Η αντιύλη είναι η μορφή της ύλης που αποτελείται από τα αντισωματίδια των σωματιδίων που συγκροτούν τη συνήθη ύλη. Για παράδειγμα, ένα άτομο αντι-υδρογόνου αποτελείται από ένα αρνητικά φορτισμένο αντιπρωτόνιο, γύρω από το οποίο περιστρέφεται ένα θετικά φορτισμένο ποζιτρόνιο. Αν ένα σωματίδιο και ένα αντισωματίδιο έρθουν σε επαφή, και τα δύο καταστρέφονται και παράγεται ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία....
Για πολλά χρόνια, η απουσία αντιύλης στο Σύμπαν έχει βασανίσει τους φυσικούς σωματιδίων και τους κοσμολόγους: ενώ το Big Bang θα πρέπει να είχε δημιουργήσει ίσες ποσότητες ύλης και αντιύλης, δεν παρατηρούμε καμία αρχέγονη αντιύλη σήμερα. Πού λοιπόν πήγε; Τα πειράματα στον επιταχυντή LHC έχουν την δυνατότητα να αποκαλύψουν τις φυσικές διεργασίες που θα μπορούσαν να κρατούν το κλειδί για την επίλυση αυτού του παράδοξου.
Κάθε φορά που δημιουργείται ύλη από καθαρή ενέργεια, δημιουργούνται ίσες ποσότητες σωματιδίων και αντισωματιδίων. Αντίθετα, όταν εξαϋλώνεται ύλη με αντιύλη, τότε παράγεται ακτινοβολία. Η αντιύλη παράγεται συνήθως όταν κοσμικές ακτίνες χτυπήσουν την ατμόσφαιρα της Γης, και αυτές εξαϋλώνονται σε ύλη και αντι-ύλη. Αυτό το φαινόμενο παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια πειραμάτων και σε επιταχυντές σωματιδίων.
Με την αντιύλη, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το σύνολο της ισοδύναμης ενέργειας της ύλης, αντί για τα μικρά ποσοστά που δίνουν η χημική ενέργεια ή οι πυρηνικές αντιδράσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα. Η αντίδραση 1 kg αντιύλης με 1 kg ύλης θα παρήγαγε 1.8x1017 J ενέργειας (σύμφωνα με την εξίσωση E=mc2). Σε αντίθεση, η καύση ενός χιλιόγραμμου πετρελαίου παράγει 4.2x107 J και η πυρηνική σύντηξη ενός χιλιόγραμμου υδρογόνου θα παρήγαγε 2.6χ1015 .
Άτομα αντιυδρογόνου δημιουργούνται, πολύ περιορισμένα σ' αριθμό, σε εργαστήρια από τα τέλη του 20ού αιώνα, αλλά η διάρκεια ζωής τους είναι πολύ σύντομη και δεν μπορούν να διατηρηθούν. Επιπλέον, η δημιουργία τους απαιτεί πελώριους μηχανισμούς (επιταχυντές σωματιδίων) και τεράστιες ποσότητες ενέργειας, και πολύ περισσότερη ενέργεια από αυτή που απελευθερώνει η εξαΰλωση τους με την ύλη.
Αν και εντοπίζονται μερικές φορές σωματίδια αντιύλης στο σύμπαν (το πρώτο αντισωματίδιο ανακαλύφτηκε το 1933 και επρόκειτο για ένα αντιηλεκτρόνιο που δημιούργησε η συνάντηση κοσμικών ακτίνων με την ατμόσφαιρα), οι σημερινές μας γνώσεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει άτομο αντιύλης στη φύση. Η εξαφάνιση της αντιύλης (που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με την ύλη σύμφωνα με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης) παραμένει ένα μυστήριο, αλλά είναι βέβαιο ότι χωρίς αυτό το γεγονός δεν θα είχαμε υπάρξει ποτέ.
Σύμφωνα με μια υπόθεση για την εξήγηση της εξαφάνισης της αντιύλης, η αντιύλη υπάρχει σ' ένα ξεχωριστό σύμπαν παράλληλο προς το δικό μας, αλλά το πρόβλημα είναι ότι είναι αδύνατον να αποδειχθεί η ορθότητα αυτής της υπόθεσης, εφόσον είναι αδύνατον να έρθουμε σ' επαφή μ' ένα παράλληλο σύμπαν (αν υφίσταται ένα).
Μια άλλη εξήγηση ίσως είναι ότι υπάρχουν αντικαόνια, αντισωματίδια που μπορούν να μεταμορφωθούν αυθόρμητα στο αντίστοιχο σωματίδιο τους. Εφόσον ύλη κι αντιύλη λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, το αντίθετο θα πρέπει να ήταν εφικτό με την ίδια ευκολία, δεν ισχύει όμως αυτή η περίπτωση: αντικαόνια θα μπορούσαν να γίνουν καόνια, αλλά ένας μικρός αριθμός από αυτά τα νέα καόνια δεν θα μπορούσε να ξαναγίνει αντικαόνιο, και λόγω μη επιστροφής στην αρχική κατάσταση, ο αριθμός αντικαονίων θα ήταν πολύ μικρότερος από αυτόν των καονίων, συνεπώς η ύλη αναπόφευκτα επικράτησε επί της αντιύλης. Αυτή η υπόθεση αποτελεί καρπό παρατηρήσεων που πραγματοποιήθηκαν από φυσικούς τη δεκαετία του '60.
Αυτές οι υποθέσεις δεν δίνουν όμως εξήγηση για τα πάντα: το ζεύγος καόνιο/αντικαόνιο δεν αποτελεί ίσως παρά μόνο ένα μικρό τμήμα της ύλης/αντιύλης, κι ακόμη κι αν οι φυσικοί εκτιμούν ότι υπήρχε μόνο ένα δισεκατομμυριοστό ύλης περισσότερο σε σύγκριση με την αντιύλη, ψάχνουν επομένως μια πιο ολοκληρωμένη λύση στο μυστήριο αυτό μελετώντας τις ιδιότητες άλλων αντισωματιδίων, τα οποία θα δημιουργήσουν στο εγγύς μέλλον μέσα σε μεγάλες εγκαταστάσεις.
Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η ύλη και η αντιύλη δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης. Αλλά μόλις μερικά κλάσματα του μικροδευτερολέπτου αργότερα, η ύλη και η αντιύλη συγκρούστηκαν κι εξαϋλώθηκαν.
Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν μια πολύ λεπτή διαφορά του αριθμού σωματιδίων που θα ήταν υπεύθυνη για την κυριαρχία της ύλης επί της αντιύλης (για παράδειγμα: 1.000.000.001 σωματίδια ύλης για κάθε 1.000.000.000 σωματίδια αντιύλης). Αυτή η θεωρία δεν εξαιρεί την πιθανότητα ένα αντίθετο φαινόμενο να έχει συμβεί σε μια άλλη διάσταση, επομένως την πιθανότητα ότι υπάρχει άλλο σύμπαν αλλά στο οποίο η αντιύλη είναι αυτή που έχει το μικρό αριθμητικό προβάδισμα. Θα γινόταν τότε λόγος για αντισύμπαν.
Νεώτερες εξελίξεις
Φυσικοί στο CERN δημιούργησαν και παγίδευσαν αντιύλη για πρώτη φορά
Οι φυσικοί του CERN κατάφεραν για πρώτη φορά να «παγιδεύσουν» 38 άτομα αντιύλης, συγκεκριμένα αντι-υδρογόνου. Αντι-υδρογόνο είχε παραχθεί ξανά στο παρελθόν, είχε όμως τότε καταστραφεί αμέσως μόλις είχε έρθει σε επαφή με την κανονική ύλη, ενώ αυτή τη φορά κατέστη δυνατό τα άτομα αντιύλης να διατηρηθούν, σε συνθήκες κενού, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου (συγκεκριμένα για 170 χιλιοστά του δευτερολέπτου).
Οι 40 ερευνητές από επτά χώρες, που απάρτιζαν την ερευνητική ομάδα του πειράματος ALPHA (Antihydrogen Laser Physics Apparatus) του CERN, με εκπρόσωπο τον φυσικό Jeff Hangst του πανεπιστημίου Άαρχους της Δανίας, μετά από πέντε χρόνια προσπαθειών, παρουσίασαν το επίτευγμά τους.
«Είμαστε εκστασιασμένοι. Το καταφέραμε έπειτα από πέντε χρόνια σκληρής δουλειάς» δήλωσε ο Jeff Hangst, σχολιάζοντας την εξέλιξη στο περιοδικό Nature όπου δημοσιεύονται τα αποτελέσματα.
Όπως ανέφεραν, η ικανότητα μελέτης τέτοιων ατόμων αντιύλης θα επιτρέψει στο μέλλον την πραγματοποίηση αδύνατων μέχρι σήμερα πειραμάτων πάνω σε θεμελιώδη αξιώματα της φυσικής. Το κυρίαρχο «Καθιερωμένο Μοντέλο» της Φυσικής -με βάση τις θεωρίες του βρετανού φυσικού Πολ Ντιράκ από το 1931- υποστηρίζει ότι κάθε σωματίδιο στη φύση (πρωτόνια, ηλεκτρόνια, νετρόνια και άλλα πιο «εξωτικά») έχει το αντίστοιχο αντι-σωματίδιο. Για παράδειγμα, στο ηλεκτρόνιο αντιστοιχεί το ποζιτρόνιο, το οποίο αξιοποιείται και σε μια ειδική τεχνική τομογραφίας.
Η παραγωγή αντι-σωματιδίων (π.χ. αντι-πρωτονίων) είναι συνηθισμένη στο εργαστήριο, όμως η δημιουργία ολόκληρων ατόμων από αυτά τα αντι-σωματίδια είναι πιο πολύ δύσκολο έργο, που για πρώτη φορά κατέστη εφικτό το 2002 από ερευνητές πάλι του CERN, με επικεφαλής τον καθηγητή Gerald Gabrielse του πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
To δύσκολο για τη διεθνή ερευνητική ομάδα του ALPHA δεν ήταν να δημιουργήσει αντιάτομα. Περίπου 50.000 άτομα αντιυδρογόνου είχαν παραχθεί σε προηγούμενη προσπάθεια το 2002. Σε εκείνη την περίπτωση, όμως, η αντιύλη αντέδρασε με τα γειτονικά άτομα ύλης και εξαφανίστηκε ακαριαία.
Η λύση ήταν να δημιουργηθεί ένα δοχείο που κρατά τα αντιάτομα αιωρούμενα εν κενώ, χωρίς να την αφήνει να έρθει σε επαφή με τα τοιχώματα.
Αυτό είναι εύκολο να γίνει με τα επιμέρους συστατικά των αντιατόμων, τα ποζιτρόνια και τα αντιπρωτόνια, επειδή τα σωματίδια αυτά είναι φορτισμένα και μπορούν να διατηρηθούν αιωρούμενα με τη χρήση ηλεκτρικών πεδίων.
Το αντι-υδρογόνο, όμως, είναι ηλεκτρικά ουδέτερο και δεν μπορεί να παγιδευτεί έτσι απλά. Επηρεάζεται όμως από τα μαγνητικά πεδία επειδή τα συστατικά της έχουν μια ιδιότητα που ονομάζεται σπιν. Οι ερευνητές δημιούργησαν έναν οκταπολικό μαγνήτη, του οποίου το πεδίο ήταν ισχυρότερο κοντά στα τοιχώματα της παγίδας και εξασθενεί προς το κέντρο του.
Αυτό ανάγκασε τα άτομα αντι-υδρογόνου να συγκεντρωθούν στο κέντρο της παγίδας, όπου και επέζησαν για 170 millisecond πριν τελικά εξαφανιστούν.
Έπειτα από 335 απόπειρες, οι ερευνητές κατάφεραν να παγιδεύσουν με αυτή τη μέθοδο συνολικά 38 μεμονωμένα άτομα αντιυδρογόνου.
Οι ερευνητές απέδειξαν ότι, ανάμεσα σε συνολικά 10 εκατομμύρια αντι-πρωτόνια και 700 εκατομμύρια ποζιτρόνια, σχηματίστηκαν 38 σταθερά άτομα αντι-υδρογόνου, το καθένα από τα οποία «έζησε» για περίπου δύο δέκατα του δευτερολέπτου.
Το επίτευγμα είναι εντυπωσιακό, ωστόσο η απειροελάχιστη αυτή ποσότητα αντιυδρογόνου δεν επαρκεί για τη μελέτη του -οι ερευνητές εκτιμούν ότι η παγίδα πρέπει να περιέχει γύρω στα 100 αντιάτομα κάθε φορά.
Οι ερευνητές του ALPHA (Antihydrogen Laser Physics Apparatus) θα συνεχίσουν τις προσπάθειες, έχουν όμως να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό του ATRAP, ενός άλλου πειράματος στο CERN που επιχειρεί να δημιουργήσει άτομα αντιυδρογόνου που κινούνται με χαμηλότερες ταχύτητες και παγιδεύονται έτσι πιο εύκολα.
«Αντί να προσπαθούμε να δείξουμε ότι μπορούμε να κρατάμε περιορισμένα 18 άτομα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αναπτύσσουμε μεθόδους ώστε να παράξουμε και να παγιδεύσουμε μεγαλύτερους αριθμούς ψυχρών ατόμων» εξήγησε στο περιοδικό ο Gerald Gabrielse.
«Μένει να δούμε ποια προσέγγιση θα αποφέρει καρπούς» σχολίασε.
Οι φυσικοί έχουν ήδη συγκρίνει υπο-ατομικά σωματίδια (πρωτόνια και αντι-πρωτόνια), αλλά το επόμενο πιο ουσιαστικό βήμα θα είναι η σύγκριση ολόκληρων ατόμων από τις δύο διαφορετικές μορφές ύλης.
Σκέψεις για τρόποι εφαρμογής και εκμετάλευσης
Εδώ και πολλά χρόνια για αρκετούς επιστήμονες της NASA και ερευνητές πανεπιστημίων, η αντιύλη μπορεί να είναι το μέλλον για τα διαστημικά ανθρώπινα ταξίδια. Όταν μιλάμε για αποθήκευση συμπυκνωμένης ενέργειας που θα χρησιμοποιηθεί για προώθηση διστημικών συσκευών, η χρήση αντιδράσεων ύλης/αντιύλης είναι ακαταμάχητη. Όταν ένα σωματίδιο και ένα αντισωματίδιο συναντούνται, εξαφανίζονται και τα δυο και η συνολική τους μάζα μετατρέπεται σε ενέργεια.
Το 1928 ο Βρετανός φυσικός Paul A.M. Dirac (1902-1984) διατύπωσε μια θεωρία για την κίνηση των ηλεκτρονίων σε ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία. Παρόμοιες θεωρίες είχαν διατυπωθεί και στο παρελθόν, αλλά η μοναδικότητα της θεωρίας του Dirac ωφειλόταν στο γεγονός ότι περιλάμβανε τα αποτελέσματα της ειδικής θεωρίας της Σχετικότητας του Einstein. Οι εξισώσεις του Dirac εφαρμόζονταν τέλεια για την περιγραφή πολλών περιπτώσεων της κίνησης των ηλεκτρονίων που οι προηγούμενες εξισώσεις δεν τα κατάφερναν.
Αλλά η θεωρία αυτή οδηγούσε επίσης σε μια πρόβλεψη-έκπληξη ότι το ηλεκτρόνιο έπρεπε να έχει ένα αντισωματίδιο με την ίδια ακριβώς μάζα αλλά ένα θετικό ηλεκτρικό φορτίο (το αντίθετο του συνηθισμένου αρνητικού φορτίου του ηλεκτρονίου.) Το 1932 ο Carl Anderson παρατήρησε πειραματικά αυτό το καινούργιο σωματίδιο που ονομάστηκε ποζιτρόνιο. Αυτό ήταν το πρώτο γνωστό παράδειγμα αντιύλης.
Το 1955 παράχθηκε στον επιταχυντή Bevatron του Berkeley το αντιπρωτόνιο και το 1995 οι επιστήμονες δημιούργησαν το πρώτο άτομο αντιυδρογόνου στα εργαστήρια του CERN με συνδυασμό ενός αντιπρωτονίου και ενός ποζιτρονίου. Αλλά όταν δημιουργούνται αυτά τα άτομα αντιυδρογόνου, ταξιδεύουν σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός και δεν ζουν αρκετά. ( Ο χρόνος ζωής τους είναι της τάξης των 40 νανοδευτερολέπτων.)
Από τον καιρό του Dirac εκατοντάδες τέτοια ζευγάρια σωματιδίων-αντισωματιδίων έχουν παρατηρηθεί. Ακόμη και σωματίδια που δεν έχουν ηλεκτρικό φορτίο, όπως είναι το νετρόνιο, έχουν αντισωματίδια. Αυτά έχουν κάποια άλλη ιδιότητά τους προσημασμένη (όπως είναι η μαγνητική ροπή) που μπορεί να πάρει αντίθετη τιμή στο αντισωματίδιο.
Παρουσιάζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά στην αντιμετώπιση των σωματιδίων και των αντισωματιδίων στα πλαίσια της φυσικής θεωρίας. Είναι ισοδύναμα. Οι περισσότεροι θεωρητικοί πιστεύουν ότι τη στιγμή του Big Bang σωματίδια και αντισωματίδια γεννήθηκαν σε ίσους αριθμούς. Αλλά τότε γιατί η αντιύλη είναι τόσο σπάνια στη σημερινή εποχή;
Μια υποθετική απάντηση (είναι υποθετική εφόσον εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συνεχιζόμενης έρευνας) προτείνει ότι αν στο Big Bang τα σωματίδια ήταν περισσότερα των αντισωματιδίων κατά 1 προς 100 εκατομμύρια τότε το παρόν Σύμπαν θα μπορούσε να εξηγηθεί με αυτά τα περισσευούμενα σωματίδια που δεν εξαφανίστηκαν συναντώντας κάποιο αντισωματίδιο.
Άλλες θεωρίες προτείνουν ότι ακόμη και αν δημιουργήθηκαν αρχικά ίσοι αριθμοί σωματιδίων και αντισωματιδίων κατά το Big Bang η φυσική της ύλης και αντιύλης διαφέρουν ελαφρά. Αυτή η υποθετική διαφορά θα ευνοούσε την επικράτηση της ύλης αφού όλη η αντιύλη θα είχε στο μεταξύ εξαϋλωθεί
Αυτή λοιπόν είναι η αντιύλη. Είμαστε σίγουροι ότι δεν έχει απομείνει καθόλου αντιύλη σήμερα στο Σύμπαν;
Ο δρ. Charles Meegan αστροφυσικός στο διαστημικό κέντρο πτήσεων Marshall, παρατήρησε ότι οι δορυφόροι παρατηρητήρια των ακτίνων γάμα έχουν κάνει μετρήσεις του ουρανού στην περιοχή των ενεργειών όπου θα είχαν ανιχνευτεί τα δείγματα της εξαφάνισης της αντιύλης.
Κανένα από τα σημερινά όργανα μετρήσεων στο διάστημα δεν έχει αποκαλύψει σημάδια από σημαντικές ποσότητες αντιύλης στο Σύμπαν, λέει ο Meegan.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι πολύ ενέργεια ελευθερώνεται σε αντιδράσεις που συμβαίνουν σε απομονωμένα σημεία στους πυρήνες μερικών γαλαξιών και κβάζαρς. Στις αντιδράσεις αυτές δημιουργείται αντιύλη η οποία στη συνέχεια αντιδρά με την ύλη και εξαφανίζονται αμοιβαία.Αλλά αυτή δεν λογαριάζεται ότι είναι αντιύλη που έχει απομείνει από το Big Bang.
Οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει ενδείξεις αντιύλης κοντά στο κέντρο του δικού μας γαλαξία αφού παρατήρησαν φωτόνια ενέργειας 511Kev. Η ενέργεια αυτή εκλύεται όταν ένα πρωτόνιο και ένα ηλεκτρόνιο συγκρούονται και αλληλοεξαφανίζονται. Η εικόνα δείχνει περιοχές ακτινοβολίας με ενέργεια 511Kev που ανιχνεύτηκαν από το παρατηρητήριο Comton για ακτίνες γάμα, της NASA.
Πάνω στη γη, όλη η αντιύλη που υπάρχει βρίσκεται σε μεμονωμένα άτομα. Ποζιτρόνια χαμηλής ενέργειας χρησιμοποιούνται καθημερινά σε μια τεχνική ιατρικής απεικόνισης που λέγεται Τομογραφία με Εκπομπή Ποζιτρονίων. Αυτά τα ποζιτρόνια είναι προϊόν ραδιενεργών διασπάσεων. Ενώ είναι χρήσιμα σε ιατρικές εφαρμογές, δεν υπάρχουν αρκετά από αυτά τα αντιηλεκτρόνια ώστε να παίξουν το ρόλο ενός πρακτικά χρήσιμου καυσίμου πυραύλων.
Από την άλλη μεριά, αντισωμάτια υψηλών ενεργειών παράγονται σε μεγάλους αριθμούς μόνο σε μερικούς πολύ ισχυρούς επιταχυντές. Η ρυθμός παραγωγής αντιύλης σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα είναι της τάξης των 1 έως 10 νανογραμμάρια (δισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου!) ανά έτος.
Πως μπορεί η αντιύλη να βοηθήσει τους ανθρώπους στην εξερεύνηση του διαστήματος; Η απάντηση βρίσκεται στην περίφημη εξίσωση του Einstein E = mc2. Όταν η αντιύλη εξαϋλώνεται με την συνηθισμένη ύλη, όλη η μάζα μετατρέπεται σε ενέργεια. Η παραγόμενη ενέργεια ανά σωματίδιο ξεπερνάει κατά πολύ την απόδοση σε ενέργεια των χημικών αντιδράσεων όπως λόγου χάριν την καύση υδρογόνου και οξυγόνου που γίνεται στους κινητήρες σημερινών διαστημικών λεωφορείων.
Επίλογος
Αντιύλη και Επιστημονική Φαντασία
Η ιδέα της αντιύλης γοήτευσε, διαχρονικά, πασίγνωστους συγγραφείς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας, όπως ο Ισαάκ Ασίμωφ, καθώς με τη βοήθειά της δημιούργησαν ολόκληρα φανταστικά αντισύμπαντα. Προέβλεψαν στα βιβλία τους μια νέα πηγή ενέργειας (την αντιύλη) που κινούσε κόσμους και αστρόπλοια και μίλησαν για τις άπειρες ενεργειακές δυνατότητες που ανοίγονταν από την ενέργεια που απελευθερωνόταν όταν ύλη και αντιύλη έρχονταν σε επαφή. Οι ιδέες τους προηγήθηκαν των επιστημονικών επιτευγμάτων και ήδη από το 1930 αποτέλεσαν ένα είδος προπομπού των επερχόμενων ανακαλύψεων σε αυτόν τον τομέα έρευνας.
Σύγχρονο παράδειγμα αποτελεί το μυθιστόρημα «Illuminati» του συγγραφέα Νταν Μπράουν στο παρουσιάζεται η ιδέα μιας βόμβας αντιύλης. Μια μεγάλης ποσότητας αντιύλης περιορισμένης από μαγνητικά πεδία, η οποία περιγράφεται στο βιβλίο ως ικανή να αφανίσει όλο το κρατίδιο του Βατικανού με την έκρηξη που θα προκαλέσει.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ο ρόλος της αντιύλης στην πλέον διάσημη τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας, το «Star Trek». Έτσι οι μηχανές του αστρόπλοιου Enterprise χρησιμοποιούσαν ως καύσιμο αντιύλη. Επίσης, μια ακόμη ιδέα που εμφανίζεται στο Star Trek αφορά στον τρόπο αποθήκευσης της αντιύλης με τη βοήθεια μαγνητικών πεδίων, προκειμένου να μην έρχεται σε επαφή με την ύλη παρά μόνο όταν αυτό ήταν επιθυμητό από τους χειριστές του Enterprise. Η συγκεκριμένη μέθοδος των μαγνητικών παγίδων χρησιμοποιείται στις μέρες μας, όπως προαναφέρθηκε, από τους επιστήμονες για τον χειρισμό της αντιύλης.
Είναι πραγματικά περίεργο το φαινόμενο, του με πόση ακρίβεια η επιστήμη βαδίζει πάνω στους δρόμους που ανοίγει η επιστημονική φαντασία. Είναι σαν η φαντασία να δομεί κόσμους που σταδιακά υλοποιούνται. Και εδώ για άλλη μια φορά αγγίζουμε τις εσωτερικές παραδόσεις των λαών που επίσης μιλούν για τη δημιουργική χρήση της φαντασίας στην εξέλιξη του κόσμου. Άλλωστε οι μεγαλύτεροι ερευνητικοί οργανισμοί ανά τον κόσμο, όπως είναι η NASA, μελετούν εξονυχιστικά τα βιβλία και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας όσο ακραία και εξωπραγματικά και αν φαντάζουν τα όσα αναφέρονται σε αυτά.
Αυτή τη στιγμή μόλις που έχουμε αγγίξει τις παρυφές του απέραντου κόσμου της αντιύλης και των μεγάλων δυνατοτήτων που αυτός περιέχει και μόνο στιγμιαίες λάμψεις της παρουσίας του έχουν γίνει αντιληπτές από τη σύγχρονη επιστήμη. Ας ελπίσουμε πως στο μέλλον, καθώς θα διεισδύουμε όλο και περισσότερο σε αυτόν τον παράλληλο κόσμο να έχουμε την ωριμότητα να χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις που θα αποκομίσουμε με θετικό τρόπο για την ευημερία όλου του πλανήτη.
Και την επόμενη φορά που θα στρέψουμε τα μάτια μας στον έναστρο ουρανό αξίζει να αναρωτηθούμε μήπως κάποιο από εκείνα τα μακρινά αστέρια που ατενίζουμε είναι πλασμένο από αντιύλη. Μήπως το φως που ρίχνει στα μάτια μας προέρχεται από το αντισύμπαν που αναζητά η επιστήμη, στο οποίο ζουν ίσως άλλα νοήμονα όντα που αναρωτιούνται για το που βρίσκεται το χαμένο για εκείνα δικό μας σύμπαν της ύλης. Ίσως τελικά το σύμπαν να κρύβει πολύ περισσότερα μυστικά από όσα τολμούμε να υποπτευθούμε.
Πηγές:
physics4u.wordpress.com
physics4u.gr
e-zine.g
wikipedia.org
blog.physics4u.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου