Παρλάπιπας: Ενδυματολογική συμπεριφορά βουλευτών και δημοσίων υπαλλήλων

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Ενδυματολογική συμπεριφορά βουλευτών και δημοσίων υπαλλήλων

Γράφει ο Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης
Αφορμή της παρούσας επιστολής είναι ο πολύς λόγος που γίνεται τελευταία σχετικά με την...
ενδυματολογική προτίμηση των ‘’προοδευτικών’’ βουλευτών (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτός ο όρος), κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ οι οποίοι απεχθάνονται την γραβάτα όπως ο δράκουλας το σχήμα του σταυρού. Το αυτό ισχύει και για τους ‘’συντηρητικούς’’ βουλευτές (ούτε αυτόν τον όρο έχω καταλάβει), που εμμένουν πεισματικά να φοράνε μονίμως γραβάτα δίνοντάς σου την εντύπωση ότι και για μπάνιο στην θάλασσα πηγαίνουν με γραβάτα.

Αιτία της παρούσας επιστολής (διότι άλλο αφορμή κι άλλο αιτία), είναι ο άκρατος ενδυματολογικός αβδηριτισμός ο οποίος επικρατεί γενικά (πλην εξαιρέσεων), κυρίως μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων και λοιπών κρατικών λειτουργών στους χώρους εργασίας τους. Φαινόμενο που χρονικά προσδιορίζεται μάλλον από την εποχή της μεταπολίτευσης και εντεύθεν όπου στις υπηρεσίες και τους οργανισμούς της δημόσιας διοίκησης επικράτησε ένα πνεύμα ενδυματολογικής χαλαρότητας στο πλαίσιο μιας γενικότερης ‘’χύμα’’ αντίληψης που συνοψίστηκε στην φράση ‘’έλα μωρέ…’’.

Αλλά ας ορίσουμε τις έννοιες των λέξεων.

Ο τρόπος ένδυσης του καθενός (όπως και η Γλώσσα του Σώματος), ανήκει στην Εξωλεκτική Επικοινωνία. Συνεπώς με την ενδυματολογική μας συμπεριφορά επικοινωνούμε δίνοντας το στίγμα κάποιων στοιχείων της προσωπικότητάς μας. Υπ` αυτήν την έννοια ο καθένας έχει δικαίωμα να ντύνεται όπως επιθυμεί για να εναρμονίζει την εμφάνισή του με την προσωπικότητά του αλλά και την ψυχολογική του διάθεση. Πέρα όμως από την υποκειμενική αυτή αντίληψη η οποία είναι σεβαστή, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο επαγγελματικό περιβάλλον, υπάρχουν κάποιοι ορθολογιστικοί κανόνες ενδυματολογικής συμπεριφοράς οι οποίοι είναι δοκιμασμένοι και αποδεκτοί από την κοινή και την δημόσια γνώμη διότι χωρίς να αντιβαίνουν τα στοιχεία της προσωπικότητας, αποτελούν την ουσιαστική πολιτική του ντυσίματος η οποία δεν σχετίζεται με υποκειμενικές ιδεολογικές αντιλήψεις, πολιτικές πεποιθήσεις, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και συμπλέγματα.

Αυτή η ουσιαστική πολιτική του ντυσίματος η οποία ονομάζεται και ρεαλπολιτίκ (realpolitik), προϋποθέτει την απλότητα, την ουσιαστικότητα και τον ορθολογισμό που πρέπει να διακρίνουν την ενδυματολογική μας συμπεριφορά.

Απλότητα, γιατί αποφεύγει κάθε τι το περιττά εντυπωσιακό.

Ουσιαστικότητα, γιατί αιτιολογεί πλήρως την χρησιμότητα ή τον συμβολισμό του κάθε ενδυματολογικού πρόσθετου βοηθήματος (αξεσουάρ) όπως είναι η γραβάτα, το μαντηλάκι στην αριστερή τσέπη του σακακιού, τα μανικετόκουμπα κλπ.

