Οι πολιτισμένοι και ο Πολιτισμός

Γράφει ο Σωτήρης Τσιλίκας
Πιάσε το θυμό (κάντον δημιουργία), να σώσουμε τον κόσμο...
Το πιο απλό πράγμα θάταν ο Πολιτισμός, αν δεν ήταν τόσο …
δύσκολο πράμα.

Τι χρειάζεται;
Πάνω απ΄ όλα, ο άνθρωπος να αγαπάει τον εαυτό του.
Και να φροντίζει, να σέβεται, να αγαπάει και το περιβάλλον που ζεί, γιατί μ΄ αυτό συναποτελεί αδιάσπαστη ενότητα. Στο περιβάλλον του συγκαταλέγονται και οι άνθρωποι.
Μα αν αυτός και το περιβάλλον είναι σε σχέση δυσαρμονική; Τότε βέβαια έρχονται οι συγκρούσεις, με τελική κατάληξη:
1. Στην αρμονία μέσω της διαμάχης, σε πλαίσιο αλληλοσεβασμού, που καταλήγει στην επίλυση των διαφορών, ή σε ένα κοινώς αποδεκτό τόπο, με συνεργασία, ανάπτυξη και ευημερία. Το Εγώ στα πλαίσια του Εμείς.
2. Στην υποχώρηση και στο βόλεμα, λόγω του φόβου απωλειών, με συνέπεια εσωτερικοποίηση του θυμού και αυτοδηλητηρίαση και χαμηλή αυτοεκτίμηση - αυτουποτίμηση, ή στην ταύτιση με τον επιτιθέμενο ισχυρό και απώλεια της αίσθησης του Εαυτού (παπαγαλάκια, κατασκευασμένοι υπήκοοι) 
3. Στην εγωιστική οχύρωση, στο φτύσιμο του άλλου (περιβάλλοντος) και στον πόλεμο, μέχρι εν τέλει την καταστροφή του ενός ή και των δύο μερών.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει καλώς ή κακώς στο όλο πρόβλημα;
Βεβαίως. Υπάρχει το Σημείο Αναφοράς. Που τα πάντα γίνονται γι αυτό, που τα πάντα περιστρέφονται πέριξ αυτού.
Ποιο μπορεί να είναι αυτό;
- Ο Θεός, η θρησκεία
- Μια ιδεολογία
- Το Χρήμα
- Ο Τομαριστικός Εαυτός
- Το πάντων χρημάτων (πραγμάτων) μέτρον άνθρωπος

Αν το Σημείο Αναφοράς θα είναι ο Άνθρωπος, τότε επειδή Άνθρωπος και περιβάλλον αποτελούν εξ αντικειμένου μία οντότητα (ενότητα), δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ότι με αυτό, σαν Σημείο Αναφοράς, στην πράξη θα αρχίζει να παράγεται Πολιτισμός.

Φωτεινά κομμάτια:
Μην κάνεις στον άλλο, αυτό που δεν θά ήθελες να κάνει ο άλλος σε σένα.
Παν μέτρον άριστον (και το μέτρο, η μονάδα μέτρησης, το Σημείο Αναφοράς, ο Άνθρωπος).

Αξίζει τον κόπο να τα σκεφτούμε όλα αυτά και να βρούμε το προσωπικό Σημείο Αναφοράς μας.

Όταν το νόμιμο είναι και ηθικό και επομένως δίκαιο, τότε επικρατεί δικαιοσύνη και την αποδεχόμαστε όλοι, με την κοινή λογική, με την καρδιά και την πανανθρώπινη ηθική. Τότε υπάρχει σαν Σημείο Αναφοράς, ο Άνθρωπος. Αν δεν συμβαίνει αυτό, έχουμε Κοινωνίες αδικίας, όπου το νόμιμο βαφτίζεται ηθικό και έρχεται η αδικία.
Τότε ο άνθρωπος αισθάνεται το άδικο, έχει το αίσθημα της αδικίας και ως επακόλουθο είναι να θέλει την αλλαγή της κατάστασης. Φυσικά δικαιούται να το κάνει και μάλιστα έχει και την ηθική υποχρέωση, σαν μέλος της Κοινωνίας αναφοράς, να βοηθά και να συμβάλει στην βελτίωση των καταστάσεων.
Οφείλει να συμμετέχει ο καθένας μας, αλλά κατά τον τρόπο που μπορεί. Άλλοι μπορούν πολύ και άλλοι λιγότερο. Όλοι είναι σεβαστοί και είναι χρήσιμο, να μην απαιτούμε να προσφέρουν οι άλλοι πάνω από τις δυνάμεις τους, γιατί όλοι, δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο δυνατοτήτων και εξέλιξης.
Τα ανωτέρω αποτελούν απλώς μια οπτική γωνία θέασης του προβλήματος. Ίσως υπάρχουν και καλλίτερες οπτικές γωνίες και θάταν χρήσιμο για όλους μας να τις κοινωνήσουμε στους άλλους.

ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE

TROMAKTIKO