«Αν σου πω μια ιστορία θα καταλάβεις την σχέση των ελλήνων με τις αγροτικές δουλειές: Πρόσφατα επισκέφθηκε ένα φίλο μου κτηνοτρόφο, η γυναίκα ενός γνωστού και τον
παρακάλεσε θερμά να δώσει δουλειά στον άνεργο άνδρα της. Εκείνος δέχθηκε. Της είπε μάλιστα ότι απασχολεί έναν αλβανό τον οποίο πληρώνει 600 ευρώ τον μήνα, στον σύζυγο της όμως θα έδινε 800 ευρώ μηνιάτικο. Ξέρετε τι συνέβη τελικά; Πήγε ο έλληνας στην δουλειά, έκατσε 2 μέρες και μετά σηκώθηκε και έφυγε. Είπε ότι…βρωμούσε πολύ εκεί μέσα. Ότι βρώμιζαν τα ρούχα του. Τι να πει κανείς; Δυστυχώς φταίμε εμείς αποκλειστικά. Οι έλληνες γονείς. Εμφυτεύσαμε την νοοτροπία αυτή στα παιδιά μας. Του τεμπέλη. Να φοβάται την δουλειά. Επιθυμούσαμε για τα βλαστάρια μας είτε μια θεσούλα στο δημόσιο, είτε μια χαλαρή εργασία χωρίς πολλές ευθύνες στον ιδιωτικό τομέα. Και τώρα τι εικόνα αντικρίζουμε; Μαντράχαλοι 30 και 35 ετών να λένε «γιατί να πάω να δουλέψω στο χωράφι και στους στάβλους για ένα μεροκάματο; Γιατί να πάω να ψηθώ κάτω από τον ήλιο για 8 ώρες;». Αρκεί να σας πω ότι όσοι χρειάζονται χέρια στην Νέα Μαγνησία παίρνουν αποκλειστικά αλλοδαπούς. Σε ποσοστό 100%. Κυρίως Αλβανούς. Και όχι μόνο τους παίρνουν στην δουλειά, αλλά επειδή αποδεικνύονται καλοί τους κρατούν με μισθό και ένσημα. Και να ήθελαν έλληνες δεν θα μπορούσαν να τους βρουν» τονίζει με νόημα στο bangladeshnews.gr o ηλικιωμένοςκαλλιεργητής από την Νέα Μαγνησία, Γιαπιντζής Παναγιώτης.
Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν για να εξηγήσουν την απροθυμία τους να πιάσουν την…τσάπα: Είτε επιβιώνουν χάρη στη σύνταξη ή τον μισθό κάποιου αγαπημένου τους προσώπου το οποίο «τροφοδοτεί» τις ξέγνοιαστες ημέρες της… «άνεργης» ζωής τους, είτε είναι όντως τεμπέληδες, άποψη που ενστερνίζονται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό οι καλλιεργητές της Νέας Μαγνησίας. Επισκεφθήκαμε την αγροτική αυτή περιοχή με τα εκατοντάδες θερμοκήπια αλλά όσο και αν ψάξαμε, δεν εντοπίσαμε ούτε έναν έλληνα να αγκομαχά κάτω από τον ήλιο, με ιδρωμένη μπλούζα και πρησμένα χέρια. Αντιθέτως, είδαμε πολλούς χαμογελαστούς εργαζόμενους από την Αλβανία οι οποίοι δήλωσαν ευγνώμονες για το ύψος του μισθού που λαμβάνουν αλλά και για τα ένσημα που τους κολλούν οι έλληνες εργοδότες τους. Αρκετοί εξ’αυτών δουλεύουν για χρόνια στα θερμοκήπια και θεωρούνται πλέον μόνιμο προσωπικό. Με μισθούς κοντά στα…1.000 ευρώ και το ΙΚΑ τους πληρωμένο. Συναντήσαμε επίσης και εργάτες γης από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μας δεν καταφέραμε να συννενοηθούμε. Είμαστε όμως σίγουροι ότι ούτε αυτοί προσέφεραν τις υπηρεσίες τους δωρεάν.
Τι συμβαίνει με τους συμπατριώτες μας; Γιατί δεν βρίσκονται στα χωράφια όταν η ζήτηση για εργατικά χέρια είναι ακμάζουσα και τα μεροκάματα εξασφαλισμένα; Μήπως διαβάζουν διαφορετικά τους οικονομικούς δείκτες από τους υπόλοιπους; Ποσοστά ανεργίας στην στρατόσφαιρα, «κουρελιασμένες» εργασιακές σχέσεις και απλήρωτοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν αποτελούν άραγε ένα καλό κίνητρο για κάποιον ώστε να ψάξει την τύχη του στην πρωτογενή παραγωγή; Ακόμη και αν ισχυριστούν ότι η Νέα Μαγνησία, η Χαλκηδόνα, τα Διαβατά και η Νέα Μεσήμβρια είναι μακριά από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, τους διαψεύδουν τα χιλιόμετρα. Ούτε 20 λεπτά δεν χρειάστηκα, παρά το διαλυμένο μου μηχανάκι, για να φτάσω μπροστά από τα θερμοκήπια της Νέας Μαγνησίας. Δεν τα λέω αυτά για να παραστήσω τον έξυπνο, απλά οι ατέλειωτες ώρες που έχω περάσει έξω από τα διάφορα υποκαταστήματα του ΟΕΑΔ κάνοντας ρεπορτάζ, εντύπωσαν βαθιά στην μνήμη μου την απόγνωση και την αδήριτη ανάγκη των ανέργων να βρουν μια δουλειά, μια οποιαδήποτε δουλειά που θα εξασφάλιζε σε αυτούς και τις οικογένειες τους ένα μισογέματο ψυγείο…
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΛΕΩ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ…
«Κανείς δεν λέει ότι η δουλειά μας δεν είναι βαριά και επίπονη. Πάρτε για παράδειγμα την οικογένεια μου. Έχω δύο γιους. Ο ένας σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Κοζάνη. Βρίσκεται στο δεύτερο έτος. Όταν επιστρέφει σπίτι και τον φέρνουμε στα θερμοκήπια για να μας βοηθήσει, δυσανασχετεί. Λέει πως η δουλειά είναι πολύ βαριά και τον κουράζει. Από την άλλη, ο μικρότερος, που πηγαίνει στο Λύκειο, λέει ακριβώς τα ίδια με τον μεγαλύτερο. Κανείς τους δεν θέλει το επάγγελμα αυτό. Πριν από λίγες μέρες μάλιστα, ο μικρός ήρθε να μας βοηθήσει. Κουβάλησε 100 τελάρα με λάχανα και έγινε αλοιφή. Σκέψου ότι αυτός κουράστηκε από μία και μόνο εργασία. Εγώ και η μάνα του όμως βρισκόμαστε εδώ όλες τις ημέρες, όλες τις ώρες. Δεν υπάρχει ξεκούραση, δεν υπάρχουν Κυριακές. Πίνουμε ένα καφέ στο πόδι για 10 λεπτά και μετά πάλι στην δουλειά. Όσο και αν τα αγαπάω τα παιδιά μου, που τα λατρεύω και δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό, δεν διστάζω να τους αποκαλέσω ευθέως…τεμπέληδες. Ποτέ δεν προσφέρθηκαν από μόνοι τους να έρθουν να βοηθήσουν τους γονείς τους. Αναγκαζόμαστε να τους ξεγελάσουμε πότε με το καλό και πότε με το ζόρι όταν χρειαζόμαστε περισσότερα χέρια» υποστηρίζει απογοητευμένος ο καλλιεργητής Γιώργος Παπαδόπουλος.
«Το μόνο ελαφρυντικό που τους αναγνωρίζω είναι ότι τα στρέμματα που μας άφησαν οι γονείς μας είναι πολύ λίγα, οι κλήροι είναι πολύ μικροί, ειδικότερα στην Νέα Μαγνησία. Σε κάθε παιδί της οικογένειας αντιστοιχούν περίπου 5 στρέμματα, αν υπάρχουν 2 παιδιά τα στρέμματα εκ των πραγμάτων συρρικνώνονται σε 2,5. Ξέρω οικογένειες που σε κάθε παιδί αντιστοιχεί 1,5 στρέμμα. Επομένως και αυτά από την πλευρά τους διαμαρτύρονται, υποστηρίζοντας ότι η γη είναι λίγη, άρα λίγα είναι και τα χρήματα που θα βγάλουν. Δεν τους αδικώ. Να ξέρετε όμως ότι τα μεροκάματα ειδικά για τους Αλβανούς, που είναι εδώ πολλά χρόνια και πλέον γνωρίζουν καλά την δουλειά, είναι 30 ευρώ. Ορισμένες φορές και μεγαλύτερα».
ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ…
«Κακομάθαμε τα παιδιά μας. Λέγαμε ως γονείς μην τα επιβαρύνουμε, να μην τα κουράσουμε, και ορίστε τα αποτελέσματα. Λέει η γυναίκα στον σύζυγο της να μην…κακομεταχειρίζεται το παιδί. Τα σπουδάζουν τα παιδιά για να μάθουν γράμματα αλλά στο τέλος ξεχνούν πως να δουλεύουν. Αν τα βάζαμε από μικρά στα χώματα, στα χωράφια, μέσα στους στάβλους, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Θα είχαν μάθει διαφορετικα. Τώρα δεν έρχονται να εργαστούν κοντά μας γιατί το ένα τους μυρίζει, το άλλο τους βρωμάει. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι καλλιεργητές παίρνουν στην δουλειά τους αλλοδαπούς. Αλβανούς, Πακιστανούς. Ποια είναι η αλήθεια για τους έλληνες; Είναι τεμπέληδες, δεν θέλουν να δουλέψουν. Θυμάμαι τα δικά μας χρόνια. 1940. 1950. Δουλεύαμε ώρες ατέλειωτες στα χωράφια για 4 και 5 δραχμές χωρίς καμία από τις ευκολίες τις σημερινές. Τώρα τα έχουν όλα και πάλι αρνούνται να έρθουν να δουλέψουν. Τρακτέρ και ποτιστικά. Εμείς τότε είχαμε μόνο τα χέρια μας. Παλεύαμε μέσα στην λάσπη και το κακό. Και σήμερα οι γονείς με τέτοια ανεργία λένε «σιγά μην στείλω τον κανακάρη μου να δουλέψει στα χωράφια για 25 και 30 ευρώ». Ας κάτσει άνεργος τότε» υποστηρίζει οργισμένος ο 81χρόνος καλλιεργητής Στραβονύχης Αντώνης ο οποίος δουλεύει, παρά την προχωρημένη του ηλικία, ασταμάτητα…
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου