Όπως όμως γράφει η Washington Post, η συμφωνία είναι απλά ένας πολιτικός συμβιβασμός, που μάλλον δεν θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικά.
Με την αμερικανική κυβέρνηση έτοιμη να δαπανήσει έως και $46 τρισεκατομμύρια μέσα στην επόμενη δεκαετία, οι μειώσεις ύψους $2.1 τρισ δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο ποσό, και δεν βοηθούν σε τίποτα.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο γερουσιαστής Lindsey Graham: «Οδεύουμε προς τη λήθη, τρέχοντας…».
Η συμφωνία δεν θα βοηθήσει στην απασχόληση, ούτε στην ανάπτυξη. Το μόνο που θα αποφέρει είναι κάποια πολιτικά οφέλη. Πρόκειται απλά για μια διέξοδο. Μια καταπακτή απόδρασης.
Το κίνημα Tea Party θα μπορεί να ισχυριστεί ότι επέβαλλε τους όρους του. Οι υπόλοιποι Ρεπουμπλικάνοι θα πουν ότι «με αυτόν τον πρόεδρο, αυτό μπορούσαμε να κάνουμε». Και ο Ομπάμα θα μπορεί να απευθυνθεί στους ανεξάρτητους, λέγοντας πως πέτυχε μέρος της μείωσης του ελλείμματος, ενώ θα συνεχίσει να κατηγορεί τους Ρεπουμπλικάνους ότι αντιδρούν αδικαιολόγητα στις αυξήσεις των φόρων, παίζοντας το παιχνίδι των εταιριών πετρελαίου, των hedge fundς, και των πλουσίων γενικά.
Παράλληλα, ο πρόεδρος κέρδισε αυτό που ήθελε διακαώς, μια αρκετά μεγάλη αύξηση του ορίου δανεισμού, έτσι ώστε να μην επαναληφθεί το φετινό φιάσκο και του χρόνου, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Κάτι που θα τον αποδυνάμωνε πολιτικά.
Έτσι, οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν με την μη αύξηση των φόρων.
Ο Ομπάμα απέφυγε μια επανάληψη του προβλήματος για του χρόνου.
Και τέλος, οι δραματικές περικοπές συμφωνήθηκε να αρχίσουν από το 2013, όταν ούτως ή άλλως θα εξέπνεαν και οι περικοπές φόρων που είχε θεσπίσει ο πρόεδρος Μπους.
Συνεπώς, το τελικό αποτέλεσμα της ιστορικής συμφωνίας είναι… μηδέν. Ειδικά αν ο οποιοσδήποτε εκλεγεί πρόεδρος του χρόνου, δεν αλλάξει τίποτα.
Αν δηλαδή τη δούμε συνολικά, η συμφωνία είναι απλά ένα χαρμάνι πολιτικών συμβιβασμών και μεθοδεύσεων.
Και όπως καταλήγει η εφημερίδα, «αυτά είναι που θεωρούνται επιτυχία σήμερα στην Ουάσιγκτον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου