Ποιός εἶναι ὁ Παρακείμενος τοῦ περιμένω;

Ἀπορία ποὺ τὴν ἔχει ὁ φίλος μου ὁ Ἀναπτήρας…
Μένω, ἔμενον, μενῶ (θὰ μείνω), ἔμεινα, μεμένηκα, ἐμεμενήκειν. Συνεπῶς; περιμεμένηκα!!!
Σύνθεσις; Τήν ξεχάσαμε;....

Ἀλλά φταίει ὁ Ἀναπτῆρα ἤ ὁ κάθε …
φωστήρας δάσκαλος πού δέν γνωρίζει οὔτε τήν γλῶσσα του; Καὶ μετὰ θέλουν νὰ λέγονται δάσκαλοι!!! Ἀ-δάσκαλοι πρέπει νὰ λέγονται… Γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀποδομητὲς ἀντιλήψεων!!!
Βέβαια ἔχουν πάψῃ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦν διότι δὲν τὸν ἀντιλαμβάνονται. 
Δὲν βαριέστε…
Χαμένοι κι αὐτοί… Ὅπως τόσοι καὶ τόσα!


ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ;
Θέστε σε ένα φιλόλογο την ερώτηση του τίτλου. Αν υποψιαστεί την παγίδα, θα σας απαντήσει πως δε χρησιμοποιείται. Πολύ πιθανό όμως να απαντήσει αβίαστα πως είναι έχω παραμείνει. Από πού κι ως πού όμως ο παρακείμενος του περιμένω είναι έχω παραμείνει; Αγκυλώσεις. Το δε χρησιμοποιείται δε σημαίνει τίποτα αφού ο φιλόλογος θα έπρεπε να μη θεωρεί το δε χρησιμοποιείται ισοδύναμο τού δεν πρέπει να χρησιμοποιείται.
Η Ξύστρα ακούει διαφορετικά το έχω παραμείνει (έχω μείνει δίπλα από κάποιο σημείο) από αυτό που θα έπρεπε να εκφράζει ο παρακείμενος του περιμένω.
Δεν είναι απίθανο να ακουστεί, από σχετικό ή άσχετο με τη γλώσσα, το  έχω περιμένει. Από το ανύπαρκτο έχω μένει (;) πρέπει προφανώς να προέρχεται… Το περιμένει μόνο του είναι σωστό (περιμένει στην ουρά). Με το έχω μπροστά όμως, είναι απλά εκτρωματικό.
Κι όμως, χρησιμοποιείται δε χρησιμοποιείται, ακριβέστατος και καθόλου λάθος, ένας παρακείμενος που θα προκύψει απλά και κανονικά από τη σύνθεση του περί- και του παρακείμενου του μένω. Έχω περιμείνει. Για σκέψου… Μόλις υπογραμμίστηκε ως λάθος…


πηγη