Στη διάθεση παντός ενδιαφερομένου είναι τα πλήρη και επίσημα κείμενα των αποφάσεων της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για τους αυτοκινητιστές (βυτιοφόρα).
Δημοσιεύθηκαν χθες, αφού ελέγχθηκε το τελικό τους κείμενο και υπεγράφησαν από τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, Παναγιώτη Πικραμμένο, οι αποφάσεις της Ολομέλειας για το κλειστό επάγγελμα των βυτιοφόρων. Οι αριθμοί των αποφάσεων είναι 1664/2011, 1665/2011 και 1666/2011.
Οι αποφάσεις αυτές εκδόθηκαν έπειτα από προσφυγή εταιρείας (η πρώτη) με την επωνυμία «Καμπέρος Αυτοκινηστική Α.Ε.», που εδρεύει στην Πάτρα και (οι άλλες δύο) από ιδιώτη αυτοκινητιστή.
Η αίτηση της εταιρείας (από 30 Σεπτεμβρίου 2007) στρεφόταν κατά των υπουργείων Μεταφορών και Επικοινωνιών και Οικονομίας και Οικονομικών, καθώς και κατά της Ομοσπονδίας Φορτηγών Αυτοκινητιστών Ελλάδος Διεθνών Μεταφορών, που εδρεύει στην Αθήνα, αλλά και κατά της παρεμβαίνουσας επαγγελματικής ένωσης με την επωνυμία «Πανελλαδική Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Βυτιοφόρων Αυτοκινήτων Δημόσιας Χρήσεως Μεταφοράς Υγρών Καυσίμων και Θερμής Ασφάλτου», που εδρεύει στο Σκαραμαγκά Αττικής.
Στα βασικότερα σημεία των 20σέλιδων αποφάσεων του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας αναφέρονται τα εξής:
* Η θέσπιση με το νόμο 383/1976 περιορισμών στη χορήγηση νέων αδειών κυκλοφορίας φορτηγών δημόσιας χρήσεως αυτοκινήτων υπαγορεύθηκε από την ανάγκη αντιμετωπίσεως της επικρατούσης κατά το χρόνο εκείνο «δυσπραγίας» στην επαγγελματική τάξη των αυτοκινητιστών, η οποία προκαλούσε συνεχείς διαμαρτυρίες των επαγγελματικών οργανώσεών τους. Η «δυσπραγία» αυτή οφειλόταν, κατά την εισηγητική έκθεση του ανωτέρου νόμου, στο γεγονός ότι κατά το χρόνο εκείνο (1976) υπήρχε «πληθώρα» φορτηγών αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως με μεταφορική ικανότητα μεγαλύτερη από τις ανάγκες της χώρας ιδίως ως προς τις μεταφορές στο εσωτερικό, λόγω του ότι, χωρίς καμία πρόβλεψη ή μελέτη αναφορικώς προς τον απαιτούμενο αριθμό των αυτοκινήτων εν σχέσει προς τις ανάγκες αυτές, είχαν χορηγηθεί αθρόως άδειες κυκλοφορίας νέων φορτηγών δημοσίας χρήσεως αυτοκινήτων κατά το χρονικό διάστημα 1967-1971.
Το γεγονός, όμως, της κυκλοφορίας μεγάλου αριθμού αυτοκινήτων κατά το χρόνο ψηφίσεως του νόμου 383/1976, έστω και συνεπαγόταν τη μείωση των κερδών των εκμεταλλευόμενων τα αυτοκίνητα αυτά επαγγελματιών, δεν δικαιολογεί από συνταγματικής απόψεως την κατ' ουσίαν απαγόρευση της χορηγήσεως νέων αδειών κυκλοφορίας τέτοιων αυτοκινήτων και τη χορήγηση αυτών μόνον κατ' εξαίρεση, κατ' εκτίμηση του κριτηρίου της μη επαρκούς καλύψεως των μεταφορικών αναγκών της χώρας με τα ήδη κυκλοφορούντα φορτηγά αυτοκίνητα δημοσίας χρήσεως.
* Με το άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος κατοχυρώνεται η προσωπική και οικονομική ελευθερία ως ατομικό δικαίωμα. Ειδικότερη εκδήλωση αυτής της ελευθερίας αποτελεί η επαγγελματική ελευθερία, δηλαδή η ελευθερία επιλογής και ασκήσεως ορισμένου επαγγέλματος.
Στην επαγγελματική ελευθερία μπορεί ο νόμος να επιβάλει περιορισμούς μόνο για λόγους δημοσίου ή κοινωνικού συμφέροντος, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση πρέπει να τελούν σε συνάφεια προς το αντικείμενο και το χαρακτήρα της ρυθμιζόμενης επαγγελματικής δραστηριότητας.
Τέτοιο λόγο δεν συνιστά, πάντως, η προστασία του οικονομικού συμφέροντος των ήδη δραστηριοποιούμενων σε συγκεκριμένο επαγγελματικό κλάδο με την αποτροπή της εισόδου στον κλάδο αυτό νέων επαγγελματιών και της εκ του λόγου τούτου μειώσεως των προσόδων από την άσκηση της επαγγελματικής αυτής δραστηριότητας.
Εν όψει των ανωτέρω, δεν μπορεί να εξαρτηθεί η χορήγηση διοικητικής αδείας για την άσκηση επαγγέλματος από την προηγούμενη εκτίμηση της διοικήσεως ότι συντρέχει πραγματική ανάγκη για την άσκησή του, ως εκ του ότι οι ήδη ασκούντες το επάγγελμα αυτό δεν επαρκούν για να καλύψουν τις σχετικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου».
Αναίρεση
 |
| Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Παναγιώτης Πικραμμένος, απέρριψε την παρέμβαση της Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Βυτιοφόρων. |
Οι αποφάσεις αυτές εκδόθηκαν έπειτα από προσφυγή εταιρείας (η πρώτη) με την επωνυμία «Καμπέρος Αυτοκινηστική Α.Ε.», που εδρεύει στην Πάτρα και (οι άλλες δύο) από ιδιώτη αυτοκινητιστή.
Η αίτηση της εταιρείας (από 30 Σεπτεμβρίου 2007) στρεφόταν κατά των υπουργείων Μεταφορών και Επικοινωνιών και Οικονομίας και Οικονομικών, καθώς και κατά της Ομοσπονδίας Φορτηγών Αυτοκινητιστών Ελλάδος Διεθνών Μεταφορών, που εδρεύει στην Αθήνα, αλλά και κατά της παρεμβαίνουσας επαγγελματικής ένωσης με την επωνυμία «Πανελλαδική Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Βυτιοφόρων Αυτοκινήτων Δημόσιας Χρήσεως Μεταφοράς Υγρών Καυσίμων και Θερμής Ασφάλτου», που εδρεύει στο Σκαραμαγκά Αττικής.
Στα βασικότερα σημεία των 20σέλιδων αποφάσεων του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας αναφέρονται τα εξής:
* Η θέσπιση με το νόμο 383/1976 περιορισμών στη χορήγηση νέων αδειών κυκλοφορίας φορτηγών δημόσιας χρήσεως αυτοκινήτων υπαγορεύθηκε από την ανάγκη αντιμετωπίσεως της επικρατούσης κατά το χρόνο εκείνο «δυσπραγίας» στην επαγγελματική τάξη των αυτοκινητιστών, η οποία προκαλούσε συνεχείς διαμαρτυρίες των επαγγελματικών οργανώσεών τους. Η «δυσπραγία» αυτή οφειλόταν, κατά την εισηγητική έκθεση του ανωτέρου νόμου, στο γεγονός ότι κατά το χρόνο εκείνο (1976) υπήρχε «πληθώρα» φορτηγών αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως με μεταφορική ικανότητα μεγαλύτερη από τις ανάγκες της χώρας ιδίως ως προς τις μεταφορές στο εσωτερικό, λόγω του ότι, χωρίς καμία πρόβλεψη ή μελέτη αναφορικώς προς τον απαιτούμενο αριθμό των αυτοκινήτων εν σχέσει προς τις ανάγκες αυτές, είχαν χορηγηθεί αθρόως άδειες κυκλοφορίας νέων φορτηγών δημοσίας χρήσεως αυτοκινήτων κατά το χρονικό διάστημα 1967-1971.
Το γεγονός, όμως, της κυκλοφορίας μεγάλου αριθμού αυτοκινήτων κατά το χρόνο ψηφίσεως του νόμου 383/1976, έστω και συνεπαγόταν τη μείωση των κερδών των εκμεταλλευόμενων τα αυτοκίνητα αυτά επαγγελματιών, δεν δικαιολογεί από συνταγματικής απόψεως την κατ' ουσίαν απαγόρευση της χορηγήσεως νέων αδειών κυκλοφορίας τέτοιων αυτοκινήτων και τη χορήγηση αυτών μόνον κατ' εξαίρεση, κατ' εκτίμηση του κριτηρίου της μη επαρκούς καλύψεως των μεταφορικών αναγκών της χώρας με τα ήδη κυκλοφορούντα φορτηγά αυτοκίνητα δημοσίας χρήσεως.
* Με το άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος κατοχυρώνεται η προσωπική και οικονομική ελευθερία ως ατομικό δικαίωμα. Ειδικότερη εκδήλωση αυτής της ελευθερίας αποτελεί η επαγγελματική ελευθερία, δηλαδή η ελευθερία επιλογής και ασκήσεως ορισμένου επαγγέλματος.
Στην επαγγελματική ελευθερία μπορεί ο νόμος να επιβάλει περιορισμούς μόνο για λόγους δημοσίου ή κοινωνικού συμφέροντος, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση πρέπει να τελούν σε συνάφεια προς το αντικείμενο και το χαρακτήρα της ρυθμιζόμενης επαγγελματικής δραστηριότητας.
Τέτοιο λόγο δεν συνιστά, πάντως, η προστασία του οικονομικού συμφέροντος των ήδη δραστηριοποιούμενων σε συγκεκριμένο επαγγελματικό κλάδο με την αποτροπή της εισόδου στον κλάδο αυτό νέων επαγγελματιών και της εκ του λόγου τούτου μειώσεως των προσόδων από την άσκηση της επαγγελματικής αυτής δραστηριότητας.
Εν όψει των ανωτέρω, δεν μπορεί να εξαρτηθεί η χορήγηση διοικητικής αδείας για την άσκηση επαγγέλματος από την προηγούμενη εκτίμηση της διοικήσεως ότι συντρέχει πραγματική ανάγκη για την άσκησή του, ως εκ του ότι οι ήδη ασκούντες το επάγγελμα αυτό δεν επαρκούν για να καλύψουν τις σχετικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου».
Αναίρεση
Με τις αποφάσεις αυτές αναιρέθηκε η υπ' αριθμός 917/2007 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών και απορρίφθηκε η παρέμβαση της Ενώσεως Επαγγελματικών Σωματείων με την επωνυμία «Πανελλαδική Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Βυτιοφόρων Αυτοκινήτων Δημοσίας Χρήσεως Μεταφοράς Υγρών Καυσίμων και Θερμής Ασφάλτου».
naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου