Σιγά μην σκίσουμε κανένα καλτσόν

Του Άγη ΒΕΡΟΥΤΗ


Η αίσθηση του επείγοντος, δυστυχώς, απουσιάζει από τα επιτελεία των κυβερνητικών παραγόντων που διαχειρίζονται την κατάντια μας, για την μεταρρύθμιση του Ελληνικού κράτους, στα πλαίσια του μνημονίου και της νέας δανειακής σύμβασης.



Κατ’ ουσίαν οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν στο πρώτο τρίμηνο από της υπογραφής του αρχικού μνημονίου, ακόμα σέρνονται αντιμετωπίζοντας έλλειψη πολιτικής βούλησης και σθεναρές αντιστάσεις από εκείνους που κινδυνεύουν να χάσουν την "κουτάλα" λόγω αυτών.


Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι πως, αντί να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή με άνοιγμα των λογαριασμών και περιουσιολογίων απάντων των Ελλήνων, και ηλεκτρονική σύγκρισή τους με τα δηλωθέντα των τελευταίων αρκετών ετών, έχουμε καταντήσει να φορολογούμε όποιον μπορούμε να πιάσουμε, να βάζουμε φόρους κατανάλωσης και ΦΠΑ σε ότι αλλάζει χέρια, φόρους "αλληλεγγύης" και κεφαλικούς φόρους σε όποιον αναπνέει, είτε βγάζει χρήματα είτε όχι. Φορολογούμε ιδιοκτησία και όχι εισόδημα, με βέβαιο αποτέλεσμα να δημευτούν τα ακίνητα της μεσαίας τάξης των Ελλήνων σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.


Την ίδια στιγμή οι δαπάνες του Σοβιετικής επινόησης κράτους Λεβιάθαν παραμένουν σχεδόν ίδιες, και όπου έχουν μειωθεί δεν έχει καταπολεμηθεί η σπατάλη (που ακόμη βρίθει το δημόσιο) αλλά έχουν μειωθεί οι πραγματικές υπηρεσίες που λαμβάνει ο φορολογούμενος για τους φόρους του.


Η γραφειοκρατία παραμένει αμείωτη με την διαφθορά αλώβητη από τα υποτιθέμενα νέα μέτρα (που τελικά μόνο φορολογικά είναι στην ουσία τους), με αποτέλεσμα η πραγματική οικονομία να αγκομαχάει τις τελευταίες της πνοές, πριν ξεψυχήσει στο βωμό του κρατισμού και της διατήρησης των προνομίων των συντεχνιών και του κομματικού κράτους.


Με το φορολογικό τσουνάμι που υπέστην ο Ελληνικός Λαός τον Δεκέμβρη του 2011 γέμισαν μεν τα ταμεία του δημοσίου, αλλά η αγορά στέγνωσε από ρευστό και τα επικείμενα κανόνια περιμένουν απλώς τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων να έχουν αρκετά χρήματα να πληρώσουν τα παράβολα που επιβάλει το δημόσιο ακόμη και για να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Ξέρεις τί είναι να πρέπει να πληρώσεις τις απλήρωτες εισφορές μερικών ετών για τα παντελώς άχρηστα αλλά υποχρεωτικά εμπορικά επιμελητήρια, για να κάνεις διακοπή δραστηριότητας στην επιχείρησή σου;


Αυτά βλέπουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, και συζητούν να μας επιβάλουν μια "γκουβερνάντα" (επίτροπο το είπαν) που θα βάλει τους πολιτικούς μας σε μια σειρά. Κάποιον που θα κάνει σαματά όταν τα μόνα μέτρα που εφαρμόζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανεπαρκή ή και βλαβερά για την αγορά. Κάποιον που θα πατάει πόδι όταν οι μεταρρυθμίσεις χαλάρωσης ή και απελευθέρωσης της αγχόνης που έχει τυλίξει το κράτος γύρω από την ιδιωτική πρωτοβουλία πάνε πίσω.


Δεν καταλαβαίνω, γιατί φωνάζουν επειδή κάποιος τους είπε το προφανές: ότι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης! Υπάρχει κάποιο επιχείρημα που να καταρρίπτει την αναξιοπιστία τους και δεν το ξέρω;


Η ουσία παραμένει: το πολιτικό προσωπικό που μας έριξε μέσα στο λάκκο που βρισκόμαστε σήμερα, σαν οικονομία, σαν πολιτικό σύστημα, σαν κοινωνία, αδυνατεί να δείξει συνέπεια στις μεταρρυθμιστικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη Χώρα! Οι εταίροι μας ανησυχούν εύλογα, έχοντας δώσει τόσα χρήματα και τόσους ανθρώπινους πόρους για να μας βοηθήσουν να βγούμε από το λάκκο που πέσαμε μόνοι μας, βλέποντας την απροθυμία και την ασυνέπεια σύσσωμου του πολιτικού προσωπικού που προσπαθεί να διατηρήσει άθικτους τους αρρωστημένους θεσμούς και συστημικές στρεβλώσεις που τους κρατούν στην εξουσία.


Στην προοπτική να μας αφήσουν στα νύχια των εκλεγμένων μας ώσπου να βρούμε και σε βιωτικό επίπεδο την θέση που μας φυλάνε στην κατηγορία των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, οι εταίροι θέλουν κάποιον που να διασφαλίζει πως οι μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες (και συμφωνημένες), θα υλοποιηθούν. Λίγο άκομψα είπαν πως πρέπει αυτός “ο γκουβερνάντας” να είναι τοποθετημένος από τους δανειστές, ώστε να διαφυλάξει ότι τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που θα τοποθετήσουν για την διάσωσή μας δεν θα καταλήξουν στο άπατο βαρέλι που κατέληξαν τα προηγούμενα που σήμερα δεν έχουμε να ξεπληρώσουμε.


Στο μόνο που διαφωνώ είναι ο τρόπος καθορισμού του "ποιος" θα είναι ο "γκουβερνάντας".
Πιστεύω πως πρέπει να είναι εκλεγμένος από τον Λαό, ή τουλάχιστον κάποιος αιρετός αδιάφθορος από το δικαστικό σώμα, με αποκλειστική ευθύνη να εγκαλεί σε συνέπεια τους ασυνεπείς κυβερνώντες μας. Κάποιος που να νοιάζεται για μας, το Λαό, και όχι για το πώς θα επανεκλεγεί στη Βουλή στις επερχόμενες εκλογές, και πώς θα προστατεύσει την εκλογική πελατεία που θα του το εξασφαλίσει. Πρέπει να είναι κάποιος που δε θα διστάσει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, γιατί δεν θα φοβάται τυχόν βιντεάκια του που θα έχει στα χέρια του ο κάθε μαφιόζος.


Όμως σύμπασα η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των για την έσχατη των προσβολών, να προτείνουν οι εταίροι μας κάποιον να τους ελέγχει για τη συνέπεια και την αποτελεσματικότητα του έργου τους. Αυτός, λένε, είναι μόνο ο Λαός!


Ο Λαός που του έχουν αφαιρέσει τη δυνατότητα να μετέχει στα πολιτικά δρώμενα, παρά μόνο κάθε όποτε έχουμε εκλογές. Ο Λαός που δεν μπορεί να προκαλέσει δημοψήφισμα με 30.000 υπογραφές όπως οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, ούτε να προτείνει στη βουλή νομοσχέδιο όπως σχεδόν όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί, ο Λαός που αν δεν ψηφίσει κόμμα που να μπαίνει στη βουλή η ψήφος του εκμηδενίζεται, ο Λαός που δεν μπορεί να τους τιμωρήσει αν πιαστούν με μίζες στα χέρια, ακόμα και αν το παραδεχτούν δημόσια. Ποιός Λαός ρε φίλε; Αυτός που έχετε ευνουχίσει με το ανεπαρκές Σύνταγμα που προστατεύει την παραβατικότητά σας;


Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των, γιατί αυτή η λύση θα τους υποχρέωνε να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται αυτός ο τόπος, αυτός ο Λαός, και αυτή η κοινωνία!


Αυτόν το ρόλο σίγουρα δεν είναι σε θέση να τον παίξει η Προεδρία της Δημοκρατίας (ενώ θα έπρεπε), καθώς ο Πρόεδρος εκλέγεται από εκείνους που χρήζουν ελέγχου. Όμως, ελπίζω οι εταίροι μας να μην κάνουν πίσω στην απαίτησή τους για έλεγχο των πολιτικών αποφάσεων, και απλά να αναλογιστούν την πολλαπλάσια αποτελεσματικότητα κάποιου τίμιου και αδιάφθορου Έλληνα δημόσιου λειτουργού "τύπου" Λ. Ρακιτζή, που δεν θα χαρίζει κάστανα σε κανέναν πολιτικό, κανένα υπουργό, κανένα δημόσιο υπάλληλο, ή κανένα κομματικό.


Μια τέτοιας ελεγκτικής φύσεως Ανεξάρτητη Αρχή Τήρησης Προϋπολογισμού με επικεφαλής κάποιον αδιάφθορο από το δικαστικό σώμα, θα μας έδινε και μια προοπτική μέλλοντος και βελτίωσης, και ας έσκιζαν τα καλτσόν τους στις ραφές, τόσο οι καθηγητάδες - πολιτικοί, όσον και οι ανεπάγγελτοι πολιτικοί που σήμερα μας κυβερνούν.
ΠΗΓΗ