Κάποιες σκέψεις για το μέλλον

Tου Jon D. Markman (MW)


Κάπως έτσι λοιπόν τελειώνει ο Μάϊος με την ανάμνηση του φεστιβάλ ταχύτητας “Indy 500” του αμερικανικού μηχανοκίνητου αθλητισμού αλλά και του ηρωικού νεκρού του Dan Wheldon τον Οκτώβριο κατά τη διάρκεια του αγώνα του Las Vegas. Πρόκειται για δύο γεγονότα που θέτουν οι επενδυτές σε μία στοχαστική διάθεση εμποτισμένη με τη.....

μυρωδιά της βενζίνης και των λουλουδιών.


Σας παραθέτουμε κάποιες σημειώσεις για να προετοιμαστείτε για μία άλλη επερχόμενη εβδομάδα γεμάτη από συγκινήσεις … πολλών οκτανίων.


Προσπαθώντας να εξηγήσουμε την οικονομική κατάσταση της Ευρώπης σε ένα γκρουπ εφήβων σε κάποια κατασκήνωση, αναγκάστηκα να εφεύρω έναν παραλληλισμό αρκετά αντιπροσωπευτικό με την περίπτωση και να τον χωρέσω σε ένα περιορισμένο μήνυμα κειμένου (τόσο όσο ήταν αρκετό για να διατηρήσω συγκεντρωμένη την προσοχή του νεαρού ακροατηρίου).


Και εδώ είναι το κείμενο: «Η ζώνη του ευρώ είναι ένα κατάλοιπο του Ψυχρού Πολέμου. Συστάθηκε κυρίως, για να θέσει σε ουδετερότητα τη Γερμανία μετά την βίαιη προσπάθειά της να κυριαρχήσει στην περιοχή κατά τη διάρκεια των πολέμων του 1914-1918 και 1939-1945. Η Γερμανία έχασε και τις δύο πολεμικές συγκρούσεις, αλλά τώρα φαίνεται, κατά ειρωνεία της τύχης, να έχει κερδίσει στην ειρήνη. Ο τρόπος που η Καγκελάριος Μέρκελ αντιμετωπίζει τους χαμένους αυτής της ειρηνικής νεότερης οικονομικής «μάχης» δηλαδή την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και την Πορτογαλία αλλά και κατά το επόμενο έτος, θα είναι κρίσιμος για την τύχη του κόσμου στην επόμενη δεκαετία».


Η ευρωπαϊκή οικονομία βελτιώνεται με αργούς ρυθμούς, καθώς τα μέτρα λιτότητας περιορίζουν τα κρατικά επίπεδα του χρέους. Φυσικά αυτό συμβαίνει εις βάρος της οικονομικής ανάπτυξης. Αλλά δεν μπορείτε να απολαύσετε τα πλεονεκτήματα του τελευταίου, χωρίς πρώτα να βιώσετε τα μειονεκτήματα του πρώτου. Τα πάντα είναι θέμα αλληλουχίας. Οι ιδεαλιστές θέλουν να μειώσουν τα ελλείμματα και να αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Είναι σχεδόν αδύνατο. Αυτό είναι σαν να θέλει κάποιος να κάνει και δίαιτα και να αναπτύσσει μυϊκή μάζα την ίδια στιγμή. Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, εξαναγκαζόμενοι από τους “bond vigilantes” (τους τιμωρούς) των ομολόγων, αποφάσισαν να απομοχλεύσουν το πρώτο και να γιγαντώσουν το δεύτερο. Είναι ο σωστός δρόμος. Βραχυπρόθεσμα, θα προκαλέσει πόνο αλλά μακροπρόθεσμα θα επιφέρει κέρδος.


Οι νομοθέτες της Ευρώπης και της Αμερικής, αγωνίζονται να ρυθμίσουν τον κλάδο των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Οι τράπεζες έχουν αναδείξει αυτό το πρόβλημα, με τη συνήθη απληστία τους και την ανεύθυνη συμπεριφορά τους. Αλλά ο Jim O'Neill, αναλυτής της Goldman Sachs αναρωτιέται : «Είμαστε πεπεισμένοι ότι η χρηματοπιστωτική σταθερότητα ισοδυναμεί με την οικονομική ανάπτυξη;» Αν και προκατειλημμένος, εγείρει ένα μεγάλο ερώτημα.


Όλοι μας θέλουμε τις ιδιωτικές τράπεζες να λειτουργούν με ασφάλεια, αλλά τις χρειαζόμαστε επίσης και να αναλαμβάνουν κινδύνους, αλλιώς δεν θα υπάρξει καμία πρόοδος. Η ώθηση τέτοιων ρυθμίσεων, θα βλάψουν σοβαρά τα κέρδη των τραπεζών για χρόνια, και αυτό με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε περιορισμό των πιθανών κερδών των βασικών δεικτών της αγοράς που οφείλεται στη βαριά στάθμιση των τραπεζών.


Μην αγνοείτε τις θετικές εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Λόγω της βελτιωμένης παραγωγής φυσικού αερίου, οι Αμερικανοί είναι τώρα λιγότερο εξαρτημένοι από ποτέ για προμήθεια ενέργειας από το εξωτερικό. Επίσης, η ευρεία οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ είναι αργή, αλλά σταθερή. Ο ρυθμός παρεμποδίζεται από την απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα, γι 'αυτό είναι πραγματικά το ίδιο μοτίβο που βλέπουμε στην Ευρώπη. Οι οικογένειες πληρώνουν περισσότερο χρέος από ό, τι συσσωρεύουν. Αυτό είναι σπουδαίο. Χρειάζεται χρόνος για να σταθεροποιηθεί και στη συνέχεια, να επιταχύνουμε εκ νέου στην ταχύτερη ανάπτυξη. Να έχετε υπομονή, ακόμη και αν η οικονομία, και οι μετοχές δεν παρουσιάσουν και τις καλύτερες αποδόσεις για το υπόλοιπο του έτους.


Μία άλλη θετική εξέλιξη στις ΗΠΑ: Η αγορά κατοικίας παρουσιάζει εντυπωσιακή βελτίωση, σε συνδυασμό με τις προσιτές τιμές - ρεκόρ που υπάρχουν στα επιτόκια των ενυπόθηκων δανείων. Οι προσφορές είναι εκπληκτικές. Μπορείτε να αγοράσετε ένα σπίτι με επιτόκιο 3,8%, βάζοντάς το υποθήκη για 30 χρόνια. Εάν από αυτό το ποσοστό αφαιρέσουμε 2 ποσοστιαίες μονάδες λόγω πληθωρισμού και το αποτέλεσμα το διαιρέσουμε με το 2 λόγω του φορολογικού πλεονεκτήματος, τότε θα πληρώνουμε τόκο λιγότερο από 1% σε ετήσια βάση για τα επόμενα 30 χρόνια. Ακόμα και μετά τα έξοδα που επιβαρυνόμαστε, ως επενδυτές θα πρέπει να δελεαζόμαστε πλέον για την αγορά των κατοικιών.


Ο ετήσιος ρυθμός επιβράδυνσης της Κίνας, οδηγεί την οικονομία σε ανάπτυξη της τάξης του 7% σε σχέση με το 10%, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει μία κακή εξέλιξη. Ο O'Neill, σημειώνει ότι η χώρα στοχεύει περισσότερο στην ανάπτυξη της ποιότητας παρά στην αύξηση της ποσότητας και ειδικότερα στους τομείς εισαγωγών χάλυβα και χρήσης της ηλεκτρικής ενέργειας. Το να αγοράζονται λιγότερα έτοιμα προϊόντα από την Apple για τις ανάγκες της εγχώριας ζήτησης, αποτελεί σημαντικότερο ζήτημα για τη χώρα από το να αγοράζονται τρακτέρ της Caterpillar ή άλλα αμερικανικά προϊόντα για τις ανάγκες της εγχώριας εξόρυξης και του κατασκευαστικού κλάδου. Βλέπουμε την οικονομία της Κίνας να μετατοπίζεται από τις εξαγωγές στην κατανάλωση και για αυτό να γίνεται λιγότερο κυκλική.


Ο O'Neill υποστηρίζει ότι η ζώνη του ευρώ δεν αντιμετωπίζει στην πραγματικότητα μία δημοσιονομική κρίση ή μία κρίση χρέους, καθώς δεν είναι χειρότερη από τις αντίστοιχες κρίσεις των Η.Π.Α., του Ηνωμένου Βασιλείου ή της Ιαπωνίας. Η κρίση που βιώνει η Ευρώπη, είναι μία κρίση έλλειψης εμπιστοσύνης στη δομή της, στην πολιτική της ηγεσία και στη διακυβέρνηση του ευρώ. Παρατηρεί ότι, εάν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί επιθυμούν να επιβιώσει το ευρώ, πρέπει να αρχίσουν να λειτουργούν ως πραγματικοί Ευρωπαίοι όπως ισχυρίζονται πως είναι.


Συγκεκριμένα, προτείνει τρία άμεσα βήματα για τον τερματισμό της κρίσης τα οποία έχουν νόημα:


Πρώτον, ορίζει ένα και μόνο πρόσωπο να εκπροσωπεί την ευρωζώνη σε όλες τις παγκόσμιες συναντήσεις, όπως στις συνδιασκέψεις του G-8 ή του G-20. (Με άλλα λόγια, να μην υπάρχουν Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί εκπρόσωποι. Να μιλούν όλοι με έναν ενιαίο λόγο).


Δεύτερον,να δεσμευθεί η Ευρώπη για τη θέσπιση ενός ενιαίου ομολόγου που να υποστηρίζεται από όλα τα χρηματοδοτικά ταμεία της περιοχής.


Τρίτον, να δεσμευθεί η Ευρώπη για την επείγουσα χρήση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας για την αναχρηματοδότηση όλων των προβληματικών τραπεζών της ζώνης του ευρώ που είναι απολύτως σημαντική.




Για να καταλάβετε γιατί η Ελλάδα και η ζώνη του ευρώ πρέπει πραγματικά να βρούν μία συμβιβαστική λύση, διαβάστε το επίμαχο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Bloomberg κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Ο Charles Dallara, ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου, ο οποίος γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα τα θέματα της ελληνικής οικονομίας αφού διαπραγματεύθηκε το τελευταίο σχέδιο διάσωσης εκ μέρους των ιδιωτών πιστωτών της, δήλωσε ότι το κόστος της ελληνικής εξόδου από το ευρώ θα είναι «ανεξέλεγκτο» καθώς θα υπερβαίνει το € 1 τρις (ή τα $ 1,25 τρις).


«Εκείνοι που πιστεύουν ότι η Ευρώπη, και γενικότερα η παγκόσμια οικονομία, είναι πραγματικά έτοιμοι για μία ελληνική έξοδο, πρέπει να το ξανασκεφτούν», λέει στο Bloomberg.


Σημειώνει ότι η έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο ελληνικό χρέος είναι περισσότερο από το διπλάσιο του κεφαλαίου της. Ως αποτέλεσμα, έχει προβλέψει ότι η Ε.Κ.Τ. δεν θα είναι σε θέση να παράσχει ρευστότητα και σταθεροποίηση στο χρηματοπιστωτικό τομέα της ζώνης του ευρώ.


«Η Ε.Κ.Τ. θα είναι αφερέγγυα»εάν η Ελλάδα τεθεί εκτός ευρώ, δήλωσε στο Bloomberg ο Dallara. «Η Ευρώπη θα πρέπει πρώτα απ 'όλα να ανακεφαλαιοποιήσει την Κεντρική της Τράπεζα». Προέτρεψε τους φορείς χάραξης πολιτικής να θυμηθούν πως οι ΗΠΑ ανέμεναν την κατάρρευση της Lehman Βrothers να αποτελέσει μία «συγκρατημένη εκδήλωση» και όμως ουσιαστικά το συγκεκριμένο γεγονός, οδήγησε σε μία παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Ο Dallara αν και μεροληπτεί διότι εκφράζει τους ιδιώτες πιστωτές, ωστόσο τα λεγόμενά του θεωρούνται και ως αληθινά.


Μία άτακτη έξοδος από το ευρώ, θα ανάγκαζε την Ελλάδα να εξοφλήσει τα χρέη της βάσει των - σχεδόν άνευ αξίας – δραχμών. Το εν λόγω γεγονός θα οδηγήσει σε τεράστιες απώλειες μεταξύ των κεντρικών τραπεζών και άλλους πιστωτικούς οργανισμούς οι οποίοι δεν έχουν ακόμα επηρεαστεί και τόσο πολύ.


Εν ολίγοις, η ευρωζώνη και η Ελλάδα έχουν εμπλακεί σε μία συμφωνία «αμοιβαίας αυτοκτονίας» και θυμίζουν έναν αποτυχημένο γάμο στον οποίο τα αδύναμα μέρη θα πρέπει να βρούν έναν τρόπο για να σταθεί.

http://www.e-fsw.gr/