Εκκλησία και Κοινωνία εν όψη μιας Άθεης Κυβέρνησης. Μία συμπαγής Ορθοδοξία ως βασικός παράγοντας Ισχύος στο αμυντικό ισοζύγιο της Ελλάδας

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Στην κεντρική του ομιλία της 23/05/14, ο κύριος Τσίπρας χρησιμοποίησε πολλές φορές την λέξη «πατρίδα μας».

Την στιγμή, που όσες φορές συγκρούονται οι «προστατευόμενοι των συνιστωσών του» με πατριώτες, ένα από τα κεντρικά συνθήματά τους είναι:

 «γαμώ την πατρίδα σας».

Στο κοινό του κυρίου Τσίπρα υπήρχαν πλέον εμφανείς και Ελληνικές Σημαίες...

Παρ’ όλο που μια από τις προσφιλείς επαναστατικές πρακτικές των «προστατευομένων» του είναι να καίνε Ελληνικές Σημαίες.

Γι’ αυτούς δεν υπάρχει ο Γεωπολιτικός κίνδυνος. Ούτε και η Γεωστρατηγική των Εθνικών Συμβόλων. Αδιαφορούν για το ότι η Πολεμική Ισχύς κατά κύριο λόγο αρχίζει από το Υψηλό Ηθικό του Λαού. Την Ψυχή. Το Πνεύμα.

Κι εκεί, ΑΜΕΣΟ ρόλο παίζει η Εθνική και η Θρησκευτική Πίστη. Η Ισχυρή Πίστη. Η Ενιαία συμπαγής Πίστη του Λαού.

Αυτή είναι η Μέγιστη Στρατιωτική Ψυχολογική Επιχείρηση που οφείλει να έχει ΠΑΝΤΑ εν ισχύ η Πολιτεία.

Αυτό το «συναίσθημα Θώρακας» υπήρχε το 1821. Υπήρχε μέχρι και το 1940. Σήμερα άραγε υπάρχει; Στον αυριανό πόλεμο θα υπάρξει;

Κάποιοι λένε ναι.

Είναι άραγε έτσι;

Κι από που μπορούμε να το συμπεράνουμε με ακρίβεια;

Από την εξαφάνιση της Σημαίας από τα Σχολεία και τα πέτα των αστυνομικών μήπως;

Από τους «άδειους Ναούς» μήπως;

Από το Μέγα Πλήθος αντεθνικών Αιρέσεων μήπως;

Τι κάνει άραγε η Πολιτεία γι’ αυτά;

Τι κάνουν άραγε οι Αρχές Ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις γι’ αυτά;

Δεν έχουν λόγο;

Υπάρχει ή όχι Διεύθυνση Στρατιωτικών Ψυχολογικών Επιχειρήσεων στο Πεντάγωνο;

Το Ηθικό και το Υψηλό Πολεμικό Φρόνημα του Λαού είναι ή δεν είναι το μέγιστο καθήκον αυτής της υπηρεσίας;

Το Υψηλό Εθνικό και Θρησκευτικό Φρόνημα είναι ή δεν είναι τα ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ στοιχεία αυτού;

Η πολυδιάσπαση του Λαού σε πολλές αντεθνικές θρησκείες είναι ή δεν είναι από τους βασικούς εχθρούς μιας τέτοιας στόχευσης;

Αυτά βεβαίως για έναν αφελή Διεθνιστή λάτρη ενός ψεύτικου πολυπολιτισμικού ειρηνικού κόσμου, δεν υπάρχουν. Δεν έχουν καν γεωστρατηγικό αντίβαρο.

Ακόμη κι αν ξεκίνησε την καριέρα του μέσα στην καρδιά του Υπουργείου Αμύνης δουλεύοντας πάνω σε απόρρητα αμυντικάprojects (υποθέτω) ουδέν διδάχθηκε... (ε, κυρία Δούρου;)

Γι’ αυτόν δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όχι μόνον θρησκεία, αλλά ούτε καν σύνορα οπότε κρίνει ως πρόσφορο τρόπο πρώτος αυτός να καταργήσει τα δικά του διαλύοντας ταυτόχρονα το ίδιο το Έθνος του. Πως; Απλά με το να επιτρέψει την μαζική εισβολή του Ισλάμ στην κοινωνία του.

Αδιαφορώντας για το ότι μόλις το Ισλάμ εγκατασταθεί εδώ, ο πρώτος που θα σφάξει είναι αυτός ο ίδιος ο άθεος αριστερός. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους «μη Ισλαμιστές».

Ο Μέγας Κίνδυνος

Η Άθεη και Αντεθνική Αριστερά είναι ως εκ τούτου σοβαρότατος, ο μέγιστος κίνδυνος για την Δημόσια και την Εθνική Ασφάλεια.

Κι αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα και σύντομα σε ένοπλη αντιπαράθεση.

Τόσο μεταξύ των εισβολέων και των Ελλήνων που – πολύ λογικά – θα αρνηθούν να παραδώσουν την Πατρίδα τους, όσο και μεταξύ αυτών των Ελλήνων και των «άλλων» που ΤΟΛΜΟΥΝ να στηρίζουν αυτή την «επιχείρηση Εισβολής» και καταστροφής του Έθνους.

Παρ’ όλα αυτά, μία από τις νέες εικόνες που προσπάθησε να παρουσιάσει το βασικό κόμμα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) για να «διασκεδάσει τέτοιες εντυπώσεις» είναι και οι καλές σχέσεις με την Εκκλησία. Επισκέψεις στον μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και στο Άγιον Όρος. Ακόμη και στον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Αν και ο σκληρός πυρήνας των «προστατευόμενών» του Άθεων ψηφοφόρων τρέφουν το μέγιστο μίσος, όχι μόνον για Σημαία και Πατρίδα, αλλά και για την Ορθόδοξη Πίστη, τους Ιερείς της και τους Πιστούς. Το τι αιματηρή δε και μαρτυρική τύχη τους επιφυλάσσουν το έδειξαν ξεκάθαρα τις σκοτεινές άθεες δεκαετίες του Ανατολικού Μπλοκ.

Κάποιοι δε εξ αυτών καταστρέφουν ανελλειπώς Ναούς και Εικόνες. Μη λησμονώντας να χλευάσουν μετά βδελυγμίας Αγίους Ανθρώπους που μόνον καλό πρόσφεραν.

Αν δε, ήδη, χρόνο με το χρόνο, χωρίς καν να είναι κυβέρνηση και κατόρθωσαν τόσα πολλά στην αποκοπή της Εκκλησίας από την Κοινωνία και την Εκπαίδευση, τότε φαντάσου πόσα θα μπορέσουν να πράξουν ως Κυβέρνηση.

Κατόρθωσαν μέχρι και να γίνει αποδεκτή (από την Εκκλησία) η τοποθέτηση «Ψυχιατρικού Επιτρόπου» στους κόλπους ενδιαφέροντος της Εκκλησίας. Πχ Εκκλησιαστική Εκπαίδευση.

Πως; Δεν υπάρχει τέτοια θέση; Καλά, είναι ακόμη στην light της μορφή αυτή η εφαρμογή (κοινωνικής μηχανικής). Περιμένετε. Θα γίνουν και πιο θρασείς.

Για την ώρα έχουν τοποθετήσει Ψυχολόγο. Για να προετοιμάσει το έδαφος. Πρώτα ήπια αντιπαράθεση με την «άλλη πλευρά» (Νηπτική/θεολογική/εξομολογητικά πεδία). Να συνηθίσουν πρώτα την «παρουσία» της Επιστήμης που λέει: μα τρελοί είστε άνθρωποί μου; Για ποιά Δαιμόνια μιλάτε; Για ποιούς κακούς λογισμούς; Ξεχάστε τα αυτά. Ο Πνευματικός σας είναι άχρηστος, όπως και η θρησκευτική κοσμοθεωρία του από την στιγμή που υπάρχει η Ψυχολογία/Ψυχιατρική...όλα είναι σύνδρομα και χρήζουν φαρμακευτικής βοήθειας. Για ποιά Θεία Χάρη μας μιλάτε; Για ποιά Θεία Σημεία και Ιερατικές Κλίσεις/κλήσεις,κλπ κλπ;Κόψτε πλέον τις «Θεολογικές μπαρούφες»...

Η Υλιστική άθεη Αριστερά πολύ απλά θα ακυρώσει στην πράξη όλη την Ορθόδοξη Ασκητική/Νηπτική Παράδοση (δηλαδή, τον «σκληρό πυρήνα» της Ορθοδοξίας)  πολεμώντας την αμείλικτα και σχεδιασμένα. Στο τέλος θα επιτρέψει να απομείνει ένα «ακίνδυνο αποστειρωμένο προτεσταντικό υπόλειμμα».

Σύντομα, η Νέου Τύπου Προοδευτική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έχει γεννηθεί μέσα από τις τάξεις αυτής της Νέας Αριστεράς.

Μια Εκκλησία κατ’ όνομα Ορθόδοξη που οι Ιερείς της θα μπορούν πχ ακόμη και να νυμφεύονται μεταξύ τους, μια Εκκλησία ελαφρών αντιλήψεων, διεθνιστικών, πολυπολιτισμικών, αντεθνικών, που δεν θα νοιάζονται για σύνορα και έθνος.

Να πως συνδέονται Εκκλησία, Έθνος, Αριστερά, Πολιτική, Γεωπολιτική, Γεωστρατηγική.

Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να χειριστεί αυτό το πρόβλημα, παρά μόνον η ίδια η Εκκλησία. Το αν και πως θα παρέμβει, θα εμπλακεί, θα επηρεάσει, θα επιβληθεί, θα εμπνεύσει προς κάθε κατεύθυνση, δεν είναι θέμα του όποιου «αποδέκτη» (πχ Πολίτης, κοινωνία, Πολιτεία) αλλά της ίδιας της Εκκλησίας. Και δη, κυρίως και κατ’ εξοχήν των Ηγητόρων της. Των Αρχιερέων της.

Όλα μπορούν να συνοψισθούν σε μια «βασική διαπίστωση».

Αν ήταν «πυκνές οι τάξεις» του Εκκλησιάσματος, τότε ουδείς θα διαννοούνταν να επιτεθεί στην Εκκλησία και την Ορθόδοξη Πίστη.

Συμβαίνει, ακριβώς το αντίθετο.

Απο εκεί προέρχεται η διαρκής όξυνση των επιθέσεων εναντίον της.

Κι αυτό πως συνέβη; Που εδράζεται; Τι είναι αυτό που «λείπει» σήμερα από την Εκκλησία σε σχέση με την Νέα Ψυχοπνευματική κατάσταση της Κοινωνίας;

Ας δούμε κάποιες πλευρές.

Και γιατί μωρέ βγήκαν τα ερίφια απ’ το μαντρί;

Πρώτον, γιατί δεν θρησκεύουν όσοι κάποτε; Δεύτερον, ακόμη κι όταν θρησκεύουν γιατί δεν το πράττουν εντός της Εκκλησίας;

Το ερώτημα αυτό δεν τέθηκε μόνον πρόσφατα από την Ηγεσία της Εκκλησίας. Τίθεται ξανά και ξανά στην ιστορία της. Και φυσικά στην σύγχρονη.

Αναφέρονται ενδεικτικά:

Στο «Θρησκεία και Διανόησις», τ.Μητρ.Κορινθίας και κατοπινού Αρχιεπ.Αμερικής Μιχαήλ, 1946:

 «Όταν τύχη να συζητήση κανείς με πολλούς από τους διανοουμένους μας περί θρησκείας και τους ρωτήσει διατί δεν θρησκεύουν, η πρώτη απάντησίς των είναι, ότι η θρησκεία είναι καλή δια τον λαόν, κατάλληλος δια την αμόρφωτον μάζαν, όχι όμως και δι’ ανθρώπους που απέκτησαν κάποιαν μόρφωσιν ή ασχολούνται με τα Γράμματα...»...

Αυτά, το 1946. Όταν οι «γραμματιζούμενοι» ήταν μια ελάχιστη μειοψηφία στην Ελληνική κοινωνία.

Σήμερα;
Αναρωτήθηκε κανείς μήπως η παραπάνω θέση έχει πρυτανεύσει σε τεράστιες μάζες της «εγγράματης πλέον» Ελληνικής κοινωνίας υπό την «εχθρική επιρροή» βεβαίως της «Προοδευτικής αντιεκκλησιαστικής Κεντροαριστεράς»;

Ως προς τα «γιατί» και τα «ενδότερα», σαφώς και θα έγιναν επανειλημμένες «μελέτες και έρευνες» από τις εκάστοτε Εκκλησιαστικές και Θεολογικές Ηγεσίες. Άλλαξε κάτι; Όχι. Και τι ν’ αλλάξει ; θα αναρωτηθεί κανείς. Τα Δόγματα είναι Δόγματα. Αν αλλάξει κάτι, το νέο μετατρέπεται σε Αίρεση.

Τουλάχιστον, στην ψυχή της κοινωνίας άλλαξε κάτι με τον καιρό;

Ως προς την Πολιτική επικοινωνίας της Εκκλησίας; Άλλαξε κάτι;

Μάλλον όχι.

Πάμε λοιπόν 30 χρόνια μπροστά, στο 1978 κι ας αφήσουμε έναν άξιο Αρχιερέα να μας περιγράψει το «τότε». Για να δούμε «αν τελικά, άλλαξε κάτι σε τρεις δεκαετίες»:

Από το (εκπληκτικό πραγματικά) «Σύγχρονες Λατρείες», εκδ. Χρυσοπηγή, σ.64, σ.Μητρ.Καλαβρύτων Αμβρόσιου (σε μερικά σημεία ας συγχωρεθεί η ελεύθερη απόδοση χάριν συντομίας):

«...Έτσι αρχίζει κανείς τις σχέσεις του με τον Αποκρυφισμό/Σατανισμό (εσκεμμένα εξευτελιστικές μυητικές διαδικασίες). Από δω και πέρα κάθε προώθησις του μυηθέντος σε μεγαλύτερο βαθμό σημαίνει και μια επιπλέον ψυχικά εξευτελιστική διαδικασία. Με τον τρόπο αυτό αυτοί οι «καθώς πρέπει» άνθρωποι (και δη κυρίως της «ανώτερης καλής κοινωνίας»), οι οποίοι εν ονόματι της αξιοπρέπειάς των δυσκολεύονται ν’ ασχοληθούν με το Χριστιανισμό και τη Θρησκεία γενικότερα, μπαίνοντας στα άδυτα του Σατανισμού «ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΝΤΑΙ με...Αξιοπρέπεια» τόσο μεγάλη, ώστε ακόμη και σε φέρετρα να τους τσουβαλιάζουν χάριν της Μυήσεως...»

Ώστε, εν ονόματι της αξιοπρεπείας τους αρνούνταν να θρησκεύσουν στους Χριστιανικούς Ναούς. Αλλά αυτό δεν τους σταματούσε από «άλλες πιο μυστικές επιλογές». Εκεί δεν τους ένοιαζε αν θα εξευτελίζονταν ή αν θα θίγονταν η αξιοπρέπειά τους...

Σε Σκοτεινές Θάλασσες...Κοιλάδες κι Ατραπούς...

Όποιος έχει περάσει από τα χωράφια του Εσωτερισμού/Αποκρυφισμού στην οποιαδήποτε μορφή του (είτε χύδην μέσα από τις χίλιες δυό «ομάδες» είτε στην υπεροργανωμένη διεθνώς «Ταγματική Μορφή» τους) γνωρίζει κάποια βασικά πράγματα – κοινά σημεία των θέσεων και πρακτικών τους - που μπορούν να συνοψισθούν μέσα από ένα μόνον βιβλίο που θεωρείται το σύγχρονο Ευαγγέλιο για την «Βαβέλ της Εσωτέρου (Θεοσοφίζουσας) Ατραπού». Τον «Ήρωα με τα Χίλια Πρόσωπα», του Γιόζεφ Κάμπελ.

Όλα μπορούν να κωδικοποιηθούν σε λίγες λέξεις:

«Όλες οι παραδόσεις, ανά την υφήλιο και την ιστορία υπακούν σε κοινά Αρχέτυπα. Μην πάρεις τίποτα τοις μετρητοίς. Όλα δέξου τα όμως σαν χρήσιμο Υλικό Αποσυμβολισμού».

Για παράδειγμα:

Ο Χριστός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα Αρχέτυπο που επαναλαμβάνεται σε πολλές Φιλοσοφικές/λατρευτικές παραδόσεις.

Το ίδιο και Συμβολικές Πράξεις όπως Παρθενική Μητρότητα, Άσπιλος/Αμίαντος/Άμωμος Σύλληψις, Γέννηση Θείου Βρέφους, Σταύρωση, Ανάσταση, Ανάληψη, Θεία Χάρη.

Είπαμε «Θεία Χάρη»;

ΟΚ. Άστο αυτό για μετά. Καθώς είναι το μόνο που δεν τολμούν να αναφέρουν και να «παίξουν μαζί του». Προφανώς «κάποιος λόγος» θα υπάρχει. Ούτε καν έτσι διανοούνται οι περισσότεροι απ’ αυτούς να το αποκαλέσουν. Συνήθως ακούς χαρακτηρισμούς όπως «Θείος Σπινθήρας», «Τσι», «Ταο», «Ρευστό», «Ζωϊκή Δύναμη», «Δύναμη», κλπ κλπ

 Συνδέοντας όλα τα παραπάνω :

Το 1978 έχουμε έναν «σκεπτόμενο πολίτη» που θεωρεί «αφελές» το να πιστέψει στα «παιδαριώδη δόγματα» της Εκκλησίας και «μη αξιοπρεπές» (υποτιμητικό) για το κοινωνικό του prestige το να συμμετέχει στις «αναποτελεσματικές» ξεπερασμένες Λειτουργικές διαδικασίες της Εκκλησίας μαζί με τον «σωρό»...την «πλέμπα»...

Κάποιοι από τους παραπάνω μετατρέπονται σε Άθεους.

Κάποιοι άλλοι πάνε σε αποστειρωμένα προτεσταντικά (κι ακόμη χειρότερα Χιλιαστικά) μονοπάτια.

Κάποιοι άλλοι στρέφονται στην Αποκρυφιστική Ατραπό.

Ας «όψεται» η εσωτερική ανάγκη του Ανθρώπου να στραφεί προς τον Δημιουργό του.

Κι αν δεν το κάνει με τον «Ορθόδοξο Τρόπο», τότε αυτή η ανάγκη θα εκδηλωθεί μέσα από το «Εωσφορικό Πεδίο».

Ο Άνθρωπος Θεός, ο Άθεος Υπεράνθρωπος του Νίτσε (και του Αναρχομαρξισμού) είναι αυτό ακριβώς. Εξ’ ου και το απύθμενο μίσος του κάθε Άθεου προς κάθε τι που αναφέρεται στην Πίστη και Λατρεία του Θεού.

Η Αποκρυφιστική Ατραπός (είτε λέγεται Μαγεία είτε Σαμανισμός είτε όπως θέλει ας λέγεται από τα χιλιάδες ονόματα που χρησιμοποιούνται), ακόμη κι αν πάντα στα «εισαγωγικά της μπασίματα για αρχαρίους» εμφανίζεται ως «Λευκή Περιστερά και Δεξιά Ατραπός» δεν παύει να είναι μια από τις πιο βασικές Εωσφορικές Πύλες. Κίνητρο, το «Ξύπνημα και η Ανάπτυξη των Κρυφών σου Δυνάμεων».

Όλοι μα ΟΛΟΙ με αυτό το κίνητρο ξεκινούν την αναζήτησή τους εκεί μέσα:

 Το «ξύπνημα των κρυφών εσωτερικών δυνάμεων του ατόμου».

(Δυνάμεις, στις οποίες πιστεύει ΚΑΙ ο Άθεος. Θεωρώντας πως κάποια μέρα στο απώτερο μέλλον θα τις εξιχνιάσει το επιστημονικό εργαστήριο της  Καρτεσιανής Λογικής).

Το Σύνδρομο του Μαθητευόμενου Μάγου (μα γιατί τρώω ξύλο απ’ το σκουπόξυλο;)

Και κανείς δεν αναφέρει στον «φρεσκομυούμενο» πως δεν υπάρχουν μέσα του «Δυνάμεις». Είναι ένας Μύθος που τον πιστεύουν κατ’ εξοχήν οι Άθεοι και το έχουν περάσει στους πάντες.

Κανείς δεν του ξεκαθαρίζει στην «αρχή» ότι αυτές οι «περιβόητες Δυνάμεις» (έτσι γενικά προσώρας) μπορούν να προέλθουν μόνον ως «Δάνειες».

 Στην πορεία, σ’ ένα επόμενο στάδιο θα του πουν ότι η «Δύναμη» είναι «παντού γύρω μας». Κι ότι αυτός απλώς πρέπει να μάθει να την «καλεί», να την «έλκει» και να την «χειραγωγεί», να την «κατευθύνει».

Του λένε επίσης πως η «Δύναμη» είναι «Μια» και πως υπάρχει απλώς καλή και κακή χρήση.

Κανείς δεν του ξεκαθαρίζει – ακόμη – τίποτα περί «Εωσφορικής επιρροής» και Δρόμου της Θείας Χάριτος.

Γι’ αυτό και δεν γίνεται ποτέ λόγος στη Θεία Χάρη όταν «προωθούν την Πίστη στα Αρχέτυπα».

Ο καινούριος «πείθεται» συνεπώς ν’ «ανοιχτεί». Απροστάτευτος. Πχ άλλο να προσεύχεσαι στο Όνομα του Θεού κι άλλο να «διαλογίζεσαι έτσι απλά χύμα στην άβυσσο».

Κι όπως είπε κι ο Γιούγκ: «αν κοιτάξεις την Άβυσσο θα σε κοιτάξει κι αυτή».

Ταυτόχρονα αρχίζουν και τα «κατάλληλα τυπικά».

Έχει ανοίξει πλέον η Πύλη της Αριστερής Ατραπού. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το έχει συνειδητοποιήσει.

Από εκείνη τη στιγμή, κατά κανόνα, «όλα τελείωσαν». Η Ψυχή του και το Πνεύμα του «έχουν αρπαχτεί». Το άτομο αυτό Ομνύει, Θύει και Υποτάσσεται σε άλλους Κυρίους. Κοσμικούς και μη.

Η ψυχή αυτού του ανθρώπου ίσως μετά από καιρό ξαναβρεί τον ένθεο Δρόμο της. Με τη βοήθεια κυρίως του Θεού και – αν δεήσουν ποτέ – με την βοήθεια της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Όχι βεβαίως μιας Άθεης Πολιτείας.

Το άτομο αυτό είναι Χαμένη Υπόθεση όμως για την Εθνική Ασφάλεια της χώρας. Δεν πιστεύει πλέον ούτε σε Εθνικά Σύμβολα, ούτε σε Εθνικά Εδάφη, ούτε σε τίποτα. Έχει μετατραπεί σε μια από τις χειρότερες μορφές αντεθνικού διεθνιστή που υπάρχουν.

Πλέον «Υπακούει Αλλού».

Attention please: είστε σε ελεγχόμενο αποστειρωμένο χώρο...

Όσο γι’ αυτούς που επιλέγουν τον αποστειρωμένο προτεσταντικό Δρόμο (με εξαφανισμένη την Αρχαία Λατρευτική Παράδοση – πχ θυμίαμα, καντήλι, εικόνες, Μοναστική Ζωή και Παραδοσιακή Λειτουργική) και διατηρούν απλώς μια υποτυπώδη Προσευχή και κάμποσες «συναυλιακού τύπου» συνευρέσεις (που τα ονομάζουν τελετές) οι οποίες κάποιες φορές σε συνδυασμό με την ξέφρενηperformance του αρχιτελετάρχη τους (που ενίοτε θυμίζει αφιονισμένο Σαμάνο) καταλήγουν σε ομαδικούς παροξυσμούς.

Η «παροξυσμική τελετουργική συμπεριφορά» σε ποιά «πλευρά του Φεγγαριού» εντάσσεται άραγε; Τη Φωτεινή ή την Σκοτεινή;

Να προσθέσουμε πως βασικό χαρακτηριστικό και των τριών αυτών μορφών της συγκεκαλυμμένης «Εωσφορικής επιλογής» είναι ηαπόλυτη αποδοχή των «ατομικών Παθών»...σεξουαλικών κατά βάση...

Αλλά αυτό δεν είναι της ώρας...

Συμπερασματικά:

Κατ’ αυτούς λοιπόν, η «Εωσφορική Επιλογή» διατηρεί την «συμπεριφορική αξιοπρέπεια» του συμμετέχοντος ενώ η Ορθόδοξη (Εκκλησιαστική) Επιλογή, όχι...

Η «Εωσφορική Επιλογή» διατηρεί την «Διανοητική αξιοπρέπεια» μέσα από την Πίστη στον Άνθρωπο (και μόνον) ή – τουλάχιστον – την Πίστη στα Αρχέτυπα ενώ αυτό δεν συμβαίνει μέσα από την Πίστη στον Τριαδικό Θεό...

Εωσφορική Επιλογή σημαίνει και κάτι ακόμη (κατ’ αυτούς):

Πίστη και Εμμονή στην Αναζήτηση της Ισχύος.

Αποδοχή, λοιπόν των «Ανθρώπινων Παθών» και Θεοποίηση της Ισχύος.

Τι προσδίδουν και τα δύο;

Ηδονή.

Η Εωσφορική Επιλογή είναι δηλαδή η θεοποίηση του Ηδονισμού.

Το πιο ισχυρό Κίνητρο...ικανό να πάρει μια Αγαθή Φύση και να την μετατρέψει πρώτα σε διεστραμμένο Σάτυρο και στο τέλος σε ζόμπι, αποτρελλαμένο ακόμη και σε Στυγερό Φονιά...αν βεβαίως πέσει στα κατάλληλα χειραγωγικά χέρια...

Απλή (ξεπερασμένη) Μεταφυσική λοιπόν; Ή ξεκάθαρα Πολιτικοκοινωνική καταστροφική χειραγώγηση; Δηλαδή, η χειρότερη, η πιο Σκοτεινή Σχολή Κοινωνικής Μηχανικής που υπάρχει από καταβολής κόσμου;

Θα αναρωτηθεί κανείς βεβαίως:

Κι αυτό δεν συμβαίνει παντού – στον έναν ή στον άλλον βαθμό - ακόμη και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας;

Βεβαίως και συμβαίνει.

Η αναζήτηση της Ισχύος με κάθε μέσο.

Βεβαίως, αυτοί που έχουν ανελιχθεί μέσα απ’ αυτή την διαδρομή είναι και η Βιτρίνα της Εκκλησίας.

Συνεπώς, τι «μήνυμα» περνάνε προς τα έξω;

Να άλλη μία από τις αιτίες ξεπεσμού.

Ο αναγκαίος αυτοκαθαρμός της είναι  Υποχρεωτικός Μονόδρομος.

(σημ.πόσο σίγουροι είστε κύριοι «Αρχιερατικοί Αυλικοί και Αντιβασιλείς» ότι ουδείς των Αυλαρχείων και των Βαρονέτων σας δεν ενδύεται ταυτόχρονα και «Ταγματικές Τηβέννους»; Να θυμίσουμε πόσες φορές η Ι.Σύνοδος πήρε κάθετα θέση αποστασιοποίησης από τα Μυστικά Τάγματα; Μία περίπου το ’30, μία περίπου το ’70 και μια φέτος το 2014. Υπερβολικά λίγες οι φορές για τον υπέρογκο αριθμό καταγγελιών περί τούτου. Σιωπηρά λοιπόν - πλην σαφώς; - μήπως έχει αποδεχτεί την «συνύπαρξη»; Μήπως ενίοτε «όχι μόνο»; Τουλάχιστον, αυτά λέγονται στην καθημερινή ζωή του απλού λαού και στον κόσμο της ενημέρωσης. Ιδίως τον underground).

Αρκετά μ’ αυτό όμως.

Πάμε πάλι στους «αποστειρωμένους».

Αυτούς λοιπόν που επιλέγουν την Προτεσταντική διαδρομή, τους περιμένει μια μεγάλη έκπληξη.

Πολλοί απ’ αυτούς οδηγούνται στην «Αποκρυφιστική Επιλογή» στην πορεία. Εκεί διαπιστώνουν πως όλα αυτά που είχαν απορριφθεί στην Προτεσταντική τους φάση (τα στοιχεία του Αρχαίου Παραδοσιακού Λατρευτικού Τυπικού όπως και οι «πρακτικές πίσω από την Κουρτίνα της Ίσιδος» (διαλογιστικές, οραματιστικές, επικλητικές, κλπ) ως «αχρείαστα» κι «ανώφελα» ξαφνικά τα ξαναβλέπουν μπροστά τους (με τη μια ή την άλλη μορφή) ως «άκρως πολύτιμα/βαρύτιμα» στοιχεία!

Κι εκεί συνειδητοποιούν πόσο ανόητα θύματα είχαν πέσει...

Η μόνη «προτεσταντική αμερικανιά» που δεν είχαν προλάβει να κάνουν ήταν να βιώσουν και την φουτουριστική φάση όπου το ρομπότ – οικιακή βοηθός να επιτελεί ταυτόχρονα και χρέη οικογενειακού πάστορα!

Ή να δίνεις μια συνδρομή και να μη χρειάζεται να εμφανίζεσαι ποτέ στο Ναό, να μην κάνεις απολύτως τίποτα, ούτε καν Προσευχή και κάποιος άλλος να τα κάνει για λογαριασμό σου...

Φαντάζομαι, έχουν σκεφτεί μπόλικες τέτοιες αηδίες εκεί στην υπερ-εσπερία και πάντα θα υπάρχουν αρκετοί ηλίθιοι να ακολουθήσουν τέτοιους «φωτισμένους ηγέτες»...

Η γεωπολιτική διάσταση του θέματος για την Ελλάδα

Η Ελλάδα βρίσκεται διαρκώς – και σήμερα - με το ένα πόδι στον Πόλεμο. Οι ιστορικές στατιστικές για το ποιοί συμμετέχουν στο Ελληνικό στρατόπεδο είναι αμείλικτες.

Μόνον η Ορθοδοξία. Όλοι οι υπόλοιποι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ή δεν συμμετέχουν ή ακόμη και υποσκάπτουν την Ελληνική Δομή.

Οι Άθεοι, ως διεθνιστές λάτρεις του πολυπολιτισμού, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν δηλώνουν ξεκάθαρα ότι στον επόμενο πόλεμο θα στρέψουν τα όπλα κατά της χώρας τους και των αξιωματικών τους.

Οι Προτεστάντες και κυρίως οι χιλιαστές έχουν δείξει ξεκάθαρα πως υπακούν σε «άλλα κέντρα» και όχι στην Ελληνική Πολιτεία. Το ίδιο και χειρότερα θα πράξουν εν καιρώ πολέμου.

Οι καθολικοί έδειξαν ξεκάθαρα που υπακούν ιστορικά. Δεν συμμετείχαν σε κανέναν πόλεμο του Γένους, από πριν ακόμη την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα.

Οι Αποκρυφιστές/εσωτεριστές πιστεύουν σε άλλες διεθνιστικές πολυπολιτισμικές Δυνάμεις – εκτός Ελλάδος – μισούνε κάθε τι που θυμίζει «πατριωτισμό» κι εκεί ομνύουν και υπακούνε.

Η μόνη «Πίστη» που εμπεριέχει την έννοια Πατρίδα και που μπορεί και οφείλει να λειτουργήσει ως συνεκτικός ιστός είναι η Ορθοδοξία.

Εδώ πάντως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι πέραν των Ορθοδόξων, οι μόνοι άλλοι Έλληνες που θα έπαιρναν ασυζητητί τα όπλα για να υπερασπιστούν Έθνος και Πατρίδα είναι οι της Πατρώας Λατρείας. Ναι, οι αποκαλούμενοι Αρχαιολάτρες ή Δωδεκαθεϊστές.

Το πρόβλημα με αυτούς είναι πως εξίσου εύκολα θα έπαιρναν τα όπλα κι εναντίον των Ορθοδόξων Χριστιανών. Κι αυτομάτως τούτο μετατρέπεται σε αυτοτελή ιδιόμορφη «αρνητική» γεωστρατηγική παράμετρο.

Όλα αυτά όμως είναι η «Πολιτική Διάσταση» του πράγματος.

Πριν απ’ αυτά και παράλληλα υπάρχει η «Συλλογική Συνειδησιακή Επιλογή» της Ελληνικής κοινωνίας.

Κι ως προς αυτό, κανείς δεν θα της προσφέρει στο
«πιάτο» αυτό που – δυστυχώς - δεν κατάφερε να κερδίσει μόνη της η Εκκλησία.

Το να αποτύχει δεν θα επηρεάσει μόνον αυτήν. Να μείνει δηλαδή χωρίς Πιστούς και να παρακμάσει ξεχασμένη σε μερικά εξωκλήσια.

Θα επηρεάσει αρνητικά – καταστροφικά – όλη την Ελληνική κοινωνία. Όλη την χώρα. Την εδαφική της ακεραιότητα. Την Εθνική της Ανεξαρτησία.

Δεν έχει ιστορικό δικαίωμα να χάσει αυτή την Μητέρα των Μαχών.

Αυτή είναι η μόνη που μπορεί να εμπνεύσει θάρρος, πίστη και δύναμη σ’ έναν φτωχό άνθρωπο που έπαψε να πιστεύει στην Ελληνική Πολιτεία και είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα και να φύγει αντί να κάτσει και να πολεμήσει.

Εάν δεν το καταφέρει – και δη ΕΓΚΑΙΡΑ – αυτό, τότε ο Ελληνικός Στρατός σύντομα θα ψάχνει στρατιώτες και δεν θα τους βρίσκει.

Η φράση που ακούγεται όλο και πιο πολύ είναι:

«θα πάω να σκοτωθώ εγώ γι’ αυτούς τους άτιμους τους πολιτικούς; Τη χώρα μου που μου γύρισε την πλάτη; Ή την Εκκλησία που τα’ βλεπε και δεν αντιδρούσε;»

Τα πράγματα είναι κρίσιμα και η Ελληνική Εκκλησία οφείλει να το αντιληφθεί αυτό και να κάνει όσα δεν έκανε επί δεκαετίες. Ιδίως εφόσον δεν κάνει κανείς άλλος τίποτα.

Ή να ξαναρχίσει αυτά που έπαψε να κάνει τα τελευταία χρόνια.

Παρήγορο βεβαίως είναι το ότι άρχισαν επιτέλους περισσότεροι Αρχιερείς να διαμαρτύρονται δημόσια για την πολιτικοοικονομική κατάσταση του Λαού ενάντια στην ασύδοτη πολιτική των πολιτικών.

Δεν αρκεί όμως. Όλοι τους πρέπει να ξεσηκωθούν. Κι όχι απλά που και που μερικοί απ’ αυτούς να ψελλίζουν κι από μια διαμαρτυρία.

Πιθανά αγκάθια

Ιδού λοιπόν μερικά από τα «λάβαρα» των εχθρών της Ορθοδοξίας. Απ’ αυτά που η Εκκλησία άφησε – αλαζονικά – χωρίς αντιμετώπιση.

Και που ωθούν, δεκαετίες τώρα, Έλληνες πολίτες «εκτός Ναού». Και σε «εχθρικές αγκάλες».

Κατηγορούν το Δόγμα της πως η Αγία Γραφή βρίθει από «εχθρικές αναφορές στους Έλληνες». Ότι εκθειάζει αυτούς που έσφαξαν τους Έλληνες. Πχ κατά Μακαβαίων.

Κατηγορούν επίσης το Δόγμα της πως έχει θεοποιήσει τους Εβραίους, το Ισραήλ και τη Σιών. Ο Εκλεκτός Λαός κι ο Εκλεκτός Λαός ακούει ο Πιστός στο Ευαγγέλιο...και κάθε τρεις και λίγο, σε όλη τη Λειτουργική της, αναφορά στον Ισραήλ και στον Ισραήλ και στον Ισραήλ...

Πόση «θεοποίηση και αγιοποίηση του εκλεκτού λαού» θα άντεχε ο Έλληνας Πιστός μέχρι να γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη;

Ο κακός Φιλισταίος (Έλληνας) Γολιάθ και ο καλός Ισραηλίτης Δαυϊδ...

Οι γραμματιζούμενοι – πλέον – Έλληνες για πόσο θα τα ανεχόντουσαν αυτά κι άλλα παρόμοια;

Δηλαδή, πόσα «χαστούκια» θα έπρεπε να φάει η Εθνική Υπερηφάνεια του Έλληνα;

Προφανώς, είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους που έχουν γυρίσει την πλάτη στην Αγία Γραφή και την Χριστιανική Εκκλησία.

Και προτίμησαν κυρίως την «Άθεη Επιλογή»...ή άλλες πιο Αρχαίες προχριστιανικές λατρευτικές επιλογές...

Βεβαίως, υπάρχουν κι αυτοί (πάρα πολλοί) που αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία θεοποίησε μέσα τους το «Εβραϊκό/ισραηλιτικό στοιχείο» τους προετοίμασε μια χαρά για την Εωσφορική/αποκρυφιστική/εσωτεριστική Ατραπό...

Άλλωστε, βασικότατο εκπαιδευτικό στοιχείο αυτής της επιλογής είναι η Εβραϊκή Καμπάλα...

Οι «εμμονές εκθείασης και λατρείας της Εβραϊκής κοσμοθεωρίας» μετέτρεψαν την ραγδαία μετακίνηση ιδιαιτέρως μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων από τον Χριστιανισμό στον Αποκρυφισμό σε «Ευγενική Προσφορά» του πρώτου στον δεύτερο...τα «Εσωτερικά Καμπαλοτραφή Τάγματα» είναι εκεί και περιμένουν...

Θα πρέπει δε να θυμίσω εδώ ότι τάσσομαι απερίφραστα και ξεκάθαρα υπέρ μιας «σφιχτής Γεωστρατηγικής αντιισλαμικής συμμαχίας» Ελλάδας – Ισραήλ. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η συστηματική εβραιοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας/φιλοσοφίας μέσα από λατρευτικά πρότυπα σαν τα παραπάνω.

Άλλωστε, η «ανάγκη κάθαρσης» (στον δυνατόν μέγιστο βαθμό) της Ορθοδοξίας από τα Εβραϊκά στοιχεία έχει τεθεί ως θέμα ιστορικά καιρό τώρα και εντός των κόλπων της Εκκλησίας.

Η εγκατάλειψη της Αδελφότητας και η αλαζονική Οίηση των κρατούντων

Άλλο ένα πεδίο που έχασε η Ορθοδοξία έναντι όλων (μα όλων) των υπολοίπων ήταν η απώλεια του πιο αρχαίου όπλου της: της Αδελφότητας.

Όταν πάει ένα νέο μέλος σε ένα από τα παραπάνω «στρατόπεδα» (Άθεο, προτεσταντικό-χιλιαστικό, αποκρυφιστικό) το πρώτο (μα το πλέον πρώτο) που του προσφέρουν είναι η «αγκαλιά της Αδελφότητας».

Ένα (τι ένα; Πολλά, πάρα πολλά) χτύπημα στον ώμο, χαμόγελα, αγάπες, προστασία, βοήθεια (σε μύρια όσα οπως δουλειά, λεφτά, γνωριμίες, κλπ), φιλία, αναγνώριση αξίας, έπαινοι, αναγνώριση προσπαθειών, ενθάρρυνση, κλπ...

Το πιο απλό: του ανοίγουν το σπίτι τους. Τον κάνουν να νοιώσει ανθρώπινα, πως έχει φίλους που θα νοιαστούν γι’ αυτόν. Πως υπάρχουν κάποιοι που μπορεί ν’ απευθυνθεί για οτιδήποτε και οποιαδήποτε βοήθεια κι ενίσχυση.

Δοκιμάστε να το κάνετε αυτό στην οποιαδήποτε Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πηγαίνετε σε μια (πολλές, επανειλημμένες) λειτουργία/ες και περιφερθείτε εκεί ανάμεσα, να δούμε πόσοι θα σας πλησιάσουν και δη με χαμόγελο κι ενδιαφέρον.

Δοκιμάστε να πλησιάσετε τον Ιερέα και ν’ ανοίξετε κουβέντα. Το πολύ να σας αφιερώσει μερικά ευγενικά λεπτά. Το ίδιο και οι Επίτροποι.

Πηγαίνετε σε μια μεγάλη εκκλησία και πλησιάστε τους ψάλτες. Κοιτάξτε τους από κοντά. Τα πρόσωπά τους, το «ύφος» τους, τον «κοινωνικό τους μεγαλοϊδεατισμό», την αλαζονεία τους. Το «εγώ είμαι κι άλλος δεν είναι».

Από προέρχεται αυτό το «υφάκι» άραγε;

Δοκιμάστε να μπείτε σε πηγαδάκια Θεολόγων πχ πανεπιστήμιο ή ομάδες μελέτης και ομιλιών, περιοδικά, κλπ και να μελετήσετε τον τρόπο σκέψης τους και συμπεριφοράς απέναντι στους «άλλους» τους «κοινούς θνητούς»...αυτούς που «υποτιμητικά» τους αποκαλούν «θεολογίζοντες πιστούς»...

Ξεχνώντας πόσα «απλά ανθρωπάκια» στην Ορθόδοξη Ιστορία κατόρθωσαν  να Αγιάσουν μετατρεπόμενοι ταυτόχρονα σε «Μέγιστους θεολόγους»...χωρίς να διαθέτουν Πτυχίο θεολογίας.

Δοκιμάστε να στείλετε κείμενο με Θεολογικούς προβληματισμούς σας ή σχόλια σε κάποιο Εκκλησιαστικό περιοδικό ή Ιστοσελίδα. Πόσες «πόρτες» θα φάτε κατάμουτρα λέτε; Όλες...Αν δεν διαθέτετε πτυχίο Θεολογίας, αν δεν είστε Ιερέας, αν δεν είστε της «Αυλής» και βεβαίως αν η «άποψή σας ξεφεύγει από των επισήμων γραμμών»...

(Αν πιστεύετε πχ πως θα επιτραπεί σ’ αυτό το «αιρετικό κείμενο» που διαβάζετε αυτή τη στιγμή να αναδημοσιευθεί σε κάποια από τα ανωτέρω, πλανάσθαι πλάνην οικτράν...)

Από κάπου «τράφηκε» βεβαίως αυτή η Αλαζονεία και το «υφάκι» του «θεολόγου Ύπατου Διανοούμενου» και των Αρχιερατικών Αυλών...

Και η μόνη κατεύθυνση που αυτόματα κοιτάζει κανείς είναι η Ηγεσία της Εκκλησίας.

Αναπόφευκτα.

Ποιός άλλος μπορεί να επέτρεψε μια τέτοια συμπεριφορά;

Μια τέτοια καταλαλιά, καταφρόνια, κατάκριση, ματαιοδοξία;

Ποιός άλλος μπορούσε να την ελέγξει και δεν το έκανε;

Περί ταπεινότητας....

Ένα από τα μεγάλα όπλα των άθεων ενάντια στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη είναι οι διδασκαλίες περί ταπεινότητας και υποταγής/υπακοής.

Οι επιταγές της Καινής Διαθήκης περί Ταπεινότητας και Υποταγής/υπακοής είναι πολλές και βαριές.

Και δεν μπορείς να τα επικαλείσαι αν δεν είσαι συ ο πρώτος διδάξας.

Ένας γέροντας Μοναχός, καθαγιασμένη ασκητική φύση που πρώτος αυτός τα εφαρμόζει και δύναται να τα επαγγελθεί και τα προτάσσει και θα τον υπακούσουν αυτοί που θα του τείνουν ευήκοον ους.

Κάποιος όμως που δεν γνωρίζει τι πάει να πει στερήσεις και τα «λέει» με ύφος χιλίων καρδιναλίων;

Ορθοδοξία είναι μόνον Ταπείνωση/Υπακοή/Υποταγή; Ή και Αγανάκτηση/αντίδραση;

Στο διαχρονικό ερώτημα της Ηγεσίας της Εκκλησίας (πολλών δεκαετιών που διαρκώς επανέρχεται) «γιατί άραγε δεν θρησκεύουν πια στον Ιερό Ναό οι Έλληνες Πολίτες», όπως ειπώθηκε και παραπάνω, χωρούν πολλές απαντήσεις.

 Οι Θεολόγοι με την επιστημοσύνη τους θα συνεχίσουν να περιφέρουν δυσνόητες βαρυσήμαντες θολές μεταφυσικίζουσες περιπλοκότητες και αυτάρεσκα αλληλοπαινέματα (μεταξύ τους)  από Βήμα σε Βήμα και οι ιστοσελίδες εκκλησιαστικού περιεχομένου και τα αντίστοιχα έντυπα θα συνεχίσουν να κοιτούν από την άλλη πλευρά σε τέτοια «αιρετικά λαϊκά κείμενα»...ίνα μη διασαλευθεί η τάξις και η ευπρέπεια του Θείου Λόγου...

Και βεβαίως, τώρα, τον καιρό του διαδικτύου, κάποιοι απλοί χωριάτες «Λαϊκοί» θα συνεχίσουν να σκαλίζουν με ξετσίπωτα αντισυμβατική αντιδραστική διάθεση αυτά που όλοι αυτοί χώνουν (ιστορικά κι ασταμάτητα) κάτω απ’ το χαλί...

Με βαριά καρδιά, ήρθε η ώρα να πιάσουμε την «Ταπείνωση»...αυτή την περιβόητη και τόσο πολυφορεμένη «λεξούλα»...και ταλαιπωρημένη βεβαίως...

Ειλικρινά, δεν έχω καμία μα καμία διάθεση ή πρόθεση να προσβάλλω ούτε κατά κεραίας αυτή την Μητέρα των Αρετών (υπό τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις βεβαίως)...

Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν κι ας πονέσουν. Πρώτον, εμένα τον ίδιο.

Στο μικρό μα περιεκτικό βιβλιαράκι «Θεμέλιο των αρετών η ταπείνωση», Γέροντος Ιγν. Κολιόπουλου, εκδ. Τήνος έχουν συγκεντρωθεί μια σειρά από Ευαγγελικά (κυρίως) αποσπάσματα σχετικά με την Χριστιανική Επιταγή περί «Ταπεινώσεως». (Υπάρχουν βεβαίως πολύ περισσότερα. Κι αυτά όμως είναι αρκετά για το σκοπό του κειμένου).

Το βιβλίο επιχειρεί να περιγράψει το πόσο μα πόσο πολύ απαραίτητο και βασικό στοιχείο είναι η «Ταπείνωση» για την κατάκτηση του υπέρτατου Χριστιανικού Στόχου, την Αγιοποίηση του Ατόμου.

Ποιός ο λόγος να αναφερθούν εδώ;

Θα παρατηρήσει ακόμη και ο πιο βιαστικός και ανεξοικείωτος σε τέτοια θεματολογία αναγνώστης πως άλλο είναι να διαβάσεις που και που σε άλλα κείμενα και από ένα προτρεπτικό ευαγγελικό απόσπασμα (περί Ταπείνωσης) εμβόλιμο και άλλο να τα δεις «όλα μαζεμένα».

 Αίφνης, αποκτούν «άλλη ισχύ». Άλλη «ένταση».

Γίνονται τεράστια. Ογκώδη. Και το Ογκώδες έχει και μεγάλη βαρύτητα. Ή αλλιώς, «αίσθηση βάρους».

Ασήκωτου βάρους...

Και μόλις τα διαβάσεις αρχίζεις να θέτεις – αναπόφευκτα – ερωτήματα. Αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι...Αρχίζεις να σκέφτεσαι προς διάφορες – αντιδραστικές  θα έλεγε κανείς – κατευθύνσεις...

Πχ δηλαδή, όλο μα όλο αυτό το τιτάνιο Σύμπαν αυστηρών εντολών πρέπει να εφαρμοστεί στην καθημερινότητα; Ή μήπως μόνον στην Μοναστική Ζωή; Και δηλαδή, σύμφωνα μ’ αυτά είναι «κακό ν’ αντιδράς αγανακτισμένος και με οργή στον Αδικητή σου»; Πχ στον Πολιτικό; Τον Φονιά Κυβερνήτη;

Δηλαδή, όλο αυτό το γιγάντιο Ακάνθινο Στεφάνι το φορούν πρώτοι απ’ όλους οι Ιερουργοί της Εκκλησίας; Και κυρίως οι Αρχιερείς της;

Μα τότε, είναι Άγιοι, όλοι τους...οπότε, ασυζητητί πρέπει να τους ακολουθήσει και όλο το «απλό Πλήρωμα», οι «απλοί (οιονεί πλην όλο και μειούμενοι) Πιστοί»...

Εάν όλα αυτά που παρατίθενται παρακάτω και που σε πνίγει η αίσθηση ανημπόριας και μόνον στην ανάγνωσή τους, τα εφαρμόζουν οι Ιεροί Αρχηγέτες της Ορθοδοξίας (μαζί και όλοι οι Μεγαλοσχήμονες Αυλικοί τους) τότε θα πρέπει οι πάντες να κλίνουν με ευλάβεια το γόνυ εμπρός τους και να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη...και με λυγμούς γοερούς να αναπέμψουν υπόσχεση και προς αυτούς και κυρίως προς το Θεό ότι από την επόμενη στιγμή κιόλας θα γίνουν όλοι καλοί Χριστιανοί...

Δηλαδή,

Υπάκουοι και μη Αντιδρώντες σε τίποτα(;)...

Αυτή άλλωστε είναι η βασική ιστορικά κατηγορία των Άθεων κατά των Ένθεων και δη κυρίως των Χριστιανών...

Δηλαδή,
«η Θρησκεία σας προτάσσει να είστε υπάκουα πρόβατα. Γι’ αυτό σας μισούμε μέχρι θανάτου κι εσάς και την θρησκεία σας και τους Ιερείς σας και τον Θεό σας. Γι’ αυτό και κάποιες άλλες άθεες εποχές εσφάγησαν τόσοι πολλοί από εσάς (από εμάς) με τόσο μένος. Γι’ αυτό ειπώθηκε πως «ο τελευταίος Βασιλιάς θα κρεμαστεί από τα άντερα του τελευταίου Παππά». Επειδή, η Θρησκεία σας, ο Θεός σας επιτάσσει στην κοινωνία να μην εξεγείρεται κατά των εκμεταλλευτών και δυναστών της αλλά αντιθέτως να τα δέχεται όλα αγόγγυστα, να υπομένει τα πάντα χωρίς αντίδραση»...

Αν αυτό συνδυαστεί με το ότι οι Εκκλησίες είναι σταθερά, επι δεκαετίες (όλο και πιο) άδειες καθώς και με το ότι γενικότερα η Εκκλησία, καιρό τώρα «υποχωρεί σε όλα τα Μέτωπα» από τις επιθέσεις αυτών των τριών στρατοπέδων (Άθεοι, Αποκρυφιστές/εσωτεριστές και Αιρετικοί/άλλα δόγματα),  τότε μάλλον επείγει μια εξήγηση...(μήπως και κάποιες καλές, γερές «διορθωτικές κινήσεις» από την Αρχηγεσία της Εκκλησίας;)...προτού η Ελλάδα φτάσει να γίνει μια μουσουλμανική χώρα με τα σύνορά της να φτάνουν από την Άνδρο ως την Άρτα κι από το Βόλο ως την Μάνη...για την Εύβοια παίζεται...(αν και συζητιέται, ότι απομείνει από την Ελλάδα να ονομαστεί τότε όλο Εύβοια...βλέπετε, Εύβοια σημαίνει: Χώρα των καλών Βοδιών)...

Ναι, είναι μια πολύ σκληρή Θεολογική Δογματική η Αρχαία Ορθόδοξη.

Ναι, η Νηπτική/Ασκητική/Μοναστική Ιδιαιτερότητα έχει περάσει στο διάβα των χιλιετιών και στο μη Μοναστικό κόσμο της Ορθοδοξίας.

Δεν θα μπορούσε πιθανόν να είναι αλλιώς. Διότι από κει και πέρα καραδοκεί η «Προτεσταντίζουσα Τάση» και η «Αιρετικότητα».

Καμία αντίρρηση.

Όλο αυτό το «σκληρό πακέτο» λοιπόν, εάν θέλει η Ορθοδοξία – οι Ηγέτες της - να το αποδέχεται το Πλήρωμά της ο Ορθόδοξος Λαός και να το κάνει βίωμα – τουτέστιν, να ξαναγεμίσει τους Ναούς – και η χώρα να πάψει να κινδυνεύει να κατακυριευθεί από Δόγματα που δεν θα πολεμήσουν γι’ αυτό το Έθνος την Κρίσιμη Ώρα αλλά θα τεθούν στις εντολές «ΑΛΛΩΝ» - θα έπρεπε – αν μη τι άλλο - να του δώσουν το καλό παράδειγμα.

 Και κάτι ακόμη:

Κατ’ αρχήν, τμήμα της Ορθόδοξης Πρακτικής δεν θα έπρεπε να είναι η «τυφλή υπακοή» (ως πρωτόλειος Ευαγγελικός Λόγος)... (αν κι αυτό ξεκίνησε ιστορικά να εφαρμόζεται στις Μονές, κακώς πέρασε στα «μουλωχτά» και στην γενικότερη κοινωνική πρακτική των λοιπών πολιτών.

Υπακοή στο Γέροντα οφείλει ο Μοναχός. Δεν οφείλει ο απλός Χριστιανός καμία «τυφλή Υπακοή» σε κανέναν «Ιερουργό», πολλώ δε μάλλον στον κάθε Κοσμικό Δυνάστη – μέσα από τα «παραμορφωτικά θεολογικά φίλτρα του εκάστοτε «στρατευμένου» Εκκλησιαστικού Λόγου και Πρακτικής».

Συνεπώς, αυτή, (η «Υπακοή») θα πρέπει να πάψει να ανακατεύεται στα «εκτός Μοναστικής ζωής» ως Χριστιανικό Δογματικό Πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς)...

Για όσους ξεχνάνε εύκολα να θυμίσουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία του Κλήρου (κατώτερου και Αρχιερέων) αρνούνται να «αντιδράσουν» κατά Πολιτικών Αρχόντων και Κυβερνήσεων που ευθύνονται για καταστροφή και θάνατο χιλιάδων Ελλήνων Πολιτών, για απώλεια Εθνικής Κυριαρχίας καθώς και για μαζική ισλαμική εισβολή...και ζητούν ουσιαστικά από τους εξαθλιωμένους Πολίτες να επιδείξουν «Υπακοή» και «Πειθαρχία». Να ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ δηλαδή ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΙ...

Υπακοή, Υπακοή και... Υπακοή...

Εν ολίγοις,

 η «Υπακοή» και η «μη αντίδραση», μέσα από τα «περί Ταπεινώσεως κανάλια» ανάγονται στα νούμερο ένα Θεολογικά Ορθόδοξα Πρότυπα.

ΚΑΚΩΣ...

Τμήμα του Ευαγγελικού Λόγου, του Ορθόδοξου Λόγου είναι και η «Ιερά Αγανάκτηση»...η Αντίδραση, η μη Υπακοή...η εξέγερση (λόγω και έργω) ενάντια σε ότι καταστρέφει όχι μόνον Πίστη αλλά και ανθρώπινες ζωές...

(Ο Χριστός άλλωστε δεν είπε ότι Δένδρο που δεν κάνει καλούς καρπούς πρέπει να κόβεται και να καίγεται; Ματθ. 7,19     πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται)

Και δυστυχώς, λίγους Αρχιερείς βλέπουμε να αγριεύουν με όλα αυτά τα αίσχη που υφίσταται και το Έθνος και η Ελληνική κοινωνία...

Περισσότερους μεν απ’ ότι ένα χρόνο πριν – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ – αλλά εξακολουθούν να είναι ελάχιστοι...

Αυτοί οι ελάχιστοι και κυρίως οι πιο «επαναστάτες» έχουν  Ιερά Υποχρέωση όχι μόνον να συνεχίσουν να «εξεγείρονται» όλο και πιο έντονα, όχι μόνον να παρακινούν τον Λαό σε αντίδραση, όχι μόνον να παρακινούν Αδελφούς τους Αρχιερείς και Κληρικούς σ’ αυτή την «έντονη αντίδραση» αλλά και να «μεριμνήσουν» ώστε όλοι οι Νέοι Αρχιερείς που σταδιακά θα εισέρχονται στην Υψηλή Ιεραρχία τους να είναι «σαν κι αυτούς»...

Πρώτον, ευαισθητοποιημένοι στα Εθνικά θέματα και δεύτερον, Επαναστάτες κατά των Δυναστών της κοινωνίας...

Να μπορούν να συνδυάσουν αυτά τα δύο (φαινομενικά αταίριαστα) χαρακτηριστικά του Χριστιανού Ορθόδοξου:

Ναι, «Ταπείνωση» αλλά ταυτόχρονα «Ιερά Αγανάκτηση/έμπρακτη Αντίδραση»...

Και βεβαίως, να διδάξουν τον απλό Πιστό για το πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό (η αγανακτισμένη αντίδραση) χωρίς μια «ανεξέλεγκτη Οργή» (ως «απόνερο της αγανάκτησης/αντίδρασης) να κάνει να χαθούν τα οφέλη της Αοργισίας ως Καλός Αγωγός (και εφελκυστής) μιας οιονεί και αενάως επιζητούμενης Θείας Χάριτος.

Σαφώς και επ’ ουδενί δεν πρέπει επιδιδόμενοι στο ένα να απωλεσθεί το άλλο.

Εν πάση περιπτώσει η συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας δεν ζει σε περιβάλλον Μοναστικό.

Αυτό δεν πρέπει να λησμονείται ποτέ...

Αυτοί οι Άγιοι Αρχιιερουργοί έχουν μπροστά τους την παραπάνω Υψηλή Ευθύνη...

Όπως και μια ακόμη:

Από τους κόλπους τους να προετοιμάσουν τον επόμενο Αρχηγέτη τους...που προφανώς θα (πρέπει να) είναι εκείνος που (θα) αντιδρά/αγανακτεί/εξεγείρεται ΠΙΟ ΠΟΛΥ απ’ όλους...ενάντια στην εισβολή μιας καταστροφικής λατρείας που λέγεται Ισλάμ...ενάντια στην απώλεια Εθνικής Κυριαρχίας...ενάντια στην καταστροφή/φτωχοποίηση του Έλληνα Πολίτη...

Ας δούμε όμως αυτό το «σκληρό Θεολογικό Πακέτο» που λέγαμε πιο πάνω. Κι ας αναρωτηθούν όλοι εάν η Ηγεσία της Εκκλησίας (και οι Αυλές τους) πρώτον προτίθενται να «υποστηρίξουν» όλες μα όλες τις παρακάτω (Νηπτικές/Μοναστικές) επιταγές στην Ελληνική κοινωνία και δεύτερον εάν τα εφαρμόζουν πιστά και απαρέγκλιτα (ΟΛΑ) πρώτοι απ’ όλους αυτοί οι ίδιοι:

(οι παραπομπές δεν διασταυρώθηκαν. Πιθανά τυπογραφικά λάθη του βιβλίου λοιπόν μεταφέρθηκαν κι εδώ. Δείξτε επιείκεια επ’ αυτού).

Επίσης:

Τα «σκωπτικά σχόλια κατά των Αφεντάδων» που συνοδεύουν τα αποσπάσματα δεν έχουν σκοπό ΕΠ’ΟΥΔΕΝΙ να ακυρώσουν ή να αμαυρώσουν το περιεχόμενο αυτών των «Θείων Λόγων».

Η «δριμεία κριτική» αποσκοπεί ΜΟΝΟΝ στο να πάψουν να χρησιμοποιούνται ΕΜΜΕΣΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ ως «πολιτικά εργαλεία» από ορισμένα «βαθειά κέντρα» ελέγχου της Κοινωνικής Συμπεριφοράς. Ως εργαλεία αποτροπής «κοινωνικών αντιδράσεων».

Τουτέστιν, καλό θα είναι να διακριθεί το ένα από το άλλο. Και πιο κάτω αναφέρονται επαρκώς αυτά τα «διακριτά στοιχεία».

Τίμα τον «Αδικητή» σου(;)...

Πάμε λοιπόν στα επίμαχα αποσπάσματα και μακριά απο εμάς ο οποιοσδήποτε κακόβουλος εκστασιακός εχθρικός παρασαλεμός:

«Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρώμενους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε 44)

(Συμπεριλαμβάνονται άραγε στους «αγαπώμενους και ευλογούμενους» και οι Πολιτικοί μας Κυβερνήτες; Αυτοί που στοίχισαν εκατοντάδες χιλιάδες κατεστραμμένων και πολλών χιλιάδων νεκρών Ελλήνων Πολιτών;)

Άγιος Αυγουστίνος: «Για να φτάσει κανείς στην Αγιότητα η Οδός είναι: Πρώτον, Ταπείνωση, δεύτερον, Ταπείνωση και τρίτον, Ταπείνωση».

«Να προτιμάς να μένεις άγνωστος και να καταφρονείσαι» (Πραξ, ε41)

(εσύ που δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου τολμάς να κρίνεις τους Ηγέτες μας;)

«Αν πειστείς στ’ αλήθεια ότι είσαι ένα μηδενικό, θ’ ανάψει η περιφρόνηση προς τον εαυτό σου και θα θέλεις να σε περιφρονούν οι άλλοι, γιατί κατά φυσικό λόγο χαιρόμαστε όταν οι άλλοι συμμορφώνονται με το θέλημά μας» (Ρωμ. ε3-4)

(Αφού είσαι μηδενικό λοιπόν, πως τολμάς και κριτικάρεις τους φωτισμένους ηγέτες μας;)

«Μη ζητάς δόξα και εκτίμηση από τους ανθρώπους. Απεναντίας, απέφευγε αυτή με προσοχή» (Ιωαν. δ΄44)

(Δηλαδή, να μην τολμήσει ο απλός φτωχός Πολίτης να ζητήσει μερίδιο από την εξουσία των Αρχόντων;)

«Να ανέχεσαι με υπομονή τις καταφρονήσεις» (Εφες. δ΄2)

(επεξήγηση στο βιβλίο: αν είσαι απαθής όταν σε καταφρονούν και αγαπάς πάντοτε να περιφρονείσαι, να το πνεύμα της ταπεινώσεως).

(ότι κι αν σου κάνουν οι Αφέντες σου μην αντιδράς. Υπέμενε)

«Να εύχεσαι μάλιστα να σε βρίζουν» (Ρωμ. ε 3-4)

(κακώς αγωνίστηκε δηλαδή η Ελληνική κοινωνία για βελτίωση της συμπεριφοράς του Κράτους απέναντι στον Πολίτη;)

«Η υπομονή γεννιέται από την ταπείνωση. Ο ταπεινός γνωρίζει τις ατέλειές του και τα σφάλματά του και κρίνει τον εαυτό του άξιο κάθε τιμωρίας» (Β΄Κορ.στ΄4)

(δηλ, ότι κι αν σου κάνουν οι Αφέντες σου είσαι άξιος κάθε τιμωρίας)

«Να είσαι ταπεινός και θα είσαι ειρηνικός με τον εαυτό σου. Τίποτα δεν θα επιθυμείς, τίποτα δεν θα ζητάς, δεν θα είσαι μελαγχολικός». (Ιωάν.ιδ27)
(αρκέσου σ’ αυτά – το τίποτα, την μιζέρια – που έχεις. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Μην απαιτείς λοιπόν τίποτα)

«Η ταπείνωση διατηρεί την αγνότητα. Ο Θεός επιτρέπει πτώσεις στην ψυχή που στηρίζεται στον εαυτό της και έχει αυτοπεποίθηση» (Μαρκ.ιδ 29)

(Θεέ μου συγχώρα με, αλλά τόσο η Επιστήμη της Ψυχολογίας – που η ίδια η Αρχιεπισκοπή την έβαλε μέσα στην Εκκλησία, άρα συμφωνεί μαζί της – όσο και ο Μάικλ Τζόρνταν λένε κάτι άλλο: αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα!!!)

Κουράγιο...άλλα 20...

«Η ταπείνωση είναι αδελφή της φτώχειας. Ο ταπεινός είναι ευχαριστημένος πάντοτε για όλα, γιατί πιστεύει ότι έχει περισσότερα απ’ ότι του αξίζει. Η ταπείνωση είναι συνδεδεμένη με την Υποταγή. Η τελεία ταπείνωση συνίσταται στο ν’ αφήσει κανείς τη δική του θέληση. Είναι και το ευκολότερο μέσον η Υποταγή για να κερδίσει κανείς την ταπείνωση» (Εφες. ε21)

(Ξανά. Να χαίρεσαι με την φτώχεια σου, υποτάξου και μην ζητάς τίποτε από τους Αφέντες σου. Ζήσε με ευχαρίστηση και αδιαμαρτύρητα μέσα στην μιζέρια και την ταπείνωση)

«Δε σε λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψιν ενώ άλλους ακούνε με θαυμασμό; Σε διακόπτουν και δε σου δίνουν το λόγο; Εκδηλώνουν ενόχληση όταν πρόκειται να σε ακούσουν; Παραχωρούν κάθε τι σε άλλους ενώ σε σένα αρνούνται οτιδήποτε; Δεν έχεις παρά να ευχαριστήσεις εσωτερικά, δηλ. από μέσα σου το Θεό, για τις εξαίρετες αυτές ευκαιρίες που επέτρεψε για σένα, για να πλουτίσεις στην αρετή της ταπεινώσεως και πρέπει να επωφεληθείς από αυτές τις ευκαιρίες» (Εφες.δ2)

«Οποιοσδήποτε εξευτελισμός έρχεται σε σένα να τον δέχεσαι σαν από το χέρι του Θεού» (Ματθ.ε10-11 και Ιωάν.ιθ11)

(Δηλαδή, αν απευθύνθηκες σε Ανώτερους Άρχοντες και σε γράψανε κανονικά θα πρέπει να είσαι τρισευτυχισμένος και να μην αντιδράς καθόλου. Αντιθέτως, ευχαρίστησέ τους ολόψυχα για την ταπείνωσή σου)

«Τίποτα να μη λες από όσα θα σε παρουσιάσουν άξιο τιμής, υπολήψεως ή έμπειρο» (Ιάκ.γ2)
(Στο βιογραφικό που θα στέλνεις από δω και πέρα θα γράφεις τα ακριβώς αντίθετα απ’ ότι έγραφες: είμαι ανάξιος, δεν γνωρίζω τίποτα, δεν έχω εμπειρία, είμαι ο χειρότερος όλων. Αφού έτσι κι αλλιώς δουλειά δεν θα βρεις. Τι το παλεύεις και θυμώνεις;)

«Οτιδήποτε κατορθώσεις, να ομολογείς πάντοτε ότι είσαι δούλος άχρηστος, γιατί δεν έκανες άλλο παρά ότι έπρεπε να κάνεις (ζήτημα κι αν το έκανες καλά)» (Λουκ.ιζ10)

(Μην επαναλαμβανόμαστε: παρόμοια σχόλια θα μπορούσαν να μπουν σε όλα κάτω κάτω...φανταστείτε τα μόνοι σας τα υπόλοιπα...)

«Το να μιλάς για εμπιστοσύνη που σου τρέφουν οι άλλοι, ότι σε συμβουλεύονται κλπ είναι απόδειξη ότι κλίνεις προς την κενοδοξία» (Μαρκ.ζ36)

«Μην κάνεις λόγο ότι παραδέχθηκαν το δίκαιό σου» (Α’Κορ.ι24)

«Μην αναφέρεις τις στενοχώριες σου και τους κόπους σου, γιατί αυτό είναι σαν να θέλεις να ενδιαφέρονται για σένα και να σε σκέπτονται, ενώ αντίθετα ο ταπεινός αγαπά και θέλει να είναι λησμονημένος» (Μαρκ.ζ36)

«Μην ανοίξεις το στόμα σου για να παραπονεθείς, πίστευε πως οτιδήποτε υποφέρεις σου αξίζει. Υπόμεινε με αγαθή καρδιά και με χαρά τη λύπη που σου συμβαίνει, μάλιστα όταν αυτή σε ταπεινώνει» (Μαρκ.ιγ13)

(είπαμε: συντροφιασμένος με τις αναποδιές, αποδέξου το σα μοίρα και απόλαυσέ το)

«Ποτέ μη πεις το είπα καλά, το προέβλεψα, θέλοντας έτσι να δείξεις σταθερότητα κρίσεως και ότι είσαι προνοητικό πνεύμα» (Α Κορ.η2)

Σχεδόν τερμάτισες...περίπου άλλα 10...

«Αν σε προσβάλλουν, αν άδικα σε κατηγορούν, μην πεις κανένα λόγο. Άφησε το Θεό να τακτοποιήσει κάθε τι» (Ματθ.κστ67-68)

«Λίγη σιωπή, γαλήνη, ένωση με το Θεό ας σε παρηγορούν σε κάθε περίπτωση που οι άνθρωποι άδικα σε προκαλούν. Ο Θεός μας θλίβει με αυτές τις θλίψεις ανάλογα με τις ανάγκες μας» (Ματθ.κζ14)

«Η εξουθένωση είναι το θεμέλιο της ταπεινώσεως. Εύκολο είναι να ονομαστεί κανείς ταπεινός. Το αποδεικνύει όμως όταν υποφέρει την περιφρόνηση, την βρισιά, τους εξευτελισμούς, όταν μάλιστα προέρχονται χωρίς την θέλησή του» (Ιακ.α12 και Ματθ.ε44)

«Είναι άξιο επαίνων επίσης και πολύ ωφέλιμο το να ζητάει κανείς τις ταπεινώσεις για να ριζώσει περισσότερο στην αρετή των ταπεινών. Ο εξευτελισμός είπε κάποιος Άγιος είναι αυτός που οδηγεί στην ταπείνωση, όπως η μελέτη στην επιστήμη» (Ματθ.κ26-27, κζ30-31)

«Η πραγματικά ταπεινή ψυχή αρέσκεται στο να εκμηδενίζεται καλύτερα, παρά να φαίνεται ταπεινή» (Α Κορ.θ19)

«Αν κάποιος σε υποτιμάει, σε κακολογεί, συ να είσαι καλός προς αυτόν, να τον περιποιείσαι και να τον υπηρετείς. Μην αποφεύγεις όταν σου δίνεται η ευκαιρία να ταπεινωθείς, γιατί διαφορετικά δεν θα κατορθώσεις να είσαι ταπεινός» (Ρωμ.ια8)

«Προσεύχου πολύ για τα πρόσωπα που σε ταπεινώνουν» (Εφες.δ26,31-32)

«Αν κάποιος ξεσπάει με θυμό εναντίον σου, ζήτησε συγγνώμην γιατί τον έκανες να θυμώσει» (Α Κορ.δ12-13)

«Σε παρατηρούν για σφάλμα που έκανες, ίσως άδικα; Σώπασε, προσεύχου μυστικά, μη δικαιολογηθείς. Κάποιος Μοναχός έλεγε στους Αδελφούς: “Αν δικαιολογείσθε, ο Θεός σας κατηγορεί”...» (Ιάκ.ε12)

(μα πολυκαιρισμένα μα συγκαιρινά και άσκοπα, απρόκοπα αναμοχλέματα, τι τα θες; Άστο να πάει, άστο...να το ξαναπούμε;)

«Υπηρέτησε τους άλλους με Πνεύμα ταπεινώσεως. Κάνε με χαρά ότι είναι εξευτελιστικότερο για σένα, ότι σε κάνει να φαίνεσαι υπηρέτης όλων. Κάνοντας έτσι, μην ζητάς ευγνωμοσύνη» (Ρωμ.ιγ8)

 «Ας αγαπώ λοιπόν να θεωρούμαι περιφρονημένος απ’ όλους. Ας μάθω ότι το καλό μου συνίσταται πραγματικά όχι στις τιμές του κόσμου αλλά στο να υποφέρω τις ταπεινώσεις και να χαίρομαι γι’ αυτές, για την Αγάπη του Θεού» (Ιακ.α2)

Τέλος Διαδρομής...ή μήπως όχι;

Υπάρχουν κι αυτά τα αποσπάσματα (όχι Ευαγγελικές περικοπές) απ’ ευθείας μέσα από το περιεχόμενο του βιβλίου, καρποί του συγγραφέα του:

«Αν σε μέμφονται μη δικαιολογείσαι αλλά να φαντάζεσαι ότι σου αξίζει η επίπληξη, τουλάχιστον» (σ.24)

«Να θεωρείς τον εαυτό σου ανάξιο κάθε φιλοφροσύνης, αντίθετα άξιο κάθε λύπης» (σ.20)

«Εάν δε σε εκτιμούν μην ανησυχείς, να κρίνεις πάντοτε τον εαυτό σου ανίκανο» (σ.19)

«Ο ταπεινός δε μιλάει για ευγνωμοσύνη που του οφείλουν οι άλλοι ή και για αχαριστία που του δείχνουν»

«Να είσαι ευπειθής. Ο ταπεινός αφήνεται να οδηγηθεί εύκολα. Μην έχεις ποτέ την αξίωση να σε υπακούουν» (σ.30)

«Μην ανακατεύεσαι με υποθέσεις που δεν σε αφορούν» (σ.32)

Όσον αφορά στο πόσο «ψηλά» βρίσκεται η

«Υπακοή» στο όλο «Πλέγμα επιδιωκόμενων επιτευγμάτων» αξίζει να δούμε το παρακάτω απόσπασμα από τη Νηπτική Θεολογία (Μακαρίου του Αιγυπτίου, από το «Νηπτική Θεματική του Δ’αιώνα», Γεωργίου Σταυρόπουλου, σ. 27, περί

«γενικής ενότητας κι αλληλεξάρτησης των

«(στοχευόμενων/επιδιωκόμενων) Αρετών»):

«...περί δε της φαινομένης ασκήσεως και ποίον αγαθόν επιτήδευμα πρώτον και μείζον τυγχάνει τούτου γινώσκετε, αγαπητοί, οτι αλλήλων πάσαι αι αρεταί εκδέδενται και αλλήλων εκκρέμανται ώσπερ γαρ ιερά τις και πνευματική άλυσις μια από της μιας απήρτηνται: η Ευχή από της Αγάπης, η Αγάπη από της Χαράς, η Χαρά από της Πραότητος, η Πραότης από της Ταπεινώσεως, η Ταπείνωσις από της Διακονίας, η Διακονία από της Δικαιοσύνης, η Δικαιοσύνη από της Ελπίδος, η Ελπίς από της Πίστεως, η Πίστις από της Υπακοής, η Υπακοή από της Απλότητος...»

Ιδού λοιπόν πόσο ψηλά βρίσκεται η «Υπακοή».

Δεν είναι βεβαίως υπερβολή να πούμε ότι «Απλότητα» σημαίνει «(αποδεκτή/επιδιωκόμενη) Πενία». Άρα, δεδομένων αυτών και όλων των ανωτέρω, να είσαι ευχαριστημένος με την Φτώχεια σου, Υπάκουσε, Πειθάρχησε στις (Κοσμικές) «Αρχές» και μην Οργίζεσαι, μην αντιδράς σε τίποτα....

Μήπως άραγε και γι’ αυτό, όσο ανεβαίνει το «επίπεδο του σκέπτεσθαι» των Πολιτών ενώ ταυτόχρονα πέφτει το βιωτικό του επίπεδο, οι Ναοί αντί να γεμίζουν, αδειάζουν περισσότερο κι από πριν;

Μήπως κάποιος πεθαίνει δίπλα σου;

Ένα τελευταίο Ευαγγελικό απόσπασμα (από την ίδια παραπάνω πηγή):

«Πρέπει να μην ντρέπεσαι ποτέ για την κοινωνική σου κατάσταση, ούτε για κείνη των δικών σου ανθρώπων. Επίσης, για την αθλιότητα και μηδαμινότητα ενός συγγενούς σου ή φίλου σου» (Ματθ.ι25)

Οι Ανώτεροι Ηγέτες (πάσης φύσεως) της Εκκλησιαστικής Πολιτείας το τηρούν αυτό;

Είναι σίγουροι πως δεν εγκατέλειψαν στην πορεία της ζωής τους προς τα Ύπατα Αξιώματά τους, αναξιοπαθούντες, φτωχούς, άρρωστους συγγενείς τους είτε γιατί κάποιοι απ’ αυτούς ίσως δεν ήταν και τόσο καλά διανοητικά (συνεπώς δεν θα προσέθεταν σε «κοινωνική αίγλη», το αντίθετο ίσως) είτε γιατί απλά ήταν πάμφτωχοι και όχι μόνον δεν θα προσέθεταν σε «αίγλη» αλλά θα ήταν και διαρκής πηγή «ενοχλητικών αιτημάτων βοηθείας»;

Είναι σίγουροι πως, ακόμη τώρα, δεν υπάρχουν εγκατελειμμένα άτομα του συγγενικού τους περιβάλλοντος αφημένα στην τύχη τους να πεθάνουν μέσα στις στερήσεις, τις αρρώστειες και την εξαθλίωση κι αυτοί κάνουν πως δεν τους βλέπουν;

Είναι σίγουροι όλοι αυτοί οι Ελέω Θεού Ηγέτες πως πάντα όταν τους ζητήθηκε από «απλούς Πιστούς» Πνευματική Βοήθεια ανταποκρίθηκαν και την έδωσαν;

Είναι σίγουροι πως ανταποκρίθηκαν πάντα σε κάθε αίτημα «απλής ανθρώπινης επαφής» και Πνευματικής Ενίσχυσης;

Σε πόσα email απλών Πιστών απαντήσατε με δυό ζεστές κουβέντες τους τελευταίους μήνες;

Εκτός αν οι Γραμματείς γύρω τους έχουν επιφορτισθεί με το ρόλο του Φαρισσαίου.

Να λειτουργούν ως «κυματοθραύστες» ώστε τίποτα «κατώτερο» να μην μιάνει την «Γαληνότητα της Ιεράς Πορφύρας». Πχ να κάνουν πως δεν λαμβάνουν τα μηνύματα Πιστών, Λαϊκών και απλών κληρικών ή να εφευρίσκουν χίλιες δυό ευφάνταστες απαντήσεις για να διατηρήσουν ενεργό το «φράχτη αποτροπής»...

Καμιά φορά να λένε και ξεκάθαρα πως ο Κύριός τους ασχολείται μόνον με πολύ «υψηλά ιστάμενους επισκέπτες ή ενδιαφερόμενους και όχι απλούς Πολίτες»...

Ότι απ’ όλα κι αν συμβαίνει, «συγχαρητήρια»...σε όλους...

Όντως, όλα αυτά είναι Θεάρεστες αποδείξεις έμπρακτης άσκησης της ταπεινώσεως  της Απλότητας και της Προσήνειας ως απόδειξη Ορθόδοξης βιωτής...ιδίως των Αρχιποιμεναρχών...

Με τέτοια «υποδείγματα συμπεριφοράς», όντως, έχουν απόλυτο άδικο οι απλοί Πιστοί ν’ απομακρύνονται, δεκαετίες τώρα από τους Ναούς....

Απόλυτο Άδικο...

Γεγονός πάντως παραμένει ένα:

Αλαφροΐσκιωτος λαός, πονηρεμένοι Αφέντες...

Όταν αρχίζει ο Λαός να συνειδητοποιεί πως κάποιοι πάνε να τον κάνουν (ή να τον διατηρήσουν) «αλαφροΐσκιωτο», τότε αν βαθιά μέσα του εξακολουθεί να διατηρεί έναν υφέρποντα σεβασμό γι’ αυτόν τον κάποιο, θα «αποχωρήσει» απλώς διακριτικά (πλην εμφανώς και πικραμένα)...

Αν όμως πάει στο «άλλο άκρο», τότε μετατρέπεται σε αμείλικτο εχθρό εκείνου που πρώτα εκπροσωπούσε μέγα μέρος των όσων πίστευε από τη γέννησή του...

Να μην παραξενεύεται λοιπόν η Εκκλησία γιατί εν τέλει έχει τόσους ορκισμένους εχθρούς, τόσο στο στρατόπεδο του Αθεϊσμού όσο και στο απέραντο πλέον στρατόπεδο των αιρέσεων/αποκρυφισμού...

Ας προσέξουν τουλάχιστον να σταματήσουν την ακατάσχετη αιμορραγία...έστω και τώρα...και το πρώτο «αιμοστατικό» που υπάρχει, μπροστά τους ακριβώς, λέγεται «κοπή της Αλαζονείας και της Ματαιοδοξίας»...

Βαριές κουβέντες;

Ένας απλός χωριάτης Λαϊκός θεολογίζων μπορεί όποτε θέλει να ψυχανεμίζεται από «αερικά» και από αστρατήγευτη αποκοτιά ο λόγος του να βγάνει ακόμη κι ανώφελα ή ανέφελα εωσφορίσματα...

Γι’ αυτό είναι άλλωστε οι Ανώτατες Ιερές Πορφύρες...για να προσφέρουν Υψηλή Πνευματική βοήθεια και καθοδήγηση ιαματική τέτοιων «απόκοτων δαιμονικών συμπεριφορών...»

Και όχι να την αρνούνται...να χαριτώνουν και όχι να σκανδαλίζουν/διαολίζουν τον απλό λαό...

Εν είδει επιλόγου

Η ταπείνωση – θα πρέπει να ειπωθεί - δεν είναι βασικό στοιχείο μόνον του Χριστιανικού Ορθόδοξου (και όχι μόνον) Δόγματος.

Έρχεται από πιο παλιά κι έχει εξαπλωθεί ιστορικά σε πλήθος Θρησκειών και Λατρειών.

Ο Μανιχαϊσμός ήταν μία από τις ιστορικές γέφυρες που την μπόλιασε εν πολλοίς στο δυτικό λατρευτικό σύμπαν.

Υπάρχει πχ στον λόγο του Μαχάτμα Γκάντι (και βεβαίως στον ινδουισμό) και στον Βουδισμό.

Υπάρχει ακόμη και στον Ινδιάνικο σαμανισμό.

Υπάρχει επίσης στα θεοσοφικά γεννήματα του τεράστιου μωσαϊκού του Εσωτερισμού/αποκρυφισμού. Τουλάχιστον στα πρώτα στάδια. Μέχρι τον προθάλαμο του «Εωσφορικού (μεταπτυχιακού – sic!) κύκλου».

Κατόπιν, όλα μα όλα τα περί «Ταπεινώσεως» χάνονται ως δια μαγείας και η «Πίστη και Πρακτική» είναι τα «ακριβώς αντίθετα». Η «Ταπείνωση» δίνει τη θέση της στην «Υπερηφάνεια». Την «Οίηση». Το «Ως εν Ουρανώ κι επί της Γης» μετατρέπεται σε «Ως επί της γης κι εν ουρανώ»...η αναζήτηση της Δύναμης και της Ηδονής είναι ο Νούμερο ένα στόχος.

Έτσι για να καταλαβαίνουμε σε «απλά χωριάτικα θεολογίζοντα λόγια» το «γιατί δεν θρησκεύει ο κόσμος στο Ναό με τον τρόπο της Εκκλησίας»...και «τι επιτέλους γίνεται στο νου, την ψυχή και τα συναισθήματά» του...

Γιατί φτάνει να έλκεται από τα «σκοτεινά υπόγεια» και να απωθείται από τα «φωτεινά/φανερά θυσιαστήρια»...

Ίσως γιατί είναι αντιφατικό να σου μιλάει για Ταπείνωση κάποιος απόμακρος άνθρωπος που φοράει ενδύματα και αξεσουάρ πολλών χιλιάδων ευρώ, με αυλικούς και ακριβά παλάτια και βεβαίως το στομάχι γεμάτο, την ώρα που το δικό σου στομάχι είναι άδειο, τα παπούτσια σου τρύπια και το πουκάμισο φθαρμένο, στο σπίτι δεν έχεις ρεύμα, δεν έχεις δουλειά γιατί όλες οι πόρτες είναι ερμητικά κλειστές αν δεν έχεις «Δεσπότη Μπάρμπα στην Κορώνη» και δεν ξέρεις τι να πας για φαγητό στα παιδιά σου το μεσημέρι...

Αν τα ίδια λόγια «υπερ Ταπεινώσεως» τα έλεγε ένας σκελετωμένος ασκητικός εξαϋλωμένος Ταπεινός Μοναχός με φθαρμένο ράσο, θ’ ακούγονταν διαφορετικά.

Γιώργος Ανεστόπουλος

ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ

ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE

ΠΗΓΗ