Τηλεοπτικές άδειες τηλεοπτικοί “ιμάμηδες” και οι όμηροι εργαζόμενοι

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Κάποιοι πραγματικά αγωνιούν για τη διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών που ξεκίνησε το πρωί με καθυστέρηση …

μόλις 27 ετών! Όχι δεν αναφερόμαστε στους εκπροσώπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους οποίους βλέποντας τους στα πρωϊνά τηλεοπτικά τους στασίδια νοιώθεις την ανάγκη να…τους καλοσωρίσεις στη χώρα.Όσα υποστηρίζουν σε κάνουν σχεδόν να πιστέψεις ότι αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα πριν μερικές ώρες!

Δεν αναφερόμαστε στους εκπροσώπους της κυβέρνησης οι οποίοι δεν μπορούν να κρύψουν την ικανοποίησή τους,γιατί πιστεύουν ότι η όλη διαδικασία τους δίνει πόντους στο πολιτικό παιχνίδι εξουσίας που παίζεται γύρω από τα ΜΜΕ και ειδικότερα τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Για τις αγωνίες περί…ελευθεροτυπίας δεν θα αναφερθούμε καν, έχουμε ήδη γράψει:άπαντες οι “αγωνιούντες” πολιτικοί έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια την ελευθεροτυπία…

Οι άνθρωποι που πραγματικά αγωνιούν για το τι θα συμβεί είναι οι όμηροι αυτής της κατάστασης.Και δεν είναι αλλοι από τους εργαζόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια.Από τους διοικητικούς υπαλλήλους τους,μέχρι τους τεχνικούς και τους δημοσιογράφους.Για τους τελευταίους υπάρχει ένα αρνητικό κλίμα στην κοινή γνώμη,όχι τώρα.Εδώ και πολλά χρόνια.Όχι άδικα.

Ποιοι όμως είναι οι δημοσιογράφοι για τους οποίους πολλοί δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους που θα μείνουν χωρίς δουλειά. Είναι οι “παραθυράτοι αστέρες” που ως “ιμάμηδες” έκαναν κάθε βράδυ του κήρυγμά τους στο τηλεοπτικό κοινό,αμοιβόμενοι με ακατανόητα υψηλούς μισθούς και για τις ικανότητές τους και για τα όσα έλεγαν και λένε. Αν δεν το ΄χουν καταλάβει και δεν το ΄χουμε καταλάβει έχουν ήδη περάσει στο περιθώριο…Έχουν ηττηθεί με παταγώδη τρόπο από τον ίδιο τον κόσμο.Ότι και όσα υποστήριξαν με πάθος και ένταση τα τελευταία χρόνια,η κοινή γνώμη το απέρριψε…πανηγυρικά.Τα εκλογικά αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων και ειδικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έδειξαν ότι οι “τηλεοπτικοί ιμάμηδες” έχουν μπει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας”. Αναμένουμε τους…νέους;

Για τους αποχωρούντες δεν έχουμε καμία ανησυχία. Πάντα βρίσκουν την άκρη…Ήδη κάποιους απ΄ ότι λένε οι πληροφορίες θα έχετε την ευκαιρία να τους …ψηφίσετε ή να τους μαυρίσετε στις επόμενες εκλογές.

Οι δημοσιογράφοι δεν ήταν και δεν είναι αυτοί…Είναι οι εκατοντάδες συνάδελφοι που εργάζονται από το πρωί ως το βράδυ με μισθούς πείνας.Κάποιοι δεν τους εισπράττουν σχεδόν ποτέ στην ώρα τους…Το Πάσχα που μας πέρασε επιχειρηματίας που φιλοδοξούσε να γίνει μέγας καναλάρχης έβαλε στους λογαριασμούς των εργαζομένων του το δώρο και ταυτόχρονα τους ενημέρωσε οτι όποιος δεν το επέστρεφε την Τρίτη του Πάσχα θα τον απέλυε!!! Οι συνθήκες εργασίας  σε ορισμένα ΜΜΕ όπως καταλαβαίνετε δεν διαφέρουν σε τίποτα απ΄ όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα.

Αυτούς τους δημοσιογράφους,αυτούς τους εργαζόμενους χρησιμοποιούν ως επιχείρημα όσοι επέμειναν και επιμένουν ακόμη και σήμερα ότι δεν έπρεπε να να ανοίξει για να κλείσει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών.Οι εργαζόμενοι παντού στον ιδιωτικό τομέα ,όχι μόνο στα κανάλια πάντα παίζουν τον ρόλο του ομηρου στα δύσκολα.Και τελικά είναι μόνο αυτοί που έχουν πραγματικές απώλειες.

Αυτούς τους εργαζόμενους -δίπλα στους οποίους είχα τη τιμή να εργαστώ επί 25 χρόνια στον πάντα συνεπέστατο στις υποχρεώσεις του Antenna- πρέπει να τους σκεφτόμαστε και να μην απαξιώνουμε την αγωνία τους.Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο,είναι η αλήθεια,όπως δεν μπορέσαμε και δεν μπορούμε για κανέναν από τους χιλιάδες εργαζόμενους που έχασαν άδικα τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια.Τουλάχιστον όμως ας μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι.

Αυτό που ζούμε στο χώρο των ΜΜΕ και ειδικότερα στις τηλεοράσεις,ερχόταν χρόνια τώρα…Όταν ξεκινούσα την δημοσιογραφία το 1986 ο μακαρίτης πια Λυκούργος Κομίνης είχε γράψει το βιβλίο “Η κρίση του ελληνικού Τύπου”! Αναφερόταν στις εφημερίδες τότε…Το είχα διαβάσει αλλά όπως όλοι μας θέλαμε να πιστεύουμε ότι ο “εκρηκτικός μηχανισμός” δεν θα σκάσει στα δικά μας χέρια.Νομίζαμε ότι θα το αποφεύγαμε παρασυρόμενοι  από την “άνθιση” των ηλεκτρονικών ΜΜΕ,πρώτα με τα “ελεύθερα” ραδιόφωνα και μετά από την ιδιωτική τηλεόραση.Υπερπληθώρα ΜΜΕ τα οποία δεν εξασφάλισαν την “πολυφωνία” για την οποία πάρα πολλοί …κόπτονται τώρα τελευταία.

Η βόμβα έσκασε τελικά  στα δικά μας χέρια και όλοι όσοι εμπλεκόμαστε με το χώρο της ενημέρωσης καλούμαστε να πληρώσουμε κόστος.Άλλοι μεγαλύτερο κι άλλοι μικρότερο.

Τι θα προκύψει από το νέο τηλεοπτικό πεδίο που θα προκύψει από την διαδικασία αδειοδότησης; Δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι…Αλλά ας περιμένουμε να δούμε.

Για τους συναδέλφους δημοσιογράφους τα λόγια δεν βοηθούν…Όσοι γνωρίζουμε τον χώρο από μέσα καταλαβαίνουμε τι περνάνε και τι έχουν να αντιμετωπίσουν.Ας ελπίσουμε ότι ο τυφώνας που πλήττει τον χώρο της ενημέρωσης θα κοπάσει σύντομα.