Παρλάπιπας: Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΣΑΛΟΝΙΩΝ ΣΥΡΙΖΑ προς άστεγο: "Σήκω φύγε από δω"

Πριν λίγες ημέρες είδαμε τα πόθεν έσχες των αριστερών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ...Ας δούμε τώρα και την ανθρωπιστική αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν τα στελέχη του στους άστεγους που η μνημονιακή κυβέρνηση κατέστρεψε τη ζωή... Ταυτόχρονα ας θυμηθούμε και τις επερωτήσεις τους στη Βουλή σχετικά με τις ευθύνες ενός "κράτους πρόνοιας"...

Η αντιμετώπιση που δείχνουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταπεινωτική όχι μόνο για ένα «προοδευτικό» κόμμα όπως επιθυμούν να διαφημίζονται, αλλά για κάθε Ελληνα: άνθρωποι που έχουν υποβιβαστεί σε παράσιτα των βρόμικων πεζοδρομίων του κέντρου της Αθήνας, άστεγοι ξεγραμμένοι, ανέστιοι και πένητες. Και μόλις μερικά μέτρα μακριά τους, σχεδόν δίπλα τους, γίνονται ενδεχομένως συσκέψεις που τους αφορούν, στα κεντρικά γραφεία μπαινοβγαίνουν στελέχη της παράταξης, που είναι όμως υπερβολικά απασχολημένα με την πολιτική τους ατζέντα ώστε να ρίξουν έστω και ένα βλέμμα σ’ αυτά τα ανθρώπινα, ζωντανά απορρίμματα.

Ο γηραιότερος «ένοικος» της πλατείας Κουμουνδούρου είναι ο κύριος Ανδρέας, ο οποίος στα 80 χρόνια του ζει με τις αναμνήσεις της πολυτάραχης ζωής του σε αυτοσχέδιο παράπηγμα. Μερικά χαρτόκουτα σκεπάζουν το λεβέντικο παράστημά του και αποτελούν όλο το βιος του, τυλιγμένο επιμελώς με νάιλον. Η πλατεία είναι η γειτονιά του. «Εδώ μεγάλωσα. Παιδάκι ήμουν και έπαιζα στο μέρος αυτό. Εκεί απέναντι είναι τα δύο σπίτια που είχα», λέει δείχνοντας προς την Πειραιώς. «Ομως έκανα το λάθος και υπέγραψα ως εγγυητής, αρρώστησα και μου πήραν και τα δύο σπίτια». Σπούδασε οικονομικά και νομικά, γύρισε όλο τον κόσμο, ευτύχησε να αποκτήσει δύο γιους και κατέληξε να μετρά τις ώρες στις παγωμένες πλάκες της πλατείας.

Οι τελευταίοι τρεις μήνες αποδείχτηκαν οι πιο δύσκολοι στις οκτώ δεκαετίες που έχει διανύσει. Ανακάλυψε μέσα από τη δραματική τροπή που πήραν τα πράγματα για τον ίδιο ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι εύκολο να βάλεις όχι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, αλλά ούτε δύο χαρτόνια! Οπως μας λέει, όταν επιχείρησε να στήσει το παράπηγμά του τον επισκέφθηκαν από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ για να του κάνουν συστάσεις. «Προσπάθησαν να με διώξουν. “Να τα μαζέψεις και να φύγεις”, μου είπαν στην αρχή. Τους είπα όμως ότι εγώ δεν πρόκειται να φύγω και δεν έφυγα».

Μια τσάντα γεμάτη ψωμιά βρίσκεται στην «είσοδο» για όποιον επισκέπτη έχει ανάγκη. Ανθρωποι που γνωρίζουν από το παρελθόν τον κύριο Ανδρέα του προσφέρουν φαγητό και ένα ζεστό ρούχο μέρες που είναι. Δέχεται τη βοήθειά τους εφόσον έχουν τηρήσει απαρέγκλιτα τους όρους της μεταξύ τους συμφωνίας: η επίσκεψή τους να είναι τα μεσάνυχτα, μακριά από τα βλέμματα των περαστικών. Δεν θέλει να τον λυπούνται. Οι νύχτες του Δεκεμβρίου, όμως, είναι κρύες. Συντροφιά του, μια εικόνα του Χριστού που έχει πάντα μέσα από τα ρούχα του και η προσευχή. Δεν κρατά κακία σε κανέναν για την κατάστασή του παρά μόνο στον εαυτό του. Κοιτάζοντας στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ λέει αφοπλιστικά: «Δεν πειράζει που δεν ήρθε κανένας να μας προσφέρει έστω κάτι ζεστό. Ο κ. Τσίπρας αύριο μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, να είναι καλά ο άνθρωπος».

Ο κύριος Ανδρέας, όμως, έχει γείτονες που τον νοιάζονται. Ενας από αυτούς είναι ο 65χρονος κύριος Γιώργος. Είχε μαζέψει άρον άρον το «κρεβάτι» του επειδή η βροχή μούσκεψε τις «ταλαιπωρημένες» κουβέρτες του. Εδώ και 7 μήνες μοιράζεται τον ίδιο χώρο μαζί με τον 80χρονο φίλο του και άλλα 8 άτομα. Στους δρόμους βρίσκεται τα τελευταία 13 χρόνια. «Μες στη βροχή, μέσα στο κρύο, μέσα στη λάσπη. Είναι μεγάλη ιστορία πώς έφτασα εδώ. Ημουν παντρεμένος στο παρελθόν και δούλευα». Τώρα κοιμάται συντροφιά με μια γυναίκα, την κυρία Γεωργία. «Ο ένας στη μια γωνιά, ο άλλος στην άλλη. Περιμένω έναν ξενώνα να μπω μέσα. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε. Εχω καταρράκτη. Κάθε πρωί διπλώνουμε τα σκεπάσματά μας σε μια μαύρη σακούλα και τα καταχωνιάζουμε να μη μας τα κλέψουν». Αυτή είναι η καθημερινότητα του.

Ο κύριος Γιώργος δείχνει πολύ πληγωμένος από τη συγκατοίκησή του με το κομματικό επιτελείο της Κουμουνδούρου. «Δεν ασχολούνται μαζί μας. Σε βλέπουν και σου λένε “σήκω φύγε από δω”. Και “τι θέλετε εδώ πέρα, το έχετε κάνει όπως θέλετε”». Δεν θέλει όμως να εκθέσει τα πρόσωπα που του απευθύνθηκαν με αυτό τον τρόπο. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τα κρεβάτια τους και κοιμούνται στη ζέστη και στα παπλώματά τους και δεν τους ενδιαφέρει για τους έξω που δεν έχουν μια κουβέρτα ούτε να κουκουλωθούν. Μπορεί να χρωστάς, μπορεί για τον α' ή β' λόγο να βρέθηκες στον δρόμο.Πάει να πει ότι επειδή έμεινες άστεγος πρέπει να σε κλοτσάμε να πας πιο κάτω;». Και συνεχίζει: «Εγώ δεν ζητάω κάτι. Ομως τόσον καιρό δεν μας έχουν δώσει κάτι. Τίποτα. Οχι τσάι ή καφέ, ούτε ένα τσιγάρο. Οχι μόνο σε μένα, αλλά σε κανέναν μας».

Από το παράπηγμα του κύριου Ανδρέα περνά και η κυρία Ρίτα να πει μια καλημέρα. Τρεμάμενη η φωνή της, σίγουρη όμως πως κάτω από τους σωρούς από τα χαρτόνια και τα νάιλον η ανθρώπινη ύπαρξη συνεχίζει τη μάχη της. Κρατά σφιχτά μια σμπαραλιασμένη καρό ομπρέλα - λες και φοβάται ότι θα χάσει το μοναδικό της περιουσιακό στοιχείο. Ασορτί με το βασανισμένο της κορμί και το αυλακωμένο της πρόσωπο.

Τρία χρόνια τώρα το πεζοδρόμιο απέναντι από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι το σπίτι της. Γνώριμη φιγούρα σε όσους εκκλησιάζονται στους Αγίους Αναργύρους. Δύο πακέτα χαρτομάντιλα στα ροζιασμένα χέρια της το διαβατήριο για να κερδίσει ελάχιστα ευρώ που θα της απαλύνουν τον πόνο. «Τις στεγνές μέρες κοιμάμαι δίπλα στον κύριο Ανδρέα. Μας έχει δώσει και μερικές κουβέρτες και βολευόμαστε», μας λέει. Οταν βρέχει κοιμάται κουλουριασμένη κάτω από ένα μπαλκόνι στο διπλανό στενό. Αλλάζει κουβέντα.

Ο σύντομος μονόλογός της έχει συναισθηματική φόρτιση: «Μπορείς να το πεις και παράπονο. Εναν καφέ δεν μας έδωσαν τόσα χρόνια που είμαστε απέναντί τους. Τίποτα απολύτως. Θα μου πεις, θα σε σώσει ένας καφές στην κατάσταση που με βλέπεις; Οχι. Τα φετινά Χριστούγεννα τα περάσαμε με ένα τσάι και ένα κρουασάν που μας έφεραν κάποια παιδιά. Εθελοντές».

Οταν έκοψε η βροχή επισκέφτηκε το παράπηγμα και η κυρία Γεωργία, η παρέα του κύριου Γιώργου τις παγωμένες νύχτες της Κουμουνδούρου. Μια γυναίκα 52 ετών της οποίας η μορφή παραπέμπει σε ηληκιωμένη φιγούρα. Εχει πάντα στην αγκαλιά της την Καινή Διαθήκη, την οποία διαβάζει τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Δούλεψε 25 χρόνια στην οικογενειακή καντίνα. Εχασε τα πάντα και βρέθηκε στον δρόμο. Ακούει το παράπονο
του συντρόφου της κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι της.

Eν κατακλείδι, δημιουργείται τελικά η εντύπωση ότι ο ανθρωπισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει ροπή μόνο προς τους λαθρομετανάστες και όχι προς τους Έλληνες πολίτες που η καταστροφική κυβέρνηση του μνημονίου τους κατέστρεψε τη ζωή...

Ο ανθρωπισμός της Αριστεράς των σαλονιών είναι εδώ..