«Μπορεί καμμιά φορά να περνάει από το νου σου η εξής σκέψη:....
Υπάρχουν τόσες Θρησκείες στη γη, Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ινδουϊστές κ.λ.π. Ποιος έχει την αλήθεια; Αλλά και οι Χριστιανοί είναι χωρισμένοι: Ορθόδοξοι, Παπικοί, Διαμαρτυρόμενοι…τι θα γίνουν οι άλλοι άνθρωποι; Εμείς μόνον κατέχουμε την αλήθεια; Και σιγά σιγά αυτή η συλλογιστική οδός μπορεί να οδηγήσει στους σκοτεινούς δρόμους της αμφιβολίας πρώτα και τέλος στο κανάλι της απιστίας».1
Επειδή όντως, όπως θα αποδειχθεί παρακάτω με γεγονότα, η Ορθοδοξία είναι η μόνη Πίστη που οδηγεί στη Σωτηρία, το ανωτέρω ερώτημα φαντάζει (και ουσιαστικά είναι) εξωπραγματικό. Κυρίως για τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έγιναν βιωματικοί δέκτες και γνώστες της Θείας Χάριτος. Προϋποθέτει έναν Θεό άσπλαχνο και άδικο.
Εάν όμως, ο φυσικός ήλιος φωτίζει και αγκαλιάζει με τη ζεστή του αγκάλη, πλουσίους και φτωχούς, δικαίους και αδίκους, μικρούς και μεγάλους, είναι ποτέ δυνατόν, ο νοητός Ήλιος, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης και της Αγάπης να μη σπλαχνίζεται και μεριμνά για το κάθε ένα παιδί Του; Ο Θεός είναι Αγάπη. Θυσίασε το μονογενή Του Υιό, για να σώσει όλη την ανθρωπότητα, ακόμη και τον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη γη που για μάς δεν αξίζει τίποτα η ζωή του κι ο θάνατός του είναι ένα ακόμη στατιστικό νούμερο.
Ο Παντοδύναμος, Παντελεήμων και Παντεπόπτης Θεός ενδιαφέρεται για τον καθένα μας ξεχωριστά,ως καλός Ποιμήν. Είναι δυνατόν να ενδιαφέρεται κάποιος άνθρωπος πιο πολύ από Αυτόν; «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον… ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού». (Ιωάν.γ΄16,17).
Βεβαίως, υπάρχουν χριστιανοί που ρωτούν και προβληματίζονται από αγνό ενδιαφέρον, αλλά δεν έχουν βιώσει την Ορθοδοξία, δε μελέτησαν το λόγο του Θεού. Εάν δεν δοκιμάσεις, δεν γευτείς ποτέ κάποιο νόστιμο φρούτο, όσο και να σου περιγράφει κάποιος τη γεύση του, ποτέ δε θα νοιώσεις την νοστιμάδα του. Διότι όσοι μελέτησαν, έστω και στοιχειωδώς, το Ευαγγέλιο ή έχουν κάποια μικρή εμπειρία από την ολότητα της Ορθοδοξίας, γνωρίζουν και εμπιστεύονται όλους και όλα, στον Τριαδικό Θεό.
Υπάρχουν και, ίσως λίγοι, που ρωτούν υποκριτικά, διότι ενώ δείχνουν πως ενδιαφέρονται πολύ για τη σωτηρία των άλλων, εν τούτοις οι ίδιοι, αν και βαπτισμένοι Χριστιανοί, δε γνωρίζουν (διότι δεν θέλουν, δεν ενδιαφέρονται για το Θησαυρό που κατέχουν` αντιθέτως αδιαφορούν. Η σύγχρονη καρδιά του χριστιανού έχει παγώσει, βάρυνε και καθηλώθηκε στη γη. Εδίωξε τη Θεία Χάρη η Οποία θερμαίνει, λειώνει και ατμοποιεί τον πάγο, ανεβάζοντας τις ανθρώπινες καρδιές στον ουρανό! Εψύχθησαν τα συναισθήματά του, πάγωσε και η αγάπη. Άλλωστε είναι ένα από τα σημεία των καιρών: «ψυγήσεται η αγάπη» (Ματθ. 24,12).
Ας μη σκοτίζουμε όμως, το νου μας με χίλια δυο περιττά πράγματα και σκέψεις. Όλα αυτά λειτουργούν αποπροσανατολιστικά. Ενδιαφερόμαστε για πράγματα ανάξια λόγου και χάνουμε την ουσία. Ας εστιάσουμε στον εαυτό μας, μήπως και μπορέσουμε να σώσουμε τη ψυχή μας και μακάρι να γίνουμε άγιοι για να σώσουμε, πάντα με τη βοήθεια του Θεού, και άλλους. Τα άλλα, ας τα αφήσουμε στον πανάγαθο Θεό. Όταν κάποιος είναι ορθολογιστής και κακοπροαίρετος, και πιστεύει σε όλα τ’ άλλα εκτός απ’ αυτά που λέει η Εκκλησία μας, τότε γι’ αυτόν δε μπορεί να κάνει τίποτα, λόγω του αυτεξουσίου, ούτε ο ίδιος ο Θεός. Πόσο μάλλον εμείς.
Βέβαια, υπάρχουν πολλοί λόγοι που κραυγάζουν ότι η Ορθοδοξία μας είναι η μόνη αληθινή Θρησκεία. Όπως είπαμε όμως, όλα είναι γι’ αυτούς που έχουν την καλή και γόνιμη αμφιβολία και όχι την στείρα και αρνητική.
Η γέννηση που χώρισε τον χρόνο
Ξετυλίγοντας το ατελεύτητο κουβάρι των αποδείξεων ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και πραγματοποιώντας ένα μικρό ταξίδι, βαδίζοντας ως επί το πλείστον στα χνάρια των Πατέρων μας, σταματάμε στον πρώτο σταθμό: στο γεγονός της γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Η γέννηση του Χριστού, παραμένει πάντοτε το πιο παράδοξο και ανερμήνευτο γεγονός της ιστορίας, που μόνο με την πίστη μπορούμε να το προσεγγίσουμε, μένει, εν τούτοις, και το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός της ανθρωπότητος, εκείνο που χώρισε τον χρόνο σε π. Χ. και μ. Χ.»2Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητας είχαμε και άλλες γεννήσεις Προφητών, «προφητών», αυτοκρατόρων, βασιλέων, καθώς και θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών. Για παράδειγμα, η γέννηση του Μεγαλέξανδρου (356 π.Χ.), του Βούδα (563 π. Χ.) Δεν σημάδεψαν όμως, σε τέτοιο βαθμό, την ανθρωπότητα.
Προφητείες
Της γεννήσεως του Θεανθρώπου προηγήθηκαν πολλές προφητείες, πολλούς αιώνες πριν. Ο τόκος του Ιησού είναι «κατά πάντα γνωστός και μαρτυρημένος, με μαρτυρίες ισχυρές και άφθονες, όσο κανένα άλλο ιστορικό γεγονός μέσα στους αιώνες. Προαναγγέλθηκε με προφητείες, φανερώθηκε με σημεία φυσικά και υπερφυσικά, σημάδεψε την ιστορία με μια ζωή και ένα λόγο ανεπανάληπτης αυθεντίας, έπεσε θύμα του πιο αβυσσαλέου πάθους, σταυρώθηκε και συγκλόνισε τον κόσμο με την εκ νεκρών Ανάσταση». 3
Ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος «ήταν άνδρας ευλαβής και δίκαιος και ένας από τους εβδομήκοντα (Ο΄) μεταφραστές της Αγίας Γραφής, που στάλθηκε τότε και αυτός μαζί με τους άλλους στην Αλεξάνδρεια ύστερα από αίτηση Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου` εκεί, μεταφράζοντας την Αγία Γραφή από την εβραϊκή στην ελληνική γλώσσα, επέστησε την προσοχή του πολύ περισσότερο σε αυτό το χωρίο του προφήτη Ησαΐα` «Ιδού η Παρθένος έξει εν γαστρί και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Το χωρίο αυτό διατάραξε πολύ τη διάνοια του ευλαβούς Συμεών και κυριεύτηκε από πολλούς ενδοιασμούς, μάλλον από δυσπιστία.
Γι’ αυτό, σύμφωνα με αρχαία παράδοση, επιστρέφοντας και συζητώντας περί αυτού του θέματος με τους συνοδοιπόρους του, εξέθεσε τα σχετικά με την αμφιβολία και τη δυσπιστία του. Μάλιστα περνώντας κάποιο ποταμό, έριξε το δαχτυλίδι του , λέγοντας ότι αν θα το έβρισκε, θα επίστευε όσα έγραφε ο προφήτης. Όταν διανυκτέρευσε σε κάποια μικρή πόλη, που ήταν εκεί κοντά, και την επαύριο αγόρασε ένα ψάρι για να φάει μαζί με τους συντρόφους του, βρήκε κατά έναν ανεξήγητο τρόπο το δακτυλίδι, που είχε ρίξει στο ποτάμι, μέσα στην κοιλιά του ψαριού, όταν το άνοιξε.
Το σημείο αυτό είδε με έκπληξη ο δίκαιος Συμεών και καθάρισε τη διάνοιά του από κάθε αμφιβολία και έλαβε υπόσχεση από τον Θεό «μη ιδείν θάνατον, πριν ή αν ίδη τον Χριστόν Κυρίου». 4 Και πράγματι ο Θεός τον κράτησε ζωντανό (πέθανε σε ηλικία 270 ετών) έως ότου είδε και κράτησε στην αγκαλιά του τον σωτήρα Χριστό, όταν τον έφερε η Παναγία με τον Ιωσήφ, σαράντα ημερών βρέφος στο ναό.
Αποκάλυψη Θεού
Η Ορθοδοξία είναι η μόνη Θρησκεία στην οποία έχουμε αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. Γι’ αυτό δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Γι’ αυτό είναι φανερή η υπεροχή της. Κανείς δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον Χριστό! Τέλειος (αναμάρτητος) άνθρωπος και τέλειος Θεός! Τι παράξενο! Δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους! Δε θα μπορούσε ποτέ να το διανοηθεί. Γι’ αυτό του το αποκάλυψε ο Θεός. Είναι «ακατανόητον θαύμα». Δεν το κατανοεί με το μικρό μυαλό του!
Μήπως όμως, κατανοεί, τόσα και τόσα που συμβαίνουν καθημερινά και μας φαίνονται αυτονόητα; Μήπως κατανοούμε πώς ο μικρός σπόρος του σταριού, που σαπίζει όταν τον θάβεις, ανασταίνεται και πολλαπλασιάζεται; Μήπως το γεγονός αυτό, ομοιάζει με τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων από τον Χριστό που δε μπορούμε να κατανοήσουμε; Μήπως ομοιάζει με την ταφή του ανθρωπίνου σώματος, που θάπτεται, σαπίζει και μια μέρα θα αναστηθεί;
Υποβιβασμός των Αγιογραφικών γεγονότων
Είναι και αυτό ένα από τα παράδοξα που συμβαίνουν: δεν αμφισβητούνται κάποια γεγονότα του Αθανάτου Βιβλίου της Ζωής, αλλά όλες οι προσπάθειες έγκεινται στο να τα ερμηνεύσουν οι διάφοροι επιστήμονες και ερευνητές, να τα εξηγήσουν με την λογική, προσπαθώντας να υποβιβάσουν το υπέρλογο και να διαβάλλουν τον Ίδιο. Έτσι όμως, καταλήγουν σε παράλογα έως και γελοία συμπεράσματα.
Γι’ αυτό κατά καιρούς ακούσαμε διάφορα πορίσματα: ότι η αδιαμφισβήτητη σοφία του Ιησού προήλθε από τις Ινδίες, όπου μυήθηκε από γκουρού, ότι όταν περπάτησε πάνω στα νερά της λίμνης, περπάτησε πάνω σε παγόβουνο! Ότι η διάνοιξη της Ερυθράς θαλάσσης οφείλονταν σε τσουνάμι που προκλήθηκε από το σεισμό της Σαντορίνης ή κατ’ άλλους σε έντονους ανέμους που σάρωσαν την περιοχή, και άλλα πολλά. Αλήθεια πόσο στενόμυαλοι είμαστε! Κανείς άραγε, δεν αναρωτήθηκε: τι μεγάλη σύμπτωση! Έγιναν όλα τη στιγμή που ο Μωϋσής και ο λαός του βρίσκονταν σε αδιέξοδο!!!
Τη στιγμή που κινδύνευαν από τον Φαραώ και τον στρατό του! Εκείνη λοιπόν, τη στιγμή άνοιξε μια δίοδος σωτηρίας. Και ποιος τους έβγαλε από την φοβερά αυτή δύσκολη θέση; Μήπως ο από μηχανής θεός των αρχαίων Ελλήνων; Μήπως οι νοήμονες άνεμοι; Μήπως η θεά τύχη; Τίποτα απ’ όλα αυτά.
Υπάρχει απλώς ο πανάγαθος Θεός που με την πρόνοιά Του οδηγεί τα πλάσματά του στη σωτηρία. Μεριμνά για τα πτηνά και τα άνθη του αγρού, πόσο μάλλον για τον κορυφαίο της Δημιουργίας: τον άνθρωπο!
Αυτή είναι η ουσία, ότι ο Δημιουργός των πάντων έσωσε τον λαό τού Ισραήλ, και όντως μπορεί να το έκανε χρησιμοποιώντας κάποιο φυσικό φαινόμενο. Αυτός άλλωστε δημιούργησε τους φυσικούς νόμους του Σύμπαντος, Αυτός «διατάζει» και τη θάλασσα! Και βέβαια θα μπορούσε να πράξει οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο, που ούτε καν φανταζόμαστε, για να πετύχει αυτό το σκοπό του.
Η ζωή και ο λόγος του Ιησού
Η ζωή του Χριστού μας ήταν εκπληκτική, αψεγάδιαστη, ταπεινή, θαυμαστή, υπερφυσική. Ο λόγος Του, το ίδιο. Όταν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν στη φυλακή και άκουσε τα έργα του Χριστού, έστειλε δυο μαθητές του και Τον ρώτησε: «Συ είσαι ο ερχόμενος (ο Μεσσίας) ή πρέπει να περιμένουμε άλλον;».
Και ο Ιησούς απάντησε: «Πηγαίνετε και αναφέρετε στον Ιωάννη όσα ακούτε και βλέπετε: τυφλοί αναβλέπουν, κουτσοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται, φτωχοί ευαγγελίζονται», δαιμόνια εκβάλλονται, ποικίλες αρρώστιες θεραπεύονται, στοιχεία της φύσης δαμάζονται! Αλλά και η διδασκαλία Του ανεπανάληπτη, μοναδική, θεία! Οι ακροατές Του, έμεναν κατάπληκτοι ακούγοντάς Τον. Διότι, όπως έγραψε ο Μάρκος στο ευαγγέλιό του, δίδασκε «ως εξουσίαν έχων», ως αυθεντία και όχι όπως οι γραμματείς.
Η Ανάσταση του Κυρίου
«Εάν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε μάταιο είναι το κήρυγμά μας, ματαία και η πίστη σας», έγραψε ο απ. Παύλος στους Κορινθίους. «Αλλά ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών, έκανε αρχή για ν’ ακολουθήσει η ανάσταση όλων των νεκρών»
Πράγματι, «Αληθώς Ανέστη!» ο Κύριός μας! Και Τον είδαν, όχι ένας και δύο, αλλά πολλοί! Άνδρες και γυναίκες. Και, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο θείος Παύλος, «εμφανίστηκε στον Πέτρο, έπειτα στους δώδεκα μαθητές, έπειτα εμφανίστηκε σε περισσότερους από πεντακοσίους συγχρόνως. Απ’ αυτούς μερικοί πέθαναν, αλλά οι περισσότεροι ζουν έως τώρα. Έπειτα εμφανίστηκε στον Ιάκωβο, ύστερα στους αποστόλους όλους. Τελευταία απ’ όλους εμφανίστηκε και σε μένα».
Και ο Μέγας Απόστολος των Εθνών αναρωτιέται: «Γιατί και εμείς να διακινδυνεύουμε τη ζωή μας κάθε ώρα; Κάθε μέρα αντικρύζω το θάνατο…». Είναι απορίας άξιον: τι μεσολάβησε μετά τη Σταύρωση του Χριστού, όταν ο «δύσπιστος» Θωμάς κρύβονταν φοβούμενος τους Ιουδαίους, από τον μαρτυρικό του θάνατο στις μακρινές Ινδίες κηρύττοντας με βεβαιότητα τον Αναστημένο Ιησού; Απλούστατα, μεσολάβησε η βιωματική του εμπειρία, η ψηλάφηση με τα ίδια του τα χέρια των σημαδιών από τα καρφιά και της λογχισμένης πλευράς του αναστημένου Κυρίου μας και ομολόγησε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!»
Όλα αυτά είναι ιστορικά γεγονότα, βεβαιωμένα από αυτόπτες μάρτυρες που θυσίασαν και την ίδια τους τη ζωή για τον αναστημένο Χριστό! Μα πάλι ίσως να υπάρχει η αντίρρηση: είναι αξιόπιστοι και αληθινοί αυτοί οι μάρτυρες; Μπορούμε να τους εμπιστευτούμε; «Η αξιοπιστία τους ελέγχεται από την πρώτη στιγμή, που καταθέτουν την μαρτυρία τους. Μιλούν πρώτη φορά για την Ανάσταση του Χριστού στον ίδιο τόπο όπου συνέβησαν τα γεγονότα και ενώ είχε περάσει ελάχιστος χρόνος από την διεξαγωγή τους, μόλις 50 μέρες μετά την Ανάσταση. Κάθε απάτη και ανακρίβεια θα μπορούσε άνετα να επισημανθεί από τους ακροατές. Αντίθετα αυτοί οι ακροατές κατά χιλιάδες πιστεύουν στη μαρτυρία των Αποστόλων.
Την ειλικρίνεια και τιμιότητα των μαρτύρων της Αναστάσεως εγγυάται επίσης το γεγονός ότι θυσιάζονται για την μαρτυρία τους. Δεν μπορεί να λέει ψέμματα ένας άνθρωπος παρά μόνο για να κερδίσει, όχι για να χάσει τη ζωή του…Αλλά, θα πει κάποιος, υπάρχουν κι άλλοι ιδεολόγοι, που θυσιάζονται για τις ιδέες, τις οποίες πιστεύουν. Υφίσταται όμως μία βασική διαφορά.
Οι άλλοι θυσιάζονται για ιδέες, για θεωρίες, οι μάρτυρες της Αναστάσεως θυσιάζονται για ένα πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό και για ένα γεγονός, την Ανάστασή του. Η θυσία τους σφραγίζει μία κατάθεση, που δεν είναι θέμα κρίσεως ή αντιλήψεως, αλλά θέμα αισθήσεων` «ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν, ο εθεασάμεθα, και αι χείρες ημών εψηλάφησαν…» (Α΄Ιωάν. 1,1).
Οι ιδεολόγοι μπορεί να μη απατούν, αλλά ενδέχεται να απατώνται. Οι μάρτυρες γεγονότων δεν μπορεί να απατώνται. Είναι δε πολύ σπουδαίο το γεγονός ότι οι άνθρωποι με τις ίδιες τις αισθήσεις τους είχαν βεβαιωθεί για την Ανάσταση, μαρτυρούν με το αίμα τους για την αλήθεια της. Αν, παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος, οι διωγμοί των χριστιανών δεν άρχιζαν ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ., αλλά μερικούς αιώνες αργότερα, θα είχαμε λόγους να αμφιβάλλουμε για την Ανάσταση του Χριστού». 5
Απίστευτα βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών
Ένας άλλος σταθμός, σ’ αυτό το ταξίδι μας, είναι η ασταμάτητη και η μεγίστη εχθρότητα, ανά τους αιώνες, των αντιχρίστων εναντίον Του, καθώς και τα απίστευτα βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών. Το ισχυρό μίσος που νοιώθουν όλοι οι αντίθεοι και το δείχνουν, όχι τόσο στον Ίδιο, διότι δεν μπορούν, αλλά στους μαθητές του.
Έτσι αν μελετήσουμε το Ευαγγέλιο, Εκκλησιαστική Ιστορία και βίους των Αγίων, θα δούμε με έκπληξη το μέγεθος του μίσους και τη μεγάλη διαστροφή με την οποία επιδίδονταν οι διάφοροι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες τους πρώτους αιώνες, οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια τη τουρκοκρατίας, οι διάφοροι άθεοι πολιτικοί των αθεϊστικών καθεστώτων καθώς και τα θεοκρατικά κράτη εναντίων των χριστιανών. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια γεγονότα, για να διαπιστώσουμε τη λύσσα των ανθρώπων αυτών εναντίον συνανθρώπων τους, που το μόνο «έγκλημά» τους ήταν και είναι η πίστη τους στον Χριστό:
Τον Άγιο Κλήμεντα (έζησε στην εποχή του Διοκλητιανού) «τον κρέμασαν σε ξύλο και έξυσαν το κορμί του με σιδερένια νύχια. Τον κόβουν με κοφτερές πέτρες. Με σιδερένιο ραβδί τον χτυπούν στο στόμα. Τον κλείνουν σε σκοτεινή φυλακή.
Τον δένουν στον τροχό, που γυρίζοντας σχιζόταν το σώμα του. τον κατακόβουν με μαχαίρια. Σπάζουν τα σαγόνια του. του βγάζουν όλα τα δόντια. Τον σφίγγουν μέσα σε σίδερα και τον ρίχνουν στη φυλακή. Μαζί με τον άγιο Αγαθάγγελο τους μαστιγώνουν, τους κρεμούν σε ξύλο. Τους καίνε τις πλευρές με λαμπάδες. Τους ρίχνουν στα θηρία. Περνούν πυρωμένες σούβλες ανάμεσα στα δάκτυλά τους. Τους ρίχνουν στον ασβέστη δύο μέρες, και βγαίνει λωρίδες το δέρμα τους. Τους ξανακτυπούν. Τους ξαπλώνουν πάνω σε πυρωμένα, σιδερένια κρεβάτια. Τους βάζουν σε αναμμένο καμίνι ένα μερόνυχτο. Τους ρίχνουν πάνω σε μυτερά καρφιά. Λυωμένο μολύβι ρίχνουν στο κεφάλι του αγίου Αγαθάγγελου. Τους κρεμούν στο λαιμό μυλόπετρες και τους τραβούν μέσα στην πόλη. Τους λιθοβολούν… Στο τέλος αποκεφαλίζονται και οι δυο στην Άγκυρα».
Τέλος, η αγία Φωτίδα, αφού υπεβλήθη φρικτά βασανιστήρια από τον Νέρωνα, «τράβηξαν τις κορφές δυο δέντρων του κήπου του να χαμηλώσουν, έδεσαν τα πόδια της Αγίας, άφησαν ύστερα τα δέντρα και υψώθηκαν εκείνα και έσχισαν στα δύο την Αγία και άφησε στα χέρια του Κυρίου την Αγιομαρτυρική ψυχή της»6.
Φρίττει κανείς με τις φοβερές, απίστευτες και ανατριχιαστικές «εμπνεύσεις» αυτών των ανθρώπων…και αδυνατεί να καταλάβει τους λόγους αυτού του λυσσαλέου μίσους!
Για να μη νομίζουμε όμως, ότι αυτά συνέβαιναν μόνο σε «άλλες εποχές», ας δούμε κάποια, από τα πάμπολλα σύγχρονα γεγονότα που δείχνουν το ίδιο λυσσαλέο μίσος προς τους Χριστιανούς, παρά τη διαφορετικότητα των θρησκευμάτων τους (ακόμη και των αθέων!):
Ένα αφρικανόπουλο Νεομάρτυς
(Μαρτυρίες Ιεραποστόλων)
«Το μαρτυρολόγιο αυτό μας το διηγήθηκε το 1985 ο Αφρικανός Νικόλαος, διάκονος τότε, της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουγκάντας.
Στην Ουγκάντα πρώτη φορά εκήρυξε το Ευαγγέλιο ο Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Σαρίκας. Μεταξύ εκείνων που άκουσαν το κήρυγμα ήταν και ένα νεαρό αφρικανόπουλο.
Το βράδυ, όταν κάθισε να φάει με την οικογένειά του, ο μικρός έκανε το σταυρό του.
-Τι, άλλαξες την πίστη σου; τον ρωτά ο πατέρας του, φανατικός μουσουλμάνος. Εμπρός σήκω!
Βγαίνει έξω από την καλύβα, φτιάχνει ένα μεγάλο σωρό από ξύλα, τον ανάβει και λέει στο παιδί του:
-Λέγε, γυρίζεις στην πίστη μας;
-Όχι είμαι Χριστιανός! απαντάει ο μικρός.
-Άλλη μία φορά. Γυρίζεις στην πίστη μας; λέει ο πατέρας.
-Όχι! απαντάει ο πιστός στρατιώτης του Χριστού.
-Τελευταία φορά σου λέω: Επανέρχεσαι στην πίστη των πατέρων σου;
-Δε φοβάμαι. Είμαι Χριστιανός!
Τότε ο πατέρας αρπάζει το παιδί του και το ρίχνει στη φωτιά. Και ο μικρός μάρτυς του Χριστού έγινε παρανάλωμα του πυρός…
Ω, άγνωστε νεαρέ μάρτυς του Κυρίου, εσύ που στέκεσαι εμπρός εις τον πύρινο θρόνο του θεού, πρέσβευε υπέρ ημών!»7
Σύγχρονες νεομάρτυρες
Άλλη μια σοκαριστική είδηση που γράφτηκε σε περιοδικά, εφημερίδες και διαδικτυακούς τόπους. Άλλη μια σύγχρονη μαρτυρία (εν έτει 2009), από τις πολλές, ενάντια στην ευδαιμονία, στην καταπάτηση όλων των ηθικών αξιών και στην αποστασία από την Ορθόδοξη Πίστη. Ένα φωτεινό παράδειγμα στον αιώνα του ατομικισμού και της θεοποίησης του ανθρώπινου «εγώ», και ταυτόχρονα ομολογία πίστεως υπέρ του ζωοδότη Χριστού. Είναι οι δυο κοπέλες από το Ιράν , που καταδικάστηκαν σε θάνατο διότι ασπάστηκαν το Χριστιανισμό! Οι κοπέλες αυτές υποβάλλονται σε διάφορα βασανιστήρια (μαστιγώσεις κ.ά.) για να αλλαξοπιστήσουν!
Αυτό το τερατώδες μίσος, δεν πείθει, ότι είναι εναντίον ενός απλού ανθρώπου ή προφήτη. Για κανέναν άλλο νομιζόμενο προφήτη των άλλων θρησκευμάτων, δεν παρατηρείται τόσο μίσος. Δεν πολεμάς έτσι κάτι ψεύτικο. Αυτό καταδεικνύει, ότι πρόκειται περί του αληθινού Θεού.
Πολεμάται αλλά δεν ηττάται
Υπάρχει άλλο ένα γεγονός, που τελευταία παρατηρείται όλο και περισσότερο, όλο και πιο ελεύθερα, χωρίς φόβο ή διάκριση, με περίσσιο θράσος και ασέβεια. Είναι η εμμονή για την σπίλωση τού προσώπου τού θεανθρώπου Χριστού, με ύβρεις και βλασφημίες, από δημοσιογράφους, πολιτικούς και «πνευματικές» προσωπικότητες.
Είναι μια πράξη που, περίτρανα αποδεικνύει την ύπαρξη αλλά και τη θεία φύση Του, διότι μόνο κάτι το αληθινό πολεμάται με μένος και παρά ταύτα διαρκεί εις τούς αιώνες. Πριν δύο χιλιετίες ο συνετός Γαμαλιήλ είχε προτείνει στο συνέδριο των Εβραίων πού ήθελαν να σκοτώσουν τούς Αποστόλους, να τούς αφήσουν ελεύθερους, διότι εάν αυτό πού πράττουν είναι ανθρώπινο δε θα διαρκέσει, θα καταστραφεί.
Εάν όμως, προέρχεται από τον Θεό, εκτός τού ότι δεν μπορεί να καταστραφεί, οι πολέμιοι γίνονται και θεομάχοι. Και ανέφερε τις περιπτώσεις τού Θευδά και τού Ιούδα τού Γαλιλαίου, οι οποίοι όταν χάθηκαν, εξαφανίστηκαν μαζί τους και οι οπαδοί αλλά και το κίνημά τους (Πράξ. Απ. 5: 33-39). Έτσι, πριν 2.000 χρόνια κάποιοι αγράμματοι και φοβισμένοι ψαράδες μετέδωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου σ’ όλον τον κόσμο. Και όταν χρειάστηκε μαρτύρησαν με βεβαιότητα την αλήθεια αυτή με το ίδιο το αίμα τους, την ίδια τη ζωή τους. Ήταν άραγε ανόητοι; Κατηγορηματικά όχι.
Απλά είδαν τον αναστημένο Χριστό και πίστευσαν σ’ Αυτόν. Κανείς δεν μπορούσε να γκρεμίσει αυτό που βίωσαν. Βέβαια μετά απ’αυτούς μαρτύρησαν εκατομμύρια χριστιανοί οι οποίοι πίστευσαν, κατά τη ρήση του Κυρίου μας: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν.κ΄29). Είναι πράγματι παράδοξο, ενώ κάποιος δε σου υπόσχεται ανέσεις και καλοπέραση αλλά θλίψεις, παρά ταύτα να δίνεις τη ζωή σου γι’ Αυτόν. Υπήρχε περίπτωση για κάποιον κοινό θνητό να συνέβαινε αυτό;
Βέβαια υπήρξαν κάποιες ομαδικές αυτοκτονίες για χάρη κάποιων προσώπων, αλλά δεν άντεξαν στο χρόνο. Ο Χριστός «συνεχίζει – ενώ έχουν λήξει όλες οι προϋποθέσεις της φυσικής του υπάρξεως – να λειτουργεί μέσα στον πολιτισμό μας και να επηρεάζει την κοινωνία μας». 8
Είκοσι αιώνες πολεμάται Αυτός καί η Εκκλησία Του, αλλά όπως υποσχέθηκε ο Ίδιος «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18). Αποδεικνύεται έτσι, ότι η Εκκλησία δεν είναι ένας απλός ανθρώπινος οργανισμός. Δεν μπορεί ιδρυτής Της να είναι άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Θεός. Επιπλέον, τό ότι όλα τά πυρά εκτοξεύονται κυρίως κατά τού Ιησού και όχι σε άλλους «θεούς» είναι άλλη μία τρανή απόδειξη ότι ο Ιησούς είναι ο μόνος αληθινός Θεός.
Αμέτρητα θαυμαστά σημεία
Στην εποχή που ζούμε της άμεσης, γρήγορης και βομβαρδιστικής τεχνολογίας, στον αιώνα της καταιγιστικής είδησης, είναι γεγονός ότι δεν ακούμε θαυμαστά γεγονότα από τις άλλες γωνιές του πλανήτη, μιας και η Γη έγινε μια Παγκοσμοποιημένη γειτονιά, και φυσικά, έξω από την Ορθοδοξία. Βέβαια, ένας είναι ο Χριστός και μία η Παναγία, και βοηθούν όλον τον κόσμο, μιας και ο Κύριός μας «Πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ.2:4).
Αλλά τα θαυμαστά σημεία που γίνονται εντός της Ορθοδοξίας είναι και αμέτρητα και συγκλονιστικά. Υπάρχουν μυριάδες μαρτυρίες και έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με πραγματικά περιστατικά πιστών, που θαυμάζει κανείς. Άραγε όλοι αυτοί να είναι χαζοί; Άραγε, οι αρνητές όλων αυτών γνωρίζουν καλύτερα; Μήπως είναι πιο έξυπνοι;
Η πρώτη Ταϊβανέζα Ιεραπόστολος Πελαγία Υu, με μια συγκλονιστική επιστολή προς τους Έλληνες, γράφει μεταξύ άλλων: «Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε…». 9
Η χριστιανική Πίστη είναι βίωμα. Είναι το «έρχου και ίδε» (Ιωάν. 1:47), έλα και θα δεις, θα ζήσεις, θα γνωρίσεις και θα πιστεύσεις, εμπειρικά πλέον. Και κανείς δε θα μπορεί να σου δημιουργήσει αμφιβολίες για την εμπειρία σου αυτή, αφού δεν τη γνωρίζει, δεν την έχει ζήσει. Η Παναγία, ο άγ. Σπυρίδωνας, ο άγ. Ραφαήλ, ο άγ. Νεκτάριος, άγ. Διονύσιος ο εκ Ζακύνθου, άγ. Ιωάννης ο Ρώσος, η αγ. Παρασκευή και πολλοί ακόμη άγιοι, που βρήκαν παρρησία στον Θεό, θαυματουργούν συνεχώς ανά τους αιώνες.
Βέβαια, κατά καιρούς έχουν ακουστεί και κάποια τεχνητά «θαύματα», κάποιες αγυρτείες, τα οποία όμως, αποκαλύφτηκαν, διότι τίποτε δε μένει κρυφό στον κόσμο τούτο, πάντα το ψεύδος αποκαλύπτεται και λάμπει η αλήθεια.
Το Άγιο Φως
Ένα «σημείο» που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, στο Ναό της Αναστάσεως, είναι το Άγιο Φως. Ένα υπέρλογο γεγονός, επιβεβαιωμένο από ετερόδοξους και αλλόθρησκους ακόμη (π.χ. μουσουλμάνους), στο διάβα των αιώνων. Ένα αδιάψευστο σημείο, παρόλες τις προσπάθειες κυρίως κάποιων «χριστιανών», να το εξηγήσουν και να το υποβιβάσουν σε τέχνασμα.
Το Άγιο Φως που τα τρία πρώτα λεπτά δεν καίει, είναι το άκτιστο Φως, το δωρίζει ο Κύριος μόνο σε Ορθόδοξο Πατριάρχη. Κάθε Μέγα Σάββατο το μεσημέρι, κατεβαίνει ο Πατριάρχης με τους Αρχιερείς και τον Κλήρο και λαμβάνουν τις θέσεις τους στο Άγιο Βήμα του Καθολικού χώρου, ενώ οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα.
Τονίζεται πως ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου μας ,όπου θα γίνει το θαύμα ερευνάται ενδελεχώς από τους Εβραίους και σφραγίζεται. Την κατάλληλη στιγμή εισέρχεται ο Πατριάρχης μας στον Τάφο του Χριστού, αφού αποσφραγίζεται η Θύρα του Παναγίου Τάφου, και βεβαίως αφού ερευνηθεί μπροστά στο πλήθος για κάποια πηγή θερμότητας, ενώ στον προθάλαμο εισέρχονται ο Αρμένιος Πατριάρχης και ο Γέροντας Δραγουμάνος. Και η θύρα κλείνει.
Μετά από θερμή προσευχή και την παρέλευση λίγων λεπτών το άγιο Φως ανάβει τις δεσμίδες των τριαντα-τριών κεριών που βαστά ο Πατριάρχης και κατακλύζει όλον το Ναό. Δύο χιλιάδες χρόνια η τελετή του Αγίου Φωτός είναι ένα γεγονός που σίγουρα οι αλλόθρησκοι και οι ετερόδοξοι θα ήθελαν να διαψεύσουν. Θα ήθελαν να αποδείξουν ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, ότι είναι τέχνασμα, απατεωνιά. Δεν μπορούν όμως, απλούστατα, διότι είναι πέρα για πέρα αληθινό!
Λείψανα Αγίων
Τα άγια λείψανα είναι ένα ακόμη εμφανές σημάδι που «κραυγάζει» ότι η Πίστη μας είναι η μόνη αληθινή. Λείψανα άφθαρτα, λείψανα που ευωδιάζουν, λείψανα που θαυματουργούν. Παρατηρείται μάλιστα το εξής φαινόμενο: η θεία ευωδία που αναδύεται από τα λείψανα που «ακούμπησε» η Θεία Χάρις, δε γίνεται αντιληπτή απ’ όλους τους παρευρισκομένους, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν πρόκειται για φυσικό άρωμα το οποίο θα γίνονταν αντιληπτό απ’ όλους όσους έχουν υγιή όσφρηση.
Ιδιαίτερη αφθαρσία
Από το περιοδικό «ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» τεύχος 128/2010, το επόμενο, μοναδικό ίσως, θέμα, που τιτλοφορείται: «Η ιδιαίτερη (μοναδική;) ΑΦΘΑΡΣΙΑ του ιερού Λειψάνου του Ρώσου Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ (1448-1533).»
«…Το νεκρό, αλλά χαριτωμένο σώμα του μεγάλου Ασκητή δεν έχει χάσει το φυσικό του χρώμα ούτε την ελαστικότητά του και διατηρεί ακόμη και τους μυς, το λίπος και τον υποδόριο ιστό…Τα πέλματα διατηρούν σταγόνες από ευώδες μύρο, το οποίο συχνά είναι τόσο πολύ, που σε κάποια σημεία παρασύρει την επιδερμίδα!… Ο Ηγούμενος μας πληροφορεί ότι πριν λίγο καιρό ο Άγιος σήκωσε με τα Χέρια Του ένα βρέφος, που έπεσε από τη μητέρα του στη Λάρνακα, και το έβαλε στην αγκαλιά της μπρος στα έκπληκτα μάτια Μοναχών και Προσκυνητών…»
Και αυτά έπειτα από… 477 χρόνια από την οσιακή Κοίμησή Του (+30 Αυγούστου 1533)!
Η μακρινή καταγωγή του Αγίου ήταν φιλανδική, αλλά γεννήθηκε ως καρπός προσευχής των ευλαβών και Πολυτέκνων γονέων Του στο χωριό Μαντέρα της Βορειοδυτικής Ρωσίας και βαπτίστηκε με το όνομα Αμώς, επειδή γεννήθηκε στη μνήμη του Αγίου Προφήτη (+15 Ιουνίου).
Από μικρός ήταν εγκρατής, απλός και φιλόπτωχος, τρεφόμενος μόνο με ψωμί και προσευχόμενος με αγρυπνίες… Κοντά στον ποταμό Σβιρ άκουσε μία φωνή: «Πήγαινε στη Μονή Βαλαάμ να αγωνισθής και αργότερα θα επιστρέψεις εδώ και θα κτίσεις Μοναστήρι και πολλοί θα σωθούν από σένα…».
Όταν επέστρεψε στο Σβιρ, αξιώθηκε να ιδεί οφθαλμοφανώς Τρεις Ομοίους Αγγέλους, την Αγία Τριάδα, όπως ο Πατριάρχης Αβραάμ! Έκτισε τη Μονή Του με Ι. Ναό της Αγίας Τριάδος, καθώς και Ι. Ναό της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, έπειτα από εμφάνισή Της σε Αυτόν. Υπηρετούσε τους πολλούς Μοναχούς, που είχαν συγκεντρωθή, με πολλή ταπείνωση και πριν κοιμηθή, αφού τους υποσχέθηκε ότι θα τους προστατεύει στις πνευματικές και σωματικές ανάγκες τους, πρόσθεσε:
«Να δέσετε το αμαρτωλό σώμα μου από τα πόδια με σχοινί, να το ρίψετε επάνω στα βρύα (=μούσκλα) και να το τσαλαπατήσετε με τα πόδια σας»!
Σίγουρα, κάτι θα έβρισκαν να πουν και πάλι οι χριστιανοί, οι οποίοι αδυνατούν να εξηγήσουν όλα αυτά με το μυαλό τους, επομένως, συμπεραίνουν ότι δε μπορεί να συμβαίνουν! Κι όμως τόσα πολλά, κυρίως τεχνολογικά θαύματα δεν μπορούμε, εμείς οι «κοινοί νόες», να τα εξηγήσουμε, χωρίς αυτό να δηλώνει ότι αυτά δεν υπάρχουν.
Οι δαιμονισμένοι και οι εξορκισμοί
Ένα άλλο γεγονός που παρατηρείται ανά τους αιώνες είναι οι δαιμονισμένοι. Ήδη συναντάμε το Χριστό, στο ευαγγέλιο να θεραπεύει δαιμονισμένους. Παράδειγμα, ο δαιμονισμένος στην Καπερναούμ. Ας διαβάσουμε όμως, το ευαγγέλιο του Μάρκου: «Τότε μίλησε ένας από το πλήθος και είπε: «Διδάσκαλε, έφερα τον υιό μου σε σένα, που έχει πνεύμα (δαιμόνιο), που του αφήρεσε τη λαλιά. Και όπου τον πιάση, τον ρίχνει κάτω και αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και ξεραίνεται… και τον έφεραν σ’ αυτόν.
Και όταν το πνεύμα (το δαιμόνιο) τον είδε, αμέσως τον τάραξε (τον δαιμονισμένο) με σπασμούς, και έπεσε στη γη και κυλιόταν και άφριζε… πρόσταξε (ο Ιησούς) το πνεύμα το ακάθαρτο λέγοντας σ’ αυτό: «Πνεύμα άλαλο και κωφό, εγώ σε διατάσσω` να βγης απ’ αυτόν και να μη ξαναμπής σ’ αυτόν». Και αφού έβγαλε κραυγή και τον συντάραξε πολύ, βγήκε, και έγινε σαν νεκρός, ώστε πολλοί να λέγουν, ότι πέθανε» (κεφ.θ΄,17-26). 10
Είναι φοβερή και ανατριχιαστική η αίσθηση που προέρχεται από εξορκισμό δαιμονισμένου. Φόβος και δέος σε κυριεύει. Και τότε βλέπεις το μίσος που νοιώθουν οι δαίμονες για τους χριστιανούς, αλλά και πως τρέμουν και φρίττουν αυτοί τον σταυρό, πως φοβούνται τους Αγίους, την Παναγία! Είναι άλλο ένα παράδοξο, αλλά γεγονός, προστιθέμενο στα τόσα που μαρτυρούν την αλήθεια της Ορθοδοξίας.
«Διηγήθηκε ο Γέροντας (Παΐσιος): «Έφεραν έναν δαιμονισμένο στην Σουρωτή. Ο καημένος μέσα στην Εκκλησία έπαθε κρίση, έβριζε, φώναζε. Έφεραν την κάρα του οσίου Αρσενίου και την ακούμπησα επάνω του. Ούρλιαζε. Έπεσε κάτω. Έβαλα τότε την κάρα στο στήθος του και έλεγα την ευχή και εγώ και οι μοναχές. Μόλις έβαλα την κάρα στο στήθος του, άρχισε να κάνη έντονεςσπασμωδικές κινήσεις και έμεινε ξερός, σαν να ήταν σε αφασία. Το δαιμόνιο έφυγε. Όταν συνήλθε ευχαριστούσε το άγιο Αρσένιο και εμάς… ».11
Είναι να απορεί κανείς. Τίποτε δεν άλλαξε από την εποχή του Χριστού. Τέτοια γεγονότα συνέβησαν πολλά, συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, ωστόσο κάποιοι τα αρνούνται! Αυτοί όμως, που τα βίωσαν, είτε ως παθόντες, είτε ως συγγενικό περιβάλλον, ακόμα και οι παραβρισκόμενοι σε εξορκισμούς γνωρίζουν την αλήθεια, διότι βλέπουν τη δύναμη του Χριστού,του μόνου αληθινού Θεού.
Ο αγιασμός
Άλλο ένα σημείο, άλλο ένα θαυμαστό γεγονός που μόνο στην Ορθοδοξία συμβαίνει είναι ο αγιασμός. Το νερό με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος «και με τον απλό λόγο και την ευλογία ενός οποιουδήποτε Ορθοδόξου ιερέα», αγιάζεται και εκτός των θαυματουργικών του ιδιοτήτων, παραμένει αναλλοίωτο εις τους αιώνες. Έχει βρεθεί αγιασμός σε θεμέλια ναών ή σε παλαιούς τοίχους σπιτιών φυλαγμένος από χριστιανούς, εκατό, τριακοσίων και τετρακοσίων χρόνων, αναλλοίωτος! Ενώ το αποστειρωμένο, διαρκεί μεν κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά μετά χαλάει, πόσο μάλλον το φρέσκο. Επίσης, όταν ο ιερέας ραντίζει με αγιασμό κάποιον δαιμονισμένο, αυτός φωνάζει: «με καις, με καις…»!
Ο π. Παΐσιος, ο πασίγνωστος σύγχρονος άγιος γέροντας, είπε «σ’ έναν Καθολικό που είχε καλή διάθεση – έκλαιγε ο καημένος: Μία από τις σπουδαιότερες διαφορές που έχουμε είναι και αυτή` εσείς βάζετε τον εγκέφαλο, εμείς την πίστη. Εσείς αναπτύξατε τον ορθολογισμό και γενικά τον ανθρώπινο παράγοντα. Με την λογική σας περιορίζετε την θεϊκή δύναμη, γιατί την θεία Χάρη την πετάτε στην άκρη. Εσείς στον αγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, για να μη χαλάση. Εμείς στα χαλασμένα ρίχνουμε αγιασμό και γίνονται καλά. Πιστεύουμε στην Χάρη που αγιάζει και ο αγιασμός κρατάει και διακόσια και πεντακόσια χρόνια` δεν χαλάει ποτέ». 12
Αφορισμός
Όταν ορθόδοξος κληρικός αφορίσει (δικαίως) κάποιον, αυτός μένει άλιωτος μετά θάνατον` γίνεται μαύρος, ενώ τα μαλλιά και τα νύχια του μεγαλώνουν κανονικά!!! Μόνο αν πάλι ο ίδιος κληρικός (που τον αφόρισε) ή κάποιος αρχιερέας του διαβάσουν συγχωρητική ευχή, τότε λιώνει!!! Φοβερά και θαυμαστά αυτά που συμβαίνουν, φανερώνοντας την μία και μοναδική δύναμη, του αληθινού Θεού.
Τα γεγονότα που καταμαρτυρούν του λόγου το αληθές είναι αμέτρητα. Πάντα όμως, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τα αμφισβητούν. Και το παράξενο είναι ότι, οι ίδιοι άνθρωποι που αμφισβητούν αυτά, μπορεί να πιστέψουν το πιο παράλογο ψέμα, αρκεί να στρέφεται ενάντια στον Χριστό και στην Εκκλησία Του. Είναι και αυτό εκ του πονηρού.
Σταματάμε εδώ την ενδεικτική αναφορά, από τις αναρίθμητες αποδείξεις που υπάρχουν στην ζωή μας. Πολλοί χριστιανοί αλλάζουν την πίστη τους, το αμύθητο αυτό χρυσάφι με κάλπικες λίρες, πηγαίνοντας δηλαδή σε αιρέσεις και παρασυναγωγές και όπου αλλού κάτι τους «γυαλίζει». Αυτοί όμως, δε γνωρίζουν διότι δεν ενδιαφέρθηκαν, δεν ερεύνησαν το δικό τους θησαυροφυλάκιο. Δεν άνοιξαν την κιβωτό με τους πολύτιμους λίθους και τους ακριβοθώρητους θησαυρούς και ελκύστηκαν από τα σκύβαλα!
Άλλοι πάλι, βλέπουν αλλά δεν αναγνωρίζουν τον ανεκτίμητο μαργαρίτη. Δεν πιστεύουν στο μέγεθος της αξίας του, τυφλωμένοι από τη μέθη της αμαρτίας και των παθών! Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ύμνος του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής: «Ούτε η γη ως εσείσθη, ούτε πέτραι, ως ερράγησαν, Εβραίους έπεισαν, ούτε του ναού το καταπέτασμα, ούτε των νεκρών η ανάστασις».
Δηλαδή, οι Εβραίοι λόγω της σκληροκαρδίας και της απιστίας τους, αν και είδαν αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα (μέχρι και αναστάσεις νεκρών), δεν πίστεψαν ούτε σ’ αυτό που έβλεπαν! Είναι πράγματι φοβερό! Ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός μας προσκαλεί όλους στο βασιλικό δείπνο. Ας πάμε και θα δούμε…
Παραπομπές
(1) «Τα Θαύματα της Πίστεως», ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ, Ιεροδιάκονος ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Τιβεριάς Ισραήλ-Ιεροσόλυμα
(2,3) «ΞΕΝΩΘΩΜΕΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!» Στ. Σάκκος – «ΟΡΘ. ΤΥΠΟΣ», 8/4/2011
(4) «ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΜΟΝΑΣ», ΑΡΧΙΜ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ
(5) «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!» Στ. Σάκκος – «ΟΡΘ. ΤΥΠΟΣ», 13/5/2011
(6) «ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ», «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ»
(7) «Εξωτερική Ιεραποστολή» (Τεύχος 207). Από βιβλίο του μακαριστού π. Σεραφείμ Δημόπουλου
(8) ΞΕΝΩΘΩΜΕΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!» Στ. Σάκκος – «ΟΡΘ. ΤΥΠΟΣ», 8/4/2011
(9) «ΟΡΘ. ΤΥΠΟΣ», 8/4/2011
(10) Μετάφραση Νικ. Σωτηρόπουλου
(11) «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ», Ιερομονάχου ΙΣΑΑΚ
(12) «ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ», ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α΄, Ι.Η. ‘‘ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’ ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ
ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ
ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE
ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου