ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ - ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ
Η ελληνική γλώσσα είναι ξεκάθαρη στις έννοιες. Άλλο "μετανάστης" και άλλο "λαθρομετανάστης". Μετανάστης είναι εκείνος που έρχεται με συμβάσεις στην Ελλάδα και "λαθρομετανάστης" όποιος μπαίνει στη χώρα "λάθρα". Εξ ου και "λαθρομετανάστης". Η λαθρομετανάστευση είναι ένα από τα κυρίαρχα όπλα της νέας τάξης πραγμάτων, της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, για τον εποικισμό χωρών, με πρόθεση την πληθυσμιακή αλλοίωση και την περαιτέρω χειραγώγηση/υπονόμευση της.... εθνικής υπόστασης των χωρών και των συμφερόντων τους. Η λαθρομετανάστευση ως ασύμμετρη απειλή έχει πολλές παραμέτρους και πτυχές οι οποίες θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψην. Ενδεικτικά αναφέρονται: η γεωπολιτική, η κερδοσκοπία των αστικών ακινήτων, η εθνική ασφάλεια, η δημογραφική, η κοινωνική, η ανθρωπιστική παράμετρος, η κατανομής των διαθέσιμων πόρων, κ.α. Γενικά αναφέρουμε ότι επειδή η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται για ανήθικα παιχνίδια ισχύος εμείς αρνούμαστε να αποδεχθούμε την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και της ανθρώπινης δυστυχίας από ύποπτους επιτήδειους με προσωπεία δήθεν «ανθρωπιστών». Το φαινομένου των λαθραία εισερχομένων μεταναστών στη χώρα, αποτελεί Εθνικό Θέμα το οποίο έχει άμεση επίπτωση στην ομαλή και εύρυθμη λειτουργία του κράτους.
Από τη μεριά του Δήμου της Αθήνας, για τους λαθρομετανάστες θα επιχειρηθεί σε πρώτη φάση η καταγραφή της ταυτότητας τους κι ο συνολικός τους αριθμός. Σε δεύτερη φάση θα γίνουν συντονισμένες κινήσεις και θα ληφθούν πρωτοβουλίες από τη νέα δημοτική αρχή ώστε να ασκηθούν οι δέουσες πιέσεις προς την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Ελλάδα, για να προωθηθούν στις πατρίδες τους ή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με μονομερή κατάργηση στη πράξη της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ. Η κίνηση μας είναι και θα είναι αντίθετη στις προσπάθειες της όποιας κυβέρνησης επιχειρήσει κατ’ εντολή ξένων κέντρων να αλλοιώσει την σύνθεση και τη συνοχή του ελληνικού πληθυσμού της Αθήνας. Εξ αντικειμένου η όποια απορρόφηση δεν μπορεί να είναι υπέρτερη της φέρουσας ικανότητας της χώρας (2,5%).
Για τους κινδύνους της λαθρομετανάστευσης ο Δήμος της Αθήνας οφείλει να ενημερώσει την κοινωνία και να αναδείξει τις ενστάσεις της μέσα από τον δημόσιο διάλογο, ώστε οι πολίτες με εργαλείο τα δημοψηφίσματα να εκφράσουν την γνώμη τους πιέζοντας ασφυκτικά την όποια κυβέρνηση ολιγωρήσει επ’ αυτού.
- Δημοψήφισμα 1: Για το θέμα ανέγερσης τεμένων στην Αθήνα, είμαστε κάθετα αντίθετοι. Πιστεύουμε όμως ότι θα πρέπει να ρωτηθεί ο λαός της Αθήνας και με δημοψήφισμα να αποφασίσει τι επιθυμεί. Υπάρχει το προηγούμενο ανάλογου δημοψηφίσματος στην Ελβετία που έλυσε αντίστοιχο πρόβλημα με τον πιο απλό και δημοκρατικό τρόπο.
- Δημοψήφισμα 2: Για κατάργηση του ν. 3838/2010 (Ραγκούση) και έναρξη διαβούλευσης με την κοινωνία, με τελική κατάληξη τη διενέργεια δημοψηφίσματος, όσον αφορά την τροποποίηση του κώδικα Ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες, και τους όρους με τους οποίους αυτή θα μπορεί να παρασχεθεί.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ: ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΣΥΜΠΕΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, δημοδιδασκάλου
Ηλεκρ. διεύθυνση: damon@damonpontos.gr
Ι. Η ουσία του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης
Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν έχει καμία σχέση με τους ίδιους τους λαθρομετανάστες στην πλειονότητά τους, των οποίων η έγνοια είναι πώς θα εξασφαλίσουν, στον ήλιο μια καλύτερη μοίρα, έτσι όπως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το πεπρωμένο τους, ακόμη και με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους. Αυτή η εξήγηση γίνεται για να μην υπάρχει σύγχυση και παραπληροφόρηση.
Είναι αντιθέτως καθαρά θέμα που αφορά την Ελλάδα, δηλαδή τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες, γενικά την ελληνική πολιτεία και κοινωνία, που εφαρμόζει μια συγκεκριμένη πολιτική στο πρόβλημα αυτό, την οποία περιληπτικά θα αναλύσουμε και στην οποία στρέφεται η κριτική μας.
Αναμφίβολα η λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα της Ελλάδας. Ζήτημα επιβίωσης του Ελληνισμού.
Δεν έχει ωστόσο σχέση με τους ίδιους τους λαθρομετανάστες, των οποίων η έγνοια είναι πώς θα εξασφαλίσουν στον ήλιο μια καλύτερη μοίρα, έτσι όπως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το πεπρωμένο τους.
Είναι αντιθέτως καθαρά θέμα που αφορά την Ελλάδα, δηλαδή τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες, γενικά την ελληνική πολιτεία και κοινωνία.
Η ιστορική πορεία των πληθυσμιακών ροών είναι ένα μακροϊστορικό φαινόμενο μέσα στο οποίο εντάσσεται και η λαθρομετανάστευση και οφείλεται εν μέρει στον υπερπληθυσμό των χωρών προέλευσης, πέρα από τις άλλες σημαντικές αιτίες.
Η ανεξέλεγκτη ροή λαθρομεταναστών παίρνει τη μορφή εισβολής, η οποία, αν ξεπεράσει ορισμένες διαστάσεις, μπορεί να έχει καταστρεπτικές συνέπειες, όσον αφορά την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού και όχι μόνο.
Ο εγκλωβισμός τεράστιου αριθμού λαθρομεταναστών στην Ελλάδα αποτελεί αντικειμενικά επικίνδυνη εξέλιξη, η οποία δεν οφείλεται μόνο στην εγκληματική και σχεδιασμένη πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού, αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς που τους συνέδραμαν με τη δική τους πολιτική.
Η μετανάστευση στα ευνομούμενα κράτη γίνεται με κανόνες, δηλαδή με συμβάσεις. Το γελοίο επιχείρημα που ξεστόμισε κάποτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ότι «κι’ εμείς ήμασταν μετανάστες» για να δικαιολογήσει την λαθρομετανάστευση, μόνο θυμηδία μπορεί να δημιουργεί, αν δεν αποτελεί τραγική ειρωνεία.
Το παράδειγμα ότι και σε άλλα κράτη υπάρχει το φαινόμενο, είναι κι’ αυτό παραπλανητικό. Δεν ανήκουμε στις αποικιοκρατικές χώρες, που στο κάτω κάτω της γραφής πρέπει να πληρώσουν για ό,τι κακό έπραξαν στους κατοίκους των χωρών που εκμεταλλεύτηκαν άγρια. Είναι απαράδεκτο να γίνει η Ελλάδα μια νέα αποικία, επειδή έτσι το θέλουν ιμπεριαλιστικοί κύκλοι και μάλιστα να έχουν οι γηγενείς μπροστά τους το φάσμα της εξολόθρευσής τους από τους εποίκους, όπως συνέβη ιστορικά στην Αυστραλία, στη Βόρειο Αμερική και σε ορισμένα κράτη της Νοτίου Αμερικής και Αφρικής.
Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική χώρα, για να υφίσταται μάλιστα κατά κύριο λόγο το βάρος όλης της μεταναστευτικής εισροής, που παίρνει διαστάσεις τσουνάμι. Πόσα εκατομμύρια κατατρεγμένων μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα, χωρίς να βουλιάξει στην εξαθλίωση και τον αλληλοσπαραγμό;
Επιπλέον πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα είναι κατευθυνόμενη από ορισμένες αραβικές χώρες, από ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυρίως από την Τουρκία. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Οζάλ είχε πει κάποτε ότι με την Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο. Αρκεί να στείλουμε μερικά εκατομμύρια μουσουλμάνους και θα την αλώσουμε.
Υπάρχουν γενικά τρία ρεύματα μεταναστευτικών ροών. Πρώτον οι πρόσφυγες, δεύτερον οι μετανάστες και τρίτον οι λαθρομετανάστες. Στην πρώτη κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε και τους πολιτικούς πρόσφυγες, που πρέπει κανονικά να τους δοθεί πολιτικό άσυλο, που με αυτό έχουν δικαίωμα μετάβασής τους όπου θέλουν.
Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται όλοι όσοι είναι ελληνικής καταγωγής από τον ευρύτερο του εξωελλαδικού ελληνισμού, κυρίως από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Στου μετανάστες συμπεριλαμβάνονται όσοι έρχονται στην Ελλάδα με διακρατικές συμβάσεις. Στην τρίτη κατηγορία έρχονται όσοι μπαίνουν στην χώρα «λάθρα», δηλαδή παράνομα. Όσο λοιπόν και εφόσον υπάρχουν κράτη και δεν έχουν καταργηθεί τα σύνορα παγκοσμίως, τότε θα μιλούμε για λαθρομετανάστευση, γιατί δεν δικαιούμεθα και θα είναι καταστροφικό, αν εμείς μόνοι μας καταργήσουμε τα σύνορά μας και θεωρήσουμε τη χώρα ως χώρο. Έτσι καταλύουμε κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας. Γινόμαστε έρμαιο τυχοδιωκτικής και επεκτατικής πολιτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που απεργάζονται την καταστροφή της πατρίδας μας.
Εάν λοιπόν ταυτίζουμε την μετανάστευση με την λαθρομετανάστευση, τότε πρακτικά καταργούμε κάθε έννοια έθνους – κράτους και ταυτιζόμαστε με εκείνους τους κοσμοπολίτικους κύκλους, που θέλουν να το καταργήσουν για να το μεταβάλουν σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, όπου θέματα όπως η εθνική Ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία δεν έχουν νόημα πια και όπου ο πολίτης θα γίνει ένας χειραγωγούμενος καταναλωτής στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
Τέλος η πείνα και η πλήρης εξαθλίωση μπορεί να τους οδηγήσει σε απεγνωσμένες και απονενοημένες ενέργειες, που ακόμη είναι νωρίς να συλλάβουμε την έκταση και το μέγεθός τους. Τα τραγικά σημάδια ωστόσο είναι ήδη ορατά δια γυμνού οφθαλμού.
Οι λαθρομετανάστες αποτελούν στην ουσία το μοντέρνο παγκόσμιο λούμπεν προλεταριάτο, που χρησιμοποιούν και διακινούν έμμεσα ή άμεσα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (τα υπερεθνικά μονοπώλια και οι ντόπιοι κολαούζοι τους) για τους δικούς τους στρατηγικούς σκοπούς, οικονομικούς και γεωπολιτικούς.
Τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας προώθησαν συνειδητά τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής κοινωνίας. Τα ανοιχτά σύνορα και η απόκτηση ιθαγένειας που προγραμμάτισαν σκόπιμα τα δύο κόμματα εξουσίας με τη σύμπραξη των κομμάτων της Αριστεράς, αποτέλεσαν προσκλητήριο για την είσοδο στον «παράδεισο».
Οι Έλληνες απέδειξαν επανειλημμένα την απαράμιλλη ανθρωπιστική τους συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους λαούς απανταχού της υφηλίου σε ποικίλες καταστροφές, είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και δεν χρειάζονται πιστοποιητικά ανθρωπισμού από εκούσιους ή ακούσιους πράκτορες ξένων συμφερόντων ή από κάποια «αριστερά ή αριστερίστικα» ιερατεία. Τα περί «ανθρωπισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διεθνισμού, αλληλεγγύης, οικουμενισμού κ.λπ» είναι άλλοθι που χρησιμοποιούν εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, για να υπηρετήσουν τα σχέδια της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης.
Ο εποικισμός της Ελλάδας από λαθρομετανάστες, κυρίως από ισλαμικές χώρες, υπηρετεί άμεσα και έναν άλλο στόχο, τη δημιουργία στην Ελλάδα ισχυρής και πολυπληθούς μουσουλμανικής μειονότητας, ως μελλοντικής πέμπτης φάλαγγας, της οποίας την προστασία και κινητοποίηση θα αναλάβει εργολαβικά η γειτονική Τουρκία ή κάποια άλλη χώρα, (δεν έχει σημασία ποια), για να την χρησιμοποιήσει ως μοντέρνο και «ειρηνικό» προγεφύρωμα, για την αλλοίωση, τον έλεγχο και της κατοχή της χώρας. Τα σημάδια, οι λεγόμενες από τους νομικούς «αποχρώσες ενδείξεις» είναι επαρκείς για τέτοια συμπεράσματα.
Η πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία που ευαγγελίζονται και που με τη βία προσπαθούν να επιβάλουν στην Ελλάδα οι κυβερνώντες από την εποχή Σημίτη και κυρίως με τη συνειδητή πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, συνεπικουρούμενοι από τη μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη συνοχή και επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας, που για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της κινδυνεύει από αφανισμό.[1]
Εν κατακλείδι:
Τόσο η «εκσυγχρονιστική και ανανεωτική» Αριστερά όσο και η «εκσυγχρονιστική» σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Δεξιά, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Αυτής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος –κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα που το εκφράζει.
Ο μύθος ότι δεν υπήρξε συνειδητή και οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική στρατηγική στόχευση της άρχουσας τάξης της Ελλάδας είναι παραπλανητικός.
Αντιθέτως η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα γιγαντώθηκε προγραμματισμένα, όχι μόνο με την ανοχή, αλλά με τη συνενοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Τόσο η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, όσο κα του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύουν τον ισχυρισμό αυτόν, γεγονός που πιστοποιούν οι ακόλουθες δηλώσεις - ομολογίες:
Δείγμα της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν οι ακόλουθες δηλώσεις:
«Η ένταξη των μεταναστευτικών πολιτικών σε στρατηγικές ανάπτυξης προς όφελος όλων και κυρίως των χωρών καταγωγής μεταναστών».
Την πρωτοκαθεδρία προς υλοποίηση αυτού του στόχου κατέχει ο τότε υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος που είπε την περίφημη φράση, που δεν θα την τολμούσε να την πει κανένας πολυπολιτισμικός θιασώτης των λαθρομεταναστών: «Ευχαριστώ εκείνους που επιλέγουν την Ελλάδα, για να ζήσουν μαζί μας και αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία...».[2]
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ δεν έμεινε πίσω. Δηλώσεις όπως οι ακόλουθες αποδεικνύουν περίτρανα την ταύτιση των δύο κομμάτων εξουσίας στη πολιτική της λαθρομετανάστευσης: «Το ενδιαφέρον τη Ελλάδας για θέματα μετανάστευσης είναι πραγματικό και αδιάλειπτο...Στο εσωτερικό της επικράτειας η παρουσία των μεταναστών συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, στη βελτίωση των δημογραφικών δεικτών, στη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων. Η μεταφορά ενός διαφορετικού πολιτισμικού κεφαλαίου συνέβαλε στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στην ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας...».
Η υποκρισία των κομμάτων εξουσίας στο έσχατο σημείο!
ΙΙ. Προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος
1. Να καταγράψει η πολιτεία επιτέλους ποιοι και πόσοι είναι οι λαθρομετανάστες και να κάνει την ταυτοποίησή τους. Για να μπορεί να μελετήσει επιστημονικά το πρόβλημα και να οργανώσει την αντιμετώπισή του. Επιπλέον για να προστατεύσει και τους ίδιους λαθρομετανάστες από την εκμετάλλευση από μέρους των Ελλήνων και των ίδιων των ξένων μεταξύ τους. Οι καταστάσεις τις οποίες ζούμε είναι ασυνήθεις και έκτακτες.
Οι γενικόλογες και υποκριτικές στην ουσία τους απόψεις περί «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν μετά και την σαφή τοποθέτηση του Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη ότι η παροχή ιθαγενείας δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα του μετανάστη, αλλά κυριαρχικό δικαίωμα του εθνικού κράτους.
Οι ψευτοπροοδευτικές παγκοσμιοποιημένες, νεοταξικές και δήθεν αριστερές απόψεις επιδεινώνουν το πρόβλημα, χωρίς ωστόσο να προσφέρουν καμία εναλλακτική λύση. Αντιθέτως με την πολιτική τους συντελούν εκών άκων στον αλληλοσπαραγμό ανάμεσα στους Έλληνες και τους λαθρομετανάστες. Το κράτος παραμένει εγκληματικά απαθές και αδιάφορο.
Ας δούμε τι γίνεται στη Θράκη, όπου όπως είπαμε το αναβαπτισμένο από τουρκικό προξενείο σε Γενικό Προξενείο αποτελεί κράτος εν κράτη, με την ανοχή, για να μην πούμε, υποστήριξη των εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδας, όσο απίστευτο κι’ αν φαίνεται αυτό.
Οι Λαθρομετανάστες αποτελούν εν δυνάμει στρατό κατοχής, για τις δυνάμεις εκείνες που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας, όπως συνέβη και με την πρώην Γιουγκοσλαβία.
2. Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι μοντέρνοι δουλέμποροι, ένθεν και ένθεν των συνόρων, για να σταματήσει η με το αζημίωτο διαμεσολάβησή τους ανάμεσα στις χώρες προέλευσης και την χώρα, που υφίσταται το πρόβλημα.
3. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να καθιερωθούν αυστηροί νόμοι που επιβάλουν ποινές σε όσους είναι υπεύθυνοι για την είσοδό τους στη χώρα μας, καθώς και σε όσους απασχολούν λαθρομετανάστες, χωρίς να τους έχουν δηλώσει στις αρχές, για να μπορεί αυτό το αχρείο και ελεεινό κράτος της διαπλοκής, της μίζας και της αρπαχτής και της γενικευμένης ασυδοσίας και αυθαιρεσίας, όταν γίνει κράτος και εφόσον λειτουργήσει στοιχειωδώς, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του.
4. Να καθοριστεί με νόμο το ποσοστό (ο αριθμός) που χρειάζεται η χώρα και μπορεί να αντέξει από οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής πλευράς. Συνεπώς πρέπει να μπει οπωσδήποτε ποσόστωση. Πόσους λαθρομετανάστες μπορεί να απασχολήσει και να διαθρέψει αυτός ο τόπος, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδας και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, καθώς επίσης της πολιτισμικής του ιδιοπροσωπίας; 2%, 3%, 5%. Από κει και πέρα να καθοριστεί το πρόγραμμα αντιμετώπισής του.
5. Επίσης θα πρέπει να προσεχθεί και η πτυχή της ασφάλειας των πολιτών και της εθνικής ασφάλειας.
Πρέπει με κάθε τρόπο να αποθαρρυνθούν οι λαθρομετανάστες από την έλευσή τους στην Ελλάδα, με την εντύπωση ότι εδώ θα βρουν τρόπο να νομιμοποιηθούν με την πολιτική των κυβερνήσεων.
6. Να γίνουν προσπάθειες είτε να καταργηθεί η συνθήκη «Δουβλίνου ΙΙ» που επιτρέπει την αναγκαστική επανεισαγωγή λαθρομεταναστών στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους, είτε να τροποποιηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε τα βάρη της αντιμετώπισης των λαθρομεταναστών να κατανεμηθούν ισότιμα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, ανάλογα με το ΑΕΠ τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι του Δουβλίνο ΙΙ δεν λύνει το πρόβλημα στη βάση του και από μόνο του. Ούτε τα ταξιδιωτικά έγγραφα αποτελούν λύση, γιατί αυτά δεν αναγνωρίζονται από κανένα κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι άλλοι δεν είναι οι Κουτόφραγκοι, όπως αφελώς νομίζουν πολλοί Έλληνες. Ήδη η Αγγλία δείχνει την πρόθεσή της να ελέγχει την είσοδο Ελλήνων στην Αγγλία.
7. Να κλείσουν ερμητικά τα σύνορα. Η δικαιολογία ότι δεν μπορούν να κλείσουν τα σύνορα και να αποτραπεί η λαθρομετανάστευση είναι φτηνό τέχνασμα. Δε χρειάζεται ούτε η Φρόντεξ ούτε κάποια άλλη δύναμη.
Ολοκλήρωση της παρέμβριας στρατιωτικής τάφρου που (μαζί με τον φράχτη στο χερσαίο πέρασμα της Νέας Βύσσας), θα ανακόψει σε μεγάλο βαθμό την λαθρομετανάστευση και θα αποδείξει ότι υπάρχει τρόπος, εφόσον υπάρχει η θέληση της πολιτικής να κλειστούν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό οι είσοδοι των λαθρομετανστών.
Όσο δεν υλοποιούνται τα σχέδια αυτά και δεν λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα προς το σκοπό αυτό, το πρόβλημα θα επιδεινώνεται. Από κει και πέρα θα πρέπει το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί μελετημένα και στη ρίζα του. Αν υπάρχει η θέληση -που δεν υπάρχει - και τους λόγους εξηγήσαμε πιο πάνω-, τότε ελάχιστος αριθμός ίσως περνάει τα σύνορα.
8. Σε περίπτωση παράνομης εισόδου τότε όλοι οι λαθρομετανάστες θα εισάγονται απευθείας σε Κέντρα Υποδοχής στα σύνορα και όχι αλλού, όπου θα κρατούνται έως την επαναπροώθησή τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνει κάθε χρόνο γύρω στα είκοσι εκατομμύρια, τα οποία διαχέονται για άλλες σκοπιμότητες. Ανάλογα με τις ανάγκες θα πρέπει να ζητηθούν και άλλα κονδύλια. Οι «Εταίροι μας» πρέπει να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους και όχι να κατηγορούν την Ελλάδα για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως Πόντιοι Πιλάτοι. Αν δεν το κάνουν τότε είναι συνυπεύθυνοι. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επωμισθεί το βάρος όλων αυτών των μεταναστευτικών ρευμάτων και η Ευρωπαϊκή Ένωση να παίζει τον ρόλο του τιμητή.
Αντί λοιπόν να ανεγερθούν Κέντρα Υποδοχής σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, το πιο ορθό και αποτελεσματικό, αλλά και αποτρεπτικό μέτρο θα είναι, μόλις οι λαθρομετανάστες καταφέρουν παρ’ όλα τα αυστηρά μέτρα αποτροπής, να περάσουν τα ελληνικά σύνορα, να οδηγηθούν στα Κέντρα Υποδοχής. Σε πρώτη φάση όσοι δεν έχουν δουλειά, πρέπει πάραυτα να μεταφερθούν στα Κέντρα Υποδοχής, γιατί αυτοί είναι επιρρεπείς σε κάθε μορφής έγκλημα.
Μάλιστα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι λαθρομετανάστες στην πλειοψηφία τους προέρχονται από χώρες, όπου η ζωή δεν έχει μεγάλη αξία και οι αντιστάσεις είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες, τότε μπορούμε να ερμηνεύσουμε γιατί συμβαίνουν στη χώρα μας όσα συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν, αν δεν λάβουμε τα απαραίτητα, σκληρά μεν, αλλά δίκαια μέτρα, τόσο για τους Έλληνες, αλλά σε τελευταία ανάλυση και για τους ίδιους τους λαθρομετανάστες.
Σε δεύτερη φάση και στο βαθμό που θα μειώνεται ο αριθμός των λαθρομεταναστών στα Κέντρα Υποδοχής, λόγω της επαναπροώθησης, θα στέλνονται εκεί και άλλοι λαθρομετανάστες, έως ότου μετά από την πάροδο του αναγκαίου χρόνου να έχει αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά το ζήτημα. Θα χρειαστεί φυσικά χρόνος, αλλά θα υπάρχει μια ριζική λύση, που θα θέσει τέρμα στο πρόβλημα. Τα πλεονεκτήματα θα είναι πολλά.
Οι Έλληνες πολίτες δεν θα χρειάζονται πια την προστασία κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων «προστατών» και από δεξιά και από αριστερά. Και αυτό μάλλον θα είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.
9. Να βρεθεί τρόπος επαναπατρισμού, συγχρόνως με μια πρώτη οικονομική βοήθεια από τα κοινοτικά ταμεία, για να μην επιβαρυνθεί ο ήδη ανύπαρκτος προϋπολογισμός.
10. Να γνωστοποιηθεί και στις ξένες Πρεσβείες και στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι λαθρομετανάστες, ότι «ο παράδεισος» που περιμένουν ερχόμενοι στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πια!
Στην Τουρκία πρέπει να επιβληθούν ποινές τέτοιες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε το κόστος του επιδιωκόμενου οφέλους να είναι μεγαλύτερο από τη συνολική ζημιά. Η Ελλάδα συγκεκριμένα να καταγγείλει με χιλιάδες μαρτυρίες των λαθρομεταναστών, ότι οι τουρκικές αρχές διευκολύνουν την ροή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Να ζητηθεί για το λόγο αυτό από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να απειληθεί η Τουρκία ότι αν δεν σταματήσει την σχεδιασμένη αυτή πολιτική με τη λαθρομετανάστευση προς την Ελλάδα και την Ευρώπη θα διακοπεί κάθε χρηματοδοτικό πρωτόκολλο και τελικά κάθε ενταξιακή διαπραγμάτευση μεν την Τουρκία. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό. Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έλαβαν τα μέτρα τους και από πάνω επικρίνουν και την Ελλάδα για τη στάση της απέναντι στους λαθρομετανάστες και μάλιστα τις επιβάλλονται ποινές.
Ας δούμε τι γίνεται στη Θράκη, όπου όπως είπαμε το αναβαπτισμένο από τουρκικό προξενείο σε Γενικό Προξενείο αποτελεί κράτος εν κράτη, με την ανοχή, για να μην πω υποστήριξη των εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδας, όσο απίστευτο κι’ αν φαίνεται αυτό. Οι Λαθρομετανάστες αποτελούν εν δυνάμει στρατό κατοχής, για τις δυνάμεις εκείνες που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας, όπως συνέβη και με την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Να υποχρεώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την Τουρκία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της απέναντι στις συνθήκες επαναπροώθησης που έχει υπογράψει η ίδια. Οι λαθρομετανάστες προωθούνται σχεδιασμένα μέσω της Τουρκίας στην Ελλάδα και δεν φτάνουν εκεί χωρίς χαρτιά. Τα έγγραφα εξαφανίζονται σκόπιμα από τους διακινητές τους, που οπωσδήποτε είναι αναμεμειγμένες και τουρκικές υπηρεσίες. Και ασφαλώς υπάρχουν τρόποι, αν θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, να εξαναγκάσει την Τουρκία να συμμορφωθεί. Χρειάζεται και προϋποθέτει πρώτα τη βούληση των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων.
11. Όσοι δικαιούνται ασύλου, να τους παρασχεθεί με γρήγορες διαδικασίες. αν όχι, τότε πρέπει να απελαθούν, γιατί αυτοί τουλάχιστον για να ζητούν άσυλο πρέπει να προσκομίσουν χαρτιά, που να εμφαίνεται ότι διώκονται πολιτικά.
12. Να προστατευθούν οι εναπομείναντες με την παροχή όλων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που έχουν και οι Έλληνες εργαζόμενοι, ώστε οι νομιμοποιηθέντες λαθρομετανάστες να μη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ανταγωνισμού με τους Έλληνες συναδέλφους τους. Ασφαλώς η ιθαγένεια δεν αποτελεί δικαίωμα.
Όλα τα ανωτέρω μέτρα και οι εναλλακτικές προτάσεις δεν γίνονται φυσικά με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Χρειάζεται ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και δεν είναι παρακράτος της ασυδοσίας, της διαφθοράς και της αρπαχτής, όπως τονίσαμε, αλλά τηρεί και εφαρμόζει τους νόμους (τους όποιους νόμους).
Σύμφωνα με την ανάλυση που προηγήθηκε η κυρίαρχη κοινωνική αντίθεση στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι η παραδοσιακή αντίθεση: Δ ε ξ ι ά ή α ρ ι σ τ ε ρ ά, αλλά σήμερα η κύρια αντίθεση στην Ελλάδα, σ’ αυτή την ιστορική φάση που διάγουμε, είναι:
Π α τ ρ ι ω τ ι σ μ ό ς ή ε θ ν ο μ η δ ε ν ι σ μ ό ς, όπως κατά την εθνική αντίσταση η κύρια αντίθεση ήταν: Εθνική απελευθέρωση ή φασισμός.
Εθνομηδενισμός σημαίνει κατάργηση της εθνικής μνήμης και μετατροπής των Ελλήνων πολιτών σε εγωιστικά ατομικά καταναλωτικά υποκείμενα μιας παγκόσμιας αγοράς των μονοπωλίων, που οδηγεί σε μια νεοταξική παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, η οποία θα έχει χάσει την ταυτότητά της και τελικά την ίδια της την ύπαρξη.
Το γιατί είναι πολύ απλό και εύκολο να απαντηθεί: Εδώ πρόκειται για τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ενός λαού: του ελληνικού.
Εξάλλου και ο ίδιος ο Λένιν το τόνισε ότι: «η “υπεράσπιση της πατρίδας” από μέρους της εθνικά καταπιεζόμενης χώρας ενάντια στην καταπιέζουσα δεν είναι απάτη και οι σοσιαλιστές δεν είναι διόλου ενάντια στην “υπεράσπιση της πατρίδας” σ’ ένα τέτοιο πόλεμο».[3]
Και επίσης ότι «Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ’ όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης».[4]
Στο κάτω κάτω της γραφής για να υπάρχει ταξική πάλη πρέπει να υπάρχει εργατική τάξη. Αν αυτή διαλυθεί για τους λόγους που αναφέραμε, ποιος θα κάνει την ταξική πάλη; Οι λαθρομετανάστες και οι γέροι που θα έχουν απομείνει στην Ελλάδα, αν δεν εξαφανιστούν κι’ αυτοί από το καθεστωτικό αυτό σύστημα που οδηγεί την Ελλάδα σε αφανισμό;
Έχουν άραγε συναίσθηση της πραγματικότητας και των ευθυνών τους, οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας από δεξιά και αριστερά, έτσι όπως τις εκθέτει ο νομπελίστας Γάλλος οικονομολόγος Maurice Allais, γράφοντας ότι «η τύφλωση των πολιτικών ηγετών μας, Δεξιάς και Αριστεράς, απ’ το 1974, είναι πλήρως υπεύθυνη για τη δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε».[5]
Η λύση του προβλήματος προϋποθέτει εν κατακλείδι τη ριζική ανατροπή ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και της σαθρής και καταστροφικής παγκοσμιοποιημένης, νεοταξικής ιδεολογίας, στην οποία βασίστηκε και την οποία στήριξαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης.[6]
[1] Δεν πρέπει να λησμονούμε, αντιθέτως να τονίζουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να δημιουργήσει από την Ελλάδα μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα.
[3] Λένιν: «Γράμμα στην Ι. Φ. Αρμάντ», 30 του Νοέμβρη του 1916 Άπαντα, τόμ. 49ος, σ. 328-330.
[4] Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ». Άπαντα, τόμ. 49, σ. 329.
[5] Maurice Allais, «Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει την Ευρώπη και την οδηγεί στην καταστροφή», συνέντευξη, δημοσιευμένη στην εφημ. «Το Παρόν», 6.9.2009.
[6] Για περεταίρω βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, κεφάλαιο: Λαθρομετανάστευση, σ. 217-268. Στο κεφάλαιο αυτό αναλύονται λεπτομερώς όλες οι πτυχές του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης, του οποίου περίληψη αποτελεί η ανωτέρω έκθεση.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ
Η εθνική πλευρά της λαθρομετανάστευσης
του Δαμιανού Βασιλειάδη
του Δαμιανού Βασιλειάδη
Το έθνος είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Οι χιτλερικοί, που πίστευαν ότι μπορούσαν να εξαφανίσουν τα έθνη από την επιφάνεια της γης, έμαθαν από την πικρή τους πείρα ότι αυτή η πραγματικότητα υπάρχει και ότι έχει μια αξιόλογη δύναμη αντίστασης
Τζορτζ Πόλιτζερ[1]
1. Έθνος, ταξική πάλη και λαθρομετανάστευση
Όλοι αυτοί από την Αριστερά που εντάχτηκαν στο σύστημα (ενσωματώθηκαν στο σύστημα), δηλαδή στο αστικό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού φυσικά, (δε μιλάμε γι’ αυτούς, που ούτως ή άλλως ήταν ενταγμένοι), κατέληξαν στην πλειοψηφία τους να γίνουν απολογητές και διαπρύσιοι κήρυκές του.[2]
Ο λόγος είναι απλός. Γιατί να τους διορίσει στα πνευματικά ιδρύματα και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, αν δεν το υπηρετούσαν;
Το φαινόμενο αυτό επεξηγεί πολύ πετυχημένα ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Δημήτρης Μπελαντής. Γράφει σχετικά: «Με την επικράτηση του Κ. Σημίτη στην κυβέρνηση, το κυβερνητικό κόμμα και την ελληνική κοινωνία, παρατηρήθηκε ένα καινοφανές πολιτικό φαινόμενο: η μαζική προσχώρηση της αριστερής διανόησης στο στρατόπεδο του Κ. Σημίτη και του “αριστερού εκσυγχρονισμού”. Τα επιτελεία δεν βομβαρδίστηκαν -κατά την προσφιλή έκφραση του Μάο Τσε Τουνγκ - από τους αριστερούς διανοούμενους, αλλά αλώθηκαν μαζικά απ’ αυτούς. Προέκυψε η συστηματική στελέχωση των υπουργείων με αριστερούς ειδικούς συμβούλους, ιδίως εκ της ανανεωτικής Αριστεράς και η δημιουργία ενός αριστερού think tank γύρω από την “εκσυγχρονιστική» κρατική πολιτική.
Έχουμε έτσι μία μετατόπιση των αριστερών διανοουμένων από την περιφέρεια του κράτους, τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τους θεσμούς οργάνωσης της συναίνεσης και της κοινωνικής αναπαραγωγής, στον σκληρό πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού και προγραμματισμού, στην “καρδιά” του κράτους». Και σε ένα άλλο σημείο συμπληρώνει αποκαλυπτικά: «Η πλειοψηφική τοποθέτηση των αριστερών διανοουμένων ήταν μια τοποθέτηση αποδοχής του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας ως τεχνικής αναγκαιότητας, της θέσης της νέας μικροαστικής τάξης και των διανοουμένων μέσα σ’ αυτόν και ειδικότερα της ανάληψης από αυτούς διευθυντικών ρόλων στην αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας (ιδεολογική επιβουλή, “επιστημονική” διεύθυνση της εργασιακής διαδικασίας, λειτουργίες διεύθυνσης του κεφαλαίου)».[3]
Η κριτική τους στο σύστημα, δεν σημαίνει απαραιτήτως και αμφισβήτηση του συστήματος. Τουναντίον. Χρησιμεύει πολλές φορές ως βαλβίδα ασφαλείας του, ως εκτόνωση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής πίεσης.[4]
Αυτό ισχυριζόταν ο Τρότσκι όταν έλεγε: «Για δεκαετίες η αντιπολιτευόμενη κριτική δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια βαλβίδα ασφαλείας για τη μαζική δυσαρέσκεια, μια από τις συνθήκες σταθερότητας της κοινωνικής δομής».[5]
Η άποψη όλων αυτών, των βολεμένων του συστήματος και αναθεωρητών της ιστορίας βασίζεται στη μαρξιστική θέση, έτσι όπως την ερμηνεύουν αυτοί, ότι τα περί έθνους είναι ανοησίες και ότι το μόνο που ισχύει και αποτελεί πραγματικότητα είναι η ταξική πάλη.
Ένας από τους μοντέρνους ιστορικούς ο Έρικ Χόμπσμπαουμ ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία..[6]
2. Πατριωτισμός, διεθνισμός και η σχέση τους με τη λαθρομετανάστευση
Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων αποκάλυψε και σφράγισε τελειωτικά, όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «τη χρεοκοπία του μαρξισμού - λενινισμού στα μάτια των ανθρώπων».[7]
Η Αριστερά στην Ελλάδα τουλάχιστον, όταν και όποτε συνέδεσε τους λαϊκούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με τους κοινωνικούς αγώνες μεγαλούργησε. Γι’ αυτό και ο Δ. Παπανικολόπουλος ισχυρίζεται με παρρησία ότι «η Αριστερά στην Ελλάδα κατήγαγε νίκες μόνο, όταν πέτυχε την συγκρουσιακή ιδιοποίηση της έννοιας ‘έθνος’».[8]
Σε ένα εμπεριστατωμένο του άρθρο με τίτλο «Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού» ο Θανάσης Γιαλκέτσης προσπαθεί να οριοθετήσει την έννοια και τη σημασία της λέξης «πατριωτισμός» και να την αποκαθάρει από την πρόσμειξή της με άλλες ιδιότητες που προέρχονται είτε από τον εθνικισμό είτε από την πατριδοκαπηλία. Γράφει σχετικά: «Η ιδέα της πατρίδας παραπέμπει σε ένα σύνολο αξιών στο οποίο ο πατριώτης αποδίδει ένα ιδιαίτερα θετικό συμβολικό νόημα. Γι' αυτό και προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από μέρους εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Έτσι, ο πατριωτισμός μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε πατριδοκαπηλία και σε εθνικισμό».
Και προσθέτει ότι «η έννοια της πατρίδας αναφέρεται από τη μια μεριά στην πολιτισμική παράδοση και κληρονομιά ενός λαού και από την άλλη στην αφοσίωση σε μια πολιτική διάταξη η οποία νομιμοποιείται ως ελεύθερη έκφραση της κοινής βούλησης των πολιτών και αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος. Η πατρίδα επομένως σημαίνει τόσο τη γενέθλια γη, τη ‘γη των πατέρων’, δηλαδή τη χώρα με την οποία τα άτομα αισθάνονται συνδεδεμένα για λόγους γενεαλογικούς ή πολιτισμικούς, όσο και την πολιτική κοινότητα που συγκροτήθηκε από ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται συνειδητά μια κοινή κληρονομιά (ιστορίας, γλώσσας και πολιτισμού) και μια κοινή μοίρα. Για τους κλασικούς της πολιτικής σκέψης, η πολιτική αρετή του πατριωτισμού είναι αναγκαία για την υπεράσπιση και τη διατήρηση μιας ελεύθερης πολιτείας. Στην παράδοση του πολιτικού πατριωτισμού (η οποία ως πατρίδα εννοεί την κοινή μας ελευθερία, μια κοινότητα ελεύθερων πολιτών), η αγάπη για την πατρίδα έχει ένα νόημα εντελώς διαφορετικό από αυτό που της δίνει η εθνικιστική ρητορική, από το θαυμασμό δηλαδή για την εθνική υπεροχή και «καθαρότητα», από την υπεράσπιση της πολιτισμικής ομοιογένειας ενός έθνους ενάντια σε κάθε είδους επιμειξία.
Όταν μιλάει για αγάπη για την πατρίδα ο πολιτικός πατριωτισμός δεν εννοεί μιαν αποκλειστική και τυφλή πρόσδεση στην κοινότητα καταγωγής μας, αλλά έναν άλλο τύπο αγάπης, ικανό να εμπνέει το γενναιόδωρο πάθος που ωθεί το άτομο να ενδιαφέρεται όχι μόνο για την οικογένειά του, για τους συγγενείς και τους φίλους του, αλλά για όλους τους συμπολίτες του ή ακόμη και για όλους εκείνους (ανεξάρτητα από την καταγωγή τους) που είναι θύματα αδικιών, διακρίσεων και καταπίεσης. Με άλλα λόγια, ο πατριωτισμός μπορεί να είναι μια πολύτιμη για τη δημοκρατία πολιτική αρετή, δηλαδή μια δύναμη που κινητοποιεί τους πολίτες, ένα πάθος που δίνει στα άτομα το θάρρος και την αποφασιστικότητα να υπηρετούν τη χώρα τους και την κοινή τους ελευθερία, παραμερίζοντας ή και θυσιάζοντας τα εγωιστικά και ιδιωτικά τους συμφέροντα».[9]
Δεν μπορείς να κάνεις κοινωνικούς αγώνες κάτω από ωμή και απροκάλυπτη επέμβαση του ιμπεριαλισμού στα εσωτερικά της Ελλάδας. «Η ενσωμάτωση των μεταναστών δεν αποσκοπεί στην προστασία μιας αδύναμης κατηγορίας εργαζομένων, αλλά στη χειραγώγηση και διάλυση της κοινωνίας υποδοχής».[10]
Ο πατριωτισμός αποτελεί την ασπίδα απέναντι στα σχέδια αυτά, για να μπορεί να διεξαχθούν οι κοινωνικοί αγώνες. Ένα μέρος της Αριστεράς και περισσότερο της ανανεωτικής Αριστεράς υποτιμά παντελώς τον τομέα των εθνικών θεμάτων, γιατί πιστεύει, με βάση μια λανθασμένη ερμηνεία του μαρξισμού -λενινισμού, ότι αυτά δεν παίζουν ρόλο, δεν επιδρούν και δεν έχουν επιπτώσεις στην ταξική πάλη. Έτσι η διαχείρισή τους ανατίθεται εξ αντικειμένου σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για την εκμετάλλευσή τους.
Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος σε παραλλαγή του συνθήματος: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» να διακηρύξει: «Πατριώτες όλων των χωρών ενωθείτε!», σε αντίθεση με το «κεφαλαιοκράτες όλων των χωρών ενωθείτε!» πού υλοποιούν οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτή η άποψη όμως θεωρείται από τη συγκεκριμένη σχολή σκέψης, ως αντιδραστική, γι’ αυτό και απορρίπτεται εκ προοιμίου, δεν αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού και φυσικά εκ του λόγου τούτου δεν είναι άξια συζήτησης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και από μερικούς εκπροσώπους της θεωρείται, ως «αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού».[11] Το δόγμα στο αποκορύφωμά του!
Ο ιστορικός Γεώργιος Μαργαρίτης ασκεί αυστηρότατη κριτική σε μια τοποθέτησή του με αφορμή το βιβλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού της Ρεπούση, που μετά πάθους υποστήριζαν η συντηρητική κ. Γιαννάκου και ο «προοδευτικός» κ. Αλαβάνος. «Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο, σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ’ όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση “αταξική”, με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πώς αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική - ταξική -πραγματικότητα στη χώρα μας».[12]
Και συνεχίζει στο πνεύμα της ίδιας επιχειρηματολογίας: «Η ελληνική αριστερά, πάντοτε αντιιμπεριαλιστική, πάντοτε πατριωτική, είχε πάντοτε συνείδηση αυτού του κρίσιμου-με βάση τα μεγέθη της χώρας μας- παράγοντα. Υπήρξε επίμονα πατριωτική με τρόπο όμως που σαφέστατα τη διαχώριζε από τον εθνικισμό των φαντασιώσεων που χρησιμοποιούν οι απέναντι. Πάντοτε για την αριστερά ο πατριωτισμός των Ελλήνων σταματούσε εκεί, όπου άρχιζε ο πατριωτισμός των άλλων, αξία και μέγεθος απόλυτα σεβαστά. Αλλά χωρίς τον πατριωτισμό, και αυτό σημαίνει, χωρίς όλα, όσα τον προσδιόρισαν, την ιστορία του πάνω απ’ όλα - δεν υπάρχει πολιτικό σώμα με το οποίο θα συνδιαλλαγεί ή Αριστερά. Προσβλέποντας στην “προστασία” απέναντι στα επελθόντα και στα επερχόμενα από το έθνος και δια του έθνους, οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από τον καπιταλισμό, αναζητούν τρόπους πολιτικής αντίστασης, πολιτική έκφραση για την προάσπιση των συμφερόντων τους που καταπατούνται. Αυτό είναι το πολιτικό σώμα που μας ενδιαφέρει, σχεδόν τόσο διαυγές όσο και τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης που για πρώτη φορά το προσδιόρισε. Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης. Εκτός αν οι διεθνικές “μη κυβερνητικές οργανώσεις -ΜΚΟ” -που προβληματίζονται για το αν θα σώσουν πρώτα τις φάλαινες ή πρώτα τους ανθρώπους - αποτελούν το σώμα των “πολιτών” του μέλλοντος. Καλά κρασιά...».[13] Αυτά λέει με καυστικό τρόπο ένας ιστορικός που προέρχεται από τον αριστερό χώρο.
Κατά την άποψή μου όλα αυτά, τα εκφυλιστικά φαινόμενα αποτελούν αρνητικά κατάλοιπα μιας αριστερίστικης νοοτροπίας-ιδεολοψίας, που προέκυψε ως αρνητικό αποτέλεσμα της δογματικής, σταλινικής ιδεολογίας, ενδογενούς, αλλά και εισαγμένης και από το εξωτερικό (από τη Γαλλία κυρίως), η οποία δρα σ’ ένα βαθμό συνειδητά ή υποσυνείδητα έως σήμερα.
Αυτή η αντίληψη ωστόσο έχει καταλυτικές συνέπειες για την Αριστερά στην ελληνική κοινωνία, γιατί η τελευταία θεωρεί -και με το δίκιό της -ότι τέτοιες εθνομηδενιστικές φωνές προσβάλουν τον πατριωτισμό και το φιλότιμό της.
Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα περί έθνους, πατρίδας, οικογένειας, ελευθερίας και γενικά όλες οι παραδοσιακές ηθικές και πνευματικές αξίες είναι ανοησίες και για πέταμα και τις μηδενίσουμε, επειδή τις εμπορεύονται οι εθνοκάπηλοι, τι θα βάλουμε άραγε στη θέση τους;
Πρέπει να προτείνουμε στον ελληνικό λαό κάποιο όραμα, κάποια πνοή, κάποια ανάταση, κάποια ελπίδα, κάποια προοπτική, κάποιες άλλες ανώτερες αξίες και αρχές. Να του τονώσουμε το φρόνημα και το φιλότιμό του. Δεν μπορούμε μόνο να κατεδαφίζουμε. Πρέπει και να οικοδομούμε. Δεν επιτρέπεται μόνο να μηδενίζουμε. Εκτός αν οικοδόμηση σημαίνει ο παγκοσμιοποιημένος διεθνισμός, που αποκλειστικό του ιδανικό είναι η λογική της αγοράς.
Γιατί αυτό το κομμάτι της ανανεωτικής Αριστεράς προσπαθεί με κάθε μέσο, αυτόν τον λαό, να του καταστρέψει κάθε αξία που του έχει απομείνει και από την οποία προσπαθεί να κρατηθεί; Επιπλέον να του δημιουργήσει ενοχές και τον εξουθενώσει, όπως και η συντηρητική παράταξη;
Έτσι τα λαϊκά στρώματα δε βλέπουν πουθενά φως, πουθενά ελπίδα, πουθενά προοπτική, όταν εκείνα που πρέπει να προασπίζει η Αριστερά τα αφήνει στο ΛΑΟΣ, τη Χρυσή Αυτή και την αντίδραση γενικότερα. Εδώ βρίσκεται και η βασικότερη αιτία της απαξίωσής της. Επειδή οι αντιδραστικές δυνάμεις δυσφημίζουν τη δημοκρατία, δε σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε τη δημοκρατία. Επειδή εκμεταλλεύονται την ορθόδοξη χριστιανική του παράδοση, δε σημαίνει ότι πρέπει να την καταργήσουμε. Αυτό δεν ήθελε και ο Κώστας Σημίτης, από τους κύριους εκπροσώπους του αστικού μπλοκ εξουσίας, που ήθελε να καταργήσει κάθε τι που θυμίζει έθνος και εθνική παράδοση; Επί εποχής του διορίστηκαν στα πανεπιστήμια με αδιαφανείς διαδικασίες στρατιές διανοουμένων, ιστορικών και οικονομολόγων, κυρίων εκφραστών της αποδόμησης του έθνους - κράτους. Έγινε τυχαία;
Άραγε ποια κοινωνία θέλει, η συγκεκριμένη ιδεολογική τάση της ανανεωτικής Αριστεράς να οικοδομήσει απέναντι στην παλιά, την παραδοσιακή, την κατά την άποψή της εθνικιστική; Μια «εκσυγχρονιστική» κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική, όπως την προπαγανδίζει η φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού και τελικά του ιμπεριαλισμού; Αυτός είναι ο στόχος; Ερωτήματα επί ερωτημάτων στα οποία καλείται να απαντήσει.
Στην καρδιά αυτού του προβλήματος και σε σχέση με την «Ανανεωτική Αριστερά» αναφέρεται και ο Μενέλαος Γκίβαλος σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Το Παρόν», 10.2.08, που προσπαθεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο. Γράφει σχετικά: «Ο αντιεθνικισμός εκφέρεται ως υποβάθμιση της εθνικής ταυτότητας και των ιστορικών- αξιακών στοιχείων που τη συγκροτούν. Ως αντίπαλη πρόταση η “πολυπολιτισμικότητα” διαλύει το παραδοσιακό κράτος -έθνος και μετατρέπει την κοινωνία σ’ ένα μεταμοντέρνο συνονθύλευμα, σ’ ένα άθροισμα αντιλήψεων, ιδεών, σκοποθεσιών, που “ενοποιούνται” μέσα από τους μηχανισμούς της κατανάλωσης και της αγοράς.
Τέτοιου είδους αναλύσεις συγχέουν τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό, διαλύουν τις συλλογικότητες και αναγορεύουν τον ατομικισμό ως πυρηνικό στοιχείο συγκρότησης της περίφημης ‘κοινωνίας των πολιτών’, που στην ουσία αποτελεί έκφραση της παγκοσμιοποιούμενης νέας “μέσης τάξης”». Μια πολιτική που την προώθησε και την εφάρμοσε συνειδητά ο Κώστας Σημίτης.
Και στη συνέχεια αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει: «Αυτού του τύπου ο “κοσμοπολιτισμός” εκφράζεται στις θέσεις που κατά καιρούς υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τα Σκόπια, τις σχέσεις με την Τουρκία, το μεταναστευτικό πρόβλημα (με τις γνωστές αφελείς απλουστεύσεις)». Βέβαια δεν μπορούμε να καταλογίσουμε σ’ όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τις πιο πάνω θέσεις. Υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφοροποιήσεις. Υπάρχει ευτυχώς και η πατριωτική Αριστερά απέναντι στην κοσμοπολίτικη και πολυπολιτισμική.
3. Αστική και μαρξιστική ιδεολογία. Ταύτιση ή αντίθεση;
Πώς συνδέεται η λαθρομετανάστευση με την ιδεολογία; Είναι και αυτό ένα ερώτημα, που χρήζει ερμηνείας. Παρ’ όλο που στα προηγούμενα έγινε μια πρώτη προσέγγιση στο θέμα, θεωρούμε ότι μια πιο αναλυτική αναζήτηση είναι επιβεβλημένη.
Ο τίτλος βασικά προκαλεί. Γίνεται σκόπιμα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια εξόφθαλμη εμπειρία. Ποια είναι αυτή η εμπειρία; Μελετώντας κάποιος την πραγματικότητα διαπιστώνει ότι υπάρχει απόλυτη ταύτιση ή τουλάχιστον σημαντική προσέγγιση ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι οι στυλοβάτες και κύριοι εκφραστές της «εκσυγχρονιστικής» αστικής ιδεολογίας και μιας σχολής σκέψης της Αριστεράς, που ισχυρίζεται και προπαγανδίζει την ταξική πάλη, γι’ αυτό είναι εναντίον του έθνους.
Αυτό πραγματικά είναι εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο.
Πώς συμβαίνει π.χ. να ταυτίζονται η Μ. Γιαννάκου με την Μ. Ρεπούση και τον κ. Α. Αλαβάνο, σχετικά με το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού; Πως είναι δυνατό να ταυτίζονται οι απόψεις στα εθνικά θέματα ή στα θέματα περί έθνους των κυρίων εκφραστών της αστικής ιδεολογίας, όπως είναι π.χ. ο Αντώνης Λιάκος, ο Θ. Βερέμης, οι καθηγητές του ΕΛΙΑΜΕΠ και μια χωρία άλλων πνευματικών ανθρώπων της εκσυγχρονιστικής σχολής, με την ανανεωτική, αριστερή σχολή του Γιάννη Μηλιού, του Ηλία Ιωακείμογλου, του Άκη Γαβριηλίδη και τόσων άλλων «αριστερών» διανοουμένων, που δρουν στους καίριους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους; Πώς είναι δυνατό οι «ανανεωτές της Αριστεράς» να ταυτίζονται, στις περισσότερές τους απόψεις, για να μην ισχυριστούμε σε όλες, -όχι φυσικά αφετηριακά, αλλά όσον αφορά το αποτέλεσμα - με τους «εκσυγχρονιστές», που είναι εξ αντικειμένου οι απολογητές του συστήματος, η εμπροσθοφυλακή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα;
Αυτές οι διαπιστώσεις μας αφήνουν πραγματικά άναυδους και μας δημιουργούν βασανιστικά ερωτήματα, στα οποία απεγνωσμένα, είναι αλήθεια, θα προσπαθούσε κανείς να βρει κάποια ικανοποιητική απάντηση. Θα αποτολμήσουμε το εγχείρημα, έχοντας σαν όπλο την ειλικρινή μας πρόθεση να αναζητήσουμε την αλήθεια με συγκεκριμένα κριτήρια:
Yπάρχουν αντικειμενικά δύο κατά βάση αντίθετες σχολές σκέψεις γύρω από το πρόβλημα του έθνους και των πολιτικών και κοινωνικών συνεπειών του: η μία είναι η «πατριωτική» και η άλλη η «διεθνιστική». Με την τελευταία κατά παράξενο τρόπο ταυτίζεται και η εκσυγχρονιστική άποψη της σχολής των εκσυγχρονιστών σημιτικής κοπής ( Λιάκος, Βερέμης, Κουλουμπής, Κουλούρη, Ρεπούση, Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Αναγνωστοπούλου κ.λπ), η οποία διακηρύττει σε όλους τους τόνους ότι το έθνος, ως συλλογική ταυτότητα είναι νοητικό ή φαντασιακό κατασκεύασμα ορισμένων διανοουμένων της εποχής του διαφωτισμού και υλοποίησής του από μέρους του κράτους. Το έθνος λοιπόν δεν προϋπάρχει του κράτους.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει διαλεκτική σχέση ανάμεσα στους όρους πατριωτισμός και διεθνισμός ή βρίσκονται σε αγεφύρωτη αντίθεση μεταξύ τους; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα.
Το θέμα αυτό το αναλύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαιο κατά κόρον. Θα επιχειρήσουμε ωστόσο μια συμπληρωματική ανάλυση για να υπάρξει πλήρης συνειδητοποίηση του πυρήνα του προβλήματος.
Για την απάντηση του ερωτήματος αυτού αναγκαστικά ανατρέχει κανείς στους κλασικούς θεωρητικούς, που καταπιάστηκαν με αυτά τα θέματα. Στους πρώτους βέβαια ανήκει ο Μαρξ και ο Έγκελς. Από κει θα ξεκινήσουμε.
Στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος υπάρχει μια τοποθέτηση στο θέμα που αξίζει να την αναφέρουμε: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δε μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης». [14] Τι σημαίνει αυτή η φράση του Μαρξ; Σημαίνει απλούστατα ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης γίνεται στα πλαίσια του έθνους, έως ότου η εργατική τάξη κατακτήσει την εξουσία. Άρα πρέπει να υπάρχει κάποιο έθνος για να γίνει ταξική πάλη. Αντί λοιπόν για την εθνική αστική τάξη που κατείχε την εξουσία είναι τώρα το προλεταριάτο που στα πλαίσια του έθνους κατέχει την εξουσία. Γι’ αυτό χαρακτηρίζει ο Μαρξ το προλεταριάτο «εθνικό». Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι δυνατή μόνο κάτω από αυτήν την προϋπόθεση. Αν δεν υπάρχει δηλαδή έθνος δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός. Πολλοί στην ανανεωτική «Αριστερά» μπερδεύουν το διεθνισμό με την πολυπολιτισμικότητα.
Το προλεταριάτο συνεπώς πρέπει να υπερασπιστεί το έθνος - κράτος απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες θα προσπαθήσουν να το εμποδίσουν με όλες τις κατασταλτικές δυνάμεις να καταλάβει την εξουσία στο έθνος -κράτος.
Είναι λάθος ο ισχυρισμός του Γιάννη Μηλιού, ενός αριστερού διανοητή που, λέει ότι «το έθνος αποτελεί αναγκαία μορφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας».[15] Συνεπώς η κατάργηση του Έθνους -Κράτους που επιδιώκει η παγκοσμιοποίηση είναι επιβεβλημένη, σύμφωνα με την άποψη αυτής της «αριστερής» διανόησης. Μια θέση που ταυτίζεται απόλυτα με τη στρατηγική της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης. Τον διαψεύδει η πραγματικότητα, γιατί εκείνες οι δυνάμεις στην Ελλάδα, που θέλουν να αφανίσουν το έθνος, είναι ακριβώς οι αστικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Είναι ακόμη λάθος ο ισχυρισμός του ότι «η αστική ιστοριογραφία προβάλλει ως “αυταπόδεικτη” μια “ιστορία”, κινητήρια δύναμη της οποίας είναι η σύγκρουση του “έθνους” με τις “ξένες επιβουλές”».[16] Ο Γιάννης Μηλιός πραγματικά έχει μείνει στην ιστοριογραφία του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Δεν γνωρίζει τι εκφράζουν οι μοντέρνοι ιστοριογράφοι της αστικής ιστοριογραφίας, όπως ο Αντώνης Λιάκος και οι όμοιοί του από το ΕΛΙΑΜΕΠ. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ό ίδιος και οι ομοϊδεάτες του ότι οι καιροί και οι συνθήκες άλλαξαν; Δεν λαμβάνει υπόψη του την άποψη του ίδιου του Μαρξ ότι οι κατηγορίες που έχουν οριστεί από τους οικονομολόγους έχουν συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Δηλαδή δεν είναι αμετάβλητες στο χρόνο. Δεν έχει ακούσει για τον λόγο του Άρη στη Λαμία; Γιατί θέλει σώνει και καλά να ταυτίζει το έθνος με τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό με το σοβινισμό; Επειδή έτσι ταιριάζει στη θεωρία του και στη θεωρία των ομοϊδεατών του; Πρέπει την ιστορική πραγματικότητα να την εντάξουμε δια της βίας στα ιδεολογήματά μας, για να δικαιωθεί η θεωρία μας, είτε είναι σωστή είτε λάθος;
Εδώ λοιπόν έγκειται ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης. Αν θέλει να αναδειχτεί σε ηγέτιδα τάξη πρέπει να παλέψει ενάντια στις εθνικιστικές και επεκτατικές βλέψεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των υποτακτικών τους.
Αυτό συμβαίνει δυστυχώς με τους γείτονές μας, οι οποίοι με τις επεκτατικές τους βλέψεις και ενέργειες που ενσωματώνονται στην ιμπεριαλιστική πολιτική της πλανητικής υπερδύναμης και των συμμάχων της, όχι μόνο μπορούν να δυσχεράνουν τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και σε ενδεχόμενο κίνδυνο της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας, να παρέμβουν (θερμό ή άλλο επεισόδιο) για να της συμπαρασταθούν. Σ’ αυτό η λαθρομετανάστες, υποκινούμενοι από εξωθεσμικά κέντρα θα παίξουν στο προσεχές μέλλον καταλυτικό ρόλο, με την έννοια ότι θα υποκινηθούν να δράσουν υπέρ των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, ως στρατός εσωτερικής κατοχής.
Μπορεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να φαίνεται απίθανο, αλλά όχι και αδύνατο. Κι αυτό, γιατί απλούστατα το κεφάλαιο αναπτύσσει τη δική του διεθνιστική αλληλεγγύη και δυναμική και δε διστάζει μπροστά σε κανέναν ηθικό ή άλλο φραγμό, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
Ύστερα από την παράθεση των κατά βάση αντίθετων θεωρητικών τοποθετήσεων, βγαίνει ως αναγκαστικό συμπέρασμα ότι οι εθνικές αστικές τάξεις, είτε είναι διαπλεκόμενες, είτε είναι ανεξάρτητες είτε εξαρτημένες, είτε αποτελούν σήμερα ένα μέτωπο οποιασδήποτε μορφής, είναι εμφανώς ενάντια στην εργασία, ενάντια στον εργαζόμενο λαό: τον εργάτη, τον αγρότη, τον μισθωτό, τον μικροβιοτέχνη, τον μικροεπαγγελματία κ.λπ. Ασκούν μ’ ένα λόγο εξουσία για την εξυπηρέτηση των δικών τους αποκλειστικά συμφερόντων. Στην παγίδα αυτή εγκλωβίζεται και η Αριστερά.
Η Μαρία Ρεπούση που έχαιρε εκτίμησης στους ηγετικούς κύκλους του Συνασπισμού και τώρα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη και όχι μόνο (ανήκε κάποτε στο ΚΚΕ Εσωτερικού), λέει ότι οι αντιδράσεις στο βιβλίο της ΣΤ΄ τάξης προήλθαν από «συντηρητικούς, δεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους».[17] Η Μαριέττα Γιαννάκου, που την στήριζε, θα πρέπει κανονικά να ανήκει στους επαναστατικούς κύκλους! Ο δε πολύς κ. Αντώνης Λιάκος εκφράζει ακολούθως τον αποτροπιασμό του για τους εθνικόφρονες: «Που να τα πεις όμως αυτά στον ορυμαγδό της ασχετοσύνης, του φανατισμού και της δημαγωγίας που ξεσηκώθηκε σαν κουρνιαχτός και συμπαρέσυρε ακόμη και αυτούς που θα έπρεπε να δείξουν σοβαρότητα και υπευθυνότητα;»[18]
Αλλά ας παραθέσω ακόμη ένα απόσπασμα από άρθρο της Σίσσυ Βωβού, μέλους της ΑΚΟΑ, Νάσου Θεοδωρίδη, μέλους του ΣΥΝ και Γιάννη Μηλιού, μέλους του ΣΥΡΙΖΑ: «οι “εμμονές περί έθνους” είναι εντελώς - μα εντελώς (και δίχως περιστροφές) - ασυμβίβαστες με τη μαρξιστική και εν γένει ταξική θεώρηση της ιστορίας...».[19] Η άποψη αυτή ταυτίζεται βασικά με την εκσυγχρονιστική άποψη των απολογητών του νεοφιλελευθερισμού, που αποφαίνονται, όπως προαναφέραμε, ότι τα έθνη είναι νοητικές ή τεχνητές κατασκευές. Συνεπώς δεν έχει σημασία, αν κατακλυσθεί η Ελλάδα από λαθρομετανάστες. Η ταξική πάλη, κατά τη δική τους αντίληψη δεν περιλαμβάνει ούτε έθνη, ούτε σύνορα, ούτε εδαφική κυριαρχία, μα ούτε και εθνική ανεξαρτησία. «Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια πολυφυλετική, πολυγλωσσική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική χώρα, θα χάσει με άλλα λόγια την εθνική της ταυτότητα».[20] Θα προσθέταμε στην ανωτέρω παράθεση και τη λέξη: «Πολυεθνική».
Αυτός είναι ο στόχος του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.
Η αστική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για το κεφάλαιο και την παγκόσμια επικράτηση και επιβολή του. Τα περί έθνους, πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας, που προπαγανδίζει είναι για τους αφελείς ή για κείνους που εμπορεύονται τις αρχές και αξίες του έθνους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Συνεπώς δεν το ενδιαφέρει ουσιαστικά ούτε η πατρίδα, ούτε η θρησκεία, ούτε η οικογένεια, ούτε καμία άλλη αξία, πλην του χρήματος. Αυτό μπορεί να συνέβαινε, αν συνέβαινε, πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η αστική τάξη ήταν εθνική.
Ο εργάτης και ο αγρότης όμως έχει και πρέπει να έχει πατρίδα, την οποία οφείλει να απαγκιστρώσει από τον υποκριτικό και φαρισαϊκό εναγκαλισμό του κεφαλαίου, δηλαδή της αστικής τάξης. Πρέπει να υπερασπίζεται το έθνος, γιατί χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα, χωρίς συλλογική ταυτότητα, ούτε ταξική πάλη υπάρχει, ούτε διεθνισμός.
Και ο Λένιν, όπως γράψαμε σε άλλο κεφάλαιο, διατηρούσε τόσο τα εθνικά όσο και τα διεθνιστικά του χαρακτηριστικά Δεν μπορεί βέβαια να είναι κανείς τόσο αφελής ή ανιστόρητος, για να ισχυριστεί ότι ο Λένιν ήταν εθνικιστής!
Αλλά και ο ίδιος ο Τρότσκι μιλάει για την υπεράσπιση της πατρίδας, αναλύοντας με το δικό του σκεπτικό το νόημά της: «“Υπεράσπιση της πατρίδας”. Μα μ’ αυτήν την αφηρημένη έκφραση, η μπουρζουαζία εννοεί την υπεράσπιση των κερδών της και των ληστειών που κάνει. Είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε την πατρίδα ενάντια στους ξένους καπιταλιστές, αν πρώτα, πριν ν’ αρχίσουμε, δέσουμε χειροπόδαρα τους δικούς μας καπιταλιστές και τους εμποδίσουμε να επιτεθούν στις πατρίδες των άλλων. Αν οι εργάτες και οι χωρικοί της χώρας μας γίνουν οι πραγματικοί της αφέντες. Αν τα πλούτη της χώρας περάσουν από τα χέρια μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας στα χέρια του λαού. Αν ο στρατός, από όργανο των εκμεταλλευτών γίνει όργανο των εκμεταλλευομένων...
Όταν ο φτωχός χωρικός ή ο εργάτης μιλάνε για την υπεράσπιση της πατρίδας, εννοούν την υπεράσπιση του σπιτιού τους, της οικογένειας τους και της οικογένειας των άλλων ενάντια στην επέμβαση, ενάντια στις μπόμπες, ενάντια στα ασφυξιογόνα αέρια. ... Ο αστικός πασιφισμός και πατριωτισμός δεν περιέχουν ίχνος αλήθειας. Στον πασιφισμό κι ακόμα στον πατριωτισμό των καταπιεζομένων υπάρχει ένα προοδευτικό στοιχείο που πρέπει να ξέρουμε, να το αρπάζουμε και να βγάζουμε απ’ αυτό τα αναγκαία επαναστατικά συμπεράσματα. Πρέπει να ξέρουμε και ν’ αντιπαραθέτουμε τις δύο αυτές μορφές πασιφισμού και πατριωτισμού». [21] Δεν μας θυμίζουν αυτά τα λόγια του Τρότσκι την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία;
Το έθνος όμως είναι ένα σύνολο που περιλαμβάνει όλους τους τομείς της ύπαρξης και δράσης μιας κοινωνίας, δηλαδή όχι μόνο τον οικονομικό τομέα, αλλά και τον πολιτικό, τον κοινωνικό και τον πολιτιστικό. Το έθνος τα συμπεριλαμβάνει όλα.
Πώς εξηγείται αλήθεια το φαινόμενο να ταυτίζονται οι δύο διαμετρικά αντίθετες σχολές σκέψεις στο σχέδιο Ανάν, στην αλυτρωτική πολιτική των Σκοπίων και γενικά στην υποχώρηση και ενδοτικότητα σ’ όλα τα εθνικά θέματα, απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Αγγλοαμερικάνων και του τουρκικού επεκτατικού κατεστημένου, του βαθέως κράτους της Τουρκίας; Πώς είναι δυνατό να υπερασπιζόμαστε τις υπερεθνικιστικές βλέψεις των γειτόνων μας, όπως η εισβολή και κατοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά στρατεύματα και να στηρίζουμε, όσοι στηρίζουν, το σχέδιο Ανάν; Πώς είναι δυνατόν να είμαστε υπέρ της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με όλη την επιθετική, επεκτατική της πολιτική;
Τι παράξενο φαινόμενο πραγματικά να ταυτίζεται, από ορισμένους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς, η ταξική θεώρηση της ιστορίας με την αστική (εκσυγχρονιστική);
Δεν μπορεί η Αριστερά να κατακτήσει ρόλο πραγματικής Αριστεράς, όταν συμμετέχει πράγματι ενεργά σε αντιϊμπεριαλιστική δράση που αφορά όλον τον πλανήτη, αλλά έχει ανάλογες θέσεις με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τη Δαμανάκη, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή και τον Χριστόφια σε ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, σε ζητήματα που αφορούν τον ενιαίο αμυντικό χώρο, δηλαδή την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, τα οποία μάλιστα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της ιμπεριαλιστικής -νεοταξικής επίθεσης.
Η όλη αυτή θεωρητική αναδρομή περί αστικής τάξης και κεφαλαίου, περί παγκοσμιοποίησης και ταξική πάλης και περί αριστερής πολιτικής, είχε το νόημα να καταδείξει ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί όπλο στα χέρια των υπερεθνικών μονοπωλίων, για τη διάλυση των εθνών – κρατών και τη μετατροπή τους σε καταναλωτικές κοινωνίες των προϊόντων τους. Επιπλέον να αποδείξει την λανθασμένη στάση των κομμάτων της Αριστεράς. Ήθελε ακόμη να δείξει ότι σ’ αυτό το στρατηγικό σχέδιο συνεργάζονται συνειδητά ή ασυνείδητα τα αστικά κόμματα με τα αριστερά.
Η λαθρομετανάστευση διευκολύνει τη δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, τη διάλυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία να γίνει έρμαιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Τις συνέπειες υφίστανται τα φτωχά λαϊκά στρώματα και όχι όσοι, απομακρυσμένοι από προβλήματα αυτών των στρωμάτων, δημιουργούν φαντασιακές θεωρητικές κατασκευές σε βάρος του.
Αποτελεί επίσης την αιτία για την τεράστια ανασφάλεια που νιώθει ο Έλληνας πολίτης, που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα στην ίδια του τη χώρα.
Το φαινόμενο αυτό δεν υπήρχε, πριν από τη λαθρομετανάστευση. Τώρα παντού επικρατεί ο φόβος.
Η άποψη που εκφράζει ό ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ότι η μετανάστευση ούτε λίγο ούτε πολύ είναι φυσιολογικό φαινόμενο αποτελεί μια ολέθρια πολιτική θέση που δικαιολογεί την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών, που σαν τσουνάμι εισβάλει σε μια χώρα καταπονημένη και ταλαιπωρημένη από χίλια δυο προβλήματα επιβίωσης. Έχει κάποια ιδέα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ πόσα είναι τα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια που λιμοκτονούν ανά την υφήλιο; Είναι σε θέση η Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορά της και να δεχτεί όλον αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο; 23 εκατομμύρια υπολογίζει ο ΟΗΕ ότι πρόκειται να έρθουν τα επόμενα χρόνια προς την Ευρώπη. Η πιο εύκολη πύλη εισόδου είναι η Ελλάδα. Γιατί οι Παλαιστίνιοι που υποφέρουν τα πάνδεινα από το Ισραήλ, δεν σηκώνονται να φύγουν από την πατρίδα τους, αλλά αγωνίζονται εκεί για τα δίκαιά τους; Πρέπει να καλέσουμε και τους Παλαιστίνιους στην Ελλάδα, για να τους σώσουμε, σύμφωνα με τη λογική των κομμάτων αυτών;
Δεν πρέπει οι λαθρομετανάστες να αγωνιστούν στις πατρίδες τους για να αλλάξουν τις συνθήκες, αντί, υπηρετώντας άθελά τους φυσικά, τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του διεθνούς κεφαλαίου, να αποτελούν την εφεδρεία του;
Αυτό εξάλλου τόνιζε και ο Μαρξ και ο Ένγκελς.
Μπορεί να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να γίνει, αν η Ελλάδα νομιμοποιήσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο το ενάμισι εκατομμύριο ή τα δύο εκατομμύρια, όπως ζητούν σε ψήφισμά τους οι 300 απεργοί πείνας, που τους συμπαραστέκονται άτομα των ΜΚΟ, των οποίων η οικονομική στήριξη για το έργο τους προέρχεται από ύποπτες πηγές; Διεθνιστικό καθήκον θα αποτελούσε, αν όλοι όσοι τους στηρίζουν, πήγαιναν στις χώρες αυτές των λαθρομεταναστών να αγωνιστούν μαζί τους για την ανατροπή των συνθηκών εκεί. Τα ταξιδιωτικά έγγραφα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του δεν πρόκειται να τα δεχτεί κανένα ευρωπαϊκό κράτος. Απλώς τους νομιμοποιεί στην Ελλάδα. Παράδειγμα προς μίμηση ο Έλληνας δάσκαλος που αφιέρωσε τη ζωή του στους Καλάς του Πακιστάν, που θεωρούνται μακρινοί απόγονοι Μακεδόνων στρατιωτών. Οι θεωρητικές τους θέσεις έρχονται σε κατάφορη αντίθεση με την πραγματικότητα, την οποία επειδή δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν, ανατρέχουν σε παρωχημένα ιδεολογικά σχήματα για να δημιουργήσουν άλλοθι προοδευτικότητας.
Ήδη οι Έλληνες μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, που ένα σημαντικό μέρος τους αποτελεί και η λαθρομετανάστευση, εγκαταλείπουν την χώρα τους. Όμως εκεί που πηγαίνουν δεν πηγαίνουν ως λαθρομετανάστες. Αν λάβουμε υπόψη μας και την υπογεννητικότητα που είναι η τρίτη σε παγκόσμια πλαίσια, σε λίγο στην Ελλάδα τον κύριο όγκο του πληθυσμού θα αποτελούν οι λαθρομετανάστες και οι Έλληνες μειονότητα στον τόπο τους. Έχοντας μάλιστα υπόψη μας την επικίνδυνη υπογεννητικότητα των Ελλήνων και την υπεργεννητικότητα των ξένων, τότε μπορούμε να προβλέψουμε ότι το πρόβλημα διογκώνεται ακόμη περισσότερο. Υπολογίζεται ότι το 2050 με τον ρυθμό της λαθρομετανάστευσης οι Έλληνες θα είναι γύρω στα 11 και οι λαθρομετανάστες γύρω στα 14 εκατομμύρια.
Αυτά θέλει και προωθεί το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Το θέλει και η Αριστερά; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι δηλαδή το θέλησε και το εφάρμοσε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που υπηρετεί πιστά τη λεγόμενη και από τον ίδιο Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Γι’ αυτό και μας οδήγησε συνειδητά στο ΔΝΤ και μιλά και για απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Η εγκληματική αδιαφορία του στα εθνικά θέματα, όπως το κυπριακό, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Θράκη, η αλυτρωτική στάση των Σκοπιανών στο θέμα της Μακεδονίας και τελευταία και η βουλιμία των Αλβανών για την Ήπειρο, αποκαλύπτει την πολιτική που ακολουθεί η αστική τάξη της πατρίδας μας, της οποίας στην παρούσα φάση κατά κυριότητα εκφραστής είναι το ΠΑΣΟΚ.
Η Αριστερά από την άλλη με τη θεωρία ότι το μόνο που υπάρχει είναι η ταξική πάλη και όχι τα έθνη – κράτη, ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτή την πολιτική, όπως ταυτίστηκε απόλυτα με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας στο καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσαν τα δύο κόμματα εξουσίας με υπερδανεισμό από το εξωτερικό. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι αμέτοχα για τη σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας κι’ ας φαίνεται το πράγμα εκ πρώτης όψεως παράξενο και ανεξήγητο.
Θα λέγαμε χωρίς υπερβολή και με παραστατική απεικόνιση ότι η το κεφάλαιο προσπαθεί να μας πείσει πως σωστά αρμενίζουμε, ενώ η Αριστερά ότι στραβός είναι ο γιαλός.
Για όλους τους πολέμιους του έθνους -κράτους ισχύει η ακόλουθη ρήση του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Παναγιώτη Κονδύλη:«Είναι πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για τη βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους. Και εξ ίσου πολιτικά νήπιοι είναι όσοι φαντάζονται ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» μπορούν ν’ αποτελέσουν αμετακίνητο κριτήριο για την άσκηση εθνικής πολιτικής, παραγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη επήρεια και χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε πολιτική συγκυρία».[22]
Όπως και οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν πάντοτε επαναστατικές ονομασίες για να ξεγελάσουν την αντιδραστική τους δράση, όπως λόγου χάρη οι λεγόμενες «Ερυθρές Ταξιαρχίες», που κάθε άλλο «ερυθρές» ήταν, ή οι οργανώσεις για τη δήθεν δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά τον ίδιο τρόπο ορισμένες ΜΚΟ χρησιμοποιούν παραπλανητικούς τίτλους, όπως « Ένωση ενάντια στον ρατσισμό» κ.λπ., για να δείξουν ότι είναι ευαίσθητες στον ανθρώπινο πόνο και την αλληλεγγύη τους, ενώ στην ουσία υπηρετούν άλλους σκοπούς, δηλαδή τη «συστηματική εθνική αποδόμηση και τον εποικισμό της Ελλάδας…Γιατί η διακηρυσσόμενη “ένταξη” και “ελληνοποίηση” των λαθρομεταναστών στην ελληνική κοινωνία, όταν αφορά εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών, είναι το ψευδώνυμο του εποικισμού».[23]
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και σκόπιμα, από ορισμένους κύκλους προκαλείται σύγχυση, είναι ο διαχωρισμός σε μετανάστες και λαθρομετανάστες. Πολλές φορές τονίζεται από προπαγανδιστικούς κύκλους, κυβερνητικούς και μη ότι και οι Έλληνες ήταν μετανάστες, όπως αυτοί που πήγαν στη Γερμανία, την Αυστραλία και τις άλλες βιομηχανικές χώρες, χωρίς σκόπιμα να γίνεται ο διαχωρισμός ότι εκείνοι που πήγαν σ’ αυτές τις χώρες πήγαν νόμιμα και όχι ως λαθρομετανάστες. Ενώ στη χώρα μας, ακόμη κι’ αυτοί που νομιμοποιήθηκαν αργότερα είναι καθαρά λαθρομετανάστες και όχι μετανάστες. Κανείς δεν τους κάλεσε νόμιμα στη χώρα μας.
Αυτή η προπαγανδιστική παραπληροφόρηση ισχύει μόνο για τους αφελείς ή εκείνους που τους χρησιμοποιούν, για να βλάψουν με τη θέληση ή χωρίς τη θέλησή τους την πατρίδα μας.
Μια άλλη παράμετρος σοβαρή του θέματος είναι ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί προπαγανδιστικό όπλο από ορισμένους ύποπτους κύκλους ενάντια στους Έλληνες, για να τους κατηγορήσουν, όταν δεν υποκύπτουν στην προπαγάνδα τους, ως εθνικιστές, ρατσιστές, σοβινιστές κ.λπ. για να τους προκαλέσουν ενοχές και με τον τρόπο αυτό να τους κάνουν υποχωρητικούς και ενδοτικούς στα άνομα σχέδιά τους. Είναι αυτό που λέμε ιδεολογική τρομοκρατία.
Η ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία αποτελεί μια οφθαλμοφανή αυταπάτη. Όλοι αυτοί η λαθρομετανάστες αύριο μεθαύριο, καθοδηγούμενοι από αντεθνικά εξωθεσμικά κέντρα και μυστικές υπηρεσίες, θα ζητήσουν και θα απαιτήσουν δικά τους εκπαιδευτικά ιδρύματα για την καλλιέργεια της δικής τους ισλαμικής κουλτούρας, τελείως εχθρικής προς το ελληνικό πολιτισμό.[24] Εδώ δεν πρόκειται για την ανοχή των Ελλήνων πολιτών απέναντι στη διαφορετικότητα των λαθρομεταναστών, αλλά για την αυθαίρετη επιβολή των δικών τους απαιτήσεων στην ελληνική κοινωνία.
Η αποεθνοποίηση της παιδείας από όλη την παρακμιακή και αποεθνοποιητική διανόηση που καταστρέφει την ιστορική μνήμη και την εθνική συνείδηση των ελληνοπαίδων και κυρίως στην τρυφερή ηλικία, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους που επιτείνει το πρόβλημα. Στην Ελλάδα όχι μόνο δεν έχουμε παιδεία, αλλά και αυτή που έχουμε διαμορφώνει στην πλειοψηφία της Ανθέλληνες. Οι λαθρομετανάστες δεν μπορούν να ενσωματωθούν ή αφομοιωθούν, εφόσον το θέλουν, στην ελληνική κοινωνία, γιατί η ίδια η παιδεία καταστρέφει τον ελληνικό πολιτισμό. Τα πνευματικά ιδρύματα σε όλα τα επίπεδα αποτελούν κέντρα αποεθνοποίησης. Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη την οποία υπηρετούν, τους μετατρέπει σε χειραγωγούμενα καταναλωτικά όντα.
Ότι δεν μπόρεσε να πετύχει η ναζιστική Γερμανία θα το πετύχουν οι ΗΠΑ και η Τουρκία και οι υπόλοιποι «φίλοι και σύμμαχοι» με τη λαθρομετανάστευση.
Η προσέλκυση εκατοντάδων χιλιάδων, ακόμη και εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, εκτός από αυτούς που ήδη βρίσκονται στη χώρα, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που εφάρμοσε προγραμματισμένα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και πριν από αυτήν η Νέα Δημοκρατία. Υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία γι’ αυτό. Το βασικό μήνυμα που δίνεται είναι ότι ο καθένας μπορεί να μας εκβιάσει.
«Το γεγονός ότι το επίσημο κράτος υπέκυψε στα αιτήματα μιας ομάδας λαθρομεταναστών και, κυρίως μιας ομάδας ανθρώπων που τους κατευθύνουν και δεν απολαμβάνουν τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα», γράφει το περιοδικό «Επίκαιρα».[25]
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σκοπό είχε ανάμεσα στις άλλες προτεραιότητές της να μας παραδώσει τελικά ως προτεκτοράτο στην Τουρκία και τις ΗΠΑ, για να εκπληρωθούν με τη δική του συμβολή τα σχέδια του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου για την αναβίωση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη νέα της μορφή ως Νέο – Οθωμανισμός.
Υπήρξε σαφώς σχέδιο από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος προγραμμάτισε συστηματικά την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τον εθνικό κορμό, όπως Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο, το μοίρασμα του Αιγαίου και την επικυριαρχία της Τουρκίας επί της Κύπρου. Στο εσωτερικό στόχος του ήταν να μεταβάλει συνειδητά την Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική και πολυφυλετική χώρα, με ανοιχτά σύνορα, κυρίως προς τις ισλαμικές χώρες.[26] Άραγε ό διάδοχός του θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, για να διεκδικήσει την εξουσία. Θα φανεί στην πορεία.
Και όλη αυτή η πολιτική γίνεται με έναν τρόπο ενδοτικότητας, υποχωρητικότητας και ανεπαίσθητης διολίσθησης στις διεκδικήσεις των γειτόνων που δημιουργούν ντε φάκτο
(de facto) καταστάσεις έως του δοθεί η ευκαιρία να τις μετατρέψουν και σε ντε γιούρε (de jure). .
Επειδή οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που διέλυσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσαν για διάφορους λόγους να πράξουν το ίδιο και με την Ελλάδα, επινόησαν έναν πιο έξυπνο και αποτελεσματικό τρόπο, που στην παρούσα φάση δεν έχει σχέση με στρατιωτική επέμβαση. Στόχος ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας από του υπερατλαντικούς φίλους μας και η αποφυγή από μέρους της ανεξάρτητου προσανατολισμού και δράσης. Κυρίως να μην υπάρξει καμία δυνατότητα σύμπραξής και συνεργασίας, πόσο μάλλον συμμαχίας με την Ρωσία.[27] Αυτό το στρατηγικό σχέδιο έχει στόχο, την πλήρη και σε όλα τα επίπεδα, (οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό) αποδυνάμωση της Ελλάδας, ώστε να μην είναι σε θέση να υπερασπιστεί την εθνική της ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η συνειδητή υπαγωγή μας στο ΔΝΤ αυτή τη σκοπιμότητα υπηρετεί.
Ο στόχος αυτός προωθείται με συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο, έτσι όπως το είχε διατυπώσει ο Κίσινγκερ. Στην Ελλάδα θα συμβεί κάτι χειρότερο απ’ ότι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στη χώρα αυτή αποσπάστηκαν εδάφη που ανήκαν σε διαφορετικές εθνότητες. Στην Ελλάδα θα αποσπαστούν εδάφη που ανήκουν ακραιφνώς στην Ελληνική Εθνότητα. Το εναπομείναν κομμάτι θα εποικιστεί από ισλαμικές εθνότητες. Ούτε καν χριστιανικές. Το σχέδιο είναι να αποτραπεί οποιαδήποτε επαφή της Ελλάδας με την ορθόδοξη Ρωσία (το ξανθόν έθνος) και κατοχυρωθεί ένας έλεγχος τόσο από έξω όσο και από μέσα, (με τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες), ώστε να μην είναι η Ελλάδα στο μέλλον επικίνδυνη στα γεωστρατηγικά σχέδια της Δύσης. Ακριβώς όπως το δήλωσε ο Κίσινγκερ.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στα Βαλκάνια δύο χώρες διατηρούν παραδοσιακούς δεσμούς με τη Ρωσία και θεωρήθηκαν για το λόγο αυτό τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα ως επικίνδυνη πραγματικότητα για τη Δύση. Την μία τη Γιουγκοσλαβία την κατέστρεψαν, για την άλλη, δηλαδή την Ελλάδα, βρίσκονται στη διαδικασία της καταστροφής. Η Ρωσία πρέπει να αποκλειστεί από οποιουσδήποτε δυνητικούς ή πραγματικούς της συμμάχους της, όπου δει. Κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα φυσικά, ισχύει και για την Κίνα.[28]
Ένα τέτοιο σχέδιο συνιστά και αποτελεί ένα θανάσιμο κίνδυνο, όχι μόνο οικονομικό, κοινωνικό, αλλά πρόβλημα επιβίωσης τους Ελληνισμού. «Η Ελλάδα και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, που εκπροσωπεί διαχρονικά μέσα από την ιστορία και τον πολιτισμό της, είναι παρακαταθήκη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είναι όμως άλλοθι και πρόσχημα για όσους θέλουν να πλήξουν καίρια, για τους δικούς τους λόγους και συμφέροντα, την ελληνική εθνική ταυτότητα και το ελληνικό εθνικό κράτος».
Τα «προφητικά» λόγια του φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Παναγιώτη Κονδύλη, που επιβεβαιώνουν την ανωτέρω τοποθέτηση. Σε μία συνέντευξή του ήδη το 1998 γράφει συγκεκριμένα: «Προέβλεψα επίσης ότι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της νέας εποχής δεν θα είναι τόσο η διαμόρφωση κλειστών μειζόνων χώρων όσο η άνοδος μεσαίων Δυνάμεων ικανών να ενεργήσουν περιφερειακά, είτε αυτόβουλα είτε σε συνεργασία και ως τοποτηρητές μιας πλανητικής Δύναμης. Τυπικό παράδειγμα τέτοιας μεσαίας Δύναμης είναι η Τουρκία, η οποία σε 50 χρόνια θα έχει 100 εκατομμύρια πληθυσμό και, στηριζόμενη στη ραγδαία εκβιομηχάνισή της, θα ανήκει στις πρώτες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου».[29]
Στις μεσαίες δυνάμεις, που ανήκει η Τουρκία, σχεδίαζε να μας εντάξει η πολιτική του ακολουθούσε συστηματικά, βήμα, βήμα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, κατ’ εντολή των ΗΠΑ. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά στο φάσμα της εσωτερικής κατοχής από στρατιές ισλαμιστών λαθρομεταναστών, τους οποίους δεν προωθεί μόνο το οργανωμένο μοντέρνο δουλεμπόριο, αλλά αποτελεί συνειδητή πολιτική των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του ελληνικού μεταπρατικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας και των άλλων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων που τους συμπαραστέκονται, μπερδεύοντας από ιδεολογική σύγχυση τον ιμπεριαλισμό με τον διεθνισμό.
Η ΗΠΑ και οι, όπως επανειλημμένα είπα, «άσπονδοι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοι μας», μαζί με τα ντόπια κέντρα, προωθούν σκόπιμα και προγραμματισμένα την αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης του πληθυσμού, για να δημιουργήσουν την πολυπολιτισμική και πολυεθνική Ελλάδα., για την οποία πολλοί Ανθέλληνες χαίρονται.
Αυτό ήταν το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας, όσο κυβερνούσε (θα δούμε με τη νέα ηγεσία, αν το συνεχίζει), και αυτό σε μεγαλύτερο και πιο αποτελεσματικό βαθμό αποτελούσε το σχέδιο του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στα ηγετικά του κλιμάκια, που συνειδητά εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση.
Τα εξαθλιωμένα αυτά στρώματα του λούμπεν προλεταριάτου, που πολιτισμικά δεν πρόκειται ποτέ να αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία, αλλά αντιθέτως ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθούν ως όργανα ξένων συμφερόντων, αποτελούν δυναμίτιδα μεγατόνων στα θεμέλια της Ελλάδας. Ένα λούμπεν προλεταριάτο επιπλέον δεν μπορεί εύκολα να αποκτήσει ταξική συνείδηση.
Οι άνθρωποι αυτοί που, φυσικά οι ίδιοι σε τίποτε δεν φταίνε, δεν μπορούν, λόγω του αφελληνισμού της ελληνικής παιδείας και λόγω της δικής τους κουλτούρας και θρησκευτικής ισλαμικής παράδοσης, να αφομοιωθούν ή ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.
Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς ότι όλοι αυτοί μπορούν να γίνουν υποχείρια ξένης προπαγάνδας, η οποία με ελάχιστα χρήματα, λόγω της εξαθλίωσής τους και του φανατισμού τους, είναι σε θέση να τους χρησιμοποιήσει, για την επίτευξη των στόχων εξωελλαδικών κέντρων.
Μια μικρή ένδειξη αποτέλεσε η συγκέντρωσή τους σε 13 επιλεγμένες πλατείες, δήθεν αυθόρμητα. Αλλά και η απεργία πείνας που δοκιμάζει τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Τι θα γίνει αύριο μεθαύριο, αν άλλοι τριακόσιοι ή χίλιοι τριακόσιοι ζωστούν εκρηκτικά και εκβιάσουν τη νομιμοποίησή τους ή προβούν σε άλλες εκβιαστικές ενέργειες που δεν θα έχουν ειρηνικό χαρακτήρα;
Αν η Τουρκία, ή η Σαουδαραβία ή ο Σόρος ή οι ΗΠΑ ή οποιοσδήποτε άλλος, τους δώσει ελάχιστα χρήματα είναι σε θέση όχι μόνο σε προβοκατόρικες ενέργειες να προβούν, για να μας εκθέσουν στη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά και να τινάξουν στον αέρα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Και αυτή την κατάσταση τη θεωρούν κάποιοι ως φυσιολογική εξέλιξη. Λύση δεν είναι η ένωση της δυστυχίας των Ελλήνων (των φτωχών λαϊκών στρωμάτων βασικά) με τη δυστυχία των λαθρομεταναστών, αλλά η πάλη τους στη δική του χώρα ο καθένας, όπως πολύ σωστά τόνιζε ο Μαρξ και Έγκελς, ώστε να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση που οδηγεί και τους μεν και τους δε στην εξαθλίωση.
Το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης δεν είναι φυσιολογικό, όπως αναλύσαμε διεξοδικά αλλά αντιθέτως οφείλεται στην πολιτική συγκεκριμένων κυβερνήσεων και κομμάτων, που υπηρετούν τα συμφέροντα της παγκοσμοιοποίησης και της Νέας Τάξης, τα οποία χρειάζονται φτηνό εργατικό δυναμικό στην υπηρεσία των σχεδίων τους. Οι ντόπιοι και ξένοι εργάτες δεν έχουν τίποτε να ωφεληθούν από μια τέτοια πολιτική των εκμεταλλευτριών δυνάμεων.
Η ποιότητα ζωής των Ελλήνων έχει καταστραφεί ριζικά. Μάλιστα με τον καιρό αρχίζει και εθίζεται ο κόσμος και τη θεωρεί πια φυσιολογική. Φυσικά οι έχοντες και κατέχοντες δεν έχουν πρόβλημα, γιατί το βάρος φέρουν μόνο τα λαϊκά στρώματα, που υφίστανται όλη αυτή την πρωτοφανή κατάσταση. Οι βολεμένοι, που είναι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα (δεν εξαιρούνται οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αριστεροί), μπορούν ακόμα να αποφύγουν τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης, μεταθέτοντάς την στην πλάτη των ανήμπορων και εξαθλιωμένων Ελλήνων, που η οικονομική τους ανέχεια, δεν τους επιτρέπει την μετοίκηση τους σε πιο προνομιούχες περιοχές, οι οποίοι λανθασμένα νομίζουν ότι δεν θα τους αγγίξει το πρόβλημα. Όταν εξαπλωθεί η πείνα και η ανέχεια λόγω οικονομικής κρίσης και υπερσυγκέντωσης λαθρομεταναστών στη χώρα μας τα αποτελέσματα για όλον τον πληθυσμό τελικά εκτός από τους έχοντες και κατέχοντες (τους μεγαλοαστούς) και για τους πράκτορες που τους στηρίζουν συνειδητά, θα είναι καταστροφικά. Γιατί οι τελευταίοι μπορούν με άνεση να φύγουν και στο εξωτερικό, όπου έχουν σωρεύσει τα άνομα πλούτη τους.
Το επιχείρημα από την άλλη μεριά ότι δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να σταματήσει τη λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα υποκριτικό ψέμα.
Εκείνοι φυσικά που υπηρετούν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, θα μας κατηγορήσουν για εθνικιστές, ρατσιστές κ.λπ, για να μας δημιουργήσουν ενοχές και φοβία, ασκώντας με τον τρόπο αυτό ιδεολογική τρομοκρατία. Δεν θα τους περάσει φυσικά. Οι λαθρομετανάστες είναι η εύκολη λύση για να δείξουν τον ψευτοεπαναστατισμό τους.
Εν κατακλείδι:
Τόσο η εκσυγχρονιστική και ανανεωτική Αριστερά όσο και η εκσυγχρονιστική σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Δεξιά, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Αυτής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος –κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα που το εκφράζει.[30]
Αυτή είναι η αλήθεια και το συμπέρασμα όλης της ανάλυσής μας που αφορά όχι μόνο την λαθρομετανάστευση, αλλά και όλα τα άλλα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα.
Για του λόγου το αληθές παραθέτω δύο ομιλίες, που εκφράζουν την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, που είναι άκρως αποκαλυπτικές. Δείχνουν με αποδεικτικά στοιχεία ότι η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα έγινε προγραμματισμένα και με συνενοχή των ελληνικών κυβερνήσεων. Είναι μύθος ότι δεν υπήρξε συνειδητή στρατηγική στόχευση της άρχουσας τάξης της Ελλάδας στο μεταναστευτικό.
Τόσο η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύουν τον ισχυρισμό αυτόν, γεγονός που πιστοποιούν οι ακόλουθες δηλώσεις-ομολογίες.
Η πρώτη αφορά ομιλία του Αθανασίου Νάκου, τότε Υφυπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, στις 30.10.2008 στις Φιλιππίνες, με αφορμή το 2ο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη.
Ο Νάκος εκφώνησε την καταληκτική ομιλία στη Μανίλα των Φιλιππίνων, προαναγγέλλοντας έτσι τη διεξαγωγή του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ στην Αθήνα, στις 4 και 5 Νοεμβρίου 2009.
Στην ομιλία του, ο Αθανάσιος Νάκος αναφέρθηκε στην ελληνική μεταναστευτική πολιτική
και στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, στην πορεία προετοιμασίας της
ελληνικής διοργάνωσης και στους κεντρικούς άξονες της θεματολογίας της. Ιδού ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του, που καταδεικνύουν ότι ο εποικισμός της Ελλάδας δεν είναι τυχαίος:
«Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,
Είναι μεγάλη τιμή για μένα να βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας, στην τελευταία
συνεδρίαση του 2ου παγκόσμιου φόρουμ για τη μετανάστευση και την ανάπτυξη,
ως μελλοντικός πρόεδρος του 3ου φόρουμ.
Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα να συγχαρώ την προεδρία των Φιλιππίνων και
ειδικότερα τον Υφυπουργό, κύριο Esteban Conejos για την άψογη και
αποτελεσματική διοργάνωση αυτού του δεύτερου παγκόσμιου φόρουμ για τη
μετανάστευση και την ανάπτυξη…
Επιτρέψτε μου, κύριε πρόεδρε, να απευθύνω από αυτό το βήμα τις ευχαριστίες
μου προς το Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, κύριο Ban Ki Moon, για την
αφοσίωσή του στο παγκόσμιο φόρουμ. Η αποδοχή της πρόσκλησής μας για να
παρακολουθήσει το τρίτο παγκόσμιο φόρουμ για τη μετανάστευση και την
ανάπτυξη, που θα διεξαχθεί στην Αθήνα το Νοέμβριο του 2009, αποδεικνύει τη
μεγάλη αφοσίωσή του σ' αυτή τη διοργάνωση.
Τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο της μετανάστευσης εξελίσσεται ραγδαία λόγω
σημαντικών αλλαγών στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι
περιφερειακές διαμάχες, οι κλιματικές αλλαγές, η παγκοσμιοποίηση και πιο
πρόσφατα, η παγκόσμια οικονομική κρίση την οποία όλοι παρακολουθούμε, έχουν
πολύ μεγάλο αντίκτυπο στη μετανάστευση και, αναμφίβολα θα εξακολουθούν να
έχουν και στο μέλλον.
Κατά συνέπεια, μπορούμε μόνο να επιβεβαιώσουμε ότι στο φαινόμενο της μετανάστευσης υπάρχει μια αυξανόμενη αλληλεξάρτηση όλων των χωρών, ανεξαρτήτως αν αυτές είναι χώρες καταγωγής, διέλευσης ή προορισμού μεταναστών.
Εξαιτίας αυτών των παγκόσμιων εξελίξεων, η χώρα μου καλείται να αντιμετωπίσει μια καινούρια πρόκληση. Η Μετανάστευση, στην Ελλάδα, δε μπορεί πλέον να θεωρείται παροδικό φαινόμενο. Η δική μας πολιτική επανεξετάζεται σε σταθερή βάση και προσαρμόζεται στις καινούριες εξελίξεις.
Η Μετανάστευση, στην εσωτερική μας πολιτική, θεωρείται πλέον εργαλείο ανάπτυξης και υπ' αυτή την έννοια η μεταναστευτική πολιτική μας στοχεύει στην ορθολογική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, στο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων των ίδιων των μεταναστών, καθώς και στην ένταξή τους στην κοινωνία μας.
Κοινός μας στόχος είναι η μεγιστοποίηση του οφέλους μας από τη διεθνή
μετανάστευση και η ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεών της. Θα πρέπει να
δουλέψουμε έτσι ώστε η μετανάστευση να είναι ζήτημα επιλογής και όχι
ανάγκης.
Ως μελλοντική προεδρία του παγκόσμιου φόρουμ, θα θέλαμε να επικεντρώσουμε
τις προσπάθειές μας στο ακόλουθο ζήτημα : η διεθνής μετανάστευση δεν μπορεί
να θεωρείται υποκατάστατο της ανάπτυξης.
Η διεθνής μετανάστευση πρέπει να είναι αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής για
την ανάπτυξη, όπως επίσης και των εθνικών, περιφερειακών και διεθνών
αναπτυξιακών στρατηγικών.
Κατά συνέπεια οι αντικειμενικοί μας στόχοι, για το 3ο παγκόσμιο φόρουμ για
τη μετανάστευση και την ανάπτυξη, είναι οι εξής:
- να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για ένα γόνιμο, ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο γι' αυτά τα θέματα,
- να μοιραστούμε τις καλές πρακτικές μας και να δημιουργήσουμε μια πηγή έμπνευσης για τις κυβερνήσεις μας στην υιοθέτηση και την εφαρμογή μεταναστευτικών πολιτικών. Να διαδραματίσουν οι περιφερειακοί και διεθνείς εταίροι, σε διαφορετικό επίπεδο βέβαια, έναν επίσης σημαντικό ρόλο στην προώθηση, την οργάνωση και την εφαρμογή αυτών των στόχων.
Όσον αφορά, τώρα, στις περιφερειακές δομές και τους εταίρους, θα ήθελα να
επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν υιοθετήσει εδώ και λίγες μέρες, το «Ευρωπαϊκό
Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο».
Με την υιοθέτηση αυτού του Συμφώνου πολιτικών κατευθύνσεων στο υψηλότερο επίπεδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της, εξέφρασαν τη δέσμευσή τους ότι θα δημιουργήσουν μία δίκαιη, αποτελεσματική και συνεκτική πολιτική για να διαχειριστούν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που η μετανάστευση παρουσιάζει. Αυτή η κοινή πολιτική πρέπει να θεμελιωθεί στην κατάλληλη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και προς όφελος, όχι μόνο των χωρών υποδοχής μεταναστών αλλά και των χωρών καταγωγής και των ίδιων των μεταναστών.
Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,
Η Ελλάδα προετοιμάζεται πυρετωδώς για το τρίτο παγκόσμιο φόρουμ για τη
μετανάστευση και ανάπτυξη. Μια ομάδα Ελλήνων εμπειρογνωμόνων έχει ήδη
ξεκινήσει την εργασία της και η Ελληνική προεδρία θα συνεργαστεί με διεθνείς
συμβούλους, έτσι ώστε να διασφαλίσει ότι διαφορετικές απόψεις πάνω σε
συγκεκριμένες έννοιες και ιδέες θα συζητηθούν στο τρίτο Φόρουμ και θα
ληφθούν δεόντως υπόψη.
Θα μελετήσουμε προσεκτικά τα αποτελέσματα των προηγούμενων φόρουμ, υπό την προεδρία του Βελγίου και των Φιλιππίνων.
Αποβλέπουμε σε μια πιο ενδελεχή εξέταση των ζητημάτων που πρέπει να
αντιμετωπιστούν σαν συνέχεια των συζητήσεων στα προηγούμενα Φόρουμ.
Στοχεύουμε, λοιπόν, στη διασφάλιση της θεματικής συνέχειας αλλά και στην
ενασχόληση με καινούρια ζητήματα που αποτελούν την πρόκληση των καιρών μας
στον τομέα της μετανάστευσης και της ανάπτυξης.
Με αυτή την προοπτική, προτείνουμε το γενικότερο θέμα του 3ου Παγκόσμιου
Φόρουμ για τη Μετανάστευση και Ανάπτυξη της Αθήνας να είναι :
“Η ένταξη των μεταναστευτικών πολιτικών σε στρατηγικές ανάπτυξης προς όφελος όλων και κυρίως των χωρών καταγωγής μεταναστών”.
Αναμένουμε την ενεργή συμμετοχή όλων σας. Περιμένουμε από όλες τις χώρες να
παρουσιάσουν τις εμπειρίες τους, τις καλύτερες στρατηγικές τους, αλλά,
επιπλέον και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κατά την επινόηση ή την
υλοποίηση της πολιτικής που ακολουθούν.
Όσον αφορά στο φόρουμ της Κοινωνίας των Πολιτών, έχουμε αναθέσει την
οργάνωσή της στο δημόσιο κοινωφελές ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης». Το ίδρυμα
έχει ήδη αναλάβει τα καθήκοντά του, δυο μέρες πριν, όταν παρέλαβε την
προεδρία από το Ίδρυμα Ayala.
Η Ελλάδα, ως μελλοντική προεδρεύουσα χώρα του φόρουμ θα εργαστεί για να
διασφαλίσει τη συνοχή και τη συνέχεια του Φόρουμ. Αισθανόμαστε ότι η Μονάδα
Υποστήριξης, που πρότεινε η προεδρία των Φιλιππίνων, μπορεί να αποτελέσει
σημαντικό μέσο για αυτό το σκοπό. Πιστεύουμε ότι ο αντικειμενικός στόχος,
που έχουμε θέσει για τη συνέχεια του Φόρουμ, εξυπηρετείται καλύτερα από μια
μικρή και ευέλικτη μονάδα, με κύριο στόχο να υποστηρίζει την προεδρία,
ανάλογα με τις δικές της, ιδιαίτερες ανάγκες».
Ακολουθεί η τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ δια στόματος κ. Ραγκούση, Υπουργού Εσωτερικών. Ιδού η εισαγωγική ομιλία του στην έναρξη του 3 Φόρουμ για τη λαθρομετανάστευση:
GFMD ΑΘΗΝΑ 2009, ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ
Χαιρετισμοί
«Αγαπητές φίλες,
Αγαπητοί φίλοι,
Το ενδιαφέρον της Ελλάδας για τα θέματα μετανάστευσης είναι πραγματικό και αδιάλειπτο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς σε καθημερινή βάση δέχεται στα σύνορά της ισχυρά μεταναστευτικά κύματα και γίνεται μάρτυρας μιας ανθρώπινης τραγωδίας, ενός προσωπικού δράματος, όποιου επιλέξει το μη νομότυπο τρόπο εισόδου.
Στο εσωτερικό της επικράτειας, η παρουσία των μεταναστών συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, στη βελτίωση των δημογραφικών δεικτών, στη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων. Η μεταφορά ενός διαφορετικού πολιτισμικού κεφαλαίου συνέβαλε στην ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας, στην ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας.
Η σύσταση και λειτουργία του Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη αντανακλά το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας να καταστήσει τη μετανάστευση αφετηρία κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης για τις χώρες προέλευσης και προορισμού, αφετηρία ενός κόσμου με λιγότερη ανέχεια όπου η μετανάστευση θα καταστεί σύντομα μια πράξη επιλογής και όχι εξαναγκασμού.
Είμαστε σίγουροι ότι, στην Αθήνα, τα παραγόμενα αποτελέσματα θα είναι σημαντικά και κυρίως για τους λαούς αυτούς για τους οποίους ο αγώνας επιβίωσης αποτελεί μια καθημερινή και συχνά άνιση μάχη».
Γιάννης Ν. Ραγκούσης, Υπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Το κεφάλαιο στην Ελλάδα που εκπροσωπείται από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, στην εξελιγμένη του μορφή ως νεοφιλελευθερισμός, με το πρόσχημα της «ανάπτυξης», προφανώς μόνο για τους «νταβατζήδες εργολάβους, προωθεί συστηματικά και προγραμματισμένα τον εποικισμό της Ελλάδας, με πραγματικό στόχο τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής, αλλά και με απόλυτη βεβαιότητα, μιας πολυφυλετικής και πολυεθνικής χώρας., πέρα από την εκμετάλλευση των λαθρομεταναστών, ως φτηνών εργατικών χεριών.
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, που έπονται, αν δεν προλάβουμε, δεν θα είναι τραγικές, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι καμία φαντασία ακόμη δεν μπορεί να συλλάβει την κόλαση που θα ακολουθήσει και μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή.
Αυτήν την πολιτική των εκπροσώπων του κεφαλαίου υπηρετούν πιστά και με συνέπεια και τα κόμματα της Αριστεράς. Οι εξαιρέσεις, όπως πάντοτε, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Πολλές φορές μάλιστα αναλαμβάνουν και την πρωτοβουλία, γινόμενοι βασιλικότεροι του βασιλέως. Την πρωτοκαθεδρία όμως κατέχει ο τότε υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος που είπε την περίφημη φράση, που δεν θα την τολμούσε να την πει κανένας θιασώτης των λαθρομεταναστών: «Ευχαριστώ εκείνους που επιλέγουν την Ελλάδα, για να ζήσουν μαζί μας και αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία...».[31]Καλύτερη πρόσκληση για εποικισμό της Ελλάδας, μαζί με το νόμο περί ιθαγένειας κα τα ανοιχτά σύνορα, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν οι απανταχού κατατρεγμένοι του κόσμου.
Γενικό συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από όλα τα ανωτέρω:
1. Η ελληνική Αριστερά ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει, κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχε πει κάποτε ο Νίκος Πουλατζάς ότι δηλαδή «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».
Και αν υπάρξει θα συμβούν δύο τινά. Η μεν «ανανεωτική» Αριστερά θα σβήνει στο βαθμό και στο μέγεθος που θα ακολουθεί εθνομηδενιστική πολιτική, η δε παραδοσιακή θα επιβιώνει στο βαθμό και στο μέγεθος που θα διακηρύττει πατριωτικές θέσεις.
ΙV. Παράμετροι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης
Κατανόηση τους προβλήματος στις βασικές του παραμέτρους
Στα προηγούμενα αναλύσαμε τις θέσεις των κομμάτων στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, καθώς και άλλων παραγόντων.
Για να κατανοήσουμε πραγματικά ποια πρέπει να είναι η μεταναστευτική πολιτική και διαμορφώσουμε τις ανάλογες προτάσεις είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε και τις θέσεις των ίδιων των λαθρομεταναστών.
Οι βασικές τους θέσεις εκφράζονται πεντακάθαρα στο κείμενο που εξέδωσαν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας και στα βασικά του σημεία εκφράζει τα ακόλουθα:
Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν έρχονται εδώ για τουρισμό ή για να πλουτίσουν. Έρχονται κυνηγημένοι από τη φτώχεια, τους πολέμους, τις δικτατορίες, τη λεηλασία των χωρών και των κοινωνιών τους από τις πολυεθνικές, το ΔΝΤ και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.
Ζητούν μαζί με όλους εκείνους που τους στηρίζουν:
Νομιμοποίηση χωρίς προϋποθέσεις όλων των μεταναστών-ριών. Ίσα δικαιώματα σε όλους τους εργαζόμενους.
Κοινωνικό Στέκι -Στέκι Μεταναστών
Αυτό είναι ένα κείμενο, που συμπληρώνεται και με το παρακάτω κείμενο της συνέλευσης των απεργών τον Ιανουάριο του 2011 και καταδεικνύει τις επιδιώξεις των λαθρομεταναστών και όσων τους στηρίζουν: «Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς».
Ασφαλώς και πρέπει πριν προβούμε στις προτάσεις να κάνουμε στα δύο αυτά κείμενα ορισμένα σχόλια. Το πρώτο και βασικό είναι ότι η περίπτωση με την απεργία αποτελεί καλοστημένη προπαγάνδα της κυβέρνησης με τη συνεργασία των ΜΚΟ, με τις οποίες συνεργάζεται η κυβέρνηση και τις ενισχύει οικονομικά. Η κυβέρνηση γνώριζε εξαρχής πολύ καλά και στις λεπτομέρειές της την όλη επιχείρηση και συνέβαλε στην εξέλιξη και την κατάληξή της. Το σκηνικό με την ανθρωπιστική αλληλεγγύη ήταν η πρόφαση για να περάσει σε πρώτο στάδιο το «καθεστώς ανοχής».
Όλα μεθοδευμένα στην εντέλεια.
Κανένας λαθρομετανάστης δε διακινδύνευε στην ουσία από θάνατο λόγω απεργίας πείνας. Όλοι οι λαθρομετανάστες μετά από 25 έως 30 μέρες θα είχαν πεθάνει ήδη και όχι να επιζούν μετά από 42 μέρες απεργίας πείνας. Όποιος γνωρίζει από απεργίες πείνας μπορεί να το βεβαιώσει. Εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην όλη επιχείρηση και αποτελούν τους οργανωτές είναι συνεργάτες της κυβέρνησης και οι περισσότεροι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.[32]
Μιλάνε οι λαθρομετανάστες και αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Κανένας δεν τους κάλεσε. Ήρθαν παράνομα. Συνεπώς δεν είναι ούτε μετανάστες ούτε πρόσφυγες. Αποτελεί σκέτη υποκρισία να μιλούμε για μετανάστες, εκτός από μια μειοψηφία, που ήρθαν κανονικά ως μετανάστες. Άλλο λοιπόν οι πρόσφυγες, άλλο οι πολιτικοί πρόσφυγες και άλλο οι οικονομικοί μετανάστες. Η κάθε κατηγορία χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση.
Δυστυχώς ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ταυτισμένος με τη Νέα Τάξη και την παγκοσμιοποίηση, αντί με τα δίκαια του ελληνικού λαού, τον οποίο θεσμικά οφείλει να υπηρετεί, θέλησε να μας παραπλανήσει, λέγοντας ότι κι’ εμείς στη Γερμανία ήμασταν μετανάστες. Είναι και αποτελεί ένα φτηνό ψέμα. Γιατί οι Έλληνες δεν πήγαν στη Γερμανία και σε άλλα μέρη ως λαθρομετανάστες.
Οι λαθρομετανάστες, δηλαδή αυτοί που δεν ήρθαν με συμβάσεις, αλλά παράνομα, διακηρύττουν, ότι φεύγοντας από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους και τις δικτατορίες, προτιμούν να πεθάνουν εδώ, παρά τα παιδιά τους να ζήσουν αυτά που έζησαν οι ίδιοι.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται δικαιολογημένα είναι: Καλά αυτοί γλύτωσαν και είναι σε σύγκριση με αυτούς που απέμειναν πίσω, οι προνομιούχοι της περίπτωσης, γιατί κατάφεραν να μαζέψουν κάποια χρήματα ή είχαν και διάφορους άλλους τρόπους για να γλυτώσουν. Για εκείνους που έμειναν πίσω και σίγουρα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους απεργούς και είναι εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια, τι πρέπει να γίνει; Να πεθάνουν στην πατρίδα τους ή να τους προσκαλέσουμε και αυτούς να έρθουν στην Ελλάδα, για ανθρωπιστικούς, διεθνιστικούς, για λόγους αλληλεγγύης και για χίλιους άλλους δυο λόγους, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι και πολλοί άλλοι προστάτες τους; Γιατί θα ήταν σύμφωνα με τη δική τους επιχειρηματολογία και με την επιχειρηματολογία, εκείνων που τους καθοδηγούν, αναγκαίο να τους καλέσουμε και αυτούς. Θα ήταν λογικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε εξαιρέσεις στο «διεθνισμό μας»! Ή υπάρχει εξαίρεση; Δηλαδή όσοι τα κατάφεραν τα κατάφεραν. Οι άλλοι ας κοιτάξουν πώς θα βολέψουν τη ζωή τους; Το λογική είναι ατή; Πεθάνουν, δεν πεθάνουν, δικό τους θέμα. Εμείς και τα παιδιά μας να γλυτώσουμε!
Είναι αυτό επιχειρηματολογία; Μόνο αυτοί έχουν αξιοπρέπεια; Οι άλλοι δεν έχουν; Φυσικά και έχουν. Τι θα γίνει με αυτούς, που μένουν πίσω και δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν;
Οι χώρες από τις οποίες προέρχονται είναι κατά βάση πλούσιες,. Απλώς είτε υποτάσσονται σε μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που λυμαίνεται τον πλούτο της χώρας τους, είτε γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που τους εκμεταλλεύονται, είτε από άλλους παράγοντες που μπορεί να προσθέσει κανείς και προστίθεται στην επιχειρηματολογία τους.
Δεν είναι πιο λογικό, πιο ανθρώπινο, πιο διεθνιστικό, πιο αλληλέγγυο, να μείνουν οι ίδιοι στις χώρες τους και να παλέψουν εκεί, να διορθώσουν και τη φτώχεια τους και την κακομοιριά τους και την εθνική τους ανεξαρτησία να εξασφαλίσουν και εκεί να πεθάνουν, γιατί αξίζει και όχι για να γλυτώσουν τον εαυτό τους μόνο και τα παιδιά τους. Για να είναι τελικά όλοι τους ελεύθεροι και να ρυθμίζουν τις τύχες τους; [33]
Δεν είναι επιπλέον προτιμότερο αυτοί που τους συμπαραστέκονται να πάνε στις χώρες αυτές μαζί τους, να πολεμήσουν μαζί τους για τα δίκαιά τους; Δεν πρέπει να αποδείξουν οι ίδιοι και οι προστάτες τους στην πράξη ότι πραγματικά διακατέχονται από διεθνισμό και διεθνιστική αλληλεγγύη, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους στις χώρες των λαθρομεταναστών; Επειδή είναι εύκολο να παριστάνεις τον αριστερό ή τον διεθνιστή εκ τους ασφαλούς, φορτώνοντας τα προβλήματα στους συμπολίτες σου και κυρίως φυσικά στα φτωχά λαϊκά στρώματα, χωρίς να έχεις τις ίδιες ή παρόμοιες συνέπειες. Επειδή αυτοί, που τους συμπαραστέκονται είναι οι βολεμένοι του συστήματος, αυτού του αστικού συστήματος που υποτίθεται το αντιστρατεύονται.
Και κάτι ακόμη. Πολλοί που τους συμπαραστέκονται έχουν αρκετά περιουσιακά αγαθά. Σπίτια και εξοχικά. Η κάθε οικογένεια απ’ αυτούς έχει δύο ή και τρία σπίτια ή εξοχικά. Ένα π.χ. εκεί που μένουν, ένα στο χωριό και ένα εξοχικό κοντά στη θάλασσα ή και στο βουνό ακόμη. Κανένας μεροκαματιάρης που πρέπει να βγάζει με κόπο τα προς το ζην δεν μπορεί να συνδράμει τους λαθρομετανάστες. Και παρ’ όλα αυτά οι φτωχοί συνήθως δίνουν από το υστέρημά τους. Πώς όμως να περιθάλψουν τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων και απόκληρων αυτού του κόσμου; Είναι δυνατόν; Τι «ανθρωπιστικός ή αριστερός» παραλογισμός είναι αυτός; Στην πλειοψηφία τους μόνο οι βολεμένοι, που το παίζουν αριστεροί με το αζημίωτο είναι σε θέση να το κάνουν, αν θέλουν. Ας προσφέρουν έστω και με φτηνό νοίκι ένα από τα σπίτια τους ή ένα από τα εξοχικά τους, αφού θέλουν να βοηθήσουν. Ας νοικιάσουν επιπλέον τα κτήματά τους στους λαθρομετανάστες. Ας δώσουν το καλό παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη. Γιατί μόνο ανέξοδα λόγια και όχι επώδυνες πράξεις αλληλεγγύης;
Το υπόδειγμα και το παράδειγμα είναι εκείνο που πείθει για τη γνησιότητα των αισθημάτων μας. Τα λόγια, αν δεν επαληθεύονται στην πράξη είναι σκέτος φαρισαϊσμός και φτηνός λαϊκισμός για ηλιθίους ή για ανθρώπους που έχουν συμφέρον ή βρίσκονται εκτός πραγματικότητας, που αποτελεί την πιο ελαφρά περίπτωση. Ας πάει παραδείγματος χάρη ο κ. Αλαβάνος να νοικιάσει στον Άγιο Παντελεήμονα ή στην Κυψέλη, για να φέρουμε ένα χτυπητό παράδειγμα, και να μείνει εκεί για όλη του τη ζωή. Φυσικά και τα παιδιά των «διεθνιστών» να πηγαίνουν στα υποβαθμισμένα σχολεία των περιοχών αυτών, όπου πηγαίνουν και τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που δεν μπορούν να μετακινηθούν, λόγω φτώχειας, σε αντίθεση με όσους προπαγανδίζουν τον διεθνισμό, αλλά στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά ή στα κολλέγια ή στο εξωτερικό και όχι στις υποβαθμισμένες αυτές περιοχές ή να φιλοξενήσουν στα σπίτια τους δυστυχείς άνεργους λαθρομετανάστες.
Τότε θα αποδείξουν πραγματικά ότι είναι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ με κεφαλαία. Αλλιώς είναι απλώς γραμματείς και φαρισαίο υποκριτές, που πουλούν φτηνό διεθνισμό και ανέξοδη αλληλεγγύη. Βολεμένοι οι ίδιοι δεν μπορούν να νιώσουν τα προβλήματα, τις έγνοιες και σκοτούρες και την πλήρη εξαθλίωση των απλών λαϊκών στρωμάτων, που βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης και πάρα πέρα και βρίσκουν καταφύγιο στις οργανώσεις και κόμματα, που τους προσφέρουν προστασία, μιας και το κράτος δεν ενδιαφέρεται και το πρόβλημα μετακυλύεται στις πλάτες τους. Παραξενεύονται μόνο γιατί η Χρυσή Αυγή αυξάνει τα ποσοστά της.
Συνεπώς η πιο σωστή λύση είναι να παν οι λαθρομετανάστες πίσω στις πατρίδες τους και να αγωνιστούν για να ανατρέψουν τα διεφθαρμένα καθεστώτα και πολεμήσουν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εμείς το μόνο που έχουμε να πράξουμε ως διεθνιστικό καθήκον είναι να τους συμπαρασταθούμε στις χώρες τους. Γιατί με τη λογική που έχουν οι αυτοαποκαλούμενοι διεθνιστές και ανθρωπιστές, το μόνο αποτέλεσμα που θα προκύψει είναι να πεθάνουν και αυτοί και εμείς από έναν ανελέητο εμφύλιο και να φάμε μεταξύ μας τις σάρκες μας.
Ήδη κοντά στο ένα εκατομμύριο έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα Έλληνες πολίτες, τα νιάτα της πατρίδας. Ποιος θα κάνει τον αγώνα για να απελευθερωθεί ο τόπος από την κατοχή του ΔΝΤ, για δει προκοπή ο τόπος; Οι λαθρομετανάστες που θα μεταβάλουν την Ελλάδα σε ισλαμική χώρα και στην επιβολή της σαρία, όπως το επιδιώκουν τα διεθνή και ντόπια μονοπώλια και οι αριστεροδεξιοί σύμμαχοί τους;
Γι’ αυτούς όλους ισχύει η παραβολή του Ευαγγελίου για τον πλούσιο. Όταν του είπε ο Χριστός: «Ένα ακόμη σου λείπει. Πώλησε όλα όσα έχεις και μοίρασέ τα εις τους φτωχούς…» {λαθρομετανάστες πιθανόν θα έλεγε σήμερα ο Χριστός}. Και συνεχίζει όταν βλέπει την αντίδραση του πλουσίου: «Είναι ευκολότερων να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να μπει ένας πλούσιος εις την βασιλείαν του θεού».
Οι βολεμένοι δεν θέλουν να υποστούν οι ίδιοι τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά να τις φορτώσουν στο κράτος. Το σύνθημά τους είναι να «αγωνιστούμε όλοι μαζί, μέχρι του τελευταίου Παλαιστινίου!!!», όπως λέγεται περιπαικτικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Με ποιο κράτος όμως που δεν υπάρχει και είναι το παρακράτος των πλουσίων; Άρα το βάρος θα πέσει αναγκαστικά στα φτωχά και ανήμπορα και εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Οι ίδιοι απλώς θα δίνουν εντολές αφ’ υψηλού και μαθήματα αριστερισμού και διεθνισμού χωρίς καμία προσωπική συνέπεια. Δηλαδή μια ανευθυνότητα του αισχίστου είδους. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η Χρυσή Αυγή, η οποία δείχνει ευαισθησία για τα εγκαταλελειμμένα από την Αριστερά λαϊκά στρώματα, που ζουν στην εξαθλίωση και την ανέχεια και κυρίως στην πλήρη ανασφάλεια, αναζητούν καταφύγιο στους κόλπους της. Προτιμότερο και σωστότερο είναι να κάνουν αυτοκριτική παρά κριτική στους άλλους. Η αδιαφορία της Αριστεράς για τους Έλληνες πολίτες στη πράξη, τους οδηγεί στη Χρυσή Αυγή. Δεν τους ενδιαφέρει η ιδεολογία, αλλά η πλήρης ανασφάλεια την οποία βιώνουν με χίλιους δυο τρόπους, εγκαταλειμμένοι από του κράτος που τους εγκαταλείπει στην τύχη τους και στα «προστατευτικά νύχια» της Χρυσής Αυγής. Ας όψονται όμως εκείνοι που έπρεπε να ενδιαφερθούν και γι’ αυτούς, αντί μόνο για τους λαθρομετανάστες.
Όμως ο φτωχός εργάτης και μεροκαματιάρης, δεν μπορεί να φύγει εύκολα από την Κυψέλη ή τον Άγιο Παντελεήμονα ή τα Κάτω Πατήσια.
[1] Βλ. Τζορτζ Πόλιτζερ, Βασικές Αρχές της Φιλοσοφίας, εκδ. «Αναγνωστίδης».
[2] Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλάει σ’ ένα άρθρο του για την κατηγορία των ανθρώπων αυτών, χαρακτηρίζοντάς τους συμβιβασμένους και προσεταιρισμένους, παρ’ όλο που και ο ίδιος συνετέλεσε τα μέγιστα στην προώθησή τους, για να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Ως συμβιβασμένους, νόμιζε (είχε την αυταπάτη, όπως και με τον Σημίτη και άλλους), ότι μπορεί να τους χρησιμοποιήσει ως μαριονέτες, για δικές του αρχηγικές κι’ εξουσιαστικές σκοπιμότητες, ως ταχυδακτυλουργός. Τελικά στο σημείο αυτό αποδείχτηκε αφελής, ενώ ο διάδοχός του πανούργος.
[3] Δημήτρης Μπελαντής, «Η “στροφή” των διανοουμένων: Για την αδιάκριτη γοητεία του “εκσυγχρονισμού” στους αριστερούς διανοούμενους»,περιοδικό «Θέσεις» τεύχος 59, Απρίλιος - Ιούνιος 1997. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γνωστών και μη εξαιρετέων πρώην «αριστερών» και νυν ακραιφνών νεοφιλελεύθερων, που έχουν διευθυντικούς ρόλους στο σύστημα εξουσίας της αστικής τάξης. Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα, όπως του μεγάλου αριστερού επαναστάτη Πάγκαλου, της Δαμανάκη, του Ανδρουλάκη, του Κοτζιά, του Μπίστη, του Μόσιαλου και άλλων πολλών, που υπηρετούν ή υπηρέτησαν στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος, όπως Πανεπιστήμια, Πνευματικά Ιδρύματα, Συνδικάτα, αλλά και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους κ.λπ.
Τόσο ο Μηλιός όσο και ο Μπελαντής αναφέρονται σε αριστερούς διανοούμενους. Τίθεται ωστόσο το ερώτημα: Γιατί είναι σώνει και καλά «αριστεροί διανοούμενοι», αυτοί τους οποίους αναφέρει ο Μηλιός και ο Μπελαντής; Με αυτή την έννοια αριστεροί διανοούμενοι ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης και πολλοί άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός. Βασικά υπάρχουν και ιδεολόγοι που πρεσβεύουν ότι η άποψη που εμείς υποστηρίζουμε είναι λάθος. Με όλους αυτούς υπάρχει μια γνήσια θεωρητική και ιδεολογική αντιπαράθεση.
Όποιος έχει την ταμπέλα, η αυτοαποκαλείται «αριστερός», για να το γενικεύσουμε, δε σημαίνει αυτομάτως ότι είναι και αριστερός! Ούτε επειδή είναι κάποιος στο ΚΚΕ είναι αυτομάτως κομμουνιστής, ούτε επειδή είναι στο ΠΑΣΟΚ είναι αυτομάτως σοσιαλιστής. Είναι γνωστό το γνωστό: Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις! Οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους.
[5] Το απόσπασμα αναφέρεται στο έργο του Κρις Χάρμαν, Μαρξισμός και ιστορία. Βάση και εποικοδόμημα, εκδ. «Μαρξιστικό βιβλιοπωλείο», Αθήνα 2009, σ. 63.
[6] Στον Xομπσμπάουμ απάντησε διεξοδικά και εμπεριστατωμένα ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης στο βιβλίο του με τίτλο: Έθνος και «εκσυγχρονιστική» νεοτερικότητα, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2006, σ. 170 -181.
[7] Βλ. «Συνέντευξη Κ. Καστοριάδη στην εφημ. «Ελευθεροτυπία, 20 και 27.3.1994.
[8] βλ. εφημ. «Αυγή», 30.11.2011. Πολύ χαρακτηριστική είναι και η ομολογία του Αδαμάντιου Πεπελάση, που αναφερόμενος στο έθνος, εξομολογείται: «Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά». Βλ. συνέντευξη στο περιοδικό «Μόνο», ό.π.
[9] Βλ. Θανάσης Γιαλκέτσης, Άρθρο στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.10.2011, με τίτλο: «Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού». Για περισσότερα στο άρθρο του.
[10] Βλ. Νίκος Ιγγλέζης, «Μετανάστες ή ‘έποικοι’», άρθρο του στην εφημ. «Το Παρόν», 17.1.2010.
[12] βλ. http1: //pontosandaristera.wordpress.com/2007/17-4-2007/
[13] Γεώργιος Μαργαρίτης, ο.π.
[14] Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Κ. Μαρξ - Φ. Έγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμ. Ι, εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 1951, σ. 40 -41.
[15] Βλ. Γιάννης Μηλιός, Έθνος, ο λαός του αστικού κράτους, στο ένθετο «Εντός Εποχής», της εφημ. «Αυγή», 8.7.2008.
[16] Βλ. Γιάννης Μηλιός, ό.π.
[17] Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 5.8.2007.
[18] Εφημ. «Το Θέμα», 31.7.2007.
[19] Άρθρο τους στην «Εποχή», 24.12.2006.
[20] Νίκος Ιγγλέζης, ό,π.
[21] Λέων Τρότσκι, Η θανάσιμη αγωνία του καπιταλισμού, εκδ. «Αλλαγή», Αθήνα 1975, σ. 28.
[22] Βλ. Παναγιώτης Κονδύλης, «Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της εθνικής πολιτικής», Επίμετρο στο βιβλίο του: Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο (1992).
[23] Βλ. Απόσπασμα από την ανακοίνωση της «Πανελλήνιας Επιτροπής Αγώνα για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης, ΠΕΑΕΑ», εφημ. «Το Παρόν», 24.1.12010, την οποία υπογράφει και ο γράφων.
[24] «Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες λειτούργησαν ειρηνικά μόνο ... σε απολυταρχικά κράτη. Στο μέτρο αυτό ήταν λάθος για εμάς να φέρουμε εργάτες από ξένους πολιτισμούς στη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1960». Δήλωση του πρώην Καγκελάριου της Γερμανίας. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα με την μνημονιακή κυβέρνηση έχουμε την απολυταρχία της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτό και η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να δημιουργήσει στην χώρα μας με τη βία μια πολυπολιτισμική κοινωνία.
[25] Βλ. άρθρο του Πάτροκλου Γεωργιάδη και Αθηνάς Κοντογιάννη στο περιοδικό «Επίκαιρα», 17.3. -23.3.2011, τ. 74, σ. 22-24.
[26] Ας διαβάσει κανείς τις δηλώσεις επίσημων κύκλων από τις γειτονικές χώρες για να δει πως διεκδικούν ελληνικά εδάφη, τα οποία θέλουν αν αποσπάσουν από τον ελληνικό κορμό και πώς αυτή η προσπάθειά τους βρίσκει αρωγούς τους «άσπονδους υπερατλαντικούς και υπερατλαντικούς φίλους και συμμάχους μας, αλλά και την 5ή φάλαγγα στην Ελλάδα.
[27] Η περίπτωση με τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη είναι πολύ διδακτική.
[28] Τα γεγονότα στη Βόρεια Αφρική δεν είναι άμοιρα μιας τέτοιας στρατηγικής, δηλαδή του αποκλεισμού της Ρωσίας και της Κίνας από περιοχές ζωτικής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας, όπως είναι οι χώρες παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου.
[29] Βλ. Απόσπασμα συνέντευξης του Παναγιώτη Κονδύλη στο περιοδικό «Διαβάζω», τ. 384, Απρίλης 1998 με τίτλο: «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου»
[30] Θα πρέπει στο σημείο αυτό να διευκρινισθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι η παγκασμιοποίηση αυτή καθ’ αυτή, αλλά η παγκοσμιοκρατία. Δηλαδή αυτοί που καθορίζουν τις εξελίξεις.
[31] Οι δηλώσεις αυτές έγιναν στην τηλεόραση στις 11 Μάη 2007.
[32] Το Φόρουμ μεταναστών Κρήτης με επικεφαλής τον κ. Μ. Χατζησάββα είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Το φόρουμ είναι ο πρώτος οργανωτής της όλης επιχείρησης. Επίσης η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης με πρωτοστάτη τον Νίκο Γιαννόπουλο. Ακόμη η Φοιτητική Παράταξη του Σύριζα «Αριστερή Ενότητα» με πρωταγωνιστή τον Πέτρο Σανταμόρη.
dinameiskoinonias.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου