Παιδί συνήθιζα να κλοτσάω πετρούλες…

Παιδί συνήθιζα να κλοτσάω πετρούλες…
Εκεί που περπατούσα αμέριμνος σφυρίζοντας…
Για αυτό και άνοιγαν εύκολα τα παπούτσια μου…

Θυμάμαι η Μάνα μου με μάλωνε συνέχεια για αυτό…
Όμως εγώ όπου έβρισκα πετρούλα κλωτσιά κατευθείαν…
Το είχα συνηθίσει βλέπεις και η συνήθεια όταν δε σε κουράζει δεν αλλάζει…
Ακόμα και τώρα μεγάλος κλοτσάω πετρούλες και χαλάω τα παπούτσια μου…
Μέχρι χτες…που έσταξε αίμα μια πετρούλα όταν τη κλότσησα…
Ταράχτηκα….
Την έπιασα στα χέρια μου…
Το αίμα έτρεχε…ποτάμι…
Λέρωσα το λευκό μου πουκάμισο…
Το γαλάζιο μου παντελόνι…
Τα χέρια μου…
Ξαφνικά και τα μάτια μου…γέμισαν αίμα…
Μετά το σώμα μου…απ’ τη κορφή ως τα νύχια…αίμα…
Κοκκίνισε το δέρμα μου…
Η ψυχή μου…
Η σκέψη μου…
Όλα βαμμένα αίμα…ζεστό...κόκκινο…πηχτό…
Τρόμαξα…
Προσπάθησα να συγκροτήσω τη σκέψη μου… 
Που κρυβόταν τόσο αίμα σε μια πετρούλα αναρωτήθηκα…
Και τότε θυμήθηκα…
Χιλιάδες χρόνια…χιλιάδες νεκροί!...
Έλληνες…χιλιάδες… 
Που πότισαν με αίμα κάθε πετρούλα αυτού του τόπου…
Σήμερα…έκανα την πρωινή μου βόλτα όπως πάντα…
Όμως…για πρώτη φορά στη ζωή μου δε κλότσησα ούτε μια πετρούλα …
"μη φοβάσαι Μάνα…" είπα μέσα μου…"δε θα χρειαστεί να ξαναγοράσω καινούργια παπούτσια…μεγάλωσα πια!..."
{Χάρης Καφετζόπουλος}