Πρόκειται για μια ελληνική κοινότητα με περισσότερο από μισό αιώνα ιστορίας, που ξεκίνησε από το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου και συνεχίστηκε με τη δεύτερη γενιά μεταναστών και τους Έλληνες οι οποίοι αναζήτησαν εκεί ένα καλύτερο μέλλον τα τελευταία έξι χρόνια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας.
Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι τους τελευταίους μήνες, μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι και τις συλλήψεις οργανωτικών πυρήνων του Ισλαμικού Κράτους στις Βρυξέλλες έμαθαν να ζουν κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με πάνοπλους αστυνομικούς και μέλη των ειδικών δυνάμεων του στρατού να περιπολούν σε όλη τη πόλη.
Οι άνθρωποι αυτοί, στις επιθέσεις του Παρισιού από τζιχαντιστές ορμώμενους από το Βέλγιο, είχαν ήδη δει τον... πρόλογο αυτού που θα ζούσαν τώρα και – παρότι συνηθισμένοι στα αυστηρά μέτρα ασφαλείας στις Βρυξέλλες λόγω της φιλοξενίας των ισχυρότερων ευρωπαϊκών θεσμών – είχαν ήδη υποστεί το σοκ του φόβου και του εγκλεισμού στα σπίτια τους για λόγους τρομοκρατίας.
Το σοκ
Τα όποια μέτρα ασφαλείας δεν στάθηκαν αρκετά ώστε να αποτρέψουν τα τυφλά δολοφονικά χτυπήματα της περασμένης Τρίτης. Μπορεί ακόμη σε ανθρώπινο επίπεδο οι Βέλγοι των Βρυξελλών να αντέδρασαν στο κλίμα φόβου δείχνοντας ένα εξαιρετικά ανθρώπινο πρόσωπο προς τους συμπολίτες τους, όμως τίποτε δεν μπορεί να ακυρώσει το σοκ που υπέστησαν διαπιστώνοντας ότι η καρδιά της Ευρώπης, το πολιτικό και διοικητικό της κέντρο, δεν είναι κάστρο άπαρτο.
«Με το που φθάνω εδώ βλέπω δύο άτομα, ο ένας ήταν κάτω, τον είχαν δύο τραυματιοφορείς, ήταν μέσα στα αίματα, γεμάτος γάζες παντού. Τα χέρια του καμένα από την έκρηξη». Αυτές τις εικόνες αντίκρισε το πρωί ο Γιάννης Συναχείδης φθάνοντας στο κτήριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου εργάζεται, ελάχιστα λεπτά μετά την έκρηξη στον σταθμό Μάελμπεκ του μετρό.
«Ήταν άλλα δύο άτομα ολοκληρωτικά καμένα, με γάζες, είχαν εγκαύματα σε όλο το σώμα, το πρόσωπο, μέχρι τα πόδια τους».
Ο Γ. Συναχείδης, που τη στιγμή της έκρηξης βρισκόταν μέσα στον συρμό του μετρό, δέχθηκε την αγωνιώδη κλήση ενός συναδέλφου του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. «Με παίρνει ένας συνάδελφος τηλέφωνο που ήταν στο γραφείο και μου λέει “κατέβα όπως είσαι, έγινε έκρηξη”. Και εκείνη τη στιγμή σταματάει το μετρό και μας βγάζουν όλους πάνω».
Σκηνές βγαλμένες από εμπόλεμη ζώνη στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ευρώπης, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τις Βρυξέλλες οι Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι της πόλης. «Ένας πανικός από στρατό, αστυνομία, ασθενοφόρα, να τρέχουν όλοι πανικόβλητοι, ο κόσμος έχει φοβηθεί».
Πανικός και για τους Έλληνες που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών τη στιγμή των δολοφονικών εκρήξεων των βομβιστών αυτοκτονίας.
«Στις πίστες γινόταν πανικός, ασθενοφόρα, περιπολικά και μας είπε bomb alert ο πιλότος. «Θα αργήσουμε, η πτήση μας θα αργήσει να αναχωρήσει λόγω bomb alert» είπε στο «Π» ο Πάτρικ Γκίμπερτ, η πτήση του οποίου ματαιώθηκε.
Τις αρχικές στιγμές αμηχανίας, διαδέχθηκε ο τρόμος και εικόνες που παρέπεμπαν σε πεδίο μάχης μέσα στην πίστα του αεροδρομίου.
«Μας είπαν ότι θα μας κατεβάσουν από το αεροπλάνο. Είχε πούλμαν, τανκ, περιπολικά. Είχε πάρα πολύ κόσμο το αεροδρόμιο, γιατί είναι η Μεγάλη Εβδομάδα για τους καθολικούς».
Οι μαθητές
Την ώρα της έκρηξης στο σταθμό Μάελμπεκ, στο κτήριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου βρίσκονταν οι μαθητές ενός σχολείου από την Ευρυτανία προσκεκλημένοι των Ελλήνων ευρωβουλευτών Γ. Γραμματικάκη και Θ. Ζαγοράκη. Τα παιδιά φυγαδεύτηκαν σε ασφαλές σημείο του κτηρίου.
Η ελληνική παροικία στις Βρυξέλλες αριθμεί περισσότερους από 20.000 μόνιμους κατοίκους. Ο Δημήτρης Αργυρόπουλος, πρόεδρος της τοπικής ελληνικής κοινότητας, την ώρα των εκρήξεων βρισκόταν στο τραμ.
«Όλοι ήταν στα πρόθυρα πανικού. Τον κόσμο τον κατέβαζαν από τα λεωφορεία, οι σταθμοί του μετρό έκλεισαν, οι πρώτες πληροφορίες από το Μάελμπεκ μιλούσαν για τουλάχιστον 10 νεκρούς. Ευτυχώς μεταξύ των θυμάτων δεν υπήρχαν Έλληνες. Ο συγκεκριμένος σταθμός του μετρό βρίσκεται στην καρδιά των Βρυξελλών, σε ελάχιστη απόσταση από το σύμπλεγμα του Ευρωκοινοβουλίου και των γραφείων της μόνιμης ελληνικής αντιπροσωπείας».
Από όποια σκοπιά και αν δει κάποιος αυτήν την εμπειρία, ο τρόμος δεν είναι κάτι που μπορείς να συνηθίσεις. Θα μπορούσαμε να ευχηθούμε αυτή η τραγωδία να είναι η τελευταία. Άλλο όμως οι ευχές και άλλο η ζοφερή πραγματικότητα στην οποία έχει εισέλθει η Ευρώπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου