Πρόγνωση – Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση για το σήμερα και το αύριο του κόσμου!

Πρόγνωση – Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση για το σήμερα και το αύριο του κόσμου!

Άρθρο του Richard K. Moore

Επιμέλεια Τζούλια Λιακοπούλου

Ιστορική αναδρομή - H εγκαθίδρυση της καπιταλιστικής κυριαρχίας

Ένα εξαιρετικό άρθρο που πρέπει να διαβαστεί με προσοχή!!!

«Κάποιοι από τους μεγαλύτερους άντρες των ΗΠΑ
φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει μια δύναμη κάπου, τόσο οργανωμένη, τόσο διακριτική, τόσο επάγρυπνη,τόσο διασυνδεδεμένη, τόσο ολοκληρωτική, τόσο διάχυτηπου είναι καλύτερα να μην ακούγονταιόταν λένε κάτι εναντίον της»

Wilson Woodrow Πρόεδρος ΗΠΑ

 

...Σε αντίθεση με τους παλιούς αριστοκράτες, οι καπιταλιστές δεν είναι δεμένοι με έναν τόπο, ή με τη διατήρησή του.
Το κεφάλαιο ρέει προς τον τόπο με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, όπως από την Ολλανδία στη Βρετανία, έπειτα από τη Βρετανία στις ΗΠΑ, και πιο πρόσφατα από παντού στην Κίνα.
Όπως ένα ορυχείο χαλκού θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης και στη συνέχεια να εγκαταλειφθεί, έτσι και στον Καπιταλισμό, ένα έθνος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και στη συνέχεια να εγκαταλειφθεί. Αυτή η αποστασιοποίηση από τον τόπο οδηγεί σ΄ένα διαφορετικό είδος γεωπολιτικής στον καπιταλισμό απ΄ αυτό με την αριστοκρατία.
Ένας βασιλιάς πήγαινε σε πόλεμο, όταν έβλεπε κάποιο εθνικό πλεονέκτημα. Οι ιστορικοί μπορούν να «εξηγήσουν» τους πολέμους της προ-καπιταλιστικής εποχής, όσον αφορά την άνοδο των βασιλέων και των εθνών.

Ένας καπιταλιστής ξεκινά έναν πόλεμο προκειμένου να αποκομίσει κέρδη και στην πραγματικότητα οι ελίτ οικογένειες των τραπεζιτών έχουν χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές των περισσότερων στρατιωτικών συγκρούσεων, τουλάχιστον από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Εξ ου που οι ιστορικοί δυσκολεύονται να βρουν μια εξήγηση για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που να σχετίζεται με εθνικά κίνητρα και σκοπιμότητες.
Στην περίπτωση των πολέμων της προ-καπιταλιστικής εποχής ήταν όπως με το σκάκι, κάθε πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει.
Στον καπιταλισμό ο πόλεμος είναι όπως το καζίνο, όπου οι παίκτες μάχονται όσο περισσότερο χρόνο μπορούν για να πάρουν πίστωση για περισσότερες μάρκες και ο πραγματικός νικητής είναι πάντα το καζίνο - οι τραπεζίτες που χρηματοδοτούν τον πόλεμο και αποφασίζουν, ποιος θα είναι ο τελευταίος που θα μείνει όρθιος…
Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι που είναι οι πιο αποδοτικές από όλες τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Επιλέγοντας τους νικητές και έχοντας τη διαχείριση της ανασυγκρότησης, οι ελίτ τραπεζικές οικογένειες είναι σε θέση, με την πάροδο του χρόνου, να συντονίζουν τους γεωπολιτικούς σχηματισμούς να ταιριάζουν στα δικά τους συμφέροντα. Έθνη και λαοί δεν είναι παρά πιόνια στα παιχνίδια τους. Εκατομμύρια πεθαίνουν σε πολέμους, υποδομές καταστρέφονται και ενώ ο κόσμος θρηνεί, οι τραπεζίτες μετρούν τα κέρδη τους και κάνουν σχέδια για τις επενδύσεις τους στη μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Από θέση ισχύος, ως χρηματοδότες των κυβερνήσεων, η ελίτ των τραπεζών έχει τελειοποιήσει με την πάροδο του χρόνου τις μεθόδους ελέγχου τους. Παραμένοντας πάντα πίσω από το προσκήνιο, κινούν τα νήματα ελέγχοντας τα μέσα ενημέρωσης, τα πολιτικά κόμματα, τις υπηρεσίες πληροφοριών, τις χρηματιστηριακές αγορές και τις κυβερνήσεις. Και ίσως από τους μεγαλύτερους μοχλούς της εξουσίας τους είναι ο έλεγχό τους στα νομίσματα.

Μέσω της απάτης των κεντρικών τραπεζών τους, κατασκευάζουν κύκλους άνθησης και ύφεσης και τυπώνουν χρήματα εκ του μηδενός και στη συνέχεια το δανείζουν με τόκο στις κυβερνήσεις.
Η δύναμη της ελίτ των τραπεζιτών είναι απόλυτη και διακριτική... Το τέλος της ανάπτυξης – καπιταλιστές εναντίον του Καπιταλισμού!
Ήταν αναπόφευκτο ότι σε ένα πεπερασμένο πλανήτη θα υπάρξει ένα όριο στην οικονομική ανάπτυξη. Η εκβιομηχάνιση έδωσε τη δυνατότητα να σπεύσουμε προς αυτό το όριο κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων. Η παραγωγή έχει γίνει όλο και πιο αποτελεσματική, οι αγορές γίνονται όλο και πιο παγκόσμιες και τελικά φτάσαμε στο σημείο όπου το πρότυπο της διαρκούς αύξησης δεν μπορεί πλέον να διατηρηθεί. Το οριακό αυτό σημείο το φθάσαμε στην πραγματικότητα γύρω στο 1970. Από τότε το κεφάλαιο δεν έχει αναζητήσει ανάπτυξη μέσω της αύξησης της παραγωγής, αλλά μέσω μεγαλύτερων αποδόσεων από σχετικά σταθερά επίπεδα παραγωγής. Εξ ου και η παγκοσμιοποίηση, η οποία μεταφέρει την παραγωγή σε περιοχές με χαμηλότερους μισθούς, επιτρέποντας μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους.
Εξ ου και η ιδιωτικοποίηση, η οποία μεταφέρει στους επενδυτές τα έσοδα που προηγουμένως πήγαιναν στα εθνικά δημόσια ταμεία. Εξ ου και τα παράγωγα προϊόντα και οι αγορές συναλλάγματος, οι οποίες δημιουργούν την ηλεκτρονική ψευδαίσθηση οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς πραγματικά να παράγουν τίποτα στον πραγματικό κόσμο.
Αν μελετήσει κανείς την κατάρρευση των πολιτισμών, αυτό που μαθαίνει είναι ότι η αποτυχία προσαρμογής είναι μοιραία. Συνεχίζοντας στο δρόμο της επιδίωξης ανάπτυξης δεν είναι παρά μια τέτοια αδυναμία προσαρμογής. Αν διαβάσει κανείς τις οικονομικές σελίδες αυτές τις μέρες, θα διαπιστώσει ότι είναι γεμάτες κακές ειδήσεις.
Διαβάζουμε ότι η ευρωζώνη είναι καταδικασμένη και η Ελλάδα είναι μόνο το πρώτο θύμα. Διαβάζουμε ότι οι δέσμες μέτρων ανάκαμψης δεν είναι αποτελεσματικές, η ανεργία αυξάνεται, το δολάριο είναι μεγάλο πρόβλημα, η ανάπτυξη εξακολουθεί να λιμνάζει, οι επιχειρήσεις ακινήτων θα είναι η επόμενη φούσκα που θα σκάσει, κλπ. Δίνεται η εντύπωση ότι ο Καπιταλισμός αδυνατεί να προσαρμοστεί και ότι οι κοινωνίες μας κινδυνεύουν να καταρρεύσουν στο χάος.
Μια τέτοια εντύπωση είναι εν μέρει αληθινή και εν μέρει λανθασμένη. Για να κατανοήσουμε την πραγματική κατάσταση πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση μεταξύ των καπιταλιστικών ελίτ και του καπιταλισμού. Για να κατανοήσουμε την πραγματική κατάσταση πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση μεταξύ των καπιταλιστικών ελίτ και του καπιταλισμού.

Ο Καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα οδηγούμενο κυρίως από την ανάπτυξη. Η καπιταλιστική ελίτ είναι αυτοί που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τον έλεγχο του δυτικού κόσμου κατά τη διάρκεια του καπιταλισμού τους δύο τελευταίους αιώνες. Το Καπιταλιστικό σύστημα έχει ημερομηνία λήξης και η ελίτ των τραπεζιτών το γνωρίζουν και προσαρμόζονται!!!
Ο Καπιταλισμός είναι ένα όχημα που βοήθησε τους τραπεζίτες να αποκτήσουν την απόλυτη εξουσία, αλλά δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη πίστη στο σύστημα αυτό, καθόλου περισσότερη από ό,τι σ΄ έναν τόπο ή οποιονδήποτε άλλο. Όπως προαναφέρθηκε, σκέφτονται σε παγκόσμια κλίμακα θεωρώντας τα έθνη και τους πληθυσμούς πιόνια.
Καθορίζουν τί είναι το χρήμα και το χειρίζονται ακριβώς όπως ο τραπεζίτης σε ένα παιχνίδι Monopoly. Μπορούν επίσης να φτιάξουν ένα νέο παιχνίδι με νέα μορφή χρήματος.
Έχουν εδώ και καιρό ξεπεράσει την ανάγκη να στηρίζονται σε οποιοδήποτε ιδιαίτερο οικονομικό σύστημα προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους. Ο Καπιταλισμός βόλευε σε μια εποχή ταχείας ανάπτυξης. Για την εποχή της μη-ανάπτυξης, ένα διαφορετικό παιχνίδι είναι στο στάδιο της προετοιμασίας.

Έτσι, ο καπιταλισμός δεν έχει το δικαίωμα να πεθάνει από φυσικό θάνατο.
Πρώτα τέθηκε σε σύστημα υποστήριξης της ζωής του, όπως προαναφέρθηκε, με την παγκοσμιοποίηση, την ιδιωτικοποίηση, τις αγορές παραγώγων, κ.λπ.

Μετά του έγινε ένεση ναρκωτικών για ευθανασία με τη μορφή των τοξικών παραγώγων. Και όταν συνέβη η σχεδιαζόμενη κατάρρευση, αντί να στηριχθεί ο βιομηχανικός καπιταλισμός στηρίχθηκαν οι ελίτ τραπεζίτες.

