Μαρτυρία από την Ανατολική Ουκρανία

Του Θάνου Ανδρίτσου,
μέλους της Αντιφασιστικής Καμπάνιας για την Ουκρανία

Στις αρχές Οκτωβρίου επέστρεψε από την Ανατολική Ουκρανία η ελληνική αποστολή, η οποία απαρτιζόταν από μέλη της
«Αντιφασιστικής Καμπάνιας», συλλογικότητας που στηρίζεται από ευρύ φάσμα δυνάμεων και αγωνιστών της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του «Αντιφασιστικού Καραβανιού».

Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία του ιταλικού μουσικού συγκροτήματος Banda Bassotti, με στόχο την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και τη διεξαγωγή συναυλιών στις αυτοανακηρυχθείσες λαϊκές δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Δυστυχώς, ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε, ωστόσο πολλά μέλη του ήρθαν σε επαφή με τις πολιτοφυλακές και επισκέφτηκαν το Λουγκάνσκ, ενώ ένα κομμάτι της ελληνικής αποστολής με δημοσιογραφική ιδιότητα – εντός του οποίου κι εγώ – πέρασε στην πόλη του Ντονιέτσκ όπου διέμεινε για πέντε μέρες.

Πολλές φορές ρωτήθηκα – και αναρωτήθηκα – τι είναι αυτό που κάνει τρεις νεαρούς Έλληνες αριστερούς να πάνε μέχρι την κρύα και εμπόλεμη Ανατολική Ουκρανία. Η θέληση για πληρέστερη ενημέρωση, για σπάσιμο του τείχους σιωπής που έχουν επιβάλει τα διεθνή ΜΜΕ είναι ένας λόγος, αλλά όχι επαρκής. Την αδήριτη ανάγκη του Έλληνα αγωνιστή να βρει κάποια ελπίδα σε μια εξιδανικευμένη εικόνα από κάπου μακριά την κατανοώ αλλά γνωρίζοντας πόσο παραμορφωτικά μπορεί να λειτουργήσει την άφησα στο αεροδρόμιο. Ας πάω λοιπόν σε αυτά που είδα:

Όταν φτάσαμε στο Ντονιέτσκ ήταν σε ισχύ η συμφωνία του Μινσκ που προέβλεπε παύση των εχθροπραξιών. Την επόμενη κιόλας ημέρα βρεθήκαμε σε μια γειτονιά που είχε βομβαρδιστεί και συναντήσαμε έναν άντρα γύρω στα σαράντα να θρηνεί για τη μητέρα του που είχε σκοτωθεί από τα θραύσματα των όλμων. Οι δυνάμεις του ουκρανικού στρατού και του νεοναζιστικού Δεξιού Τομέα που ήταν αποκλεισμένες στο αεροδρόμιο, έβαλλαν καθημερινώς κατά τυχαίων σημείων της πόλης. Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός στην Ευρώπη. Το ίδιο και όταν χτυπήθηκαν κλιμάκια παρατηρητών για την τήρηση της εκεχειρίας, ένας άντρας του Ερυθρού Σταυρού κ.ά. Μόνο όταν σκοτώθηκαν 12 άμαχοι από επιθέσεις σε μια στάση λεωφορείου και ένα σχολείο την πρώτη ημέρα των μαθημάτων ασχολήθηκαν τα διεθνή μέσα αφήνοντας ανοιχτό το ποιοι ευθύνονται. Φταίνε μήπως οι αντάρτες που ελέγχουν το σύνολο της πόλης με τη στήριξη ή την ανοχή των κατοίκων ή οι φασίστες του Κιέβου, της Ε.Ε. και των ΗΠΑ που έχουν στραμμένα τα όπλα τους προς τα σημεία που χτυπήθηκαν; Όταν οι επιθέσεις συνεχίστηκαν, οι αντάρτες ενέτειναν τις προσπάθειες κατάληψης του αεροδρομίου και άρχισαν να προειδοποιούν για αντεπίθεση, τότε εξοργίστηκε ο διεθνής Τύπος για το σπάσιμο της εκεχειρίας. Άρα, το πρώτο συμπέρασμα: Μην ακούτε τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, εκτός αν αναζητάτε την άποψη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ποιοι πολεμάνε εκεί; Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα που πολλοί μάς απευθύνουν. Είναι μήπως μονάχα μια διαμάχη των μεγάλων δυνάμεων, μια αναμέτρηση μεταξύ πάνοπλων Ρώσων και Ευρωπαίων κομάντο; Κανείς δεν αρνείται ότι η περιοχή βρίσκεται στο κέντρο γεωπολιτικών σχεδιασμών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Όμως, αυτή είναι μία μόνο πλευρά της πραγματικότητας.

Εμείς είδαμε έναν λαό να βρίσκεται μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα της επιβίωσης και να αποφασίζει να πάρει τα όπλα. Αυτοί που πρωταγωνιστούν στις πολιτοφυλακές είναι απλοί άντρες και γυναίκες, στην πλειοψηφία τους νέοι, που μέχρι πριν από λίγους μήνες δεν περίμεναν τη στιγμή που θα πολεμάνε. Αντιθέτως, χωρίς να είναι δική τους επιλογή βρέθηκαν αμυνόμενοι απέναντι σε μια φασιστική και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που απειλούσε τη ζωή τους, τις γλώσσες που μιλούσαν, τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις είχαν διατηρήσει και ό,τι όριζε για τους ίδιους μια ταυτότητα. Είδαν ακόμα και την ιστορική κληρονομιά του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα να βάλλεται από σύγχρονους οπαδούς του Χίτλερ που ποζάρουν με σύμβολα των SS και γκρεμίζουν αγάλματα του Λένιν.

Περάσαμε αρκετές ώρες δίπλα σε μια από τις πολιτοφυλακές, στην ηγεσία της οποίας μάλιστα βρισκόταν ο επονομαζόμενος Γκρεκ. Στην πρωινή αναφορά είδαμε άνδρες κάθε ηλικίας, ψηλούς, κοντούς, άλλους λίγο παχουλούς, αδύναμους ή γέροντες να παρουσιάζονται λίγο αδέξια μπροστά στον διοικητή τους φορώντας αυτοσχέδιες στρατιωτικές στολές. Γνωρίσαμε τον 25χρονο Βιτάλι που άφησε τη δουλειά του σε μια ασφαλιστική εταιρία για να καταταχτεί. Σήμερα είναι ειδικός στα εκρηκτικά. Τέτοιους ανθρώπους γνώρισαν και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αποστολής στις πολιτοφυλακές του Λουγκάνσκ, όπως για παράδειγμα την 27χρονη Νατάσα που σπούδασε οικονομικά και τώρα είναι υπεύθυνη προπαγάνδας και ελεύθερη σκοπεύτρια στο battalion όπου συμμετέχει.
Αναμφίβολα, οι αντάρτες της Νοβορωσίας δεν είναι ένας έτοιμος επαναστατικός στρατός που παλεύει για τη σοσιαλιστική επανάσταση βγαλμένος από κάποια εγχειρίδια του εικοστού αιώνα. Μακάρι να ήταν έτσι. Τα φέρνει όμως η εποχή έτσι, ώστε λαοί και τόποι που δεν το περιμένεις, μέσα σε συνθήκες που δεν επέλεξαν, να παίρνουν τα όπλα υπερασπιζόμενοι πρώτα και κύρια τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.

Οι περισσότεροι που συνάντησα δεν θα δήλωναν αριστεροί ή κομμουνιστές. Μάλλον μιαν αντιφατική συνείδηση μιας ρωσικής αφήγησης που συχνά χωρά και την ορθοδοξία, και τον τσαρισμό, και τον Στάλιν φαινόταν να μοιράζονται. Όμως για την πλειοψηφία η υπεράσπιση της ιστορικής αντιφασιστικής κληρονομιάς συχνά ταυτίζεται, έστω και σπερματικά, με την προστασία όσων κοινωνικών κατακτήσεων έχουν απομείνει και τη διεκδίκηση περισσότερων. Αυτό ίσως να συνοψίζεται στα λόγια μιας ηλικιωμένης που μας είπε εξοργισμένη: «Θέλουν να μας σκοτώσουν εμάς τους συνταξιούχους». Δεν εννοούσε τους δολοφόνους του Δεξιού Τομέα, αλλά τους χειρότερους οικονομικούς δολοφόνους του ΔΝΤ και τα μνημόνια που φέρνει μαζί της η κυβέρνηση του Κιέβου. Πώς θα μπορούσαν οι κάτοικοι της Ελλάδας να σταθούν αδιάφοροι μπροστά σε μια τέτοια δήλωση;

"Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου"

ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ

ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE

ΠΗΓΗ