Ορθολογισμό, γιατί υπάρχει αλληλεξάρτηση και λογική συνέχεια μεταξύ των ειδών ένδυσης, αλλά και της δαπάνης που γίνεται γι` αυτά.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των τριών προϋποθέσεων παραθέτω τα ακόλουθα:

1) Δεν είναι υποχρεωτικό να φοράμε παντού και πάντα γραβάτα αλλά ούτε να μην φοράμε ποτέ και πουθενά. Η γραβάτα είναι ένα ενδυματολογικό αξεσουάρ που φοριέται ‘’ένεκα τιμής’’ και τίποτε άλλο. Δεν νοηματίζει καπιταλισμούς, ολιγαρχίες, πλουτοκρατίες και δεν σχετίζεται με πολιτικές πεποιθήσεις αριστερο-προοδευτικο-κομουνιστικών ιδεολογιών. Όποιοι νομίζουν κάτι τέτοιο, προσδίδουν στην γραβάτα, (δηλαδή στο πρόσθετο αυτό αξεσουάρ που δεν είναι καν ρούχο), ιδιότητες επιπέδου ιδεών και ιδεολογιών που μόνο ο άνθρωπος ως σκεπτόμενο ον μπορεί να έχει και που οι ιδεολογίες του δεν μπορούν να αντικατοπτρίζονται στην απόρριψη ή την υιοθέτηση ενός ενδυματολογικού βοηθήματος. Το ίδιο ισχύει γι` αυτούς που νομίζουν ότι το ‘’ένεκα τιμής’’, αποδίδεται μόνο όταν φοράνε γραβάτα εξ ου και δεν την αποχωρίζονται ποτέ προσδίδοντας σ` αυτήν σεβαστικές ιδιότητες που μόνο η σημαία μας έχει.

Κύριοι, το ζήτημα δεν είναι αν πρέπει να φορέσετε γραβάτα στη Βουλή ή στις διπλωματικές επισκέψεις των επιτετραμμένων βαρβαρούληδων. (εκ του αρχαιοελληνικού βαρ-βαρ). Το ζήτημα είναι ότι όταν φοράτε κοστούμι (ίδιο πανταλόνι-σακάκι), οφείλετε να φοράτε και γραβάτα διότι υπάρχει αλληλεξάρτηση και λογική συνέχεια (όπως προαναφέρθηκε) του κουστουμιού με την γραβάτα. Αν δεν θέλετε να φορέσετε γραβάτα (πράγμα απολύτως επιτρεπτό), τότε θα έχετε φορέσει διαφορετικό παντελόνι-σακάκι και όχι κοστούμι. Στην περίπτωση αυτή θα φορέσετε πουκάμισο με κουμπιά στις μύτες των γιακάδων (button down λέγονται στην βαρβαρική), για να συγκρατούνται οι γιακάδες όρθιοι και να μη καβαλάνε τα πέτα των σακακιών σας.

2) Σταματήστε να φοράτε μόνο μπλε και γκρι κοστούμια λες και δεν υπάρχει άλλο χρώμα στην αγορά της ανδρικής ένδυσης. Απελευθερωθείτε από μικροαστικές ιδεοληψίες και στο πλαίσιο πάντα της ουσιαστικής πολιτικής του ντυσίματος δείτε τον εαυτόν σας μέσα σε σακάκια τύπου ‘’μπλέιζερ’’ (λέγονται στην βαρβαρική) που συνδυάζονται με μπεζ ή γκρι πανταλόνια και σακάκια σε τόνους κοκκινωπού καφέ (λέγονται και ‘’πιε- ντε- πουλ’’), που συνδυάζονται με μπλε παντελόνια. Ο συνδυασμός γκρι σκούρου παντελονιού με γκρι ανοιχτόχρωμο σακάκι (που έχω δει κατ` επανάληψη), πρέπει να αποφεύγεται, διότι υπήρξε προσφιλής της μόδας στην δεκαετία του `80. Γενικότερα, ότι είναι μοντέρνο είναι περιστασιακό και πρόσκαιρο διότι η μόδα παραλλάσσεται συνεχώς και συνεπώς όποιος την ακολουθεί περνάει μηνύματα περιστασιακής και πρόσκαιρης προσωπικότητας.

3) Αν επιθυμείτε ενδυματολογικές υπερβάσεις από την ρεαλπολιτίκ ενδυματολογική συμπεριφορά της οποίας πρότυπο υπήρξε και είναι ο κύριος Αβραμόπουλος, μπορείτε να υιοθετήσετε τον ‘’τυχαίο κανονισμό ελαφριάς ένδυσης’’ (έτσι λέγεται το casual στα ελληνικά) το οποίο συνηθίζει ο κύριος Βαρουφάκης και που σας πληροφορώ ότι είναι καθόλα αποδεκτό διότι διακρίνεται από τις προϋποθέσεις της απλότητας (η οποία όπως είπαμε, αποφεύγει κάθε τι το περιττά εντυπωσιακό) και του ορθολογισμού, διότι υπάρχει αλληλεξάρτηση και λογική συνέχεια μεταξύ των ειδών ένδυσης που προτιμά ο συγκεκριμένος Υπουργός. Δηλαδή, δεν κάνει λάθη!

4) Οι ενδυματολογικές συμπεριφορές των γυναικών της Βουλής είναι περισσότερο σωστές από αυτές των αντρών πλην μιας δυο εξαιρέσεων που περιστασιακά, κατά την θερινή περίοδο, βγάζουν μάτια με κάτι βαμβακερές (μακό) μπλουζίτσες που απεικόνιζαν αγρούς και εξωτικά πτηνά.

Όσον αφορά την ενδυματολογική συμπεριφορά των εργαζομένων στις υπηρεσίες της δημόσιας διοίκησης (πλην εξαιρέσεων, ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις), η κατάσταση είναι από λυπηρή έως απελπιστική.

Η εμπειρία έχει δείξει ότι ο εκλεκτισμός ή εκλεκτικισμός (που στην αισθητική εμφάνιση σημαίνει τάση επιλογής αντιφατικών στοιχείων και συνένωση όλων των εκφάνσεων της μόδας), κυριαρχεί στον τρόπο ένδυσης των υπαλλήλων και στελεχών της δημόσιας διοίκησης, ανεξαρτήτου θέσης ιεραρχίας και κατά την γνώμη μου οφείλεται στους εξής λόγους:

α) Στην αμφίδρομη σχέση μεταξύ της αδιαφορίας που επιδεικνύει η δημόσια διοίκηση για τους υπαλλήλους της γενικά και διαχρονικά (δεν εστιάζω στην περίοδο της οικονομικής κρίσης) και της αδιαφορίας την οποία ανταποδίδουν οι υπάλληλοι στην δημόσια διοίκηση.

Δηλαδή, εφόσον η δημόσια διοίκηση στερεί από τους εργαζόμενους την ανάληψη πρωτοβουλιών, την ανάπτυξη δεξιοτήτων, την αξιοκρατική εξέλιξη, την σύμφωνη με τα προσόντα τους αμοιβή και την παροχή κινήτρων αποδοτικότητας, οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιδρούν με αλλοτριωμένες συμπεριφορές προσφέροντας τις σωματο-ώρες τους μεταξύ ενός αμφιλεγόμενου ωραρίου κάρτας προσέλευσης και κάρτας αποχώρησης και επιδεικνύουν ένα επίπλαστο ενδιαφέρον για την εργασία τους περισσότερο για τα προσχήματα και τα μάτια των Ιουδαίων και λιγότερο για την επαγγελματική τους συνείδηση. Μετά από αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που είναι διάχυτη στους περισσότερους χώρους εργασίας της δημόσιας διοίκησης και που συνεπικουρείται με μια χωροθέτηση γραφείων, φοριαμών, καθισμάτων και επίπλων που η παλαιότητά τους και ιδίως η ανομοιομορφία τους σε παραπέμπει σε ‘’ενοικιάζεται όπως είναι επιπλωμένο’’, θέλεις να τηρούνται οι στοιχειώδης κανόνες της ουσιαστικής πολιτικής του ντυσίματος;

β) Η δημόσια διοίκηση και οι εργαζόμενοι σε αυτήν, ασκούν μονοπωλιακή αποκλειστικότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν και συνεπώς θεωρούν ότι το κοινό-πολίτες έχει την ανάγκη των υπηρεσιών τους κι όχι οι υπηρεσίες τους την ανάγκη του κοινού. Άρα με όποιες αισθητικές συμπεριφορές κι αν εμφανίζονται, (ενδυματολογικές, διακοσμητικές, και άλλες), η ζήτηση των υπηρεσιών τους δεν πρόκειται να μειωθεί διότι ο πολίτης δεν έχει εναλλακτική λύση εξυπηρέτησης.

Θεωρώ ότι οι δύο ανωτέρω λόγοι είναι αρκετοί (θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλους) για να γίνει αντιληπτό το μειωμένο ενδιαφέρον των δημοσίων υπαλλήλων για την ενδυματολογική τους συμπεριφορά που στον χώρο εργασίας τους βρίθει αντιφατικών στοιχείων τα οποία αγγίζουν τα όρια του λαϊκισμού αν όχι του εκχυδαϊσμού.

Συγκεκριμένα τα παντελόνια τζην που προέρχονται απ` τους λοστρόμους των πλοίων οι οποίοι φοράγανε το ανθεκτικό αυτό ύφασμα για να αντιμετωπίζουν τις καιρικές συνθήκες και που προεκτάθηκαν στους αγελαδάρηδες (κάου-μπόις), έχουν γίνει το ενδυματολογικό λάβαρο, η ιδεολογική παντιέρα των δημοσίων υπαλλήλων ανδρών και γυναικών. Ειδικά στους άντρες, το καραβόπανο αυτό ύφασμα είναι τόσο διαδεδομένο, που όταν εισέρχεσαι στους χώρους των γραφείων τους νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εργαστήριο-βιοτεχνία του δευτερογενή τομέα παραγωγής κι όχι σε δημόσια υπηρεσία. Η δε μόδα η οποία αφουγκράζεται τις ενδυματολογικές ανοησίες και τις μετατρέπει σε μαζική παραγωγή, λανσάρισε στην δεκαετία του `90, το τζην με σακάκι και γραβάτα για να του δώσει έναν αέρα επισημότητας.

Οι δε γραβάτες είναι τόσο λιγοστές στους χώρους της δημόσιας διοίκησης που αν φορεθεί από κάποιον γιατί έτσι του υπαγόρευσε η διάθεσή του μια μέρα, οι άλλοι τον ρωτάνε που πρόκειται να πάει μετά το γραφείο. Κι αυτό γιατί αποκλείεται να έχει φορέσει γραβάτα ‘’ένεκα τιμής’’ των πολιτών που θα προσέλθουν για να εξυπηρετηθούν.

Όσο αφορά τις γυναίκες, η ενδυματολογική τους συμπεριφορά κατά τους θερινούς μήνες είναι ανεκδιήγητη. Αρκετές εξ αυτών σου δίνουν την εντύπωση ότι είτε ήρθαν στο γραφείο κατ` ευθείαν απ` την θάλασσα, είτε θα πάνε σ` αυτήν μετά.

Το τι σορτς και το πόσες μπρατέλες απ` τα σουτιέν τους βλέπεις οι οποίες είτε πέφτουν ‘’ανέμελα’’ στους ώμους τους, είτε φαίνονται γιατί δεν μπορεί να τις καλύψει η τιράντα της μπλούζας τους δεν απαριθμείται χρωματικά. Το δε μαρκάρισμα από τα στρινγκ, στα τζην ή στα λινά παντελόνια τους σε κάνει να τις ακολουθείς στους διαδρόμους με τα χέρια στις τσέπες. Ο σεξισμός έχει αντικαταστήσει την θηλυκότητα και ο ωχαδερφισμός τους στοιχειώδης κανόνες της ένδυσης της ανάλογης με το περιβάλλον εργασίας. Η δε μόδα που τις τραβάει απ` τα μαλλιά (εξ ου και οι 7 στις 10 βάφονται ξανθές, χρώμα που δεν σχετίζεται με την φυσικότητα των ελληνικών χρωμάτων και τους παραποιεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου), τους υπέδειξε (την διετία `12 -`14), μαύρο σουτιέν κάτω από άσπρο πουκάμισο. Έσπευσαν και το υιοθέτησαν πολλές (κι όχι μόνο οι της δημοσίας διοίκησης), χωρίς να γνωρίζουν οι καημένες ότι όταν φοράς σουτιέν διαφορετικού χρώματος απ` το πουκάμισο περνάς το μήνυμα ‘’φτωχή μεν, αλλά τίμια’’.

Κατά τα άλλα, βλέπεις ότι θέλεις. Πλισέ φούστες που θυμίζουν κολέγιο και επουδενί γραφείο. Φούστες κλος που θυμίζουν τσιγγάνα και Πολωνέζα χορεύτρια. Σκοτσέζικες φούστες με μεγάλα καρό. Παντελόνια καμπάνα, παντελόνια τύπου γκολφ ή κάπρι και την τελευταία λέξη της μόδας στο γυναικείο πανταλόνι που ακούει στο όνομα σαλβάρι. Ναι πρόκειται για παραδοσιακό τούρκικο παντελόνι που η μόδα το φόρεσε σε πολλές Ελληνίδες.

Επίσης βλέπεις, καλσόν με τονισμένη ραφή και φτέρνα λες και σε προσκαλεί να πιείτε ένα ποτό στα θολά φώτα του μπαρ. Παπούτσια όλων των συνενωμένων σχεδίων της μόδας και μπότες που συνδυασμένες συνήθως με μίνι φούστα φτάνουν πάνω απ` το γόνατο παραπέμποντας στις μπότες που φορούσαν οι τρεις σωματοφύλακες.

Θα κλείσω το άχαρο αυτό θέμα με την σκιαγράφηση του προφίλ της γραμματέως-λολίτας την οποία συναντάς πυκνά συχνά στον προθάλαμο του γραφείου των στελεχών της δημόσιας διοίκησης όπως: διευθυντών διαφόρων υπηρεσιών, γενικών διευθυντών, γενικών γραμματέων, διευθυντών υπουργικών γραφείων, προέδρων διοικητικών συμβουλίων κλπ.

Κατ` αρχήν οι κοπέλες αυτές που η ηλικία τους στατιστικά, δεν ξεπερνά το 25ο έτος, δεν έχουν καμία υπαιτιότητα για όλα όσα αποτελούν το προφίλ τους. Την ευθύνη την έχουν αυτοί που τις προσλαμβάνουν για γραμματείς καθ` ην στιγμή δεν έχουν καμία σχέση με το επάγγελμα της γραμματέως. Τα δε κριτήρια πρόσληψης είναι … ‘’έλα να δεις’’.

Ονόματα: Συνήθως υποκοριστικά, ξενικά, χωρίς σημασία και συνεπώς ανύπαρκτα όπως, Λίλα, Τίνα, Πένυ, Έρση, Λίτσα, Κάτια, Σίσυ και άλλα τέτοια.

Σπουδές: Κυρίως κολεγιακές όπως, Αμέρικαν κόλετζ, Σάουθ Ίστερν κόλετζ και γενικά κόλετζ. Ενίοτε είναι φοιτήτριες ή και πτυχιούχες κάποιας ανώτατης σχολής.

Γνώσεις: Λίγο απ` όλα, δηλαδή τίποτα. Γνωρίζουν τον χειρισμό Η/Υ σε συγκεκριμένα προγράμματα αλλά δεν ξέρουν να γράφουν κανένα είδος υπηρεσιακού εγγράφου πρώτα απ` όλα διότι δεν γνωρίζουν τον τύπο της υπηρεσιακής αλληλογραφίας. Όροι όπως: ‘’συνημμένα’’, ‘’κοινοποίηση’’, ‘’ορθή επανάληψη’’, ‘’εσωτερική διανομή’’, ‘’για την ακρίβεια’’ κλπ, στην καλύτερη περίπτωση τους γίνονται γνωστοί αφού προσληφθούν, προηγουμένως τους ήταν άγνωστοι. Την διαφορά μεταξύ ‘’απόρρητου’’ και ‘’εμπιστευτικού’’ δεν την μαθαίνουν ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για την διαφορά μεταξύ ‘’εγγράφου’’ και ‘’επιστολής’’. Αν τους πεις την λέξη ‘’στενογραφία’’, τους είναι παντελώς άγνωστη, όπως αν ακούσουν την λέξη ‘’ηλεκτρονική διεύθυνση’’ θα κάνουν παύση μέχρι το μυαλουδάκι τους να καταλάβει ότι τους μιλάς για ‘’e-mail’’, έτσι το ξέρουν. Άλλωστε και στον προφορικό τους λόγο σε μία πρόταση 10 λέξεων οι 5 λέξεις είναι ξενικές.

Δουλεύουν κυρίως μηχανικά, ενίοτε αγχωτικά χωρίς να επικοινωνούν επί της ουσίας μ` αυτό που κάνουν. Οι αρμοδιότητές τους περιορίζονται στο κλείσιμο και την ενημέρωση των τηλεφωνικών ραντεβού του διευθυντικού στελέχους που υπηρετούν καθώς και στο ψήσιμο καφέδων (χωρίς αυτό να είναι μεμπτό, απλώς είναι λίγο). Για διαχείριση επιθυμιών ή μικροπαραπόνων των πολιτών, ούτε κουβέντα. Τέλος είναι άριστες στη χρήση των κινητών τηλεφώνων από προσωπική τους εμπειρία διότι ‘’παίζουν’’ συνεχώς με αυτά.

Ενδυματολογική συμπεριφορά: Η μόδα σε όλη της την έξαρση. Φορεματάκια κοντά τα οποία φοράνε όλες τις ώρες και σε όλες τις περιστάσεις. Χρώματα μαύρα, παστέλ, ασημένια, χρυσά. Συνήθως έχουν τιράντα ή είναι εξώπλατα. Φοράνε μπουστάκια με ενσωματωμένη υποστήριξη στήθους που σταματάνε κάτω απ` αυτό καλύπτοντας ίσα-ίσα τον χαλκευμένο με κρίκο αφαλό τους. Χρώματα, μαύρο, ριγέ-άσπρο, εμπριμέ ή με ρέλια που αποκαλύπτουν κάποιο τατουάζ (δεν ξέρουν ότι λέγεται δερματοστιξία) το οποίο είναι συνήθως είτε κάποιο κινέζικο σχέδιο (που όμως δεν θυμούνται τι σημαίνει), είτε ένα τριανταφυλάκι μια νεραϊδούλα, ένα χελιδονάκι ή δελφινάκι και γενικώς χαριτωμενιές άνευ σημασίας. Ουδέποτε κάποια ελληνική παράσταση. Από την ένδυση της γραμματέως λολίτας δεν λείπουν τα ελαστικά μπλουζάκια μαύρα ή άσπρα, δαντελωτά, διαφανή, ημιδιαφανή κολλητά, με τρύπες-σχέδια, με κοψίματα, κόμπους, ξώπλατα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, όπως δεν λείπει και το γνωστό πανταλόνι ‘’σαλβάρι’’ καθώς και τα παντός είδους κολάν, μάλλινα, ζέρσεϊ και άλλης περίτεχνης ύφανσης. Παπούτσια, κόθορνοι γενικώς ή γόβες στιλέτο με συνολικό ύψος τους 10 πόντους και με λικνιστό περπάτημα οκτώ μποφόρ που απαιτεί ακρίβεια σχοινοβάτη τσίρκου. Ενίοτε και παπούτσια εντελώς ‘’φλατ’’ τύπου μπαλαρίνας, συνήθως ασυνδύαστα με το υπόλοιπο ντύσιμο. Η τσάντα της, δηλαδή το τσαντάκι της τύπου σακιδιάκι, με ανυπέρβλητης φαντασίας παραστάσεις, είναι πλαστικό, πλεκτό και άλλων περίεργων υλικών. Τέλος το μανικιούρ της παραπέμπει απ` ευθείας στα χρώματα του ‘’Αλλού Φαν Παρκ’’ διότι η μόδα, της έχει επιβάλει βερνίκια νυχιών με στρας, με χρωματικές ρίγες τύπου ζέμπρας, έως και ανάγλυφα σχέδια υπερυψωμένα του νυχιού.

Βεβαίως οι προαναφερόμενες περιγραφές κακότροπου και αντιαισθητικού ντυσίματος συναντώνται (όχι με την ίδια έκταση) και στους χώρους των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν κρίνεται η ενδυματολογική συμπεριφορά των ιδιωτών και ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι μπορεί να την έχουν επιλέξει και σκόπιμα αν κρίνουν ότι τους εξυπηρετεί στην προώθηση των πωλήσεών τους. Κρίνεται η ενδυματολογική συμπεριφορά της δημόσιας διοίκησης η οποία υποτίθεται ότι δεν προωθεί πωλήσεις αλλά επιτελεί κοινωνικό έργο.

Τέλος σημειώνω ότι ως πηγή των στοιχείων για τα περί ενδυματολογικής συμπεριφοράς των δημοσίων υπαλλήλων, χρησιμοποίησα το βιβλίο μου, με τίτλο: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, το οποίο είχε εκδοθεί από τις εκδόσεις Interbooks και για να μην θεωρηθεί ότι μέσω της επιστολής αποσκοπώ στην προώθηση πωλήσεων του βιβλίου, διευκρινίζω ότι το εν λόγω σύγγραμμα έχει εξαντληθεί και συνεπώς δεν κυκλοφορεί.

“Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου”