Παρλάπιπας: Ποιητικό μήνυμα στον τηλεθεατή της σαβούρας, του τρόμου, και της προπαγάνδας

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Ποιητικό μήνυμα στον τηλεθεατή της σαβούρας, του τρόμου, και της προπαγάνδας

ΣΕ ΓΔΑΡΑΝΕ ΠΟΤΕ ζωντανό; Σου σπάσανε τα κόκκαλα, ένα-ένα, για ώρες; Σε κρέμασαν στον πλάτανο του χωριού σου ανάποδα έχοντας ανάψει φωτιά που έφτανε ως το κεφάλι σου; Βίασαν τη μάνα σου μπροστά στον πατέρα σου και μπροστά σ’ όλα τα παιδιά της; Βίασαν τη γυναίκα σου μπροστά σου και μπροστά στ’ αδέρφια σου; Πήραν το γιο σου στο χαρέμι για να γλείφει τον πούτσο του Αγά; Σου κάμανε περιτομή στα είκοσι με το ζόρι; Σ’ έσφαξαν ποτέ ακουμπώντας τον λαιμό σου πάνω στο κούτσουρο; Έσβησ…
αν το πρόσωπο της κόρης σου με φερετζέ; Της αφαίρεσαν με ξυράφι την κλειτουρίδα; Ξέρεις τί είναι το παλούκωμα; Είδες τον αδερφό σου να τον παλουκώνουν γιατί δεν προσκύνησε;

ΟΧΙ!

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ σ’ ενόχλησαν οι γιορτές του άθλιου Ερτογάν για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Μέχρι και τον φοβερό θεσμό των γενιτσάρων που ούτε ο Διάβολος δεν θα μπορούσε να επινοήσει, αυτοί τον επινόησαν, τον εφάρμωσαν και τον γιόρταζαν προχθές.

Κατάντησε οι Γενοκτόνοι να γιορτάζουν τις γενοκτονίες τους κι εσύ να τις ακούς, να τις βλέπεις με την ηδονή του σαδοχομαζοχιστή. Έτσι σε κατάντησαν, τηλεθεατή της σαβούρας, του τρόμου, της προπαγάνδας. Καμμιά διαμαρτυρία που η Γενοκτονία κατάντησε γιορτή. Φυσικότατα όλα. Ειδήσεις των δύο λεπτών. Τον άλλο χρόνο στη γιορτή μπορεί να είναι καλεσμένος και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Και η Ρεπούση.

ΜΑ, ΦΥΣΙΚΑ, ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ σκατοφυλλάδες, αλλά ποτέ το αριστούργημα του Άντον Ντόντσεφ «Ο Μανόλ με τα εκατό αδέρφια». Μα πώς να διαβάσετε έναν Βούλγαρο πρώτου μεγέθους, εσείς που διαβάζετε και την έσχατη αμερικανιά; (Μανταμσουσούδες μου!!!). Όπου ο συγγραφέας καταγράφει τη φρίκη του εξισλαμισμού της Ροδόπης. Αντιγράφοντας από δυο παράλληλα χρονικά. Το ένα ενός Βούλγαρου Αγιορίτη και το άλλο ενός Γάλλου ναυάρχου που αιχμαλωτίστηκε στην πολιορκία του Χάνδακα.

ΓΙΟΡΤΗ ΛΟΙΠΟΝ Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ Κωνσταντινούπολης. Κι εσύ τσιμουδιά. Της «Ισταμπούλ» καθώς επέμενε ο άλλος. Επέμενε, κι εγώ του είπα: «Αφού σέβεσαι τοσο πολύ τις ονομασίες των πόλεων, όπως τις αποδίδουν οι σημερινοί τους κάτοικοι, τότε γιατί δεν λες ποτέ, μα ποτέ, Τεχράν την Τεχεράνη, Αλ Χαΐρα το Κάιρο, Ισκαντάρια την Αλεξάνδρεια, Ρόμα τη Ρώμη, Παρί το Παρίσι, Λόντον το Λονδίνο; Γιατί; Γιατί έχεις κωλοσφίξιμο με τους Έλληνες. Κουμάσι!».

Γιάννης Υφαντής

“Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου”