Τι θα γίνει σε περίπτωση μαζικών αναλήψεων από τις τράπεζες;

Τι θα γίνει αν οι αναλήψεις από τους λογαριασμούς στις τράπεζες γίνουν πιο μαζικές; Θα έχουν οι τράπεζες τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε μία τέτοια ζήτηση; Ποιος εγγυάται τη ρευστότητα που θα επιτρέψει στον κόσμο να σηκώσει τα λεφτά του από τις τράπεζες; Αυτό το ερώτημα το ακούς…



όλο και πιο συχνά, όχι μόνο στην Ελλάδα που ήταν η πρώτη χώρα μαζί με την Ιρλανδία που το φαινόμενο πήρε μεγάλες διαστάσεις, αλλά το ακούς πια και σε μεγαλύτερες χώρες όπως η Ισπανία ή ακόμα και η Ιταλία.


Υπό το φόβο τραπεζικών καταρρεύσεων, σε συνδυασμό με το φόβο επιστροφής σε εθνικά νομίσματα και πιθανές υποτιμήσεις, οι πολίτες κάποιων Ευρωπαϊκών κρατών έχουν αρχίσει να σηκώνουν τα χρήματά τους, μεταφέροντάς τα σε ασφαλέστερες τοποθεσίες. Αυτές μπορεί να είναι τραπεζικοί λογαριασμοί άλλων κρατών που θεωρούνται ασφαλείς, θυρίδες, σπίτια, σεντούκια κτλ. Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι έως σήμερα κάπως θολές. Η ρευστότητα που παρέχει έως τώρα η ΕΚΤ δεν φαίνεται να καθησυχάζει τους πολίτες, αφού στην ουσία δεν διαλύει τους φόβους περί επιστροφής σε εθνικά νομίσματα και υποτιμήσεις. Αποτέλεσμα να προτιμούν να σηκώσουν τα λεφτά τους όσο προλαβαίνουν.


Από την άλλη, οι κρατικές εγγυήσεις για καταθέσεις μέχρι ενός ορισμένου ύψους δεν έχουν λειτουργήσει αποτρεπτικά, αφού είναι τα ίδια τα κράτη τα οποία θεωρούνται χρεοκοπημένα ή αφερέγγυα. Σύμφωνα με το blog Schumpeter που φιλοξενείται στο Economist, μία λύση θα ήταν αυτές οι εγγυήσεις να δίνονταν από έναν Ευρωπαϊκό μηχανισμό που στην ουσία θα εγγυούνταν ότι οι καταθέτες θα λάμβαναν πίσω τα χρήματά τους μέχρι ενός ορισμένου ποσού, στην ίδια αξία που είχαν σε Ευρώ. Πόσο εύκολο είναι όμως να γίνει αυτό; Οι λεπτομέρειες ενός τέτοιου σχεδίου είναι τόσο πολύπλοκές, που οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες δεν θα προλάβαιναν να τις διευθετήσουν πριν μία μαζική επιδρομή στις τράπεζες γίνει πραγματικότητα. Και φυσικά κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται καθόλου όπως πάνε τα πράγματα.


Αν λοιπόν η επιδρομή αυτή ξεκινήσει πριν βρεθεί κάποια λύση, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν σε λίγες ώρες. Και ασχέτως τι ανακοινώσεις μπορεί να γίνουν από τις Βρυξέλλες, κανένας δεν πρόκειται να εμπιστευτεί ένα σύστημα που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, προσπαθώντας να διορθώσει τα λάθη και τις παραλείψεις, αντί να προλάβει την εξέλιξη των πραγμάτων. Τα ενδεχόμενα θα είναι μάλλον δύο: Οι τράπεζες να σταματήσουν να εξυπηρετούν τους καταθέτες, κλείνοντας στην ουσία τα ταμεία τους και εγκλωβίζοντας έτσι τους πολίτες εντός ενός συστήματος που δεν εμπιστεύονται.


Η άλλη πιθανότητα είναι η ΕΚΤ να συνεχίσει την παροχή ρευστότητας, καλύπτοντας έτσι την όποια ζήτηση για χρήματα, παρέχοντας όμως ταυτόχρονα ρευστότητα σε τραπεζικά συστήματα που οι καταθέτες τους τα έχουν εγκαταλείψει. Σύμφωνα με τον Economist, αλλά και πολλούς αναλυτές, η Ευρώπη θα βρεθεί πολύ σύντομα αντιμέτωπη με τον παραπάνω κίνδυνο.

ksipnistere.blogspot.com