Οι εξουσίες των ιδεολογιών εναλλάσσονται, για να απενοχοποιούνται όταν...

Νίκος Πρασσάς
Οι εξουσίες των ιδεολογιών εναλλάσσονται, για να απενοχοποιούνται όταν έρχεται η σειρά των άλλων μελών της για
ενοχοποίηση στο περιθώριο. Και μάλιστα γίνεται εντονότερη σε ημέρες «κρίσης» της πολιτικής, όταν η πολυδιάσπαση των κομμάτων βοηθά στην «συνεργασία» μεταξύ τους για την καθαρότερη εφαρμογή της «δημοκρατίας», όχι για να την ενισχύσει όμως, αλλά για να την καταστήσει ακόμη πιο αδύναμη, ώστε η φορολογία να επιβάλλεται στους πολίτες δίχως μοίρα και αντίδραση.
Οι δύο πάπες της πολιτικής είναι σταθεροί στον λόγο ύπαρξης της «θεωρίας των δύο άκρων», που ιστορικά τους αποδόθηκε και συνεχίζει συστημικά να αποδίδεται ως «πλην» και «συν», πριν την είσοδό τους στο Ξενοβούλιο ως «αμφιλεγόμενοι» και «προοδευτικοί» για την ύπαρξη τους σε αυτό ως «μη υπολογίσιμοι» ή «εξωπραγματικοί», ώστε να υφαρπάζεται η ψήφος του εκλογικού σώματος ή «ορθότερα» να επιλέγεται η μέση οδός της τρέχουσας πολιτικής φιλοσοφίας από τους «νομοταγείς» πολίτες. Έτσι, ώστε να διαπραγματεύεται συνεχώς και αδιακρίτως η ζωή τους, όπως γίνεται παντού εις το όνομα της «ειρήνης» της Παγκοσμιοποίησης ή της «συμβίωσης» του Οικουμενισμού, μιας και ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, για να επιτελείται ο σκοπός (του) εις το ακέραιον. Και όχι να δίνονται λύσεις στην καθημερινότητα που αντί να μειώνονται, αυξάνονται ολοένα και επικινδυνότερα.
Ένα πράγμα όμως που λειτουργεί απαρατήρητο ή μάλλον περνά στα ψιλά των ειδήσεων ως μαρίδα που διέρχεται από τα δίχτυα του μεσαίου μεγέθους για το κυνήγι του «φοροδιαφεύγοντος» της απόδειξης, που έχει ήδη φορολογηθεί κατά την αγορά του προϊόντος προς πώληση, και πλασάρεται ως επακριβής και αμείωτη συνέχεια με όλες τις «κυβερνήσεις», είναι 
:
ο συνεχής μεταπολιτευτικά αφελληνισμός, το «μονοτονικό», η «αφαίρεση της ελληνικής σημαίας από τους αρχαιοελληνικούς χώρους», η έλλειψη γνώσης της πλήρης αρχαιοελληνικής γλώσσας, η μονομερής «διδαχή» της ιστορίας, η υποβάθμιση του σχολείου κλπ ελληνικών ή πατριωτικών ή θρησκευτικών στοιχείων, που γραφικοποιούνται εκ του ενός πόλου της «θεωρίας των δύο άκρων» κατά χρονολογική περίσταση ως «μύθος», για να υπερισχύ(σ)ει ο αντίθετος ή «ορθότερος» μύθος.
Εφαρμοζόμενος από όλους αυτούς τους εισαγόμενους «ιστορικούς» της μειοψηφίας, που λίμνασαν και εκκολάφθηκαν όλα αυτά τα «ουδέτερα» χρόνια των παχέων αγελάδων, σε θέσεις και αξιώματα, και μοίρασαν διδακτορικά και μεταπτυχιακά ως χαρτοπετσέτες υποβαθμίζοντας τον θεσμό του πανεπιστημίου σε ένα απλό επιδοτούμενο ή χρηματοδοτούμενο ίδρυμα, για να παίρνουν τώρα τις αποφάσεις, όχι από μόνοι τους, αλλά για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους και την μισθολογική αντιπαροχή της θέσης τους ως «διεθνιστές» (εξ)υπηρετώντας την εφαρμοζόμενη «ιστορία κατά το δοκούν» των μεταναστευτικών πληθυσμών των δανειστών και επενδυτών κατά της αρμονίας της ανθρωπότητας, και όχι μόνον της «πατρίδας».
Είναι, όπως η μειοψηφία της υποκινούμενης δικτατορίας που εφαρμόζει αποφάσεις κατά της μάζας με την συμμετοχή των καλοθελητών διοικούντων στο φαγοπότι, όπως ακριβώς και σήμερα με την «κοινοβουλευτική δημοκρατία» των μειοψηφικών αθροιστικά συμμετεχόντων μισθοφόρων στην διοίκηση των δανειστών-τραπεζιτών-διεθνιστών του Συστήματος.
Ζήτω οι Ιδεολογίες, ζήτω οι Ντιρεκτίβες, ζήτω οι Φορολογικοί Παράδεισοι!!!