Οι απαισιότατοι

Ενα χαρτάκι κολλημένο σε κάθε γωνιά. Αγοράζουν χρυσό, βέρες, δόντια ίσως και βίδες από κόκκαλα. Υπάρχουν καλές προοπτικές να αγοράζουν και όργανα σε λίγο. Νεφρά, συκώτια, καρδιές, μάτια.

Μέσα σε απειλές, τρομοκρατία, τραγωδίες έχει μια ηδονή να μαζεύεις λίρες. Να τις κοιτάς, να τις χαϊδεύεις, να κοιμάσαι επάνω τους. Να νομίζεις πως κάποτε περνώντας "απέναντι" θα σου επιτρέψουν να πάρεις και τις λίρες μαζί.

Ζούμε σε όλο το μεγαλείο την εποχή του Σαυλωκ. Του Σάυλωκ κάθε μορφής. Του φτηνιάρη της γειτονιάς, του πιο ακριβού, του σπουδαγμένου, του επιχειρηματία, του ηγέτη, του κυρίαρχου. Χιλιάδες Σάυλωκ που υπογράφουν συμβόλαια για λίβρες κρέας, παρμένο από όπου γουστάρουν. Η αυτοκρατορία των τοκογλύφων. Η λατρεία του παρά. Απαισιότατα ανθρωπάκια που ζουν και πεθαίνουν ζυγίζοντας κέρδος. Καμπούρηδες, στερημένοι απο κάθε ομορφιά της ζωής, μετράνε λίρες, χρυσό, μέταλλα, ομόλογα, μετοχές, μιζέρια....


Δολλάρια, ευρώ, λίρες η χαρά του κάθε μαυραγορίτη. Η χαρά του κάθε άδειου κουφαριού. Τυχαίο που πρωταγωνιστούν οι τράπεζες? Τυχαίο που ορμάνε σαν τα κοράκια πάνω από τα πτώματα? Οσο κι αν προκαλεί οργή , είναι τόσο θλιβερό να βλέπεις τον ανθρώπινο πολιτισμό να έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι ξεφτίλας. Πτωματοφάγοι που γυρνάνε πάνω από πατρίδες, λαούς, ανθρώπους όπου μυρίζονται λεία.


Τυχαίο που δεν μπορούν να γεννήσουν τίποτα το αξιόλογο πλέονν και μαζεύουν τα έργα των προηγούμενων? Δεν μπορούν να γεννήσουν έργα τέχνης, ούτε θαύματα, ούτε χαρισματικούς προφήτες, ούτε φιλοσόφους που θα αγκαλιάσουν το σύμπαν, ούτε επαναστάτες που θ΄αλλάξουν το κόσμο, ούτε μουσικούς που θα μαγέψουν, ούτε καν έρωτες που θα γράψουν ιστορία. Τίποτα το μαγικό δεν μπορούν να φτιάξουν. Τίποτα που να μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων.


Οτι γεννάνε φτάνει μέχρι τη πέτσα και διαλύεται. Είναι μιας χρήσης. Δεν το φυλάει κανένας σαν θησαυρό. Δεν έχουν ούτε ονοματεπώνυμο που θα μείνει στην ιστορία. Θα τους θυμούνται κάποτε οι άνθρωποι του μέλλοντος σαν τους απαισιότατους. Τίποτα παραπάνω.


Θα είναι οι κάποιοι που δεν θα αφήσουν τίποτα που να αξίζει το κόπο να προστατέψει κανείς. Είναι τραγικό να έχεις το κόσμο στα πόδια σου και να είσαι αμόρφωτος, άχρηστος κι ανέραστος. Να πρέπει συνέχεια να έχεις λεφτά για να μπορέσεις να αγοράσεις αντίγραφα των πραγμάτων που οι απλοί άνθρωποι έχουν άφθονα και τσάμπα....


Είναι τραγικό να δίνεις ένα μάτσο χρήμα, για να υποκριθούν μερικοί παρατρεχάμενοι πως σ΄αγαπάνε και σε εκτιμούν. Να πληρώνεις, να λαδώνεις, να μιζάρεις, να εκβιάζεις, να τρομοκρατείς για να φτάσεις να έχεις ένα χώρο χιλιάδων τετραγωνικών δικό σου, όπου θα καταλαμβάνεις όπως και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη τόσο όσο πιάνει ο κώλος σου...


Δεν είναι γελοίο?


vasiliskos2.blogspot.com