονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου