Δίλημμα.

Δεν γνωρίζω πια πώς να γράψω τις σκέψεις μου γι αυτό που γίνεται στην πατρίδα μας. Να χρησιμοποιήσω δραματικούς τόνους; Ή μήπως υβριστικούς; Να περιγράψω τους δοσίλογους που κυβερνάνε με το έτσι θέλω, σαν φασουλήδες, σαν γελοιογραφίες, σαν καρικατούρες;



Ποιο είναι πιο τραγικό, τα τρία παλικαριά που .......
έπεσαν εκτελώντας το καθήκον τους, ο Βλαχάκος, ο Γιαλοψός κι ο Καραθανάσης, την νύχτα των Ιμίων, ή η τραγική φράση του υπουργού εξωτερικών, την ίδια νύχτα, «τη σημαία, θα την πάρει ο άνεμος»;


Πώς περιγράφει κανείς εθνοπροδότες, Νενέκους, Γούσιους, Εφιάλτες, Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλους, Ράλληδες, όταν τα ονόματα έχουν το δικό τους ιστορικό τραγικό περιεχόμενο;


Πώς να περιγράψεις τις ηλίθιες δηλώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων, Πρωθυπουργών, υπουργών, υφυπουργών, αντιπολιτευόμενων, Προέδρων Δημοκρατίας νυν και πρώην;


Πώς να περιγράψεις την απάθεια των στρατιωτικών μπροστά στην καταστροφή της πατρίδας που εξελίσσεται μπροστά και στα δικά τους μάτια;


Να κλάψω; Να βρίσω; Να σαρκάσω; Τι από όλα να κάνω;


Ανάμεσα σε παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στις σχολικές αίθουσες. Ανάμεσα σε παγωμένους και νηστικούς άστεγους. Ανάμεσα σε άμισθους εργαζόμενους. Ανάμεσα σε γέροντες και γερόντισσες που σφίγγουν στα αδύναμα χέρια τους λίγα κέρματα. Ανάμεσα σε κοπέλες που εκπορνεύονται για να ζήσουν. Ανάμεσα σε νέους και νέες που ξενιτεύονται αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό. Ανάμεσα σε νέους που δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Ανάμεσα στη θλίψη που φέρνει η καταστροφή της πατρίδας…Τι μπορώ να πω.


Αν σωπάσουμε οι τρεις ήρωες Βλαχάκος, Γιαλοψός, Καραθανάσης δεν θα δικαιωθούν. Αν σωπάσουμε ο άλλος ήρωας Ηλιάκης θα ξεχαστεί. Αν σωπάσουμε την ιστορία μας θα συνεχίσουν να την γράφουν οι Βερέμηδες και οι Ρεπούσηδες. Αν σωπάσουμε θα συνεχίσουν να μας κυβερνούν Παπανδρέου και Παπαδήμοι. Αν σωπάσουμε τα παιδιά μας δεν θα χορτάσουν ποτέ, δεν θα ζεσταθούν οι γέροντές μας, δεν θα επιστρέψουν οι ξενιτεμένοι μας. Αν σωπάσουμε θα τυλιχτούμε από παγωμένη έρημο. Γι αυτό λεω, ας συνεχίσουμε να μιλάμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Και οι φωνές μας ενωμένες θα γίνουν κάποια στιγμή βροντερός ήχος κανονιού.


Αλλά και πάλι, φτάνει μόνο να μιλάμε; Μήπως πρέπει να κάνουμε και κάτι άλλο;


Νίκος Καραγιάννης
ΠΗΓΗ