Δεν ήταν ότι οι τράπεζες ήταν υπερβολικά μεγάλες για να αποτύχουν, αλλά οι τραπεζίτες ήταν πολύ ισχυροί πολιτικά για να αποτύχουν.
Έκαναν στις κυβερνήσεις μια προσφορά που δεν μπορούσαν να αρνηθούν. Το αποτέλεσμα των τρισεκατομμυρίων δολαρίων στήριξης μπορούσε εύκολα να προβλεφθεί αν και δεν θα το ξέρετε από την ανάγνωση των οικονομικών σελίδων.
Οι εθνικοί προϋπολογισμοί ήταν ήδη στα ύψη και σίγουρα δεν είχαν αποθέματα για να διατεθούν για τη στήριξη των τραπεζών. Έτσι, η στήριξη των τραπεζών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την ανάληψη τεράστιων νέων οφειλών από τις κυβερνήσεις.  Προκειμένου να εκπληρωθούν οι δεσμεύσεις στήριξης των τραπεζών, τα χρήματα θα έπρεπε να δανειστούν από τα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία διεσώθησαν με αυτά. Με τις διασώσεις των τραπεζών οι δυτικές κυβερνήσεις παρέδωσαν τα έθνη τους στους χούφτες των τραπεζιτών.
Οι κυβερνήσεις βρίσκονται τώρα σε διαρκή δουλεία για χρέη προς τους τραπεζίτες. Αντί να τεθούν οι τράπεζες σε καθεστώς πτώχευσης, τέθηκαν σε κατάσταση πτώχευσης οι κυβερνήσεις. Το υπουργικό συμβούλιο και οι σύμβουλοι του Ομπάμα είναι σχεδόν όλοι από την Γουόλ Στριτ!!! Είναι στο Λευκό Οίκο ώστε να μπορούν να έχουν στενή παρακολούθηση για τη νέα κατάκτησή τους, τις άλλοτε κυρίαρχες ΗΠΑ. Ίσως σύντομα θα επιβλέπουν τη διάλυσή τους.
Οι τραπεζίτες έχουν πλέον τον έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών.
Λένε τι μπορεί να χρηματοδοτηθεί και τι δεν μπορεί.
Όταν πρόκειται για τη χρηματοδότηση πολέμων και της παραγωγής των όπλων τους δεν θέτουν όρια. Όταν πρόκειται για δημόσιες υπηρεσίες, τότε λένε ότι τα ελλείμματα πρέπει να διατηρούνται υπό έλεγχο.
Η κατάσταση αυτή εκφράζεται πολύ καλά από τον Brian Cowan, επικεφαλής της κυβέρνησης της Ιρλανδίας. Την ίδια εβδομάδα που η Ιρλανδία υποσχέθηκε 200 δισεκατομμύρια ευρώ για να διασώσει τις τράπεζες τον ρώτησα γιατί περικόπτει μερικά εκατομμύρια ευρώ από κρίσιμους προϋπολογισμούς υπηρεσιών.
Μου απάντησε, "Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχουν χρήματα".
Φυσικά δεν υπάρχουν! Το θησαυροφυλάκιο δόθηκε μακριά. Είναι άδειο το ντουλάπι…
Όπως ήταν αναμενόμενο, η υψηλότερη προτεραιότητα για τον προϋπολογισμό είναι η εξυπηρέτηση του χρέους προς τις τράπεζες.
Ακριβώς όπως οι περισσότερες χώρες του τρίτου κόσμου υπόκεινται στη δουλεία του χρέους προς το ΔΝΤ, έτσι και το σύνολο της Δύσης υπόκειται στη δουλεία του χρέους στις δικές της κεντρικές τράπεζες.
Η Ελλάδα είναι ο προάγγελος του τι πρόκειται να συμβεί παντού".

Η οικονομία του άνθρακα – O έλεγχος της κατανάλωσης
Σε μια οικονομία μη ανάπτυξης, οι μηχανισμοί παραγωγής γίνονται σχετικά στατικοί.
Αντί να ανταγωνίζονται οι επιχειρήσεις στην καινοτομία, θα έχουμε γραφειοκρατίες παραγωγής. Θα είναι ημι-κρατικές, ημι-ιδιωτικές γραφειοκρατίες, απασχολούμενες με προϋπολογισμούς και ποσοστώσεις και όχι με ανάπτυξη, κάτι σαν το πρότυπο του σοβιετικού μοντέλου. Ένα τέτοιο περιβάλλον δεν θα καθοδηγείται από την ανάγκη για ανάπτυξη του κεφαλαίου και δεν θα επιτρέπει ένα κερδοφόρο παιχνίδι.
Μπορούμε ήδη να δούμε τα βήματα που γίνονται για την αλλαγή του εταιρικού μοντέλου προς το γραφειοκρατικό μοντέλο μέσω αυξανόμενης κρατικής παρέμβασης στα οικονομικά θέματα. Με τα πακέτα διάσωσης της Wall Street, την αναγκαστική αναδιάρθρωση της General Motors, την πρόσκληση για κεντρική μικροδιαχείριση τραπεζών και βιομηχανίας καθώς και το νομοσχέδιο για την υγεία, η κυβέρνηση δηλώνει ότι η αγορά πρόκειται να αντικατασταθεί από τις κυβερνητικές ντιρεκτίβες.
Δεν λέω ότι θα πρέπει να θρηνούμε το θάνατο του εκμεταλλευτικού καπιταλισμού, αλλά πριν να το γιορτάσουμε θα πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι αυτό με το οποίο αντικαθίσταται. Σε μια εποχή καπιταλισμού και ανάπτυξης το επίκεντρο του παιχνιδιού είναι στην παραγωγική όψη της οικονομίας. Το παιχνίδι έχει ως στόχο τον έλεγχο των μέσων της ανάπτυξης: την πρόσβαση σε κεφάλαιο. Η μηχανή-ανάπτυξης του καπιταλισμού δημιουργεί τη ζήτηση για κεφάλαιο. Οι τραπεζίτες ελέγχουν την προσφορά. Οι φόροι βασίζονται, ως επί το πλείστον, στο εισόδημα, σχετιζόμενοι, επίσης, με την παραγωγική όψη της οικονομίας.
Σε μια εποχή μη αύξησης, το επίκεντρο του παιχνιδιού θα είναι στην καταναλωτική όψη της οικονομίας. Το παιχνίδι θα έχει ως στόχο τον έλεγχο των αναγκών της ζωής: την πρόσβαση σε τρόφιμα και ενέργεια. Ο πληθυσμός δημιουργεί τη ζήτηση για τις ανάγκες της ζωής.

Οι τραπεζίτες προτίθενται να ελέγχουν την προσφορά. Οι φόροι θα βασίζονται κυρίως στην κατανάλωση, ιδιαίτερα στην κατανάλωση της ενέργειας.  Περί αυτού πρόκειται με όλο αυτό τον θόρυβο περί επαπειλούμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη, με τους φόρους άνθρακα και τις πιστώσεις άνθρακα
Ήδη στη Βρετανία γίνεται λόγος για ποσοστώσεις άνθρακα, κάτι αντίστοιχο με το δελτίο βενζίνης σε καιρό πολέμου. Δεν είναι μόνο ότι θα πληρώνετε φόρους για ενέργεια, αλλά η ποσότητα της ενέργειας που θα μπορείτε να καταναλώνετε θα καθορίζεται από κυβερνητικές ντιρεκτίβες.
Θα σας χορηγούνται πιστώσεις άνθρακα που θα μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε για οδήγηση, για θέρμανση, ή σε σπάνιες περιπτώσεις για αεροπορικά ταξίδια.
Στη Βρετανία, οι αυτοκινητόδρομοι καλωδιώνονται ώστε να μπορούν να εντοπίζουν πόσα μίλια οδηγείτε, να σας φορολογούν ανάλογα και να σας επιβάλουν ποινή αν ταξιδεύετε πέραν από το όριό σας.
Μπορούμε να περιμένουμε τέτοιου είδους διαδικασίες να επεκταθούν σ΄όλη τη Δύση, καθώς είναι οι ίδιοι διεθνείς τραπεζίτες που έχουν τον έλεγχο παντού. Από πλευράς προπαγάνδας, αυτός ο έλεγχος στην κατανάλωση πλασάρεται ως λύση για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την εξάντληση του πετρελαίου. Η όλη εκστρατεία προπαγάνδας είναι πολύ επιτυχής και όλα τα περιβαλλοντικά κινήματα έχουν εγκλωβιστεί σ΄ αυτήν. Στην Κοπεγχάγη οι διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με την αστυνομία κρατώντας πανό για στήριξη των φόρων άνθρακα και των πιστώσεων άνθρακα. Στην πραγματικότητα, όμως, το καθεστώς του άνθρακα δεν έχει καμία σχέση με το κλίμα ή με τη βιωσιμότητα. Όλα είναι για τη μικροδιαχείρηση κάθε πτυχής της ζωής μας, καθώς και κάθε πτυχής της οικονομίας. Αν αυτοί που κινούν τα πράγματα νοιάζονταν πραγματικά για τη βιωσιμότητα του πλανήτη, θα επένδυαν σε αποτελεσματική μαζική μεταφορά και θα μετατόπιζαν τη γεωργία από τις πετρέλαιο-εντατικές και νερό-εντατικές μεθόδους σε βιώσιμες μεθόδους.
Αντ΄ αυτού, επιβάλλουν τα βιοκαύσιμα και μας πουλάνε ηλεκτρικά αυτοκίνητα τα οποία δεν είναι ούτε περισσότερο βιώσιμα ούτε περισσότερο αποδοτικά σε άνθρακα από τα συνήθη αυτοκίνητα. Ο πραγματικός σκοπός πίσω από τα βιοκαύσιμα είναι η γενοκτονία. Με τις τιμές των τροφίμων συνδεδεμένες με τις τιμές της ενέργειας και την καλλιεργούμενη γη να μετατρέπεται από γη παραγωγής τροφίμων σε γη παραγωγής καυσίμων, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο μια μαζική αύξηση στην πείνα του τρίτου κόσμου. Η μείωση του πληθυσμού είναι από καιρό δεδηλωμένος στόχος των κύκλων των ελίτ.
Η δυναστεία των Ροκφέλερ έχει συχνά εμπλακεί σε ευγονικές διαδικασίες διαφόρων ειδών.

 «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» - Προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μετάβαση
Ο λεγόμενος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι πρόσχημα για την αυθαίρετη παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών κάθε φορά που η υπηρεσία Εσωτερικής Ασφάλειας ισχυρίζεται ότι αυτή είναι αναγκαία για λόγους ασφάλειας. Το δεύτερο μέρος είναι πρόσχημα για στρατιωτική επίθεση των ΗΠΑ οπουδήποτε στον κόσμο, κάθε φορά που ο Λευκός Οίκος ισχυρίζεται ότι η Αλ Κάιντα δρα εκεί. Τόνισα τη λέξη «ισχυρίζεται» παραπάνω, γιατί το πρόσχημα της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει αυθαιρεσίες, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Δεν χρειάζονται ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία να υποβληθούν στο Κογκρέσο, τον ΟΗΕ, ή σε οποιονδήποτε άλλο, πριν να εισβάλουν σε κάποιο έθνος, πριν απαγάγουν κάποιο ή τον βασανίσουν ως «ύποπτο για τρομοκρατία», ή πριν παρθεί κάποιο νέο επεμβατικόμετρο ασφάλειας.
Όταν η εξουσία κάνει ό,τι θέλει, τότε δεν ζούμε πια σε κράτος δικαίου, ούτε στη χώρα μας ούτε διεθνώς. Ζούμε υπό την κυριαρχία εξουσιαστών, όπως σε ένα δικτατορικό καθεστώς, ή σε ένα βασίλειο ή αυτοκρατορία παλιάς εποχής.

Με πολύ πραγματική έννοια, το πρόσχημα της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται για να ανατρέψει όλα όσα πέτυχε ο Διαφωτισμός και οι κοινωνικές επαναστάσεις πριν από δύο αιώνες.
Η ίδια η καρδιά της Χάρτας των Δικαιωμάτων - έχει αποδομηθεί.
Τα Γκουλάγκ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι μυστικές συλλήψεις τη νύχτα - αυτά που πάντα τα συσχετίζαμε με φασιστικές και κομμουνιστικές δικτατορίες - τώρα είναι όλα σε ισχύ υπό τη δικαιοδοσία των ΗΠΑ και τα έχει υπερασπιστεί δημοσίως ο ίδιος ο πρόεδρος. Υπάρχει, άραγε, πράγματι τρομοκρατική απειλή για την πατρίδα και τα μέτρα αυτά μπορούν να είναι μια λογική απάντηση σε μια τέτοια απειλή; Οι άνθρωποι είναι έντονα διχασμένοι στις απαντήσεις τους στα ερωτήματα αυτά. Έχουν έρθει στο φως αρκετά αδιαμφισβήτητα στοιχεία σχετικά με τις διασυνδέσεις με μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών και κατά τη δική μου άποψη τα περισσότερα από τα δραματικά «τρομοκρατικά» γεγονότα στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη αποτελούν καλυμμένες επιχειρήσεις ψευδούς σημαίας. Τέτοιες επιχειρήσεις έχουν αποτελέσει συνήθη πρακτική - "modus operandi" - σε πολλά έθνη, αν και συνήθως δεν αποδεικνύονται παρά χρόνια αργότερα.

Για παράδειγμα, κάθε πόλεμος στον οποίο έχουν συμμετάσχει οι ΗΠΑ χαρακτηρίζεται από το δικό του απατηλό Συμβάν στον κόλπο Tonkin, ή την απάτη των Όπλων Μαζικής Καταστροφής, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Είναι μια φόρμουλα που λειτουργεί. Άμεση κινητοποίηση της κοινής γνώμης, ταχεία έγκριση χωρίς συζήτηση, χωρίς τη δυνατότητα αποφάσεων και νομοθετημάτων.
Γιατί ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας να είναι κάτι διαφορετικό;
Όσον αφορά το κίνητρο: την ώρα που οι μουσουλμάνοι υποφέρουν ως αποτέλεσμα αυτών των δραματικών γεγονότων, οι ελίτ τραπεζίτες μας έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια αστυνομοκρατούμενη υποδομή η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση προβλεπόμενης λαϊκής αντίστασης ή πολιτικού χάους που μπορεί να προκύψει καθώς θα προετοιμάζουν το δρόμο για το μετά-καπιταλιστικό μέλλον τους. Με την κατάρρευση, τα πακέτα διάσωσης και την πλήρη αποτυχία να επιδιώξουν κάποιου είδους αποτελεσματική στρατηγική αποκατάστασης, οι ενδείξεις είναι πολύ σαφείς: το σύστημα θα αφεθεί να καταρρεύσει πλήρως, καθαρίζοντας έτσι το έδαφος για μια προ-αρχιτεκτονημένη «λύση». Το Σημείο Μηδέν (στους δίδυμους πύργους) μπορεί να θεωρηθεί ως μια μεταφορά, με την καπιταλιστική οικονομία ως τους Δίδυμους Πύργους.
Και τα τοξικά παράγωγα καθιστούν σαφές το γεγονός ότι η κατάρρευση είναι στην πραγματικότητα μια ελεγχόμενη κατεδάφιση. Μου φαίνεται αναπόφευκτο, δεδομένων των πολλών ενδείξεων, ότι ο στρατιωτικός νόμος θα αποτελέσει μέρος της διαδικασίας μετάβασης, δήθεν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομικής κατάρρευσης.
Ίσως κατάρρευση της τροφικής αλυσίδας, λόγω κατάρρευσης της ενεργειακής αλυσίδας εφοδιασμού. Η ανταπόκριση έκτακτης ανάγκης των ΗΠΑ στη Νέα Ορλεάνη και μετά στην Αϊτή, μας δίνει περισσότερες ενδείξεις, πραγματικές επί τόπου δοκιμές, τι είδους αντιμετώπιση «έκτακτης ανάγκης» μπορούμε να περιμένουμε. Πρώτα απ΄όλα έρχεται η ασφάλεια των δυνάμεων κατοχής. Αυτοί που θα υποφέρουν σε έκτακτη ανάγκη θα αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν αντάρτες παρά σαν θύματα που χρειάζονται βοήθεια. Στην περίπτωση της Αϊτής, η αντίδραση των ΗΠΑ μπορεί να περιγραφεί αποκλειστικά ως ένα σκόπιμο σχέδιο γενοκτονίας. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται θαμμένοι σε συντρίμμια μετά από ένα σεισμό, οι πρώτες 48 έως 72 ώρες είναι απολύτως κρίσιμες αναφορικά με τα ποσοστά επιβίωσης. Όταν ο στρατός των ΗΠΑ μπλοκάρησε συστηματικά όλη την ξένη βοήθεια εκείνες τις κρίσιμες ώρες, γύρισε πίσω γιατρούς και άμεση βοήθεια, σφράγισε τη μοίρα χιλιάδων ανθρώπων που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πολλά εφιαλτικά σενάρια δεδομένων αυτών των δυσοίωνων σημαδιών. Ο Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν εφιάλτες που συνέβησαν πραγματικά, με εκατομμύρια να πεθαίνουν και οι ίδιες αυτές τραπεζικές δυναστείες ενορχήστρωσαν αυτά τα σενάρια και στη συνέχεια κάλυψαν τα ίχνη τους. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε και το Δόγμα του Σοκ και Δέος, όπου η καταστροφή θεωρείται ως ευκαιρία - όταν «τα πράγματα μπορούν να γίνουν όταν διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν».
Νωπά έχουμε ακόμη τα κύματα σοκ που μας εστάλησαν στις 9 / 11, και πάλι, όταν κατέρρευσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Και τώρα περιμένουμε το πραγματικά μεγάλο σοκ, τη γενική κατάρρευση της κοινωνίας. Την τελική έκδοση του Δόγματος Σοκ και Δέος: «Αν η κατάρρευση είναι συνολική, μπορούμε να πετύχουμε όλα τα κολασμένα πράγματα που θέλουμε να πετύχουμε». Δεν θα διακινδυνεύσω να διατυπώσω μία εικασία για το πώς θα παιχτεί αυτή η διαδικασία μετάβασης, αλλά περιμένω ότι θα είναι ένας εφιάλτης με τη μία ή την άλλη μορφή. Ήδη ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός αστέγων υποφέρει ένα εφιάλτη, από κάθε άποψη. Τη μια μέρα ζείτε σε ένα σπίτι του οποίου η αξία ανεβαίνει, πηγαίνετε σε μια καλή δουλειά και την επόμενη η οικογένειά σας είναι έξω στους δρόμους.
Αυτός είναι εφιάλτης. Ο χρόνος μετάβασης θα είναι μια δύσκολη περίοδος, αλλά θα είναι ένα μεταβατικό στάδιο, θα είναι προσωρινή, όπως με έναν πόλεμο.
Και όπως και με τον πόλεμο, θα επιτρέψει την κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση την επαύριον.
Σκεφτείτε πως μετασχηματίστηκε η Ιαπωνία και η Γερμανία κοινωνικά και πολιτικά από τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Ήταν ασκήσεις κοινωνικής μηχανικής, όπως ήταν και ο προηγούμενος μετασχηματισμός από τον Μουσολίνι και Χίτλερ.
Αν και τα αποτελέσματα ήταν πολύ διαφορετικά, σε κάθε περίπτωση η πλήρης κατάρρευση / ήττα ήταν το προοίμιο για την ανοικοδόμηση. Η συνολική κατάρρευση της καπιταλιστικής οικονομίας είναι προδοκιμασμένη, είναι απλώς η εφαρμογή μιας αποδειγμένης φόρμουλας. Το δεύτερο σκέλος της μαθηματικής φόρμουλας θα είναι κάποια νέα κοινωνική τάξη, ή ίσως κάποια παλιά κοινωνική τάξη, ή κάποιο μίγμα.
Κάτι κατάλληλο για μια μη αναπτυσσόμενη, εντέλλουσα οικονομία. Αυτό είναι το πρώτο μέρος του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας:
Έχει επιτρέψει τη δημιουργία της υποδομής που απαιτείται για να αντιμετωπίσει την κατάρρευση της κοινωνίας και να παρέχει ασφάλεια για τη διαδικασία της ανοικοδόμησης. Το δεύτερο μέρος του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας αναφέρεται στη γεωπολιτική διάσταση μιας παγκόσμιας οικονομίας βασισμένης στη μη ανάπτυξη. Προηγουμένως ανέφερα ότι η γεωπολιτική ήταν διαφορετική στο καθεστώς του καπιταλισμού από ότι ήταν στο καθεστώς της μοναρχίας. Η όλη δυναμική ήταν διαφορετική. Παρομοίως, πολλά πράγματα θα αλλάξουν και κατά την αλλαγή από τον χαοτικό, προσανατολισμένο στην ανάπτυξη καπιταλισμό, προς ένα κεντρικό, μικροδιαχειριζόμενο, οικονομικό καθεστώς.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τη σημασία του ελέγχου των αποθεμάτων πετρελαίου.
Σε μια οικονομία ανάπτυξης, τα κέρδη ήταν το βραβείο,
Ο έλεγχος των αγορών και των διαύλων διανομής τους επέτρεπε να έχουν το επάνω χέρι στο παιχνίδι. Οι τοπικοί δικτάτορες μπορούσαν να διαχειρίζονται τα πράγματα όπως ήθελαν και να παίρνουν το μερίδιό τους από τα έσοδα από το πετρέλαιο, στο βαθμό που τηρούσαν τις συμβάσεις τους με τις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου που ήταν στην ευχάριστη θέση να το πωλούν στους πλειοδότες.
Σε μια οικονομία μη ανάπτυξης, όπου η έμφαση δίνεται στον άμεσο έλεγχο της προσφοράς και κατανομής των πόρων, καθίσταται αναγκαίο να διασφαλίζονται, με τη στρατιωτική έννοια, οι πηγές του πετρελαίου και οι δίοδοι της κυκλοφορίας του. Δεν αρκεί πλέον μόνο να επωφελούνται. Η εξασφάλιση των πηγών καθώς και η κατ ευθείαν κατανομή της διανομής αποτελεί το θεμέλιο για τη μικροδιαχείρηση της οικονομίας μη ανάπτυξης. Αυτό ισχύει και για τους άλλους κρίσιμους πόρους, όπως για το ουράνιο και τα σπάνια μέταλλα που χρειάζονται για την «άμυνα» και τις βιομηχανίας ηλεκτρονικών. Στην πραγματικότητα, είμαστε στο μέσον ενός πολέμου αρπαγής πόρων με την Κίνα και τη Ρωσία να πραγματοποιούν μακροπρόθεσμες ενεργειακές συμφωνίες με το Ιράν και τη Βενεζουέλα, την Κίνα να αγοράζει γεωργικές εκτάσεις στην Αφρική, την Ουάσιγκτον να κάνει μακροπρόθεσμες συμφωνίες για τα βιοκαύσιμα της Βραζιλίας και υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα. Με πολλούς τρόπους ο Ιμπεριαλισμός επιστρέφει στις ημέρες της αποικιοκρατίας, όταν το μοντέλο ήταν η άμεση διοίκηση, παρά το καπιταλιστικό μοντέλο: κερδοσκοπία εταιρειών από επενδύσεις υπό δικτάτορες που καταστέλλουν τους πληθυσμούς τους.

Υπάρχει μια φυσική επιστροφή στη δυναμική των "παλιών καλών ημερών της αυτοκρατορίας», όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης επικέντρωναν τις οικονομικές τους δραστηριότητες μέσα στις ατομικές σφαίρες επιρροής τους.

Στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τώρα στο Πακιστάν και την Υεμένη, οι ΗΠΑ με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ βάζει ένα πολύ μη ειρηνικό χέρι στο παιχνίδι αρπαγής των πόρων. Είναι το χέρι του δυνάστη, «έχω το μεγαλύτερο όπλο, έτσι θα πάρω αυτό που θέλω». Αυτές οι επιθετικές ενέργειες είναι πολύ προκλητικές για τη Ρωσία και την Κίνα και απειλητικές για τα ζωτικά οικονομικά τους συμφέροντα.
Εκτός από όλο αυτό το μπλοκάρισμα του πετρελαίου, οι ΗΠΑ έχει περιβάλει τη Ρωσία και την Κίνα με στρατιωτικές βάσεις και επιτάχυνε τελευταία τις εγκαταστάσεις αντιπυραυλικών συστημάτων στα σύνορά τους, εν μέσω έντονων ενστάσεων Ρωσίας και Κίνας. Οι ΗΠΑ είναι σκοπίμως προκλητικές και απειλούν ζωτικά συμφέροντα αυτών των πιθανών αντιπάλων.
Σε ανταπάντηση σχηματίζονται συμμαχίες σε διμερή βάση και με τη μορφή SCO.
Η Κίνα και η Ρωσία είναι πολύ κοντά στη στρατιωτική τους συνεργασία και στην ανταλλαγή τεχνολογίας. Ο στρατηγικός σχεδιασμός τους βασίζεται στην αναμονή μιας επίθεσης των ΗΠΑ και η στρατηγική αντιμετώπιση της βασίζεται στην αρχή του ασύμμετρου πολέμου. Για παράδειγμα, ένας πύραυλος ενός εκατομμυρίου δολαρίων ικανός να αποτρέπει ένα αεροπλανοφόρο πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ή, ίσως, μια χούφτα πυραύλων ικανών να απενεργοποιήσουν τα συστήματα εντολών και ελέγχου των δορυφόρων του Πενταγώνου. Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ δαπανούν αστρονομικά ποσά για την ανάπτυξη δυνατότητας πρώτου χτυπήματος με διαστημικά οπλικά συστήματα, κλπ.
Τα νέα αντιπυραυλικά συστήματα αποτελούν σημαντικό μέρος της στρατηγικής πρώτου χτυπήματος, μειώνοντας την ικανότητα της Ρωσίας ή της Κίνας για την επιβολή αντιποίνων. Τα συστήματα αυτά είναι κάτι παραπάνω από προκλητικά.
Είναι το σύγχρονο ισοδύναμο του να παρατάσσεις το στρατός σου στα σύνορα του αντιπάλου σου. Αν υπάρξει πυρηνική ανταλλαγή μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, οι ιστορικοί θα αναφέρουν όλα αυτά τα πράγματα που έχω αναφέρει ως «προφανή σημάδια» ότι ο πόλεμος ήταν προ των θυρών. Παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν με το σενάριο που προηγήθηκε πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όταν η Γερμανία είχε επισκιάσει οικονομικά τη Βρετανία, όπως σήμερα η Κίνα επισκιάζει τις ΗΠΑ. Και στις δύο περιπτώσεις, μια «απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί η ηγεμονία» μπορεί να ιδωθεί ως η αιτία του πολέμου. Μπορεί να γίνει ή να μην γίνει τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά όλες αυτές οι προετοιμασίες καθιστούν σαφές ότι η τραπεζική μας ελίτ προτίθενται να προΐσταται σε ένα παγκόσμιο σύστημα, με γάντζο ή απατεωνιά. Αν ήθελαν μια ειρηνική ρύθμιση, μια διανομή της πίτας του τρίτου κόσμου, ας το πούμε έτσι, θα μπορούσε εύκολα να διευθετηθεί ανά πάσα στιγμή συνοδευόμενη με ουσιαστικό πυρηνικό αφοπλισμό.
Η Κίνα και η Ρωσία θα ήθελαν να δουν ένα σταθερό, πολυπολικό κόσμο.
Είναι μόνον οι ελίτ των τραπεζιτών μας που έχουν εμμονή με την παγκόσμια κυριαρχία.
Είναι πιθανό ότι ο πυρηνικός πόλεμος είναι ένα «επιθυμητό αποτέλεσμα», επιτυγχάνοντας μείωση του πληθυσμού και καθιστώντας την κατάρρευση ακόμη πιο ολοκληρωτική.
Ή, ίσως, γίνει στην Κίνα και τη Ρωσία μια προσφορά που δεν θα μπορούν να αρνηθούν: «Παραιτηθείτε από την οικονομική κυριαρχία σας στο Παγκόσμιο Σύστημα μας, ή θα αντιμετωπίσετε τις συνέπειες».

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η ελίτ των τραπεζιτών, οι κυρίαρχοι του σύμπαντος, σκοπεύουν να προεδρεύσουν σε ένα μικροδιαχειριζόμενο παγκόσμιο σύστημα. Το έργο της κατάρρευσης έχει πλέον δρομολογηθεί και η επιχείρηση «απόκλεισε γύρω-γύρω τον εχθρό σου» φαίνεται να έχει λίγο-πολύ ολοκληρωθεί.

Από στρατηγική προοπτική, θα υπάρξει κάποιο σημείο ενεργοποίησης, κάποιο στάδιο στο σενάριο οικονομικής κατάρρευσης, όταν η γεωπολιτική αντιπαράθεση θα κριθεί ως πιο συμφέρουσα.
Είναι μια πολυδιάστατη σκακιέρα με το χρονοδιάγραμμα των διαφόρων κινήσεων να συντονίζονται πολύ προσεκτικά.
Από το γενικό σχηματισμό, φαίνεται ότι πλησιάζει το φινάλε. Η εξουσία θα ασκείται μέσω αυταρχικών παγκόσμιων γραφειοκρατιών οι οποίες θα παίρνουν οδηγίες πως θα πορευτούν από τη βασιλική οικογένεια.
Το μοντέλο αυτό έχει ήδη λειτουργήσει εδώ και αρκετό καιρό μέσα από τις διάφορες σφαίρες επιρροής, όπως με τα προγράμματα αναδιάρθρωσης που επιβάλλονται στον τρίτο κόσμο ως προϋπόθεση για τη χρηματοδότησή του. Κάθε φορά που υπάρχει αλλαγή εποχής, η προηγούμενη εποχή πάντοτε δαιμονοποιείται στη μυθολογία.

Επειδή οι κυβερνήσεις έχουν βυθιστεί τόσο πολύ στο χρέος, οι τραπεζίτες είναι σε θέση να υπαγορεύουν τους όρους των εθνικών προϋπολογισμών ως προϋπόθεση για να κρατούν ανοιχτή την πρόσβαση στην πίστωση. Η οικονομία του άνθρακα με τους κεντρικά καθοριζόμενους προϋπολογισμούς της παρέχει ένα πολύ απλούστερο και πιο άμεσο τρόπο μικροδιαχείρησης της οικονομικής δραστηριότητας και την κατανομή των πόρων σε όλη την υδρόγειο. Για να ανοίξει ο δρόμος για την οικονομία πιστώσεων άνθρακα, θα είναι απαραίτητο να καταρρεύσουν τα δυτικά νομίσματα, να καταστούν άνευ αξίας με τα έθνη να βυθίζονται όλο και περισσότερο σε πτώχευση και το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα να συνεχίζει να απαξιώνεται συστηματικά, (βλ. US Debt-to-GDP 600%, The Whole Thing Will Collapse το χρέος των ΗΠΑ είναι 600% του ΑΕΠ. Το όλο πράγμα θα καταρρεύσει). Το νόμισμα του άνθρακα θα εισαχθεί ως μια εμπνευσμένη, προοδευτική «λύση» στην κρίση, ένα νόμισμα που συνδέεται με κάτι πραγματικό και τη βιωσιμότητα. Το παλιό νομισματικό σύστημα θα δαιμονοποιηθεί και πάλι η μυθολογία θα περιέχει πολλά που θα είναι αλήθεια. Πιθανώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα προγραμματίζονται προσεκτικά προσφέροντας χαμηλού επιπέδου απόδραση από την πραγματικότητα και ψεύτικες ειδήσεις, μιας πιο εξελιγμένης έκδοσης του στυλ προπαγάνδας για ομαδική σκέψη που περιγράφεται στο (βιβλίο) 1984. Κάτι σαν αυτό που λίγο πολύ ήδη έχουμε και σήμερα.
Το μη εμπορικό διαδίκτυο, αν θα υπάρχει, θα περιορίζεται στην παρακολούθηση επίσημων σχεδιασμένων "chat sites» και άλλων τύπων εξυγιασμένων φόρουμ. Με τέτοια εστίαση στη κοινωνική μικροδιαχείριση δεν περιμένω η οικογένεια να επιβιώσει στη νέα εποχή και περιμένω η κινδυνολογία για κακομεταχείριση των παιδιών να είναι ο μοχλός που θα χρησιμοποιηθεί για να αποσταθεροποιήσει την οικογένεια.
Είναι περιττό να πω ότι θα επιβάλλεται η συστηματική χρήση ψυχοτρόπων ουσιών ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ανταπεξέλθουν συναισθηματικά με ένα τέτοιο στείρο, απάνθρωπο περιβάλλον.
Για να γίνει δυνατός ένας τόσο ριζικός μετασχηματισμός είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι απαιτείται ένα πολύ μεγάλο σοκ, της κλίμακας μιας κατάρρευσης, ενός κοινωνικού χάους και, ενδεχομένως, της κλίμακας μιας πυρηνικής ανταλλαγής.
Χρειάζεται να υπάρξει μια σιωπηρή εντολή «κάντε ό, τι είναι απαραίτητο να μπορέσει να κινηθεί η κοινωνία ξανά».Το σοκ θα πρέπει να αφήσει τους ανθρώπους σε κατάσταση πλήρους αδυναμίας που να συγκρίνεται με αυτήν των επιζώντων στα βομβαρδισμένα χαλάσματα της Γερμανίας και Ιαπωνίας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τίποτα λιγότερο δεν θα αρκεί. Την ακρίβεια της πρόγνωσης, ως πρόβλεψης, φυσικά είναι αδύνατον να την γνωρίζουμε εκ των προτέρων.
Ωστόσο, κάθε μέρος της πρόβλεψης βασίστηκε σε πρόδρομα σημάδια που υπάρχουν ήδη, στον τρόπο λειτουργίας που έχει ήδη εισαχθεί, σε τάσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει, αισθήματα που έχουν εκφραστεί, σινιάλα που έχουν δοθεί και ενέργειες που έχουν αναληφθεί και των οποίων οι συνέπειες μπορούν να προβλεφθούν με βεβαιότητα. Επιπλέον, κοιτώντας όλους αυτούς τους δείκτες μαζί, βλέπει κανείς μια ορισμένη νοοτροπία, μια απολυταρχική αποφασιστικότητα για την εφαρμογή της «ιδανικής λύσης» χωρίς συμβιβασμό, χρησιμοποιώντας ακραία μέσα και με αχαλίνωτη τόλμη.
Οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι έχουν αποτελέσει πρόβες γι αυτήν την ιστορική στιγμή.
Η υποδομή του αστυνομικού κράτους έχει ήδη τεθεί και έχει τεσταριστεί.
Η οικονομία βρίσκεται σε στάδιο κατάρρευσης.
Ο εχθρός είναι περιτριγυρισμένος με πυραύλους.
Αν όχι τώρα το τελικό έπαθλο, τότε πότε θα υπάρξει μια καλύτερη ευκαιρία;
Οι ελίτ σχεδιαστές υποστηρίζονται από κατάλληλες ομάδες προβληματισμού και γνωρίζουν ότι η νέα κοινωνία πρέπει να έχει συνοχή διαφόρων τύπων. Έχουν ήδη αρκετή εμπειρία με την κοινωνική μηχανική όταν προετοίμαζαν την άνοδο του φασισμού και στη συνέχεια όταν εγκαθιστούσαν τα μεταπολεμικά καθεστώτα.
Καθώς έχουμε δει ελίτ και λαϊκό κίνημα να υποστηρίζουν το κίνημα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η αυθαίρετη ανεπάρκεια των πιστώσεων άνθρακα μπορεί εύκολα να ρυθμιστεί με το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος…
Και η κινδυνολογία για εξάντληση του πετρελαίου είναι πάντα διαθέσιμη ως ένα πρόσθετο στήριγμα. Όπως το έχουν εκφράσει συχνά οι εκπρόσωποι των ελίτ, όταν έρθει η ώρα, οι μάζες θα ζητήσουν να επιβληθεί η νέα παγκόσμια τάξη. Η φύση της υπηρεσίας ασφάλειας έχει σηματοδοτηθεί σαφώς με την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων από το 1998 στο Σιάτλ και μετά με την αυξημένη χρήση σκληροτράχηλων δολοφόνων μισθοφόρων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, από την υπερβολική και καταχρηστική συμπεριφορά της αστυνομίας, από τις διαδικασίες ασφαλείας στα αεροδρόμια, το Γκουαντάναμο και τις απαγωγές, τη δημιουργία στρατιωτικού κλάδου εσωτερικών υποθέσεων προσανατολισμένου στην αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό και από τον τρόπο που χειρίστηκαν τις έκτακτες περιστάσεις Κατρίνα και Αϊτή.

Θα ήταν μεγάλο λάθος να σκεφτούμε τις…  επιχειρήσεις (Κατρίνα και Αϊτή) ως αποτυχημένες.
Ήταν ασκήσεις διαχείρισης ενός συγκεκριμένου τύπου κατάρρευσης ενός συγκεκριμένου είδους που θα πρέπει να εφαρμόζονται σε ορισμένους πληθυσμούς με την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν να θεωρούνται κατάλληλα για τη χορήγηση βοήθειας σε αμάχους θύματα καταστροφών. Αυτά τα επιλεγμένα θύματα φυσικών καταστροφών θα θεωρούνται πρωτίστως ως απειλή για την αστική τάξη, ή ίσως ανεπιθύμητοι ώστε να φυλακίζονται ή να εξοντώνονται.
Θα δαιμονοποιούνται ως στασιαστές και αρχαιοκάπηλοι.
Αυτές οι δύο ασκήσεις δεν ήταν καθόλου αποτυχημένες.
Ήταν ανησυχητικά επιτυχείς, ως προς την πραγματικού χρόνου μυθολογία PR.

Ο περιορισμένος ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες θα είναι κατά κύριο λόγο κατανεμητές των εντελλόμενων προϋπολογισμών, έχει με σαφήνεια σηματοδοτηθεί από τις μακροβιότατες πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στον Τρίτο Κόσμο και από τον τρόπο που οι τραπεζίτες έχουν ασκήσει διδακτορία στις κυβερνήσεις με τις εκτεταμένες διασώσεις.
Το παράδειγμα των προϋπολογισμών των δικαιωμάτων άνθρακα επιτυγχάνει την ίδια μικροδιαχείριση με πολύ πιο άμεσο τρόπο και είναι το φυσικό αποτέλεσμα της ώθησης για επιβολή αυστηρών ορίων άνθρακα..