Τζίμης Πανούσης: «Τέρμα η σάτιρα!»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Τυφώνας Τζέφρυ» («ένας ύμνος για τον ήρωά μου, τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου», όπως λέει ο ίδιος), ο Τζίμης Πανούσης λύνει τη σιωπή του στο Andro. Πριν σωπάσει αναγκαστικά «μόλις έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ»...

Σωτήρης Κακίσης: Πού είχαμε ξεμείνει, κύριε Πανούση; Τζίμης Πανούσης: Στα ίδια ως συνήθως, κύριε Κακίση. Στα ίδια και χειρότερα. Σ.Κ.: Δηλαδή; Τ.Π.: Τι, δηλαδή; Έχουμε μείνει στα....
ίδια, κι ελπίζω να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία. Αλλά εγώ είμαι εδώ τώρα ως τι; Παρουσιάζομαι ως τι; Σ.Κ.: Ως συγγραφέας, και ως άνθρωπος. Αλλά και ως πατήρ του περιφήμου εσχάτως ρητού σας «Να είμαστε καλά ν’ αρρωσταίνουμε». Ως αυτά τα τρία, τουλάχιστο… Τ.Π.: Άρα πρέπει να βάλω τα δυνατά μου, γιατί αλλάζω ρόλους συνέχεια, και τον έχω ψιλοχάσει τον λογαριασμό. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για το έσχατό μου πόνημα, για τον «Τυφώνα Τζέφρυ», το βιβλίο μου. Σ.Κ.: Που τι είναι; Είναι μυθιστόρημα, είναι… τυφώνημα; Τ.Π.: Αναφέρεται στον ήρωά μου, τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου, που τον έχουμε όλοι μες στην καρδιά μας. Πρέπει να σας πω πως η οικογένειά μου τον πρωτο-αγαπήσαμε, ιδίως η γιαγιά μου, όταν σαν νέος πολιτικός είχε πει πως πρέπει να έχουμε όλοι τη γλάστρα μας στο μπαλκόνι, για προσωπική τού καθενός μας χρήση. Κι επειδή πληροφορήθηκα πρόσφατα πως η χρήση της κάνναβης ευθύνεται και για τη γυναικομαστία, εγώ που οφείλω πολλά στη γυναικομαστία μου, ακόμα περισσότερο τον αγάπησα. Αυτά όλα, βέβαια, που ο Γιωργάκης προσπάθησε να κάνει, δεν τα έκανε φευ, απέτυχε, δεν τα κατάφερε όλα. Ένα τόσο μεγάλο μυαλό. Αλλά, το ξέρουμε, τα μεγάλα μυαλά δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας, μόνο μετά θάνατον αναγνωρίζονται κάποιοι. Όταν βρεθεί κάνας χριστιανός να δώσει κάνα τέλος… Σ.Κ.: …Σ’ όλους μας; Τ.Π.: Σε όσους δει. Για να φέρουμε μετά αμερικάνους, κανονικούς σήριαλ κίλερς, από αυτούς που ξεκινάνε από τα σχολεία, από τα δημοτικά τους, να φάνε όσους φάνε κι εδώ αποξαρχής. Γιατί κι οι ελπίδες που είχαμε κι εμείς στα παιδιά μας αποδεικνύονται φρούδες. Σ.Κ.: Μάλιστα. Εγώ πάντως παρατηρώ πως η λέξη «φρούδα» παρεισφρύει σχεδόν πάντα στους δημόσιους διαλόγους μας. Τ.Π.: Α, το παρατηρήσατε κι εσείς; Γιατί προσπαθώ να βάλω λέξεις και σήμερα κάπως της προκοπής, μια και παρουσιάζομαι ως συγγραφέας. Αν με παίρνατε ως μουσικό, ή ως όρθιο κωμικό, σταντάπ που λένε κομίντιαν, άλλες, τελείως άλλες λέξεις, το γνωρίζετε, θα επέλεγα. Εδώ ας κινηθούμε με τέτοιες λέξεις: φρούδες, χριστεπώνυμον πλήθος, το φιλοθεάμον κενό, όπως μού αρέσει να το αποκαλώ, εκεί περίπου.

«Τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια, που θα ρυθμίζουν πια τη ζωή μας τελείως, είναι βαθιά ρατσιστικά. Από ’δω και πέρα, δηλαδή, ο Θεός βοηθός!»

Σ.Κ.: Και τι λέει το πόνημά σας αυτό το… επώνυμο; Τ.Π.: Τι να λέει; Είπαμε. Είναι ένας ύμνος για τον Γιώργο. Εγώ, άλλωστε, όταν καλούμαι να μιλήσω για το νέο μου βιβλίο, αρέσκομαι να ομιλώ για το επόμενο. Σ.Κ.: Το οποίον; Τ.Π.: Το οποίον θα αναφέρεται εις τη Νεράιδα των Γρεβενών. Σ.Κ.: Ήτοι; Τ.Π.: Τη Θεοδώρα Τζάκρη. Την οποίαν εγώ θεωρώ παρεξηγημένη πολύ, και πολύ μεγάλη περίπτωση. Διότι δεν πρόκειται δι’ ιέρειαν μόνον της πολιτικής, αλλά δι’ ιέρειαν εφ’ όλης της ύλης. Από τότε που ξεκίνησε από τα Γρεβενά, κι έφτασε να λικνίζεται στους υπουργικούς θώκους της όπως λικνίζονται τα ελεύθερα κατσίκια πάνω στα οροπέδια, στα βουνά τ’ απάτητα επάνω. Κι έχω ήδη και το εξώφυλλο του επόμενού μου βιβλίου, που θα το αποκαλύψω στην παρουσίαση τού νυν βιβλίου, που ακολουθεί το προηγούμενο, το οποίο ομολογώ πως δεν θυμάμαι και ποιο ήτανε… Σ.Κ.: Θυμάμαι όμως εγώ. Ήτο η περί τον Στάλιν περίφημος πραγματεία σας. Δι’ αυτό και παρατηρείται μία μάλλον πτωτική ακολουθία: από τον Στάλιν στη Θεοδώρα, με ενδιάμεσο σταθμό τον Τζέφρυ; Δεν παραείναι διαφορετικά τα μεγέθη; Τ.Π.: Δεν νομίζω. Η Ιστορία θα δείξει πως ειδικά στη Θεοδώρα, μια κι ο Γιώργος, εντάξει, στάθηκε άτυχος και δεν ηδυνήθη να ολοκληρώσει το όραμά του, ειδικά στη Θεοδώρα, τη συνεργαζόμενη πια και με τον ΣΥΡΙΖΑ, μιλάμε για τεραστίου μεγέθους περίπτωση. Τον ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πριν και τη Θεοδώρα, κάπως εγώ τον φοβόμουνα. Αλλά, από τη στιγμή που στελεχώνεται με τοιαύτης ολκής πρόσωπα, το πράγμα πάει αλλού. Τελείως αλλού. Γιατί, γιατί όχι κι ο Γιωργάκης; Σ.Κ.: Τι; Πού; Τ.Π.: Γιατί κι ο Γιωργάκης όχι πια με τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι κι αυτός φίλος… προσκείμενος; Σ.Κ.: Φίλα… Τ.Π.: Φίλα. Και μια και φτάσαμε στα φύλα, ευκαιρία να παρουσιάσουμε και δημοσίως την διαμάχη, που μας βασανίζει εδώ και χρόνια τους δύο μας. Σ.Κ.: Την ποια; Αν υπάρχει δισεξουαλικότητα, και δισεξουαλισμός; Τ.Π.: Ναι. Επίσης αλλαξοφυλία κι αλλαξοφιλία. Που αλλάζει κανείς τους φίλους του. Σ.Κ.: Μάλιστα. Αν υπάρχει η δισεξουαλικότητα κατ’ αρχήν, και αν είναι άλλο πράγμα στους άνδρες, και άλλο στις γυναίκες… Τ.Π.: Ναι. Γιατί, μην ξεχνάμε, οι γυναίκες είναι κατώτερο είδος, αφού επίσημα τις προστατεύει πια ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για σεξισμό στις γελοιογραφίες. Κι εμένα δηλαδή με βλέπω πια χωρίς δουλειά. Σ.Κ.: Δηλαδή; Τ.Π.: Τι δηλαδή, και δηλαδή; Δεν νομίζω πως θα μπορέσω να συνεχίσω το επάγγελμά μου μόλις έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι βινυλίου φαεινότερον. Μόλις γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι ποσοστώσεις του μετά τις Ευρωεκλογές, τώρα κοντά δηλαδή, τέρμα η σάτιρα. Κανείς δεν θα μπορεί πια να πιάσει στο στόμα του οποιαδήποτε μειονότητα. Και τις γυναίκες φαίνεται κάπου εκεί τις κατατάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έκανε τόση φασαρία πρόσφατα για ’κείνη τη γελοιογραφία του Χατζόπουλου.

«Ο Παΐσιος το είχε ολοκάθαρα προφητεύσει, λέγοντας πως η Ελλάς θα καταστραφεί ολοσχερώς, όταν την κυβερνήσει η «κοφτερή Ανατολή». Και το όνομα Τσίπρας ανάποδα εις την αγγλικήν διαβάζεται «Sharp East», επακριβώς κοφτερή Ανατολή. Τι άλλο σημάδι θέλετε;»

Σ.Κ.: Τι μου λέτε τώρα… Τ.Π.: Α, δεν διαβάζετε; Δεν είστε ενημερωμένος; Τέρμα η σάτιρα, τέρμα οποιαδήποτε σκωπτική ενασχόληση με οποιαδήποτε μειονότητα, με οποιονδήποτε, τελικά. Κι επειδή υπάρχει και παγκόσμιο θέμα όλον αυτόν τον καιρό, κι αναδεικνύεται από την πλευρά των εξουσιών η υπόθεση συμβίωση και αναγνώριση των γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, έχουμε ήδη και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, καταλαβαίνετε… Σ.Κ.: Τι πράγμα; Τ.Π.: Πως τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια, που θα ρυθμίζουν πια τη ζωή μας τελείως, είναι βαθιά ρατσιστικά. Από ’δω και πέρα, δηλαδή, ο Θεός βοηθός! Σ.Κ.: Ξεφύγαμε όμως πάλι. Από τον Παπανδρέου πηδήξαμε στις γυναίκες, και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Τ.Π.: Ε, πού να πάμε; Πάμε στο ΚΚΕ; Αλλά πριν πάμε στο τιμημένο, να ολοκληρώσω λίγο: εγώ ούτε με τους πολιτικούς, ούτε με τους μαύρους, ούτε τους με Εβραίους, ούτε τις με γυναίκες, με καμία μειονότητα δεν θα μπορώ πια ν’ ασχοληθώ. Κι εγώ, βέβαια, το κριτικάρω από αριστερά όλο αυτό το αντιρατσιστικό εγχείρημα, και λέω γιατί να μην προστατεύεται κι η μειοψηφία των κτηνοβατών, των νεκροφίλων, των κοπρολάγνων; Δεν έχουν κι αυτοί δικαιώματα; Γιατί να μη μπορεί να κάνει κανείς σύμφωνο συμβίωσης με οποιονδήποτε κι οτιδήποτε; Σ.Κ.: Με το κομπιούτερ του, π.χ.; Τ.Π.: Ή ένας πατέρας με το παιδί του, μια και στη χώρα γνωρίζουμε πως ευδοκιμεί και αυτή η μειονότης. Τι θέλω να πω; Σ.Κ.: Ναι, πάλι: τι θέλετε να πείτε; Τ.Π.: Μα τόσο ακατανόητος σας έχω γίνει τον τελευταίο καιρό; Μήπως πέρασε καμία κρίση η φιλία μας; Θέλω να πω πως κι ένας μισογυνισμός υπάρχει πάντα εδώ γύρω. Άλλωστε, εμείς ως φυλή μεγαλουργήσαμε κάποτε έχοντας τις γυναίκες στον γυναικωνίτη και με διακόσιες χιλιάδες δούλους στα πόδια μας. Και πολύ σωστά! Τις μοιχαλίδες μάλιστα τις τιμωρούσαν με ρεπάνια στον ποπό τους, και στάχτη μετά, καπάκι, για την επούλωση της πληγής. Στάχτη και μπούρμπερη όλα εδώ γύρω ανέκαθεν. Σ.Κ.: Θρυλείται… Τ.Π.: Δεν θρυλείται καθόλου. Ό,τι λέει το διαδίκτυο είναι αλήθεια! Αλλά, επειδή δεν σας τέλειωσα και με τον φερετζέ τού δισεξουαλισμού, ακούστε το και μια φορά δημόσια, να το εμπεδώσετε: τα φύλα είναι τρία. Εφόσον ενδιαφέρεσαι ερωτικά για το ίδιο σου το φύλο είσαι ομοφυλόφιλος. Αλλά υπάρχουν και διάφορες βαριασιόν… Σ.Κ.: Όπως; Τ.Π.: Όπως εγώ, π.χ. Που γεννήθηκα ομοφυλόφιλος, αλλά που στη συνέχεια έγινα λεσβία, και μου αρέσουν πια οι γυναίκες. Έτσι είμαι, κι έτσι αισθάνομαι, ειλικρινά. Σ.Κ.: Αυτή κι αν είναι μειονότης! Ή μήπως είναι πλειοψηφία; Χου νόουζ… Τ.Π.: Ναι, γιατί ξέρω κι άλλους στην κατάστασή μου…

«Τη Θεοδώρα Τζάκρη εγώ τη θεωρώ παρεξηγημένη πολύ, και πολύ μεγάλη περίπτωση. Διότι δεν πρόκειται δι’ ιέρειαν μόνον της πολιτικής, αλλά δι’ ιέρειαν εφ’ όλης της ύλης».

Σ.Κ.: Αυτό τι σημαίνει; Πως επιδεικνύετε επιπλέον τρυφερότητα στην ερωτική σας διαγωγή; Τ.Π.: Μία τρι-φυλότητα; Ναι, βγάζω μια θηλυπρέπεια, δεν το κρύβω. Λόγω και της γυναικομαστίας μου που ανεφέρθη ανωτέρω, επιδίδομαι με επιτυχία και στο πλακοβύζι. Μα ρωτάτε τέτοια πράγματα και σε άλλους διασήμους συγγραφείς; Σ.Κ.: Δίκιο έχετε. Ας επανέλθουμε στα βιβλία, στο… κουτοί. Πού οδηγείται ο έντυπος λόγος, κύριε Πανούση; Πουλάνε τα βιβλία; Υπάρχουν αναγνώστες βιβλίων στην εποχή μας; Τ.Π.: Ότι πουλάνε, πουλάνε. Μιλάμε όμως για τα βιβλία που αγοράζονται, για ν’ αγοραστούν. Για να μη διαβαστούν. Σ.Κ.: Της Ελένης, ας πούμε, Κόττα–Λεωνιδίου, «Ο Ουρανός ήταν… Τ.Π.: …Πράσινος με Γκρι Αποχρώσεις», πάλι ας πούμε. Αυτό συμβαίνει και με τους δίσκους, και με ό,τι… πετάει. Στην «τέχνη», γενικότερα. Γιορτές κάθε τόσο έρχονται, κάποιος ενδιαφέρεται κάτι να ’χει στη βιβλιοθήκη, στη σιντιοθήκη του. Μην τις έχει άδειες, έπιπλα γυμνά. Κι άμα ο δημιουργός έχει και διπλό όνομα, προκρίνεται. Αφού κι εγώ το σκέφτομαι τελευταία… Σ.Κ.: Να ξαναβγείτε με διπλό όνομα; Τ.Π.: Ναι, να ρίξω πάνω μου κάνα επώνυμο ακόμα. Σ.Κ.: Όπως; Τ.Π.: Επ’ αυτού δεν έχω καταλήξει ακόμα. Επιφυλάσσομαι και αυτού του δικαιώματός μου. Αλλά, όσον αφορά στο διάβασμα των βιβλίων, δεν νομίζω πως υπάρχει πια ο χρόνος. Γιατί ενώ στην παρακολούθηση της τηλεόρασης σκίζουμε πάντα, κι είμαστε στο 100 τοις 100, στην πρόσβαση στο διαδίκτυο παλεύουμε εκεί γύρω στο 58 τοις 100 περίπου. Βέβαια, εγώ το διαδίκτυο δεν το’ χω σε καμία εκτίμηση, όπως γνωρίζετε ούτε με facebook, ούτε με twitter καταγίνομαι. Το μόνο καλό όλης αυτής της ιστορίας είναι η κατάργηση της οιασδήποτε ιδιωτικότητας. Μέσω του διαδικτύου τα πάντα… Σ.Κ.: …ρει; Τ.Π.: Ρει, και κατουρεί. Και σωστό είναι αυτό. Ομιλώ τώρα από την πλευρά του ηδονοβλεψία. Μόνο και μόνο δε που ξέρω πως υπάρχουν πολλοί που με παρακολουθούν επί εικοσιτετραώρου βάσεως, σε ποια site μπαίνω, με ποιον επικοινωνώ και τι γράφω, δεν φαντάζεστε πόσο ευτυχισμένος είμαι. Τρελαίνομαι για συμμετοχή και συνενοχή, ακόμα κι αν ο άλλος με παρακολουθεί επαγγελματικά, μην μπορώντας να κάνει κι αλλιώς.

«Τα φύλα είναι τρία. Εφόσον ενδιαφέρεσαι ερωτικά για το ίδιο σου το φύλο είσαι ομοφυλόφιλος. Αλλά υπάρχουν και διάφορες βαριασιόν… Όπως εγώ, π.χ., που γεννήθηκα ομοφυλόφιλος, αλλά που στη συνέχεια έγινα λεσβία, και μου αρέσουν πια οι γυναίκες».

Σ.Κ: Άρα, έχετε μεικτά αισθήματα για το διαδίκτυο: από τη μια το καταφρονείτε, κι από την άλλη… διαγείρεστε, παρατηρώ, με τον τρόπο του. Τ.Π.: Ε, όλα τα πράγματα στη ζωή έτσι δεν είναι; Διφορούμενα. Επί ξηρού ακμής δεν βαδίζομεν πάντα; Σ.Κ.: Αυτό να μου πείτε. Μελαγχολικόν ολίγον τι σας βλέπω όμως… Τ.Π.: Πολύ, όχι λίγο, μελαγχολικός είμαι. Κυρίως βλέποντας τα νέα παιδιά, βρε παιδί μου. Που είχαμε ελπίδες πως αυτή η γενιά, η γενιά του γιου μου δηλαδή που είναι τώρα στα εικοσιτρία, πως θα ’καναν κάτι. Δεν το είδα, κι έχω μεταφέρει τις ελπίδες μου στη μικρότερή μου πια την κόρη, τη Φωτεινή, που είναι τεσσάρων. Σ.Κ.: Γιατί τα λέτε αυτά τώρα; Τ.Π.: Γιατί βλέπω τους νέους ικανοποιημένους ακόμα και με τριακόσια ευρώ το μήνα, άντε και με κάνα χαρτζιλίκι από τους γονείς, μ’ ένα λάπτοπ κι ένα καφέ, κι ως εκεί. Σ.Κ.: Αν δεν κάνω λάθος ο γιος σας, και βαφτισιμιός μου, δουλεύει… Τ.Π.: Ναι, δουλεύει, μ’ αυτά τα υπέρογκα ποσά τών εξακοσίων ευρώ. Όμως, αν μείνεις εκεί, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Δεν βλέπω, θέλω να πω, να έχουν όνειρα για πολύ παραπάνω τα παιδιά μας. Σ.Κ.: Το πολύ παραπάνω που λέτε, μήπως παραπέμπει σε γενικό ξεσηκωμό μια ωραία πρωία, εδώ που έχουν φτάσει πια τα πράγματα; Τ.Π.: Ο γενικός ξεσηκωμός θα προκύψει ούτως ή άλλως, κατά τας γραφάς. «Έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή, ή κόκκινη από θάνατο», που λέει κι ο ποιητής με τον Μικρούτσικο. Ο Μικρούτσικος Μπίρμαν. Ο Τυφώνας Τζίμης συναντά τον Τυφώνα Τζέφρυ… Σ.Κ.: Κι «αν η μισή μου καρδιά, γιατρέ»; Τ.Π.: Πήγατε Χικμέτ τώρα. Εσείς όπως πάτε ως και σε Τσίπρα μπορείτε να φτάσετε. Ο οποίος Τσίπρας επαληθεύει το ρητό τού γέροντος Παϊσίου. Ο οποίος Παΐσιος το είχε ολοκάθαρα προφητεύσει, λέγοντας πως η Ελλάς θα καταστραφεί ολοσχερώς, όταν την κυβερνήσει η «κοφτερή Ανατολή». Και το όνομα Τσίπρας ανάποδα εις την αγγλικήν διαβάζεται «Sharp East», επακριβώς κοφτερή Ανατολή. Τι άλλο σημάδι θέλετε; Μπορεί να είναι, έστω και τερατώδης, σύμπτωσις αυτή; Πριν εκατό χρόνια ο άνθρωπος τα είχε δει όλα πεντακάθαρα. Σ.Κ.: Κι ο Πώλ Μακ Κάρντνεϋ όμως στο Abbey Road ήταν ο μόνος που περπάταγε ξυπόλητος στο δρόμο, κι ακούγαμε εμείς στο δίσκο ανάστροφα «Paul is dead» και «Paul is dead», κι ο Πωλ κοντεύει να μας θάψει όλους… Τ.Π.: Εγώ πιστεύω πάντα στην επαλήθευση, ό,τι και να λέτε εσείς. Σ.Κ.: Θα θέλατε δηλαδή να καταστραφούμε τελείως, για να επαληθευτεί ο σοφός γέροντας; Τ.Π.: Ε, να καταστραφεί επιτέλους αυτό το μόρφωμα των Κάτω Βαλκανίων, τα Νότια Σκόπια, που κοντά είμαστε να μας πούνε. Σε διπλή ονομασία πάντοτε. Σ.Κ.: Εδώ πια δεν μιλάμε για Τυφώνα Τζέφρυ, αλλά για Τυφώνα Τζίμη! Τ.Π.: Να κι άλλο ένα επώνυμο πόνημα. Σε επόμενο πολιτισμό ίσως.   Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός   //Ο «Τυφώνας Τζέφρυ» του Τζίμη Πανούση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Opera. Παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει αύριο Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου, ώρα 18:00 στους χώρους των εκδόσεων Opera και του καφέ Πέντε Δρόμοι, στα Εξάρχεια, Κωλέττη 23Α, τηλ. 210 3304546.



Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/jimmy-panousis/ ]